Morgunblaðið - 27.08.2015, Síða 87

MINNINGAR 87
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 27. ÁGÚST 2015
✝ Pétur JóhannMagnússon
bókbandsmeistari
fæddist í Hnífsdal
23. júlí 1925. Hann
lést 12. ágúst 2015.
Foreldrar Pét-
urs voru Petrína
Sigrún Skarphéð-
insdóttir húsmóðir,
f. 1892, d. 1933, og
Magnús Guðni Pét-
ursson sjómaður, f.
1889, d. 1964. Alsystkini Péturs
eru: Eva, f. 1926, Páll Sig-
mundur, f. 1928, d. 1932, Skúli,
f. 1930, d. 1930, Óskar, f. 1931,
Guðný María, f. 1933, og Guð-
mundur Ingvar, f. 1933, d.
foreldrum sínum að Kleifum í
Seyðisfirði þar sem fjölskyldan
bjó um fjögurra ára skeið, en
árið 1931 fluttist fjölskyldan til
Flateyrar.
Pétur Jóhann kvæntist 1947
Þorbjörgu Rögnu Björnsdóttur,
f. 1923, d. 2007. Foreldrar
hennar voru hjónin Björn Jóns-
son bakarameistari og Jónína
Guðrún Elíasdóttir húsmóðir.
Börn Rögnu og Péturs eru:
Björn Pétursson, f. 27.4. 1947,
ókvæntur og barnlaus. Magnús
Pétursson, f. 27.1. 1949, var
kvæntur Kristínu Þórisdóttur.
Þau skildu. Magnús er barn-
laus. Pétur Ragnar Pétursson
tæknifræðingur, f. 2.5. 1966.
Kona hans er Ólöf Arnbjörg
Þórðardóttir, f. 15.10. 1964.
Börn þeirra eru Björn Hlynur,
f. 14.11. 1987, og Alexander
Glói, f. 17.7. 1995.
Útför Péturs fór fram 19.
ágúst 2015.
2012. Hálfsystkini
sammæðra: Sigríð-
ur Aðalheiður Pét-
ursdóttir, f. 1915,
d. 1999, Hall-
grímur, f. 1918, d.
1941, og Magnús
Björn, f. 1920, d.
1985. Faðir eldri
barnanna, Pétur
Sigurður Pét-
ursson, f. 1893,
drukknaði árið
1921. Tók þá Magnús bróðir
hans við framfærslu fjölskyld-
unnar. Hann kvæntist Petrínu
árið 1925. Hálfsystkinin eru því
einnig bræðrabörn. Pétur Jó-
hann fluttist á þriðja ári með
Bróðir minn, Pétur Jóhann
Magnússon bókbandsmeistari, er
látinn. Hann fæddist í Hnífsdal
23. júlí 1925, en fluttist 1927 með
fjölskyldu sinni, að Kleifum í
Seyðisfirði þar sem fjölskyldan
bjó til 1931, að hún flutti til Flat-
eyrar. Eins og tíðkaðist á þeim
árum tók Pétur snemma þátt í
lífsbaráttunni. Magnús faðir hans
var sjómaður, ýmist formaður
eða vélstjóri þegar Pétur var að
alast upp á Flateyri. Meðfram
sjómennskunni var nokkur bú-
skapur, venjulega um 20 ær og
garðyrkja til fjölskylduþarfa.
Pétur tók virkan þátt í þeim
störfum, eins og börn gerðu á
þeim árum. Strax eftir fermingu
var svo farið á sjóinn. Pétur var
háseti á Ingólfi, 12 lesta bát hjá
föðurbróður sínum þegar mest
gekk á við strendur Vestfjarða
vegna stríðsátaka. Í einum róðr-
inum rákust þeir á látinn sjó-
mann sem flaut í björgunarhring.
Hann var tekinn um borð. Undan
Vestfjörðum hafði orðið stórt
slys, er skipalest sigldi í gegnum
tundurduflagirðingu og spreng-
ingarnar svo miklar að rúður
skulfu í húsum á Flateyri. Síðar
kom í ljós að sjómaðurinn látni
var af flutningaskipinu Fanefjeld
sem hvarf um þessar mundir.
