Morgunblaðið - 27.08.2015, Side 80

80 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 27. ÁGÚST 2015
✝ GuðmundurIngimarsson
fæddist á Stóru-
Háeyri á Eyrar-
bakka 19. maí
1927. Hann lést á
Ljósheimum 15.
ágúst 2015.
Foreldrar hans
voru Sólveig E.
Guðmundsdóttir, f.
á Eyrarbakka
1893, d. 1971, og
Ingimar H. Jóhannesson, f. í
Dýrafirði 1891, d. 1982. Systk-
ini Guðmundar: Sigríður, f.
1923, d. 2008. Sólveig, f. 1925.
Ásgerður, f. 1929, d. 2013.
Guðmundur kvæntist 3. maí
1952 Ásthildi Sigurðardóttur.
Foreldrar hennar voru Sigríður
Sigurfinnsdóttir, f. í Keflavík
1906, d. 1983, og Sigurður
Ágústsson, f. í Birtingaholti
1907, d. 1991. Börn Guðmundar
og Ásthildar eru, 1) Sigurður, f.
1953, sambýliskona hans er Elín
Þórðardóttir, f. 1953, barn
þeirra er Ásthildur, f. 1991.
Barn hans og fyrri eiginkonu
hans, Steinunnar Ingv-
arsdóttur, f. 1952, er Atli, f.
1976. 2) Jóhannes, f. 1955, eig-
fluttist að Flúðum með for-
eldrum sínum 1929 þar sem fað-
ir hans var nýráðinn fyrsti
skólastjóri Barnaskólans á
Flúðum. 1937 flutti fjölskyldan
til Reykjavíkur. Að lokinni
hefðbundinni skólagöngu lauk
Guðmundur prófi frá Héraðs-
skólanum á Laugarvatni 1945,
garðyrkjumaður frá Garðyrkju-
skólanum á Reykjum í Ölfusi
1948 og sótti síðan námskeið í
garðyrkju í Gjövik í Noregi
1949-1950.
Árið 1953 stofnuðu Ásthildur
og Guðmundur nýbýlið Birt-
ingaholt 3 og bjuggu þar síðan.
Þar starfaði hann við hefð-
bundin landbúnaðar- og garð-
yrkjustörf. Upp úr 1978 höfðu
þau að mestu lagt niður búskap
og Guðmundur vann ýmis störf
fram undir 1980. Þá fór Guð-
mundur að vinna á garð-
yrkjustöðinni Áslandi á Flúðum
og starfaði þar um árabil. Jafn-
framt því hóf hann talsverða
kartöflurækt í Birtingaholti í
samvinnu við yngsta son sinn
og tengdadóttur og vann hann
við kartöflurækt til starfsloka.
Árum saman var Guðmundur
virkur i leiklistarstarfsemi Ung-
mannafélags Hrunamanna og
lék þar mörg eftirminnileg
hlutverk, bæði stór og smá.
Útför Guðmundar fer fram
frá Skálholtskirkju í dag, 27.
ágúst 2015, og hefst athöfnin
kl. 14.
inkona hans er
Inga Guðlaug Jóns-
dóttir, f. 1964, börn
þeirra eru Kristín
Hanna, f. 1999, og
Sesselja Sólveig, f.
1999. Barn hans og
fyrri eiginkonu
hans, Önnu Kol-
brúnar Þórmunds-
dóttur, f. 1957, er
Lára, f. 1982. 3)
Sólveig, f. 1957,
börn hennar eru Magnea
Bjarnadóttir, f. 1976, Móeiður
Gunnarsdóttir, f. 1983, Guð-
mundur Bragason, f. 1986, Sig-
rún Bragadóttir, f. 1989, og
Ragnar Bragi Bragason, f.
1990. 4) Skúli, f. 1963, eig-
inkona hans er Lára Hildur
Þórsdóttir, f. 1962, börn þeirra
eru Ásthildur, f. 1983, Erna El-
ínbjörg, f. 1983, Ingibjörg, f.
1988, og Sunna, f. 1990. 5) Sig-
ríður María Guðmundsdóttir, f.
1966, börn hennar eru, Tanja
Ilona Rijsdorp, f. 1993, og Sim-
on Rafael Rijsdorp, f. 1996.
Barnabarnabörn þeirra eru átta
að tölu.
