Morgunblaðið - 22.07.2015, Síða 23

Hún tók að vísu prakkarastrik-
unum okkar alltaf létt þar sem það
var ávallt stutt í grínið hjá henni
sjálfri.
Við heimsóttum hana oft niður í
búð þar sem hún gaf okkur alltaf
skemmtileg verkefni ásamt því að
dressa mann upp frá toppi til táar
í nýjustu Adidas-fötin, sem manni
leiddist nú sjaldnast.
Ég hlakkaði líka alltaf til að fá
að fara til Eyja og fara á lunda-
pysjuveiðar. Þá vakti amma okkur
upp um nóttina og við út í bíl með
vasaljósin okkar. Mér fannst
amma alltaf einstaklega lagin við
að spotta pysjurnar sem við svo
handsömuðum og frelsuðum dag-
inn eftir.
Það voru svo margar frábærar
minningar sem sköpuðust með
ömmu sem ég er svo heppin að fá
að taka með mér í lífið. Þessarar
kláru og hörkuduglegu konu sem
hún amma mín var verður nú sárt
saknað.
Ásta Guðrún Óskarsdóttir.
Elsku amma mín. Þú sterka, já-
kvæða og hörkuduglega kona og
fyrirmyndin mín á svo mörgum
sviðum. Ég á eftir að sakna þín svo
mikið, sakna svo mikið að heyra
þig tala um baráttu þína og sigra,
hvernig þú tókst oft á tíðum mjög
erfiðar ákvarðanir til þess að sam-
ræma ástríður og skyldur. Þú
gafst mér það í vegnaesti að elta
alltaf draumana mína, því án
þeirra verður lífið ansi gleðisnautt
og tilgangslítið. Draumarnir koma
með gleðina inn í lífið, þó það geti
líka verið erfitt og torvelt að troða
nýja farvegi. Það eru ekki margir
sem hafa þann hæfileika að skilja
eftir sig varanleg spor á hjörtum
manna en þú gerðir það svo sann-
arlega, snertir hjörtu margra. Það
er dásamlegt að geta skilið eftir
sig arfleifð, eitthvað sem marga
dreymir um að gera en allt of
fáum tekst.
Sakna þín svakalega og gef þér
risaknús þegar ég sé þig hinumeg-
in.
Hrefna Óskarsdóttir.
 Fleiri minningargreinar
um Sigurbjörgu Axelsdóttur
bíða birtingar og munu birt-
ast á næstu dögum.
MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 22. JÚLÍ 2015
✝ Guðný LáraGunnarsdóttir,
fæddist 1. nóv-
ember 1917 í Fell-
saxlarkoti, Skil-
mannahreppi. Hún
lést 13. júlí 2015 á
Höfða, Akranesi.
Lára, sem alla
tíð gekk undir því
nafni, var yngst sex
systra hjónanna
Gunnars Bjarna-
sonar, f. 1878 að Hvítanesi, Skil-
mannahreppi, d. 1943, og Þór-
dísar Halldórsdóttur, f. 1878 að
Vestri-Reyni, Innri-Akranes-
hreppi, d. 1941, þau voru bænd-
ur og bjuggu fyrstu búskapar-
árin í Kjalardal,
Skilmannahreppi, og síðan
lengst af í Fellsaxlarkoti eða
fram til ársins 1940 að þau
fluttu út á Akranes. Systur Láru
voru Guðrún, f. 1904, Halldóra,
f. 1907, Sigríður Lilja, f. 1909,
Jóna Fanney, f. 1913, og Ársæl
Gróa, f. 1915. Þær eru allar
látnar. Sambýlismaður Láru um
áratugaskeið var Valdimar Sig-
urðsson, f. 1902, d. 1996.
Í uppvextinum sinnti Lára
sveitastörfum á
heimili foreldra
sinna, hún fór svo í
vistir eins og títt
var um ungar
stúlkur á þeim tíma
en bjó heima þess á
milli. Settist svo að
á Akranesi þegar
foreldrar hennar
brugðu búi og
starfaði hjá Har-
aldi Böðvarssyni &
Co hf. við fiskvinnslu alla starfs-
ævina. Hún eignaðist ekki börn
sjálf en börnin í fjölskyldunni
hændust mjög að henni. Lára
var alla tíð mikil hannyrðakona,
prjónaði, saumaði fatnað og
saumaði út. Hún var manna
fróðust um ættfræði fjölskyld-
unnar og rakti ættir langt aftur
og leitaði gamalla heimilda.