Þetta snerti unglinginn djúpt og
hafði mikil áhrif. Veturna 1942 til
1944 var Pétur í héraðsskólanum
á Laugarvatni en var til sjós á
sumrum á síldveiðum. Hann hóf
bókbandsnám í Ísafoldarprent-
smiðju 1945 og lauk þar sveins-
prófi 1949. Meistaraprófi lauk
hann 1953. Fljótlega eftir náms-
lok tók Pétur að sér verkstjórn í
Sveinabókbandinu. Varð það
starfsvettvangur hans í hálfa öld,
með öllum þeim breytingum bók-
bandsins sem orðið hafa gegnum
tíðina, frá „handunnu“ bókbandi
til einnar fullkomnustu bók-
bandsverksmiðju í Odda. Pétur
tók starf sitt alvarlega og af
skyldurækni og ætlaðist til hins
sama af starfsfólki því er hann
stjórnaði. Þó Pétur væri vinnu-
þjarkur gáfu þau hjónin sér tíma
til ferðalaga. Fyrstu árin eftir að
fjárhagur rýmkaðist ferðuðust
þau innanlands og til meginlands
Evrópu, en síðar til Kanarí, þang-
að sem þau fóru gjarnan eftir
jólatörnina og gistu þá oftast á
hótel Broncemar. Eftir lát Rögnu
virtist slakna á lífsgleðinni og síð-
ustu mánuðir hafa verið Pétri
mjög erfiðir og hann orðinn feg-
inn hvíldinni. Faðir okkar, Magn-
ús Pétursson, gerðist togarasjó-
maður eftir miðjan aldur og flutti
þá til Reykjavíkur og er þau
Ragna og Pétur hófu sinn búskap
átti hann heimili hjá þeim, keypti
húsnæði í félagi við þau og hafði
þar sitt herbergi. Þessa sam-
starfs naut undirritaður meðan
hann sótti skóla í höfuðborginni.
Á heimilinu var alltaf góður andi
og gott samkomulag. Þessi stóri
bróðir minn var auðvitað eitthvað
til að líta upp til í æsku minni,
enda fimm árum eldri og lífs-
reyndari, á því varð reyndar eng-
in breyting þegar árunum fjölg-
aði. Alla tíð höfum við verið í góðu
sambandi og átt margar gleði-
stundir saman sem ég er þakk-
látur fyrir. Þær stundir hefðu
ugglaust orðið fleiri ef ég hefði
ekki búið austan fjalls, en Pétur
og systkini okkar í Reykjavík. Ég
kveð stóra bróður minn með
söknuði og við hjónin og stórfjöl-
skyldan okkar sendum fjölskyldu
Péturs innilegar samúðarkveðj-
ur.
Óskar Magnússon.
Pétur Jóhann Magnússon er
látinn, hann var bróðir föður okk-
ar, Magnúsar Péturssonar, þeir
voru hálfbræður og bræðrasynir.
Við systkinin eigum ótal góðar
minningar um Pétur frænda,
mikill samgangur var á milli fjöl-
skyldnanna. Pétur var einstak-
lega ræktarsamur, hélt góðu
samband við stórfjölskylduna.
Fyrir okkur, börn bróður
hans, var hann frændinn sem
heimsótti okkur á sunnudögum
og bauð okkur í bíltúr. Hann
eignaðist bíl löngu áður en for-
eldrar okkar keyptu sér bíl. Og
bílarnir hans Péturs báru vott
um hirðusemi hans og natni, voru
yfirleitt nýbónaðir og skínandi,
annað hæfði ekki R 1776. Ótal
ferðir voru farnar niður að
Reykjavíkurhöfn, Pétur og
Magnús fram í og okkur krökk-
unum hrúgað í aftursætið. Þeir
voru eins og margir Vestfirðing-
ar heillaðir af hafinu og bátum og
skipum. Í endurminningunni var
alltaf sól þarna á bryggjunum
þegar þeir röltu um með okkur
og sögðu sögur af sjónum.
Pétur var glæsimenni, bar sig
einstaklega vel, var alltaf flottur
og vel til fara, hvort sem var við
störf eða á hátíðum og tyllidög-
um. Hann var fagurkeri, hann
var drátthagur, naut tónlistar og
las mikið. Það var gott að sækja
Pétur heim, hann hafði yndi af að
ræða málin, Pétur hafði góða
kímnigáfu og hafði gaman af að
glettast í góðum hópi. Fullorðna
fólkið naut samverunnar á meðan
börnin okkar fengu að leika sér
við að spila á orgelið hans ótrufl-
uð. Pétur og Ragna kona hans
nutu þess að ferðast og ferðuðust
mikið, jafnt innan lands sem ut-
an. Minnisstæðastar eru ferðir
um Vestfirði og heimsókn til
London, ferðir sem styrktu fjöl-
skylduböndin.