Guðmundur var fæddur á
Stóru-Háeyri á Eyrarbakka en
Elsku afi, nú sitjum við syst-
urnar aftur saman og rifjum upp
gamlar og nýjar stundir. Þrjár í
Reykjavík og ein í Kaupmanna-
höfn, sameinaðar í gegnum
tæknina sem þú varst að kynnast
síðustu árin. Þér þætti þessi nú-
tíma fundur okkar örugglega
merkilegur. Þú varst svo duglegur
með tæknina, þó svo að þú þyrftir
nú stundum að kalla á tækniað-
stoð úr Litla Græna. Við systur og
tengdasonur mættum þá á svæðið
og framkvæmdum einhverja töfra
á græjunum, eyddum sms-um úr
símanum, stilltum DVD-tækið,
tjónkuðum við alheimsnetið og
kenndum þér á hinn mikilvæga
enter-takka.
Meðal okkar kærustu minninga
um þig eru stundirnar í stofunni í
Birtó. Þar sem við byrjuðum að
smakka kaffi (jú, eða bara sykur)
með því að dýfa ofan í bollann þinn
molasykrinum, þá sátum við á
arminum á hægindastólnum, oftar
en ekki með einhverja systranna á
hinum arminum eða fótskemlin-
um. Á þeim stundum veltum við
systur mikið fyrir okkur handar-
bökunum á þér og ýttum í bústnar
æðarnar og í „tóma“ þumalinn. Á
sófaborðinu á milli hægindastól-
anna ykkar ömmu var alltaf köfl-
ótti hitabrúsinn, molakar og
brjóstsykur og á hinum helmingn-
um lagði elsku amma kapal.
Margar minningar okkar um
þig tengjast kartöflunum og öðr-
um útiverkum. Það að hossast í
Zetornum í upptökunni og að fá
sér smá blund þegar dagarnir úti í
garði voru orðnir langir og kaldir
voru kærkomnar stundir, enda
var hjá okkur stanslaus keppni
um það hver fengi að sitja á efri
púðanum. Þá sastu við hliðina á
okkur með röndóttu húfuna upp-
fyrir eyrun og fylgdist með öllu.
Eins þótti okkur alltaf ævintýri að
vera með þér í fjárhúsunum og
fylgjast með fénu flykkjast til þín,
okkur til mikillar undrunar því
ekki höfðum við sama aðdrátt-
araflið.
Þú fylgdist alltaf svo vel með
flokknum þínum. Þú vissir hvað
fólkið þitt var að gera og hvar það
var niðurkomið. Þú varst alltaf svo
spenntur yfir nýjustu ævintýrun-
um og uppátækjunum hjá okkur
systrum, hvort sem það voru ein-
hver ferðalögin, nám eða aðrir
persónulegir sigrar sem þér
fannst jafnan stærri en okkur.
Elsku afi, þú varst svo góður
sögumaður og leikari, allar frá-
sagnir lifnuðu við með orðum þín-
um og tjáningu. Við sátum stjarf-
ar af spenningi yfir sögunum
þínum. Það skipti engu máli hvort
það væru vísur, ævintýri um
furðuverur eða álfa í miðjum bú-
ferlaflutningi. Í seinni tíð þróuðust
ævintýrin sífellt meira yfir í minn-
ingar þínar. Sendill á stríðsárun-
um, sigling í Stöðvafjörð og hvern-
ig þú kynntist ömmu þegar
Tondeleyó hljómaði. Þetta eru þó
alls ekki minni ævintýri í okkar
hugum.
Við búum vel að öllum heilræð-
unum sem þú gafst okkur og
kunnum að meta gildi traustra
brandara sem við vissum alltaf
hvenær kæmu. Við munum alltaf
halda í þá trú að þú hafir bakað all-
ar kökurnar, láta eins og snjóþekj-
an af þakinu muni falla á okkur,
passa okkur á að blotna ekki í
lauginni og munum héreftir alltaf
„púkka“ a.m.k. einni eða þremur.
Við vitnum að lokum í tölvu-
póstana góðu: „Jæja, nú er kom-
inn tími til að slá botninn í þessi
skrif.“
Stelpurnar í Litla Græna sakna
þín.
Ásthildur, Erna,
Ingibjörg og Sunna.
