Morgunblaðið - 27.08.2015, Síða 82

82 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 27. ÁGÚST 2015
✝ Jóhannes Jó-hannsson fædd-
ist í Hnausakoti, Mið-
firði, 24. ágúst 1953.
Hann lést á heimili
sínu 14. ágúst 2015.
Hann var sonur
hjónanna Jóhönnu D.
Jónsdóttur og Jó-
hanns Helgasonar.
Hann var sjötti í röð
níu systkina. Þau eru
Ólafur Helgi, Jón Unnar, Jenný,
Ragna Guðrún, Bryndís, Kristín,
Oddfríður og Skafti. Jóhannes
ólst upp í Hnausakoti til ferm-
ingaraldurs, en árið 1968
brugðu foreldrar hans búi og
fluttu til Reykjavíkur og bjó Jó-
hannes í foreldrahúsum þar til
hann flutti til Bandaríkjanna ár-
ið 1987. Hann lauk stúdentsprófi
frá MH og BA-prófi í íslensku og
almennum málvís-
indum frá Háskóla
Íslands. Eftir að
hann flutti til Banda-
ríkjanna lauk hann
meistaraprófi í tölv-
unarfræði.
Árið 1987 kvænt-
ist hann Jeanie
Stephenson kennara
og bjuggu þau í Dec-
herd, Tennessee.
Þau ættleiddu tvö börn, William
Steven, f. 1992, og Jóhönnu
Lynn, f. 1995. Fjölskyldan kom
reglulega til Íslands og heim-
sótti þá ætíð æskustöðvarnar.
Jóhannes starfaði sem tölvun-
arfræðingur við Háskólann í
Sewanee, Tennessee.
Minningarathöfn um Jóhann-
es verður í Grensáskirkju í dag,
27. ágúst 2015, kl. 13.
Jói bróðir ólst upp í níu systk-
ina hópi, sjöundi í röðinni. Hann
naut góðs atlætis frá foreldrum
okkar, móðurforeldrum og aldr-
aðri afasystur. Þetta var sem sagt
stórfjölskylda sem nú heyrir að
mestu sögunni til. Húsakynni voru
þröng en hjartarúm nóg. Aðspurð
hvort ekki hafi oft gengið mikið á í
svo stórum systkinahópi svaraði
mamma: „Það heyrðist aldrei í
þeim.“ Svona snyrtir tíminn minn-
ingarnar. Sveitastörf eru fjöl-
breytt og handtökin mörg við lít-
inn vélakost. Jói lærði því til
þeirra verka sem tíðkast höfðu í
sveitum á 19. öld. Hann hafði gam-
an af skepnum, einkum hestunum.
Og þegar hann hafði aðstöðu til
hélt hann hesta í Reykjavík sér til
mikillar ánægju. Jói var tónelskur
og hafði yndi af söng, enda mikið
sungið heima. Við stofnuðum
Hnausakotskórinn og hafði Jói
ánægju af því bralli og í heimsókn-
um til Íslands hristum við rykið af
kórnum. Sumir sögðu að við hefð-
um einkum sungið á elliheimilum
þar sem áheyrendur eiga sér ekki
undankomu auðið, en við föllumst
ekki á það.
Í mörg sumur aðstoðaði Jói
hjónin í Austvaðsholti við hesta-
ferðir með erlenda ferðamenn um
Landmannaafrétt. Í einni ferðinni
voru örlög hans ráðin. Hann hitti
Jeanie sína og um jólin það ár brá
hann sér í heimsókn til Bandaríkj-
anna. Frá þeim tíma fylgdust þau
að. Þau giftu sig á Íslandi árið 1987
og sama ár fluttist Jói til Tennes-
see. Þau ættleiddu tvö börn, Will og
Jóhönnu Lynn, sem nú syrgja ást-
ríkan föður. Jói talaði íslensku við
börnin og því gátu þau spjallað við
afa sinn og ömmu í heimsóknum til
Íslands. Þá var jafnan haldið á
æskustöðvarnar í Hnausakoti, sem
voru honum svo kærar.