Pétur var hreinskiptinn og
samviskusamur í lífi og starfi. Við
systur kynntumst annarri hlið á
Pétri frænda þegar við fengum
tímabundið vinnu við bókbandið
sem hann stýrði. Undir hans
verkstjórn var allt í föstum
skorðum, hann taldi brýnt að
starfsfólkið legði sig fram við
vinnuna og bæri virðingu fyrir
tíma, viðfangsefnum og starfi,
eins og hann gerði sjálfur.
Fjölskylda Péturs tengdist
sterkum böndum, það kom fram í
umhyggjusemi sona hans, sem
sinntu föður sínum einstaklega
vel í löngum og erfiðum veikind-
um hans síðustu árin. Þeir heim-
sóttu hann hvern dag, oft tvisvar
daglega, sinntu honum á allan
hátt og gættu þess að hann héldi
sinni reisn. Þeir eiga sannarlega
hrós og þakkir skilið.
Við þökkum Pétri samfylgd-
ina, blessuð sé minning hans.
Biðjum algóðan Guð að vaka yfir
sonum hans Birni, Magnúsi og
Pétri Ragnari og fjölskyldu.
Sigríður Ella, Bjarni Pétur
og Sigrún Kristín Magnúsar
og Pollubörn.
Pétur Jóhann
Magnússon✝ Anna Sigurð-ardóttir fædd-
ist á Akranesi 27.
desember 1923.
Hún lést á Hrafn-
istu við Boðaþing
17. ágúst 2015.
Anna var dóttir
hjónanna Sigurðar
Sveins Vigfússonar,
kaupmanns og vigt-
armanns á Akra-
nesi, og konu hans,
Jónínu Herdísar Eggertsdóttur,
húsfreyju. Hún var næstelst sjö
systkina. Þau eru: Nanna, f. 24.
október 1922, d. 15. janúar 1989;
Vigfús, f. 11. júní 1925, d. 23.
desember 2013; Eggert Böðv-
ars, f. 12. október 1929, d. 13.
ágúst 2006; Þorvaldur, f. 24.
apríl 1933, d. 7. nóvember 2003;
Guðmundur, f. 18. október 1935,
og Sigurður, f. 29. september
1939.
arkitekt, dóttir þeirra er Aldís
María, f. 2012; Leó, f. 1984,
myndlistarmaður, kvæntur
Heiðu Björk Árnadóttur
doktorsnema, dóttir þeirra er
Nína Heiðrós, f. 2012. 2. Sig-
urður Örn Leósson, f. 1957,
kennari, kvæntur Laufeyju
Jónsdóttur kennara. Börn
þeirra eru: Jón Trausti, f. 1982,
lögfræðingur, sambýliskona
hans er Inga Lára Ingvarsdóttir
læknir, sonur þeirra er Flóki
Forni, f. 2013; Anna Kristín, f.
1983, fatahönnuður; Leó Ingi, f.
1986, BA í heimspeki, sambýlis-
kona hans er Björg María Odds-
dóttir, BA í heimspeki; Ingunn
Erla, f. 1990, nemi, og Elísabet
Ýr, f. 1992, nemi. Fyrir átti sr.
Leó dótturina Önnu Magdalenu,
f. 1945.
Útför Önnu fer fram frá Dóm-
kirkjunni í Reykjavík í dag, 27.
ágúst 2015, kl. 13.
Eiginmaður
Önnu var sr. Leó
Júlíusson, f. 1919,
d. 1986, prófastur
að Borg á Mýrum.
Þau eignuðust tvö
börn: 1. Nína, f.
1956, kennari, gift
Stefáni Yngvasyni
lækni. Börn þeirra
eru: Anna Lea, f.
1977, fiðluleikari,
gift Michael Gu-
tierréz framkvæmdastjóra, dæt-
ur þeirra eru Alma Cecilia, f.
2009, og Vivian Nína, f. 2012;
Þórunn, f. 1979, fjármálastjóri,
gift Elmari Bergþórssyni við-
skiptastjóra, synir þeirra eru
Stefán Þór, f. 2005, Daníel Þór,
f. 2009, og Tómas Þór, 2011,
sonur Elmars er Viktor Smári, f.
