Morgunblaðið - 27.08.2015, Side 86

86 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 27. ÁGÚST 2015
Áfallið og sorgin
var mikil þann 15.
ágúst síðastliðinn
þegar þær fréttir
bárust að mamma
hefði veikst svo snögglega og
svo alvarlega að hún lést af
völdum veikinda sinna á innan
við sólarhring.
Svo ótrúlega margs er að
minnast, elsku yndislega og
góða mamma mín. Ég var þeirr-
ar gæfu aðnjótandi að fá að
alast upp hjá þér og afa sem
tókuð mig að ykkur og óluð mig
upp sem ykkar eigið barn og
fyrir það verð ég ævinlega
þakklátur. Í mínum augum
varstu því alltaf mamma mín,
eða mútta eins og ég kaus að
kalla þig og þú varst mér allt.
Þar sem ég kom til múttu og
afa aðeins nokkurra mánaða
gamall þá var það þeirra hlut-
verk að dekra við strákinn sem
auðvitað vandist því fljótt og vel
að vera dekraður í kaf. Það var
alveg sama hvað það var, hún
mútta gerði allt fyrir strákinn
sinn enda ég mömmustrákur
með eindæmum. Það skipti ekki
máli hvort það var laugardagur
eða einhver annar dagur þegar
ég kallaði fram úr herberginu
mínu og bað múttu að græja
fyrir mig mat eða henda í
pönnsur eða lummur, alltaf
voru einhverjar kræsingar til-
búnar innan skamms. Það sama
má segja um jólaísinn sem
mamma gerði, auðvitað fékk
mömmustrákurinn alveg sér ís-
box fyrir sig og eftir að ég flutti
að heiman gat ég alltaf treyst á
að eiga eitt merkt mér í frystin-
um hjá mömmu. Ég held ég hafi
aldei heyrt múttu neita mér
varðandi mat og er það hrein-
lega stórskrýtið að ég skuli öll
mín bernskuár hafa verið „tíu
kíló með skólatösku“ en ekki
akfeitur letingi.
Já, hún mamma var einstök
kona, hún hafði einstaklega
hlýja og góða nærveru, hún var
óeigingjörn og setningin „nei,
ég hef ekki tíma“ var ekki til í
hennar orðabók, a.m.k. ekki
þegar ég, mömmustrákurinn,
Helga Jónsdóttir
✝ Helga Jóns-dóttir fæddist
18. desember 1939.
Hún lést 15. ágúst
2015. Útförin fór
fram 25. ágúst
2015.
var annars vegar.
Mamma var alltaf
best og þegar eitt-
hvað bjátaði á var
best að leita til
hennar og breyttist
það ekkert eftir að
ég varð fullorðinn.
Þá var símtólið iðu-
lega tekið upp þeg-
ar flensan mætti í
hús og alltaf gat
maður treyst á
samúð og góð ráð frá múttu.
Þær fjölmörgu minningar
sem ég á frá Lambastekknum
eru mér einstaklega ljúfar og
góðar. Mikið sakna ég nú allra
samverustundanna sem ég átti
þar með mömmu, fjölskyldunni
og öllum þeim sem þar voru tíð-
ir gest, en Lambó var oft eins
og hin besta félagsmiðstöð.
Þangað voru allir velkomnir og
tekið vel á móti öllum enda
mútta höfðingi heim að sækja.
Það er svo erfitt að hugsa til
þess að eiga ekki eftir að fá að
njóta samvista við þig lengur,
elsku mútta mín, en það hjálpar
að hugsa til þess að nú líður þér
vel og dansar í blómabrekkunni
þinni. Það að hafa alist upp á
gleðiríku heimili, við alla þessa
ást og umhyggju sem þið veitt-
uð mér er eitthvað sem ég fæ
seint fullþakkað og án ykkar afa
veit ég ekki hvar ég væri í dag.
Bjartur Orri saknar þín mik-
ið og finnst mjög sorglegt að
Tinna Karen fái ekki tækifæri
til þess að kynnast ömmu sinni
betur, en hann ætlar að passa
upp á að segja henni frá þér.
Minningarnar um yndislega
manneskju, sem við geymum í
huga okkar og hjörtum, munu
ylja okkur um ókomin ár.
Hvíl þú í friði, elsku mútta
mín, og hafðu þökk fyrir allt og
allt. Þinn,
Jóhannes (Jói)
og fjölskylda.