Jói og Jeanie settust að í Dec-
herd í Tennessee. Þar áttu þau
áttu dálitla landareign og gátu
haldið skepnur; hesta, hunda,
ketti og hænur og ræktað græn-
meti. Það vorar snemma í Tennes-
see og þegar snjóa leysti í Miðfirði
voru fyrstu kartöflur vorsins
komnar í pottinn hjá þeim. Jói
naut sín vel við þessar aðstæður.
Hann tók daginn snemma, stund-
aði bústörf áður en hann hélt til
vinnu því árla morguns er örlítill
svali í lofti, en síðdegin heit. Þarna
nýttist honum vel 19. aldar verk-
lagið. Svo hélt hann til starfa sem
tölvunarfræðingur við Háskólann
í Sewanee við verk sem útheimtu
annars konar færni en þó sömu
eiginleika; verklagni og samvisku-
semi. Hann naut virðingar starfs-
félaga sinna fyrir hæfni og greið-
vikni sem látin var í té með bros á
vör. Jói ræktaði tengsl við fjöl-
skylduna og fylgdist vel með lífi og
starfi systkinabarna sinna. Þau
voru vinir hans og mörg þeirra
heimsóttu hann og nutu gestrisni
þeirra hjóna. Móðir okkar heim-
sótti þau einnig og gladdist yfir
gæfu þeirra og góðu gengi.
Harmur er kveðinn að fjöl-
skyldunni. Móðir okkar syrgir
hjartkæran son sem kvaddi alltof
fljótt. Við sendum Jeanie og börn-
um innilegar samúðarkveðjur og
biðjum þeim Guðs blessunar.
Þessar fátæklegu línur tjá þakk-
læti okkar systkina en persónuleg-
ar minningar geymir hver og einn í
hjarta sér.
Ólafur Helgi, Jón Unnar,
Jenný, Ragna Guðrún,
Bryndís, Kristín, Oddfríður,
Skafti.
Minningarnar um Jóa frænda
minn streyma fram. Ljúfsárar nú
þegar hann er farinn eftir skamm-
vinna baráttu við illvígt krabba-
meinið. Mikil og góð samskiptin
spanna alla mína ævi, þrátt fyrir
áralanga búsetu hans í Bandaríkj-
unum með sinni góðu fjölskyldu.
Hestarnir, Hnausakotið, sveitin og
bókmenntirnar viðhéldu ævilöng-
um vinskap, en Jói var einstakt
ljúfmenni og þægilegur maður.
Gamansamur, hlýr og æðrulaus.
Af ótrúlegri stillingu tók hann
tíðindunum af veikindum sínum í
vor. Vitnaði í eina af eftirlætisbók-
unum í tölvupósti til systkina
sinna, í orð Skarphéðins Njálsson-
ar, rétt áður en brennumenn
mættu á staðinn: „Öllum fannst þá
mikið um öðrum en Skarphéðni.
Hann bað menn ekki syrgja né
láta öðrum herfilegum látum svo
að menn mættu orð á því gera.“
Höggið er jafn þungt þrátt fyrir
ósk Jóa um stillinguna. Stórt skarð
hoggið í samstæðan hóp Hnausa-
kotssystkinanna níu og afkomend-
anna allra.
Miðja og miðstöð stórfjölskyld-
unnar norður í Hnausakoti sam-
einar og er uppspretta góðra sam-
skipta og samveru. Stórhugur afa
til uppbyggingar og viðhalds á
Kotinu lifir góðu lífi og heldur
minningunni hátt á lofti. Nú einnig
lífshlaupi Jóa.
Of seint er að trega ferðirnar
sem aldrei voru farnar eða bréfin
sem ekki voru skrifuð, heldur
minnast vináttu sem aldrei bar
skugga á. Tíðar heimsóknir þeirra
Jóa, Jeanie, Will og Jóhönnu til Ís-
lands voru tilhlökkunarefni. Hátíð
í Skarði þegar þau komu austur
fyrir fjall. Undantekningarlaust
farið á hestbak og riðið um land-
areignina.
Náði blessunarlega að koma til
Jóa og Jeanie í sveitina þeirra í
Tennessee. Átti erindi til Memp-
his, vinnu minnar vegna sem al-
þingismaður, og náði að skjótast
600 kílómetrana að kvöldi dags.