2002; Kristrún, f. 1981, læknir,
sambýliskona hennar er Inga
Ósk Pétursdóttir innanhúss-
Nú er elsku amma okkar farin.
Þakklæti og gleði er okkur efst í
huga þegar við hugsum til hennar,
hún var okkur alltaf svo góð og
ljúf og vildi alltaf gera allt fyrir
okkur systkinin til að gleðja okk-
ur. Við vorum svo heppin að fá að
vera mikið hjá ömmu sem börn þó
svo að fjarlægðin hafi oft verið
erfið þau ár sem við bjuggum í
Svíþjóð. En amma kom árlega og
var hjá okkur og við fengum að
vera hjá henni á sumrin á Íslandi.
Minningarnar um hana eru
margar og sérstaklega þótti mér,
Önnu Leu, svo vænt um þegar hún
kom og kúrði hjá mér á köldum
vetrarkvöldum þegar ég gisti hjá
henni og hlýjaði mér þangað til ég
sofnaði, eða þegar við leigðum
okkur grínmynd og grétum úr
hlátri saman fyrir framan sjón-
varpið. Herbie, frægi bíllinn nr.
54, var í miklu uppáhaldi hjá okk-
ur. Hún átti alltaf svo létt með að
hlæja og var með svo smitandi og
innilegan hlátur að það var erfitt
að hætta þegar byrjað var á annað
borð.
Ætli öll þessi hamingjuhormón
sem hún fékk í gegnum hláturinn
hafi ekki gert henni það kleift að
lifa jafn lengi og hún gerði, þrátt
fyrir mikil veikindi alla ævi. Lífið
var henni oft svo erfitt og við
dáumst að þeim innri styrk sem
hún hafði til að takast á við það.
Þegar við vorum börn vissum við
oftast ekki hvað hún var oft þjáð
því hún kvartaði sjaldnast. Henni
var ekki spáð löngum lífdögum en
hún amma var bara engin venju-
leg kona og sýndi okkur í verki
hvað hún var mikill nagli. Hlæj-
andi nagli sem kvaddi sátt við Guð
og menn 91 árs gömul. Takk elsku
amma fyrir að sýna okkur að hægt
sé að sigrast á öllum erfiðleikum.
Það sem einkenndi ömmu kannski
öðru fremur var að það var alltaf
hægt að treysta því að hún segði
hlutina eins og þeir voru því hún
var alltaf hreinskilin. Þrátt fyrir
að hafa verið blind síðustu árin
skynjaði hún alltaf svo vel um-
hverfi sitt og fólkið í kringum sig
og hvernig því leið. Hún var ein-
stakur mannþekkjari og með
djúpt innsæi sem óhætt var að
treysta.
Elsku amma. Við erum þakklát
fyrir allar hlýju og skemmtilegu
stundirnar okkar saman. Við er-
um svo glöð og þakklát fyrir allt
sem þú gafst okkur og fjölskyld-
um okkar, ekki síst langömmu-
börnunum þínum. Þau voru öll svo
hænd að þér og fundu svo vel fyrir
kærleika þínum. Það var alltaf
jafn gaman að spjalla við þig og þú
fékkst ekki nóg af sögum af þeim.
Þú munt eiga sérstakan stað í
hjörtum okkar að eilífu og styrkur
þinn mun veita okkur styrk þegar
við þurfum á honum að halda.
Þín
Anna Lea, Þórunn,
Kristrún og Leó.
Nú þegar sólin hefur sest á ævi-
kvöld tengdamóður minnar
kvikna minningar um lífshlaup
hennar sem bera fagran vitnis-
burð um þrautseigju, æðruleysi
og lífsgleði í lífsins óvissuferð.
Prestsfrúin og húsfreyjan á
Borg á Mýrum hafði í mörg horn
að líta. Borg var ekki einungis
kirkjustaður og aðsetur prófasts
heldur einnig sögufrægur staður
sem öðlast hafði nýtt líf eftir end-
urbyggingu staðarins í kjölfar
bruna árið 1959. Gestkvæmt var
á heimilinu af þessum sökum og
hlutverk prestsfrúar á slíkum
stað var svo sannarlega fjöl-
breytt. Kirkjukaffi, gestamót-
taka, kirkjuvarsla og símsvörun
voru meðal þess sem féll í hennar
umsjá. Það var inn í þetta um-
hverfi sem ég kom ungur maður,
ástfanginn af heimasætunni. Ég
skynjaði strax hve mikið hún
lagði upp úr starfi sínu þótt aldrei
væri slíkt launað nema með
þakklæti. Á milli okkar varð góð
vinátta sem engan skugga bar á.