Hún var hafsjór fróðleiks um
landið okkar, las mikið gamlar
sagnir og setti sig mjög vel inn í
staðhætti nýrra sem gamalla
tíma, svo vel að það var sem
hún hefði verið á staðnum.
Útför Láru fer fram frá
Akraneskirkju í dag, 22. júlí
2015, kl. 14.
Móðursystir mín, Lára frænka,
hefur sofnað svefninum langa á
98. aldursári og langar mig að
minnast hennar enda á ég enda-
lausar góðar minningar um hana.
Frá því ég man eftir mér fannst
mér mikið til koma að heimsækja
Láru þegar ég kom á Akranes.
Það var líka eins og væru jólin
þegar maður kom til hennar sem
barn, maður fékk malt eða appels-
ín eða annað góðgæti, sem annars
var bara í boði á hátíðum. Lára bjó
líka til svo fallega hluti, mér eru
minnisstæðar útprjónaðar skóla-
peysur, sem voru handverk henn-
ar, og mér fannst ég eiga falleg-
ustu peysuna í bekknum. Við
systrabörnin hennar nutum þess
að eiga svo góða frænku sem Lára
var. Hún fylgdist með okkur öllum
að ég held og mundi aldur og af-
mælisdaga allra. Börnin mín
hændust að Láru sem lítil börn og
þótti gaman að heimsækja hana
og fannst þeim ekkert sjálfsagð-
ara en að kalla hana Láru ömmu.
Láru þótti afskaplega gaman að
kynnast ungviðinu, fá það í heim-
sókn, fá stöku sinnum myndir af
þeim og fylgjast með uppvexti
þeirra.
Komin meira til vits og ára varð
mér ljóst að Lára var besti ætt-
fræðingur fjölskyldunnar. Hún
rakti ættir okkar langt aftur og
leitaði að heimildum um forfeður
fjölskyldunnar. Þegar ég fór sjálf
að hafa áhuga á ættfræði gat ég
því leitað til hennar með spurn-
ingar. Hún virtist hafa öll svör í
kollinum. Ættingjar hvöttu hana
til að skrá niður þessar upplýsing-
ar en ég veit ekki til þess að hún
hafi gert það.
Lára átti ljúfar minningar frá
bernskuheimilinu í Fellsaxlarkoti.
Hún sagði sögur frá uppvextinum
í sveitinni og var gaman að heyra
þær, sérstaklega þar sem amma
og afi voru fallin frá þegar ég
fæddist og ég náði aldrei að kynn-
ast þeim.
Láru var náttúruunnandi og fór
gjarnan upp í Akrafjallið að leita
eggja og til berja. Henni þótti
mjög gaman að ferðast og gerði
það helst á efri árum, fór þá í ferð-
ir með eldri borgurum eða ætt-
ingjum. Það mátti hins vegar aldr-
ei hafa neitt fyrir henni og hefði
hún e.t.v. farið mun víðar um ef
svo hefði ekki verið. Hún var haf-
sjór fróðleiks um allt mögulegt er
snerti landið okkar, hafði lesið um
ótrúlegustu hluti og þekkti
áfangastaði vel af sögnum, sem
hún hafði lesið. Ósjaldan sagði hún
okkur ýmsan fróðleik, sem við
vissum ekki um á ferðalögum okk-
ar um landið, og við heimsóttum
stundum staði, sem hún hafði sagt
okkur frá, en hefðum vísast látið
ógert hefðum við ekki notið fróð-
leiks hennar. Við undruðumst á
stundum hvað hún var svakalega
fróð um landið okkar.
Lára var alla tíð mikil hann-
yrðakona, hún prjónaði mjög mik-
ið frá því ég man eftir mér, lopa-
peysur, sokka og vettlinga og nutu
margir góðs af. Alveg fram undir
það síðasta var hún ennþá að
prjóna vettlinga. Svo saumaði hún
líka út inn á milli, kallaði það
svona spari til að brjóta upp
hversdagsleikann.