Gista og eiga með þeim góðar
stundir fram á næsta dag þegar ég
þurfti að aka til ráðstefnunnar.
Hápunktar samskiptanna var
hestaferðin 2002 frá Skarði í
Hreppum norður í Miðfjörðinn í
hlað á Hnausakoti. Mamma skipu-
lagði ferðina og hélt utan um eins
og henni einni er lagið, enda var
ferðin farin og myndar nú horn-
stein góðra minninga.
Ógleymanlegt kvöldið við Arn-
arvatn þar sem Jón frændi okkar í
Austvaðsholti og Óli móðurbróðir
minn höfðu bæst í hópinn. Daginn
eftir var riðið í breiðfylkingu með
reksturinn niður af heiðinni og inn
Austurárdalinn. Stórfjölskyldan
mætt í Hnausakotið sitt enn á ný.
Sterkar minningar sem standa
eftir ævilanga og góða vináttu.
Þær munu lengi lifa með fjölskyld-
unni stóru frá Hnausakoti og
þeirra afkomendafjöld.
Okkar innilegustu samúðar-
kveðjur af Suðurlandinu til Jeanie,
Will og Jóhönnu sem nú syrgja
fallinn föður og eiginmann og Jó-
hönnu ömmu minnar sem nú syrg-
ir son sinn. Minningin um þann
öndvegismann sem Jói frændi
minn var mun lengi lifa.
Björgvin G. Sigurðsson.
Þegar kær vinur kveður þennan
heim, einungis á 62. aldursári,
vakna upp minningar um kynnin.
Leiðir okkar Jóa lágu fyrst saman
fyrir 52 árum þegar ég kom í mína
fyrstu heimsókn í Hnausakot með
Jennýju systur hans. Systkina-
hópurinn var stór, níu að tölu, Jói
sá sjötti í röðinni. Maður var nú
ekki búinn að vera lengi samvist-
um við Jóa þegar það kom í ljós
hve hann var næmur og fróðleiks-
fús, þurfti margs að spyrja, þá tíu
ára gamall. Seinna þegar hann fór
til náms í gagnfræðaskóla í Mos-
fellssveit gisti hann oft hjá okkur
Jenný og kom þá í ljós hversu nær-
færinn hann var við frændsystkini
sín. Þau sakna nú kærs vinar og
frænda. Jói var einnig næmur á
dýrin og eignaðist hesta og notaði
til ferðalaga. Og þá tók hann eitt
mesta gæfuspor lífs síns er hann
tók upp samband við eftirlifandi
eiginkonu sína, Jeanie. Þau gengu
í hjónaband fyrir 28 árum síðan og
eiga tvö börn, Will og Jóhönnu,
sem nú sakna sárlega síns góða
föður og félaga. Jói flutti til Ten-
nessee og starfaði sem tölvunar-
fræðingur við háskólann í Sew-
anee. Hans er sárt saknað af
vinnufélögum sem mátu hann mik-
ils sem félaga og frábærs fag-
manns. Kæra Jeanie, Will og Jó-
hanna, missir ykkar er mikill, mín
er samhryggðin. Blessuð sé minn-
ing góðs drengs.
Sigurður Björgvinsson.
Jóhannes
Jóhannsson
✝ Trausti RúnarTraustason
fæddist í Hafnar-
firði 23. desember
1960. Hann lést
11. ágúst 2015.
Hann var sonur
hjónanna Trausta
Pálssonar versl-
unarstjóra, f.
28.10. 1915, d.
8.10. 1982, og
Guðrúnar Ágústu
Guðmundsdóttur verkakonu, f.
1.12. 1929, d. 23.7. 2012.
Systkini Trausta Rúnars eru
Rannveig, f. 7.9. 1950, Guð-
mundur Bjarni, f. 18.3. 1953,
d. 27.11. 2008, Örn, f. 21.9.
1954, d. 23.11. 2002, Aðal-
björg, f. 13.7. 1959, og Ingi
Hrafn, f. 10.7. 1962.
Börn Trausta Rúnars eru
fjögur: 1. Jón Skúli, f. 25.4.