Elsku Helga amma. Í útför-
inni hjá afa í apríl síðastliðinn
sagðir þú við mig að sorgin væri
óbærileg. Ást ykkar afa var svo
innileg og falleg, eins falleg og
hún gerist. Nú ertu komin til
afa og þið alveg alsæl að spila
vist. Svoleiðis sé ég ykkur fyrir
mér.
Þið afi voruð bæði búin að
lifa tímana tvenna þegar þið
kynntust, komin með uppkomin
börn og jafnvel barnabörn. Þú
komst inn í líf mitt þegar ég var
um 12 ára gömul, afi hafði eign-
ast kærustu. Fyrir unglinginn
var þetta skrítið, mega afar
bara eiga kærustur? Ég kom
einu sinni í viku til ykkar afa til
að þrífa, það var þá sem ég
kynntist þér almennilega. Það
leið ekki á löngu þangað til ég
fór að kalla þig Helgu ömmu.
Sólveig systir var bara tveggja
ára svo auðvitað varst þú amma
hennar og hefur alltaf verið.
Þegar ég var að vinna í Árbæj-
arútibúi Landsbankans vönduð
þið komu ykkar þangað á föstu-
dögum áður en þið fóruð í bingó
til að heilsa upp á mig. Oft náð-
uð þið í Sólveigu systur líka og
hún vann alltaf eitthvað í bin-
góinu, lukkugripurinn ykkar,
sögðuð þið einhvern tímann. Þið
fenguð ykkur kaffisopa, kvödd-
uð mig síðan með kossi og afi
stal einni lúku af brjóstsykri og
stakk í vasann, hann glotti og
þú skammaðir hann. Svona var
rútínan og það er ljúft að rifja
hana upp. Ég er svo þakklát
fyrir að þú tókst okkur opnum
örmum og með bros á vör inn í
líf þitt. Við systurnar, Siggi og
Magnús Þór komum í heimsókn
til þín rétt fyrir síðustu versl-
unarmannahelgi. Þú varst
nýbúin í lagningu, komin með
varalit og í nýrri peysu sem þú
hafðir keypt þér í Smáralind
með Írisi, dóttur þinni. Þú varst
svo fín og sæt þennan dag. Ég á
eftir að sakna þess að heyra afa
grínast og þú að segja, Bóbó
minn! eins og nú væri nóg kom-
ið. Síðan brostir þú út í annað
að vitleysunni í honum. Takk
fyrir árin amma og fyrir að vera
partur af lífi afa og okkar, takk
fyrir ferðirnar í Hvassahraun,
takk fyrir matarboðin, takk fyr-
ir bingóin, takk fyrir heimsókn-
irnar, takk fyrir allar spurning-
arnar og áhugann á syni mínum
og umfram allt takk fyrir að
vera amma mín. Ég bið að
heilsa afa, elska ykkur.
Elísabet Þóra
Jóhannesdóttir.
Góði Guð ég þakka þér
að þú vakir yfir mér
gæt þú mín og geym í nótt
svo ég geti sofið rótt.
(G.ÓL.)
Elsku amma Helga mín.
Mér þótti mjög vænt um þig
og mér fannst þú mjög
skemmtileg.
Ég á eftir að sakna þín mjög
mikið og finnst leiðinlegt að fá
ekki að hitta þig aftur. Mér
finnst líka leiðinlegt að Tinna
Karen hitti þig svona fáum
sinnum en ég ætla að segja
henni helling um þig.
Guð geymi þig og ég veit að
þú ert núna engill sem hjálpar
mér ef eitthvað er. Þinn,
Bjartur Orri.
Mig langar með þessu ljóði
að kveðja hana Helgu, sem var
með hjarta úr gulli og bros sem
allt varð betra við að sjá.
Athvarf hlýtt ég átti hjá þér
ástrík skildir bros og tár.
Í samleik björt, sem sólskinsdagur
samfylgd þín um horfin ár.
Fyrir allt sem mér varstu
ástarþakkir færi ég þér.
Gæði og tryggð er gafstu
í verki góðri konu vitni ber.
Aðalsmerkið: Elska og fórna
yfir þínum sporum skín.
Hlý og björt í huga mér
hjartkær lifir minning þín.
Sendi samúðarkveðju til ykk-
ar systkina, Hauks, Björns,
Ragnars, Jóns og æskuvinkonu
minnar, hennar Írisar, og ann-
arra aðstandenda.