Síðustu árin var hún til heimilis
á Höfða þar sem vel fór um hana.
Ég mun sakna þess að líta til
hennar og spjalla, það var alltaf
gaman að heyra sögur og ýmsan
fróðleik og hún hafði einlægan
áhuga á því, sem við tókum okkur
fyrir hendur.
Hvíl í friði – blessuð sé minning
þín.
Sigríður Halldórsdóttir.
Æviskeið elskulegrar frænku
okkar er á enda runnið. Það er
margt sem kemur í hugann við
þessi leiðarlok.
Lára var yngst 6 systra frá
Litla Fellsaxlarkoti. Henni varð
ekki barna auðið en átti alltaf stór-
an sess í hjartastað systrabarna
sinna og þeirra afkomenda. Lára
var mikil hannyrðakona. Hún var
stofnfélagi í Handprjónasambandi
Íslands og prjónaði ófá vettlinga-
pörin fyrir það allt þar til undir
það síðasta. Lára var alltaf með
eitthvað á prjónunum og eins
saumaði hún út. Hún hafði það
fyrir reglu að prjóna alla daga vik-
unnar, nema sunnudaga, þá saum-
aði hún út.
Lára hafði yndi af því að lesa
bækur og grúska í ættfræði. Hún
var ótrúlega minnug og gat rakið
ættir langt aftur í tímann – bóka-
laus.
Lára fylgdist alla tíð vel með
sínu fólki og lét sér annt um hag
þeirra og störf. Að fara í heimsókn
til Láru á aðfangadag hefur lengi
verið hluti af komu jólanna. Sum
okkar muna enn eftir heimsókn-
um sínum til hennar þegar hún
bjó á Breiðinni. Þá fórum við
gangandi með jólakortin og end-
uðum alltaf á því að fara til Láru.
Þar bauð hún okkur í eldhúsið þar
sem okkur krökkunum þótti nú
kolaeldavélin frekar sérstök.
Elsku Lára:
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Vald. Briem)
Stína, Sigvaldi, Loftur,
Rúna, Helga, Hilmar,
Hildur og fjölskyldur.
Lára frænka mín var einstök
kona og á sérstakan stað í hjarta
mínu.
Hugur minn hverfur til gamla
tímans. Húsið sem Lára bjó í hét
Sjávarborg og örlaði á smá
hræðslu hjá mér við umhverfið
þar, sem hvarf þegar Lára tók
fagnandi á móti mér. Hún bjó við
annan húsakost en margur og því
heillandi að koma til hennar. Í eld-
húsinu tók á móti mér viðarlykt af
kolaeldavélinni og var boðið upp á
appelsín í glerflösku, pönnukökur
og kandís.
Lára átti kisur og gleymdi ekki
að gefa smáfuglunum.
Á sumrin gaukaði hún að mér
dóti og kuðungum sem hún fann í
fjörunni. Með það lék ég mér og
límdi kuðunga á dósir hjá ömmu
Guðrúnu.
Ég var svo heppin að fá tæki-
færi til að vinna með Láru um
tíma og dáðist ég að dugnaði
hennar og ósérhlífni.
Tíminn leið, ég eignaðist mann,
börn og barnabörn sem voru öll
svo lánsöm að kynnast Láru.
Jólahátíðin hófst á aðfangadag,
þá heimsóttum við Láru en það
var ómissandi hefð. Hún tók á
móti okkur með gleði og bauð upp
á kökur, heitt súkkulaði, gos fyrir
börnin og ávexti og rjóma á eftir.
Við kíktum líka á nýársdag til að
óska henni gleði á nýju ári.
Lára flutti síðar á Vallarbraut
og það var engu líkara en að fugl-
arnir fylgdu henni, á svölunum beið
þeirra matur. Lára fór flestar ferð-
ir sínar fótgangandi, kíkti stundum
til okkar, en ófáar voru ferðirnar í
kirkjugarðinn og Akrafjallið að
tína egg. Lára ferðaðist ekki mikið
en fór í flugferð sem henni fannst
mikil upplifun. Lára fór til Reykja-
víkur og þá keypti hún dótalukku-
pakka. Hún geymdi dótið í Mack-
intosh-dós og var alltaf jafn
spennandi þegar dósin var sótt.