1980, móðir hans er Ragnheið-
ur Jónsdóttir, fyrrum sam-
býliskona Trausta Rúnars.
Sonur Jóns Skúla er Ingvar
Breki, f. 24.8. 2001. Sambýlis-
kona Jóns Skúla er Kolbrún
Rósa Valsdóttir. 2. Ragna Að-
albjörg Bergmann, f. 27.11.
1988. Sambýlismaður hennar
er Benedikt Ernir Stefánsson
og sonur þeirra er Stefán Páll,
f. 31.4. 2014. Móðir Rögnu Að-
albjargar er Ingibjörg María
Sæmundsdóttir sem var sam-
býliskona Trausta
Rúnars um nokk-
urt skeið. 3. Ingi
Hrafn, f. 10.10.
1991, og 4. Lóa
Rut, f. 25.12. 1995.
Móðir þeirra er
Sjöfn Jónsdóttir
sem var sambýlis-
kona Trausta Rún-
ars um margra
ára skeið.
Trausti Rúnar
var fæddur og uppalinn í
Hafnarfirði. Hann lauk gagn-
fræðaprófi frá Flensborgar-
skóla 1976 og fór síðan í Iðn-
skólann í Hafnarfirði og
stundaði þar nám um nokkurt
skeið.
Eftir námið í Iðnskóla Hafn-
arfjarðar vann hann í Lýsi og
mjöli. Árið 1982 hóf hann
störf á Fjölritunarstofunni
Stensli þar sem hann vann
næsu 15 árin. Hann gegndi
ýmsum störfum innan fyr-
irtækisins en var lengst af
framleiðslustjóri.
Eftir að hann lét af störfum
í Stensli vann hann um nokk-
urt skeið hjá Hans Petersen
við myndvinnslu þar til heilsa
hans gaf sig og hann varð að
hætta að vinna.
Útförin hans fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 27.
ágúst 2015, kl. 13.
Yndislegur vinur minn Trausti
Rúnar er látinn. Orð fá því ekki
lýst hve mikils ég met vinskap
okkar þessi 35 ár síðan hann
kynntist Röggu systur og þau
eignuðust Jón Skúla, þegar ég
var 12 ára á Suðurgötunni í
Reykjavík. Ég fékk oft að fara
með þeim í Hafnarfjörðinn þar
sem Rúna amma, sem ég kallaði
slíka, tók á móti mér með allt-
umvefjandi faðminum sínum og
dásamlega bakstrinum. Þau eru
mér bæði fyrirmynd í lífinu og
mun ég hugsa til þeirra með hlýju
alla tíð.
Eftir að ég fluttist til Íslands
aftur fyrir 18 árum urðu kynni
okkar nánari og tókum við upp
vinskap, hittumst á kaffihúsum
og spjölluðum mikið um lífið og
tilveruna. Hann var einn sá al-
besti maður sem ég hef kynnst,
réttsýnn, fyrirgefandi og vitur á
þann hátt að mann setur hljóðan.
Hann talaði aldrei illa um nokk-
urn mann, þagði frekar, sem mér
fannst til mikillar fyrirmyndar.
Trausti var einangraður síðustu
árin, kvalinn vegna veikinda í
hálsi og átti ekki öfundsvert líf.
Ég á eftir að sakna góðra sam-
verustunda en er einnig þakklát
fyrir hverja og eina þeirra.
Ég bið almættið að vaka yfir
heilsteyptu börnunum hans fjór-
um sem hann var svo gífurlega
stoltur af. Við Rikki samhryggj-
umst öllum aðstandendum.
Berglind Jónsdóttir.