Sigurbjörg Vignisdóttir
(Silla).
Við kveðjum nú kæra ná-
grannakonu af Lambastekkn-
um, Helgu Jónsdóttur, eða
Helgu á Horninu eins og við
nefndum hana. Helga var yndis-
legur nágranni, hlý kona, kall-
aði okkur alltaf elskuna sína,
strauk okkur um vangann með
mjúkum höndum og umvafði
okkur með kærleika. Þetta var
á þeim tíma sem mæður voru
margar heimavinnandi og kíktu
í kaffi til nágranna sinna og var
Helga okkar góður gestur. Við
systkinin vorum á sama aldri og
börnin hennar Helgu og sam-
gangur því mikill milli heimil-
anna.
Það er með þakklæti sem við
kveðjum þessa yndislegu ná-
grannakonu sem auðgaði svo líf
okkar og sendum börnum henn-
ar, Hauki, Bubba, Ragga,
Jonna, Írisi, Jóa og fjölskyldum
þeirra, innilegar samúðarkveðj-
ur.
Fjölskyldan á Lambastekk 8,
Jakobína (Bína), Jakob,
Guðrún Lilja, Vignir,
Gunnar og Benedikt
(Benni).
Elsku vinkona,
ég get ekki lýst því í
orðum almennilega
hversu stórt skarð í
mínu lífi þú skilur eftir þig.
Ég man það svo vel þegar ég
sá þig fyrst, ég var ekki eldri en
6-7 ára, mamma og pabbi höfðu
keypt af þér hænuunga og við
mamma fórum að sækja þá til
þín í Djúpadal. Þú komst með þá
í kassa til okkar og skutlaðir
kassanum inn og sagðir svo: „svo
læturðu mig bara hafa hanana,
ég ét þá“. Ég sat í aftursætinu
stóreygð og starði á þig, hugsaði
svo með mér þegar við renndum
í burtu „þetta var skondin kona“.
Ekki hvarflaði að mér þá að
seinna á lífsleiðinni yrðum við of-
boðslega góðar vinkonur.
En svo kynntist ég þér í gegn-
um nöfnu þína og barnabarn,
Elínborg
Guðmundsdóttir
✝ Elínborg Guð-mundsdóttir
fæddist 23. maí
1946. Hún andaðist
9. ágúst 2015.
Útför Elínborgar
fór fram 22. ágúst
2015.
hana Elinborgu
fyrst, svo fórum við
að vinna saman í
Kaupfélaginu í
Varmahlíð. Þar var
einfaldast að kalla
þig ömmu, því að
þið voruð þar tvær
nöfnurnar og gat
valdið talsverðum
ruglingi í miklum
hamagangi og þá
var best að arga
amma ef maður þurfti á þér að
halda, og við það ráku oft kúnn-
arnir upp stór augu. Enda varstu
amma allra. Ekkert mál að redda
hinu og þessu og ef maður var
ekki viss þá varstu alltaf með
ráð, og mikið sem þið systur gát-
uð létt lundina á vöktunum.
En það var svo ekki fyrr en ég
flutti aftur heim frá Reykjavík
2010 að við smullum saman aft-
ur, aðra eins bissnesmanneskju
hef ég ekki hitt.
Ég á eftir að sakna þess hrika-
lega að koma ekki til þín í
Grænuhlíð reglulega, hanga þar
fram á kvöld, borða með þér
gegnumsteiktan lambahrygg
klukkan hálf tólf að kvöldi með
öllu meðlæti sem hugsast gat og
hlegið eins og vitleysingar.
Ræddum allt milli himins og
jarðar, allt mögulegt. Ég hafði
líka einhverja óeðlilega matar-
lyst við matarborðið hjá þér. Það
var eitthvað við þig og andrúms-
loftið í Grænuhlíð, ég gat setið
endalaust hjá þér, talað við þig
og borðað. Og stundum sátum
við bara saman og horfðum á
sjónvarpið og þögðum.
Ósjaldan spjölluðum við sam-
an í síma svo tímunum skipti, þá
var ég oftar en ekki niðri í fjár-
húsi og lá í heyrúllunni og lýsti
fyrir þér hvaða kindur væru nú á
garðanum, hvernig þær litu út,
hvaða hrút ég hefði haldið þeim
undir og svo fram eftir götunum.