Það var mjög áhugavert þegar
hún sagði okkur frá sínum upp-
vaxtarárum. Verður manni oft
hugsað til þess hversu gott fólk
hefur það í dag. Hún var einnig
mjög ættfróð.
Lára bjó síðustu árin á Dval-
arheimilinu Höfða. Lára var alltaf
með eitthvað á prjónunum en
saumaði til tilbreytingar kross-
saumsmyndir á sunnudögum.
Hún dundaði sér líka við að
sauma, fletta spilum, lesa og
púsla. Hún hafði oft á orði að:
„Einn kubbur á dag kemur hug-
anum í lag“ og „hvernig ætti
manni nú að geta leiðst hér“, en
Lára kvartaði aldrei.
Síðustu árin dapraðist sjón og
heyrn og átti hún því erfiðara með
að gera hluti sem hún var vön.
Hún fylgdist vel með fjölskyld-
unni og var með aldur og nöfn á
hreinu. Láru auðnaðist ekki að
eignast börn en var svo lánsöm að
eiga tvær yndislegar systradætur
að sem hugsuðu einstaklega vel
um hana. Það er ómetanlegt að
eiga svona góða að.
Ég er þakklát fyrir öll árin sem
Lára lifði en síðustu vikurnar svaf
hún mikið og ekki gott að ná sam-
bandi við hana. Í síðustu heim-
sókninni leit hún samt upp þegar
ég var að fara og sagði við mig
„vertu blessuð“. Það voru góð
kveðjuorð til mín. Nú er hún elsku
frænka mín sofnuð svefninum
langa og komið að kveðjustund.
Elsku Lára. Innilegar þakkir
fyrir hjartahlýjuna og vináttu
okkar alla tíð. Minningar um ynd-
islega frænku varðveiti ég í hjarta
mínu um ókomin ár. Ég veit að
það verður tekið vel á móti þér,
Lára mín, og munu englarnir vaka
yfir þér. Sofðu rótt, elsku Lára.
Þegar endar æviskeið
er sem vinir finni,
það gerðist margt á lífsins leið,
sem lifir í minningunni.
(Stefán Ragnar Björnsson.)
Petrún Berglind Sveinsdóttir.
Í dag minnist ég góðrar frænku
sem mér hefur alla tíð þótt afskap-
lega vænt um. Frá því ég man eft-
ir mér hefur Lára átt góðan stað í
hjörtum okkar fjölskyldunnar.
Það má segja að Lára hafi verið
einstök kona. Hún var langömmu-
systir mín en á einhvern hátt samt
svo miklu meira en það. Mamma
mín á stóran þátt í tengslum okk-
ar, en Lára var henni afar kær.
Við fjölskyldan kíktum alltaf
reglulega í heimsókn til hennar og
var ómissandi þáttur að heim-
sækja hana á aðfangadag. Fyrst í
Sjávarborgina, síðan Vallarbraut-
ina og nú síðustu árin á Dvalar-
heimilið Höfða. Ég man eftir okk-
ur systkinunum bíðandi spenntum
eftir að fara í heimsókn á þessum
morgni því þannig kom jólaandinn
sterkur inn. Það var sérstakt að
koma í Sjávarborgina en þar lék-
um við okkur oft í stiganum og
fannst svo gaman vera inni í gam-
aldags eldhúsinu hennar. Síðar
flutti hún á Vallarbrautina en þar
sátum við prúð, hlustuðum á full-
orðna fólkið spjalla, horfðum á
teiknimynd eða lékum okkur með
dótið sem hún dró alltaf fram fyrir
okkur. Seinna tókum við þátt í
spjalli fullorðna fólksins og hlust-
uðum á þessa fróðu konu segja
okkur sögur af lífinu. Stóra stund-
in var að smakka gómsætu kök-
urnar hennar, pönnsurnar, heita
súkkulaðið og fá blandaða ávexti
og rjóma í eftirrétt. Minningin um
hana í eldhúsinu, í fallegu en sér-
stöku kjólunum sínum, að laga
súkkulaðið góða lifir sterkt. Þar
gafst oft tækifæri fyrir mann að
aðstoða og spjalla í leiðinni.