Trausti Rúnar
Traustason
Söknuður okkar
systkinanna er sár
er við sjáum á eftir
næstelstu systur
okkar á annað til-
verustig. Þegar ást-
vinur deyr rifjast ósjálfrátt upp
margar minningar liðins tíma,
allt frá samverustundum æsku-
áranna til hinstu stundar, ekki
hvað síst þar sem systkinahóp-
urinn var stór og öll ólumst við
upp undir verndarvæng foreldra
okkar. Við minnumst Bjargar
sem óvenju duglegrar og fórn-
fúsrar konu þar sem velvildin sat
í fyrirrúmi. Björg var sívinnandi
alla tíð. Ung, varla yfir tíu ára,
fór hún að vinna við fiskvinnslu, í
þá daga einkum við þurrkun
saltfisks, en einnig í vist við
umönnun barna í öðru byggðar-
lagi. Peningaleg uppskera var
rýr. Á seinni stríðsárunum svo-
nefndu þar sem peninga var að
vænta fyrir vinnu vann hún í
mötuneyti setuliðs á Reyðarfirði.
Fljótlega upp úr því lá leiðin til
Reykjavíkur, þar sem hún vann
einkum við afgreiðslu- og þjón-
ustustörf. Síðar á lífsleiðinni
stofnaði hún ásamt fleirum mat-
vöruverslun sem starfrækt var í
Björg Karlsdóttir
✝ Björg Karls-dóttir fæddist
26. júlí 1923. Hún
lést 1. ágúst 2015.
Útför Bjargar
fór fram í kyrrþey.
nokkur ár. Eftir
það tímabil vann
hún við bókband og
fleiri störf, þar á
meðal prjónaði hún
úr íslenskum lopa
peysur og fleira
sem eftirsótt var í
verslunum bæjar-
ins. Allt þetta gerði
hún ásamt hinu
hefðbundna heimil-
ishaldi. Af þessu má
ráða að vinnudagurinn var oft
langur. Við systkinin og aðrir
ættingjar af landsbyggðinni átt-
um alltaf athvarf hjá Björgu og
Erlingi. Þetta gilti hvort heldur
var um skamman tíma að ræða
eða langtímadvöl. Hún reyndist
afar hjálpsöm og velviljuð í alla
staði. Síðustu æviárin fór að
halla undan fæti. Hún átti við
meltingarerfiðleika ásamt lystar-
leysi að stríða og síðar gáfu lung-
un einnig eftir. Hún sá um sig
sjálf í eigin íbúð fram á síðustu
mánuði þar til flutti á Hrafnistu.
Hún varð fyrir því áfalli að detta.
Þreyttur líkaminn með lítið mót-
stöðuafl þoldi ekki álagið sem því
fylgdi.
Við þökkum systur okkar fyr-
ir samfylgdina og óskum henni
velfarnaðar í nýjum heimkynn-
um. Afkomendum og vinum
sendum við okkar dýpstu sam-
úðarkveðjur.
Lára, Ágúst, Valgerður
og Svala.
✝ Gunnar Ósk-arsson fædd-
ist í Reykjavík 28.
janúar 1940. Hann
lést á heimili sínu í
Reykjavík 18.
ágúst 2015.
Foreldrar hans
voru Þóra Sigur-
rós Eyjólfsdóttir,
f. í Borgarhreppi
Mýr. 16. mars
1911, d. í Reykja-
vík 17. september 1992, og Ósk-
ar Sigurður Guðjónsson vél-
virki, f. í Reykjavík 10.
september 1911, d. í Reykjavík
26. júlí 2005. Bróðir Gunnars er
Eyjólfur Reynir Óskarsson raf-
eindavirki, f. 3. maí 1951.
Gunnar ólst upp með for-
eldrum sínum að Hjallavegi 21
og í nánu sambýli við móð-
ursystur sína, Ólafíu Eyjólfs-
ýmsu leyti upp frá því og átti
hann t.d. aldrei kost á að fá öku-
réttindi. Hann lét almennt ekki
mikið fyrir sér fara í lífinu, hann
kvæntist ekki né átti börn, en
bjó í foreldrahúsum á Hjallavegi
21 ásamt bróður sínum Eyjólfi
alla ævi og önnuðust þeir for-
eldra sína saman af stakri um-
hyggju og natni þegar elli og
erfið veikindi sóttu að. Gunnar
hafði vítt áhugasvið og las mikið
og var vel heima í landsmálum
jafnt sem heimsmálum. Hann
var metnaðarfullur fagmaður
og hafði lifandi áhuga á starfi
sínu alla tíð og hvers kyns fram-
förum á tæknisviði, þar á meðal
á þróun geimferða, sem hann
fylgdist með af sérstökum
áhuga, m.a. með þátttöku í al-
þjóðasamtökum áhugamanna.