Og við gátum spjallað og spjallað
þó að við vissum að ég væri að
koma daginn eftir og vera allan
daginn hjá þér.
Ég á líka eftir að sakna þess
mikið að fara ekki á rúntinn á að-
fangadag í froststillu eða snjó-
kófi til að hitta þig og skiptast á
gjöfum, það var orðin hefð. Hitt-
umst, knúsuðumst, skiptumst á
gjöfum, skiptumst á stuttum
fréttum og svo kom setningin þín
„bara æðislega, takk“.
Ég held nefnilega að við höf-
um verið með sálir á sama aldri,
þú ung sál og ég gömul og þann-
ig hist á sama punkti.
Elsku Elinborg, megir þú
hvíla í friði, ég á eftir að sakna
þín endalaust mikið, en ég stóla á
það að þú takir svo á móti mér
þegar minn tími kemur og þá
höldum við fjörinu áfram.
Ég vil senda börnunum og
fjölskyldum þeirra mínar dýpstu
samúðarkveðjur.
Að ferðalokum finn ég þig
sem mér fagnar höndum tveim.
Ég er kominn heim,
já, ég er kominn heim.
(Jón Sigurðsson)
Þín vinkona,
Þórdís Halldórsdóttir
Ytri-Hofdölum.
Ég ætla að minnast Elínborg-
ar með örfáum orðum.
Það er tæp hálf öld síðan við
hittumst fyrst, og strax tókst
með okkur mikill vinskapur, sem
stóð og efldist alla tíð. Ellý
reyndist mér afskaplega vel alla
tíð, stoð og stytta í lífsins ólgu-
sjó.
Ellý var gift Skarphéðni
frænda mínum, bónda í Djúpa-
dal, og hafa þau nú sameinast á
ný.
Að lokum vil ég votta Völlu,
Eiríki, Siggu, Ingibjörgu og fjöl-
skyldum þeirra mína dýpstu
samúð.
Megi minningin um einstaka
konu ylja okkur öllum um
ókomna tíð.
Hörður.
Hún elsku Sigga
frænka er látin.
Þetta er svo hræði-
lega sorgleg stað-
reynd sem við ráðum ekki við.
Hún barðist svo lengi við þennan
illvíga sjúkdóm og varð að lokum
að lúta í lægra haldi fyrir honum.
Við fjölskyldan viljum þakka
henni innilega fyrir allt sem hún
gerði fyrir okkur, það var aldrei
neitt mál að passa eða hugsa um
börnin okkar ef við þurftum að
skreppa eitthvað. Það var mikill
samgangur á milli okkar hjóna og
áttum við margar ánægjulegar
stundir með þeim hjónum, bæði
heima og erlendis. Það var alltaf
mikið líf og fjör í návist þeirra
hjóna. Tengslin voru mikil og hitt-
ust þær frænkurnar nánast dag-
lega, ef það einhverra hluta vegna
náðist ekki var talað saman í sím-
ann tímunum saman, vinátta
þeirra frænknanna var einstök.
Á mánudegi eftir verslunar-
mannahelgi þegar taka átti saman
dótið úr dalnum fær hún Þóra mín
hringingu og segir svo við mig,
„Siggi minn, komdu heim, ég þarf
að fara suður til hennar Siggu
minnar.“ Allar samgönguleiðir
voru yfirbókaðar svo góður frændi
okkar sá til þess að fljúga með
Þóru mína, Huldu og Þórarin upp
á Bakka. Af þessu má sjá hversu
nánar þær voru frænkurnar og
gátu hreinlega ekki án hvorrar
annarrar verið. Þóra mín var svo
hjá þeim þar til yfir lauk. Þegar ég
svo náði að komast yfir á fasta-
landið lá leiðin beint upp á sjúkra-
húsið. Það síðasta sem hún Sigga
Sigríður Ágústa
Þórarinsdóttir
✝ SigríðurÁgústa Þór-
arinsdóttir fæddist
30. maí 1958. Hún
lést 12. ágúst 2015.
Útför Sigríðar fór
fram 22. ágúst
2015.
mín sagði við mig
þegar ég kvaddi
hana eftir sam-
veruna á spítalanum
var, „Siggi minn, ég
þakka þér innilega
fyrir lánið á henni
konunni þinni“.
Þetta eru falleg orð
sem munu lifa í
minningunni og er
ég ævinlega þakklát-
ur fyrir þau. Okkur
fjölskyldunni fannst það sjálfsagt
að vera til staðar fyrir þau öll líkt
og alla okkar tíð og munum við
halda því áfram það sem eftir lifir.