Þegar ég varð eldri, komin með
mann og börn, þá voru þau að
sjálfsögðu tekin með í heimsókn-
irnar. Hún hafði svo gaman að
börnunum og fannst skemmtilegt
hvað Dagur, maðurinn minn, var
hávaxinn miðað við hana. Í heim-
sóknunum færðist brosið hennar
eftirminnilega yfir og mildi hlát-
urinn heyrðist. Hún var góð og
yndisleg kona hún Lára.
Ég leit upp til hennar og fannst
hún vera viskan uppmáluð, hörku-
tól en í senn hlédræg og var ekki
mikið fyrir að trana sér fram.
Í gegnum tíðina var hún dugleg
að gauka að okkur krökkunum
ýmsum hlutum, þó aðallega prjón-
uðum vettlingum og nú í seinni tíð
voru það útsaumspúðarnir sem
hún var að dunda sér við að gera.
Ég gleymi heldur ekki handþeyt-
aranum sem hún færði mér fyrir
15 árum, hann var þá gamall en
ónotaður og hef ég notað hann alla
tíð síðan.
Ég er þakklát fyrir kynni mín
af þessari yndislegu frænku og
mun minnast hennar um aldur og
ævi. Ég mun sakna hennar og
heimsóknanna til hennar en minn-
ing um góða konu lifir áfram.
Megi hún Lára frænka mín
hvíla í friði.
Hjördís Dögg Grímarsdóttir.
Guðný Lára
Gunnarsdóttir
Innilegar þakkir fyrir samúð, hlýhug og
vináttu við andlát og útför ástkærrar móður
okkar, tendgamóður, ömmu og langömmu,
ELÍSABETAR JÓNSDÓTTUR
frá Þjórsárholti,
Hraunbæ 103.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á
hjúkrunarheimilinu Eir.
.
Grétar Guðmundsson, Herdís Hallgrímsdóttir,
Árni Þór Guðmundsson, Bára Jónsdóttir,
Jón H. Guðmundsson, Guðrún Ásbjörnsdóttir,
Guðbjörg Guðmundsdóttir, Þórarinn V. Sólmundarson,
Stefán Guðmundsson, Þórunn Óskarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
hlýhug og samúð vegna andláts og útfarar
ástkærrar móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
ÞÓRDÍSAR KALMAN,
Grandavegi 47, Reykjavík.
.
Martha María, Sigríður Helga, Bergur,
Hildur, Þórdís, Björn, Ásdís, Páll Einar og fjölskyldur.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
NIKULÍNA HALLDÓRSDÓTTIR,
Neskaupstað,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu í Neskaupstað
18. júlí. Útförin fer fram frá
Norðfjarðarkirkju sunnudaginn 26. júlí kl. 14.
.
Lilja Dóra Gunnarsdóttir, Ingibergur Elíasson,
Rúnar Már Gunnarsson, Aldís Stefánsdóttir,
Víglundur Jón Gunnarsson, Jóna Björg Óskarsdóttir,
Dagný Petra Gunnarsdóttir, Magni Björn Sveinsson,
Gunnur Björk Gunnarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Hún giftist ung Magnúsi
Helga Ólafssyni rafvirkjameist-
ara og bjuggu þau öll sín ár í
Reykjavík. Þau eignuðust fjögur
börn, sem öll hafa stutt vel við
móður sína eftir ótímabært frá-
fall Magnúsar, sem lést aðeins 59
ára gamall.
Síðastliðið ár hefur Dissa háð
baráttu við krabbamein sem hún
að lokum varð að láta í minni pok-
ann fyrir. Hún hefur allan tímann
sýnt mikið hugrekki og æðruleysi
í erfiðum veikindum og vissi frá
byrjun að tíminn yrði ekki langur
sem hún hefði hér á jörð. Elsku-
leg börnin hennar og aðrir ástvin-
ir stóðu sterk og trygg við hlið
hennar allan tímann.
Með þessum orðum kveðjum
við þig, elsku vinkona, og þökkum
þér fyrir allar góðu stundirnar
sem við höfum átt saman. Börn-
unum þínum, Hönnu Dóru, Ólafi,
Helga, Skúla, tengdabörnum,
barnabörnum og öðrum ástvinum
sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur og biðjum góðan
Guð að veita þeim styrk og hugg-
un í sorginni.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Björg, Guðrún Elín, Gyða,
María og Sigurlaug.