Hann var einnig áhugasamur
um garðyrkju og ræktaði vel
garðinn sinn.
Útför Gunnar fer fram frá
Áskirkju í dag, 27. ágúst 2015,
og hefst kl. 15.
dóttur, og Aðalstein
Úlfarsson og börn
þeirra; Agnar, Rann-
veigu og Guðríði sem
þar bjuggu einnig.
Gunnar gekk fyrst í
Laugarnesskóla og síð-
ar í Langholtsskóla.
Hann hóf nám í raf-
vélavirkjun á Rafvéla-
verkstæði Haraldar
Hanssonar aðeins 15
ára og starfaði hjá því
sama fyrirtæki allt til sjötugs.
Hann varð ungur meistari í raf-
vélavirkjun og keypti síðar
verkstæðið ásamt Eyjólfi bróður
sínum, og hafa þeir átt það og
rekið saman undanfarna ára-
tugi.
Gunnar varð fyrir slysi í
barnaskóla og hlaut mikið höf-
uðhögg, sem orsakaði alvarlega
sjóntruflun sem háði honum að
Nú þegar Gunnar Óskarsson,
frændi minn, hefur hvatt þessa
jarðvist vil ég minnast hans fá-
einum orðum. Hann var fimm ár-
um eldri en ég og var í bernsku
minni stóri frændi á Hjallaveg-
inum, sem litið var til sem fyr-
irmyndar. Hann var snemma
hófstilltur í framgöngu og
traustur, en glaður í bragði og
með honum var jafnan gott að
vera. Hann var lítillátur, ljúfur
og kátur og lék sér ei úr máta.
Það rifjast upp góðu stundirn-
ar sem við systkinabörnin áttum
saman á býli afa okkar og ömmu,
Deild á Álftanesi, þar sem við
m.a. ræktuðum kartöflur, fyrst
með eldri kynslóðum og síðast
þeim yngri, allt þar til landið
hvarf undir byggingar um alda-
mótin. Þarna undum við á ljúfum,
kyrrum haustdögum við að taka
upp kartöflurnar, en yfir flugu
stórir hópar af margæs til milli-
lendingar og hvíldar á Álftanes-
inu á sínu langa ferðalagi milli
heimsálfanna.
Í þessu umhverfi naut Gunnar
sín vel, enda var hann náttúrubarn
og ræktunarmaður af Guðs náð.
Gunnar lærði ungur rafvéla-
virkjun og starfaði við það fag
alla sína starfsævi og síðustu ára-
tugi átti hann og rak verkstæði
með Eyjólfi bróður sínum. Oft
leitaði ég ásjár þeirra bræðra
með biluð tæki og ýmis raffræði-
leg vandamál og var jafnan greitt
úr mínum vanda fljótt og vel.
Þarna áttaði ég mig vel á því hve
metnaðarfullur fagmaður Gunn-
ar var, og hvað hann lagði mikið á
sig við að afla sér sífellt nýrrar
þekkingar. Einnig hvað hann var
í eðli sínu mikill fræðari og
reyndi þá stundum að kenna
frænda sínum meira en honum
var ætlað að meðtaka í þessum
fræðum.
Það var með algerum fádæm-
um þegar Óskar faðir þeirra
bræðra veiktist af Alzheimers-
sjúkdómi og þeir ákváðu að takast
sjálfir á hendur umönnun hans og
hjúkrun og breyttu heimilinu nán-
ast í sjúkrastofnun. Þeir minnk-
uðu vinnuna á verkstæðinu og
skipulögðu sólarhringsvaktir yfir
föður sínum í allmörg ár, allt þar
til yfir lauk.
Gunnar Óskarsson tókst af
ábyrgð og metnaði á við þau við-
fangsefni sem lífið færði honum.
Okkur sem áttum hann að var
hann afar kær og mikils virði og
nú að leiðarlokum kveðjum við
hann með þakklæti og virðingu.
Valur Þorvaldsson.
Gunnar Óskarsson