Elsku Hilli okkar, Þórarinn,
Solla og Hulda, við vottum ykkur
innilega samúð og biðjum góðan
Guð að styðja í þessari miklu sorg.
Minning Siggu frænku mun lifa
í hjarta okkar um ókomin ár.
Sigurður, Þóra og fjölskylda.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(HJH)
Elsku Sigga okkar, þetta kom
svo snöggt að maður er ekki búinn
að átta sig á því að þú sért farin.
Þú varst alltaf svo til í allt, jákvæð
og skemmtileg og lumaðir á
hnyttnum tilsvörum. Og þrátt fyr-
ir að þú sért búin að vera með
krabbann í mörg ár þá gekkstu í
hús með Þóru frænku þinni ár eft-
ir ár og seldir fyrir félagið. Komst
í stjórn og mættir alla þriðjudaga
á skrifstofuna. Þín verður sárt
saknað og þökkum við fyrir góða
samveru alla tíð.
Góða ferð kæra vinkona og
takk fyrir allt.
Fjölskyldunni allri sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Fh. Krabbavarnar Vestmanna-
eyja,
Ester Ólafs.
Ég vil minnast
afa Erlings, sem
kvaddi heldur
snemma, með
nokkrum orðum. Það var gaman
að eiga svona góðan afa sem var
alltaf til í að aðstoða mann og
svala forvitni manns um hina
undarlegustu hluti. Margar góð-
ar minningar rifjast upp fyrir
mér um þegar við afi veltum fyrir
okkur hinum ýmsu hlutum sem
hann gaf mér ávallt svör við, t.d.
hvað x-ið merkti fyrir framan
bókstafina í auglýsingum á kosn-
ingatímabilum.
Afi var góður sögumaður og
sagði okkur sögur af sjálfum sér,
sannar og ósannar og misýktar.
Sérstaklega er mér minnisstæð
sagan af ljóninu sem bjó í veggn-
um bak við bláa sófann í Fögruk-
inninni og var ég ekki viss hvort
það væri til og kíkti er enginn sá
til stundum undir sófann til
kanna málið. Afi var mjög dug-
legur að segja okkur krökkunum
frá fyrri afrekum sínum, meðal
annars að hann væri sjóræningi,
og því trúði krakkaskarinn alveg
og afi hló sínum skemmtilega
hlátri.
Afa þótti gaman að kanna hin
ýmsu tungumál og man ég eftir
því þegar hann skoðaði með mér
Erling Þór
Hermannsson
✝ Erling ÞórHermannsson
fæddist 12. mars
1941. Hann lést 5.
ágúst 2015.
Útför Erlings
Þórs fór fram 18.
ágúst 2015.
bæklinga sem
fylgdu nýjum raf-
tækjum og honum
fannst gaman að
bera saman alls
konar tungumál í
þeim. Ég hef örugg-
lega smitast af
tungumálaáhuga
afa því að ég er að
hefja nám á tungu-
málabraut. Mér er
minnisstætt þegar
ég kom með danska skólavinkonu
í heimsókn í Sléttuhlíð og var afi
þar og reyndi á skandinavísku
sína í samskiptum við hana.
Skildi brosandi Daninn ekki neitt
og afi hló þá bara. Það var alltaf
gaman með afa í Sléttuhlíð og er
margs að minnast; brekkusöng-
urinn, hengirúmið, smíðarnar og
viðhaldsvinnan. Afi leyfði mér að
valta túnið eitt sinn í Sléttuhlíð og
ók ég þá Willysnum með valtar-
ann Hallstein í eftirdragi, afi og
Donni fylgdust grannt með og
var þetta ógleymanlegur dagur.
Afi var öllum kær, bæði mönnum
og málleysingjum, hann var dug-
legur að sinna skógarþröstunum
og máríuerlunum sem voru sér-
stakir vinir hans og ekki má
gleyma góðum vini hans, hund-
inum Torres. Þá voru afmælis-
kort frá afa og ömmu minnisstæð
því að afi skrifaði falleg heilræði
og góðar óskir til mín sem verða
mér gott veganesti í framtíðinni.
Ég þakka þér, afi minn, fyrir all-
ar stundirnar sem við áttum sam-
an.
Þín afastelpa,
Dagný Gréta.