Ég var unglingur þegar ég
heyrði fyrst getið ungs manns,
sem vakti allnokkra athygli í sveit-
inni minni fyrir fræknleik. Korn-
ungur, harðfrískur og kattliðugur.
Á fimleikasýningu á Flúðum
eitt sumarið lék þessi ungi maður
sér að því að sýna m.a. flikk-flakk,
sem þótti nýjung.
Hann hét Guðmundur Ingi-
marsson, ólst sem barn upp í
Hrunamannahreppi, enda sonur
fyrstu skólastjórahjónanna á
Flúðum eftir að skólinn þar var
stofnaður.
Böndin við sveitina voru sterk,
svo að eftir að fjölskyldan flutti til
Reykjavíkur voru þau Mummi,
eins og hann var jafnan kallaður,
og Ása, yngsta systir hans, jafnan
sumarlangt í sveitinni þeirra fyrir
austan fjall.
Sumarstörfin skópu löngun
hans til ræktunarstarfa og eftir
nám við Garðyrkjuskólann var
teningunum kastað. Hann settist
að í Hrunamannahreppi, kvæntist
bóndadóttur frá Birtingaholti,
Ásthildi Sigurðardóttur, og gerð-
ist þar með mágur þess er þetta
ritar.
Betri vin en þennan mág minn
held ég að ég geti varla hugsað
mér.
„Það hlægir mik, ef þú kemst í
braut, mágr, at þú munt hefna
vár,“ sagði Skarphéðinn forðum
við Kára í brennunni, en mjög
hlýtt mun hafa verið í millum
þeirra mága. Sem betur fer þurft-
um við mágarnir aldrei að standa í
vígaferlum hvor fyrir annan svo
óáreitinn sem hann var en því
nefni ég þetta að óvíða er að finna
öllu betri lýsingu á traustri vináttu
tveggja óskyldra manna en í Njálu
gömlu.
Ekki skal hér endurtekin lýsing
á hinu góða sambýli okkar
hjónanna með þeim Ásthildi og
Mumma á fyrstu búskaparárun-
um í Birtingaholti, en henni voru
gerð nokkur skil í minningargrein
um systur mína fyrir ekki svo
löngu síðan.
Guðmundur Ingimarssom var
fagurkeri í öllum störfum. Vand-
virkur með afbrigðum. Gleðimað-
ur á góðum stundum, vinsæll leik-
ari hjá ungmennafélaginu og ekki
síður á hinu sviðinu, leiksviði lífs-
ins.
Tveim dögum fyrir lát Mumma
sat ég við rúm hans nokkra stund.
Við ræddum lífið og dauðann.
Hann var léttur í tali sem jafnan
fyrr. Sáttur við allt og alla. Þannig
er gott að kveðja góða tilveru.
Sigurfinnur Sigurðsson.
Tengdafaðir minn og kær vin-
ur, Guðmundur Ingimarsson,
Mummi, var ákaflega sjarmerandi
maður, það var auðvelt að heillast
af honum. Hann var tungulipur,
fyndinn og orðheppinn. Hann
heillaði mig og marga fleiri, til
dæmis dætur mínar.
Hann hafði gott vald á málinu,
var víðlesinn og hafði lag á að rifja
upp ýmislegt skemmtilegt úr for-
tíðinni. Hann vildi vera út af fyrir
sig og vildi gera hlutina sjálfur en
var ákaflega þakklátur ef hann
þurfti að þiggja hjálp. Ég fékk það
hlutverk oft á tíðum ásamt mínum
nánustu og er ég glöð að hafa feng-
ið að þakka fyrir mig á þann hátt.
Ég kynntist Mumma vel ung að
árum þegar við Skúli giftum okk-
ur og fluttum sveitina, ég borgar-
barnið. Ekki veit ég hvað þeim
fannst um mig í byrjun en þau
Ásthildur og Mummi tóku vel á
móti mér, ekki bara mér heldur
okkur fjölskyldunni, en þá áttum
við litlu tvíburana okkar, Ásthildi
og Ernu.
Við unnum mikið saman og vor-
um langdvölum í kartöflugeymsl-
unni, þar sem dætur mínar segj-
ast hafa alist upp með okkur og
ömmu og afa. Þetta voru ár upp-
byggingar og elju þar sem allir
lögðust á eitt. Þetta voru líka ár
þar sem við Skúli eignuðumst
fleiri stelpur og afi og amma fengu
svo sannarlega sinn skerf í
umönnum stúlknanna. Alltaf í
kartöfluupptöku voru ein eða fleiri
litlar stúlkur í traktornum hjá afa
að spjalla eða sofa. Þetta voru
ánægjulegir tímar þar sem þær
kynntust alls konar störfum og
síðast en ekki síst afa sínum og
ömmu.
Ásthildur og Mummi áttu sér-
staklega fallegt samband síðustu
árin þegar tengdamóðir mín veikt-
ist. Ég dáðist að honum fyrir það.
Þakka þér Mummi minn fyrir
samveruna og skemmtilegt spjall í
gegnum tíðina.
Þín,
Lára.
Mamma sagði okkur þá sögu að
einhverju sinni voru þau systkinin
á Flúðum, þau Sigga, Eia, Ása og
Mummi, að leik heima í barnaskól-
anum. Þau léku sér að dúkkulísum
en Mummi var orðinn leiður á
þessum stelpuleikjum og klippti
dúkkulísuna sína, hana Leifu, í
bita, setti þá í körfu og kom fær-
andi hendi til hinna dúkkulísanna
og sagði: „Það má víst ekki bjóða
ykkur leifuket?“ Þessi saga er í
takt við þær minningar sem við
eigum um Mumma frænda og
kímnigáfu hans, sem var jafnan
frumleg og meinfyndin.
Við bræður urðum þess aðnjót-
andi í bernsku að dvelja í Birtinga-
holti um nokkurra daga skeið á
hverju vori. Við náðum því að
kynnast Guðmundi móðurbróður
okkar á þeim árum og þótti okkur
hann skemmtilegur og ólíkinda-
legur. Mátti vart á milli sjá hvort
væru skemmtilegri brandararnir
og tilsvörin eða dillandi hlátur
Ásthildar, sem sló sér á lær yfir
vitleysunni.
Þegar Ingimar afi var með okk-
ur í sveitinni myndaðist oft
kvöldvökustemning í stofunni hjá
Ásthildi og Mumma. Þá var
skanderast, sagðar sögur og farið
í leiki á meðan afi og Ásthildur
sýsluðu við einhverja handavinnu.
Eitt af því sem afi vildi að við
kynnum var beini karlleggurinn
frá Skúla langt fram í ættir vestur
á fjörðum. Runan var svona:
Skúli, Guðmundur, Ingimar, Jó-
hannes, Guðmundur, Hallgrímur,
Guðmundur, Hákon, Bárður,
Nikulás, Bjarni og Nikulás. Ís-
lendingabók kemst ekkert lengra
með rununa en afi kenndi okkur,
en Nikulás þessi sem er síðastur í
rununni var fæddur um siðaskipti.
Við munum það vel hvað afi varð
hátíðlegur nokkrum árum síðar
þegar hann frétti að Atli Sigurðs-
son væri fæddur og þar með væri
karlleggnum í fjölskyldunni við-
haldið.
En Mummi átti aðra og áhuga-
verða hlið, sem var leikferill hans.
Þær eru eftirminnilegar leiksýn-
ingar Ungmennafélags Hruna-
manna í Kópavogsbíói. Við minn-
umst best Dansins í Hruna og
Deleríum Búbonis. Svo heyrðum
við sögur og sáum myndir af upp-
færslunni á Gullna hliðinu þar sem
Mummi lék sjálfan Jón sem var
settur í skjóðuna. Eins var oft rifj-
að upp þegar Ingimar afi og
Mummi tóku þátt í sögulegri leik-
sýningu um Áshildarmýrarsam-
þykktina á Landsmóti UMFÍ á
Laugarvatni 1965. Þeir voru þar í
hlutverkum sunnlenskra höfð-
ingja klæddir níðþungum fornald-
arbúningum með gerviskegg og
það í steikjandi sumarhita. Sólveig
amma hélt að afi myndi ekki lifa
sýninguna af.
Mummi naut sín vel á sviði og
skemmtilegast þótti okkur að
sjálfsögðu þegar hann var í hlut-
verki gamanleikarans, en þar var
hann með meðfædda hæfileika.
Hann bauð líka upp á óvænt atriði
heima í stofu sem höfðu mikið
skemmtanagildi fyrir okkur, ekki
síst þar sem hann var rólyndur og
dagfarsprúður maður.
Við sendum frændfólkinu frá
Birtingaholti innilegar samúðar-
kveðjur við fráfall Mumma
frænda með kvöldversi sem afi
hans og nafni, Guðmundur Ísleifs-
son á Stóru Háeyri, hélt mjög að
barnabörnum sínum:
Voldugur Drottinn veri mér fylgjandi,
verndin hans á báðar hliðar standi,
faðminn breiði, götuna greiði,
Guð mig leiði, öllu eyði grandi.
Arinbjörn og Þórhallur
Vilhjálmssynir.
Kær mágur og vinur er nú fall-
inn frá og eftir sitja hugsanir og
minningar frá liðinni tíð eða allt
frá því að hann kom að Birtinga-
holti í fylgd Ásthildar, elstu systur
minnar, sem mannsefni hennar.
Mummi var dagfarsprúður,
hafði einstaklega góðan húmor og
var skemmtilegur maður. Á veg-
um Ungmennafélags Hruna-
manna voru settar upp leiksýning-
ar næstum árlega um áratuga
skeið. Þar var Mummi góður liðs-
maður og vann eftirminnilega
leiksigra í mörgum stórum leik-
verkum.
Fyrst og fremst var Mummi
góður heimilisfaðir og voru þau
Ásthildur sérlega samheldin og
nutu þess að vera saman heima.
Til þeirra var alltaf jafn gott að
koma enda mikill samgangur milli
heimilanna í Birtingaholti þar sem
systkinabörnin okkar ólust upp
saman í leik og starfi og öll heim-
ilin stóðu þeim opin.
Næst huga okkar á þessari
stundu er hversu mikið æðruleysi
og dugnað hann Mummi sýndi og
hve þétt hann stóð við bak Ást-
hildar þegar heilsu hennar tók að
hraka og hallaði undan fæti. Hann
var henni sem klettur sem hún gat
lagt allt sitt traust á. Það var
Mumma ekki auðvelt en þó óum-
flýjanlegt þegar Ásthildur varð að
fara að heiman á Ljósheima. Þar
var Mummi nálægur eins oft og
mögulegt var og lét misgóð veður
ekki aftra för, slíkt var aðdáunar-
vert af manni á níræðisaldri. Þeg-
ar Ásthildur lést fyrir rúmu ári
síðan var Mumma ekkert að van-
búnaði lengur, hann var tilbúinn
til endurfunda. Eftir að Mummi
varð einn heima urðu samskiptin
tíðari og alltaf tilhlökkun að fá
hann í spjall til okkar en hann var
einstaklega minnugur á fólk og
viðburði enda víðlesinn og hafði
yndi af hverskyns bókmenntum.
Mummi sá að mestu leyti um sig
sjálfur þar til að hann veiktist og
fór á spítala á afmælisdaginn sinn,
19. maí síðastliðinn og ekki varð
afturkvæmt.
Mummi ætlaðist aldrei til neins
af öðrum en átti góða að þar sem
þau Skúli sonur hans og Lára
tengdadóttir bjuggu í nábýli við
hann og voru hans stoð og stytta.
Að endingu viljum við Bubba
þakka áratuga samfylgd og óskum
góðum vini alls góðs á Guðs veg-
um.
Megi minningin um góðan
dreng vera ljós í lífi afkomenda
hans.
Magnús H. Sigurðsson.
Það fá ekki allir að eiga vinnu-
félaga eins og hann Guðmund
Ingimarsson. Við sem störfuðum á
garðyrkjustöðinni Áslandi nutum
þess. Þar starfaði Guðmundur í 18
ár.
Jafnaðargeð, yfirvegun og þó
viss ákveðni með léttleikandi yf-
irbragði lýsir sennilega best þeim
góðu samskiptum sem við sam-
starfsmenn hans áttum við hann.
Guðmundur var ávallt úrræðagóð-
ur, hvort sem það varðaði verkefni
sem þurfti að leysa tengd vinnu en
ekki síður málefni sem yngsta
kynslóðin á Áslandi þurfti að ræða
og fá leiðbeiningar með. Votta að-
standendum dýpstu samúð.
Guðmundur Sigurðsson.
Guðmundur
Ingimarsson
Sem sjálfur Drottinn
mildum lófa lyki
um lífsins perlu í gullnu
augnabliki.
(Tómas Guðmundsson)
Það dimmir er sumir kveðja.
Þannig varð þegar Kristín Karls-
dóttir eða Kidda eins og hún var
kölluð kvaddi. Hún var fágæt
perla og mikill mannvinur. Hún
var perlan mín.
Ef spurð um líðan svaraði hún,
ég er hress, ég kvarta ekki þó ég
sé með tvo stafi. Ég er nú orðin 95
ára.
Hún var þó hvíldinni fegin og
sagði að Guð hlyti bara að hafa
Kristín Karlsdóttir
✝ Kristín Karls-dóttir, Kidda,
fæddist 6. mars
1920. Hún lést 13.
ágúst 2015. Útför
hennar fór fram 24.
ágúst 2015.
gleymt sér. Eiginmað-
ur Kiddu, Axel Magn-
ússon, lést fyrir
nokkrum árum.
Mig langar að
minnast Kiddu fáein-
um orðum og óska að
fleiri ættu jafn frá-
bæran velgjörðar-
mann eins og Kidda
var mér.
Ég var heppin að
alast upp í næsta húsi við sæmd-
arhjónin Kiddu og Axel og dæturn-
ar Kristínu og Katrínu. Vinskapur
okkar Katrínar sem smástelpna
varð upphafið að órjúfanlegri vin-
áttu. Heimili Kiddu og Axels varð
hluti af minni bernsku og þangað
var gott að koma. Heimilið ein-
kenndist af gleði og góðum heim-
ilisanda. Kidda stjórnaði heimilinu
af myndarskap. Ég minnist góðra
stunda.
Við vinkonurnar sitjandi við
eldhúsborðið að bíða eftir pönnu-
kökum sem Kidda bakaði á 3
pönnum dansandi um gólfin í takt
við dægurlag í útvarpinu með pön-
nukökuspaðann á lofti. Það bakaði
enginn eins góðar pönnukökur og
Kidda. Popp framleiddi hún í
stórum stíl fyrir bíóhús borgar-
innar og stundum fengum við
stelpurnar að hjálpa til. Aldrei
minnist ég þess að hún hafi atyrt
okkur vinkonurnar eins miklir
grallarar og við þó vorum, ekki
einu sinni þegar við brutum stóra
Bing og Gröndal gólfvasann henn-
ar og földum bakvið stól. Hún
stundi bara og sagði: „stelpur“.
Kidda lífgaði upp á umhverfi
sitt og það var gaman að vera ná-
lægt henni. Hún talaði tæpitungu-
laust, hló hátt og mikið svo hljóm-
aði um nágrennið. Kidda var ekki
allra en þeim sem hún tók sýndi
hún mikla góðmennsku og hlýhug.
Þess hef ég notið allt mitt líf.
Símtal frá henni nokkrum dögum
fyrir afmælið mitt var árvisst og
spurði hún hvort hún ætti ekki að
baka pönnukökur fyrir mig en
Kidda vissi að það var ekki mín
sterka hlið. Pönnukökur komu og
iðulega fylgdi með súkkulaðikaka
eða kanilsnúðar.
Kidda fór ekki varhluta af sorg-
um lífsins. Katrín dóttir hennar dó
aðeins 38 ára eftir stutt veikindi
frá fjórum börnum. Þá var mikið
frá Kiddu tekið og sárið eftir dótt-
urmissinn var djúpt. Eins og
hennar var von og vísa umvafði
hún börn Katrínar umhyggju og
naut við það góðrar hjálpar Krist-
ínar dóttur sinnar. Síðustu ára-
tugina hef ég átt margar yndisleg-
ar samverustundir með Kiddu
minni ásamt Kristínu dóttur
hennar og fjölskyldu.
Komið er að leiðarlokum. Mér
er efst í huga þakklæti til perlunn-
ar minnar fyrir samfylgdina og
þann einstaka kærleik sem hún
sýndi mér alla tíð. Ég mun heiðra
og næra þá minningu sem hún
skilur eftir sig í mínu hjarta.
Hennar verður sárt saknað.
Kristínu, Kidda, barnabörnum
og barnabarnabörnum ásamt öðr-
um ástvinum votta ég mína inni-
legustu samúð. Blessuð sé minn-
ing Kristínar Karlsdóttur.
Áslaug Björg Viggósdóttir.