Árin á Borg með eiginmanni og
börnunum tveimur voru hennar
bestu ár. Þau hjón fluttu til Kópa-
vogs 1982 vegna veikinda Leós,
en hann lést árið 1986. Önnu var
mjög umhugað um fjölskylduna
og dvaldi hún löngum samvistum
með börnum og barnabörnum
bæði heima á Íslandi og í Svíþjóð.
Ung hafði Anna átt við heilsu-
brest að etja vegna berkla en
komst yfir þá eftir margra ára
veikindi. Síðar á ævinni veiktist
hún aftur alvarlega og bar þau
mein til æviloka. Í þeim veikind-
um sýndi hún mikla þrautseigju
um áratuga skeið. Þessi þraut-
seigja ásamt meðfæddri hlátur-
mildi og kímnigáfu voru þau per-
sónueinkenni sem ávallt fylgdu
henni. Hún bjó yfir andlegum
styrk, var ern og fylgdist vel með
hvað var að gerast í lífi fjölskyld-
unnar og samferðafólks.
Síðustu æviárin dvaldi hún á
Hrafnistu við Boðaþing. Hún
andaðist þann 17. ágúst sl. á 92.
aldursári. Eftir situr söknuður en
jafnframt þakklæti fyrir kær-
leiksríkt líf hennar sem við feng-
um að taka þátt í. Fjölskyldan
flytur þakkir öllu því góða starfs-
fólki sem annaðist hana af mikilli
umhyggju í veikindum hennar.
Stefán Yngvason.
Frú Anna Sigurðardóttir kom
í fylgd Nínu og Stefáns laugar-
dagskvöld eitt í sambýlið Gull-
smára. Undirrituð bauð hana vel-
komna en spurði hvort hún væri
kvíðin. Hélt áfram: „Þetta er líkt
og í sveitinni í gamla daga, maður
grætur í koddann, svo lagast
allt.“
Stefán sagði að bragði „Anna
mín, þú straukst úr sveitinni á
sínum tíma.“ „Hvaða sveit?“
spurði ég. „Þingvallasveit,“ svar-
aði frúin, „Skógarkot hjá Ólínu
frænku minni.“ Þarna var ísinn
brotinn því ég gat haldið áfram
og sagt: „Þá erum við af sama
bergi brotnar, því Kristján skóg-
arbóndi var langalangafi ömmu
minnar.“ Anna ákvað að flytja í
sambýlið því að sjónin var farin
að valda því að henni fannst ekki
boðlegt að vera lengur á sínu eig-
in heimili. Hún sættist á lífið í
litla herberginu og samlagaðist
íbúum fljótt. Hún undi hag sínum
við að hlusta á rás 1, klassíska
tónlist og hljóðbækur. Ég hafði
þann sið þegar tími gafst að líta
til hennar þegar hinar voru að
horfa á sjónvarp og spjalla lítil-
lega. Þá sagði hún mér af lífi sínu
sem prestsfrú á Borg á Mýrum,
þegar hún einn daginn með börn-
in sín ung fann reykjarlykt
snemma morguns og enn í nátt-
slopp. Það var kominn upp eldur,
hún dreif börnin út, kallaði í
mann sinn, fór eftir kirkjubókun-
um. Ekki mátti tæpara standa,
en á hlaðinu stóð fjölskyldan og
horfði á heimilið brenna.
Eftir stóðu þau allslaus. Þetta
var lífsreynsla sem lifði með
henni alla tíð. Hún stóð í stór-
bakstri fyrir messukaffi þegar
sóknarbörn komu til kirkju, stóð
fyrir miklu heimilishaldi eins og
margar prestsfrúr gerðu á sínum
tíma. Við gátum oft hlegið dátt
þegar við minntumst á sameig-
inlegan uppruna okkar. Við vor-
um jafnvel búnar að finna út að
þeytirjómagenið gæti verið upp-
runnið frá Skógarkotsbóndanum
því að rjómi, þeyttur sem fljót-
andi, var uppáhaldið hennar og
vissi ég líka að það gæti passað
við ýmsa af minni ætt. Hún var
alltaf vel til höfð og fór í lagningu
vikulega eins og margar konur af
hennar kynslóð.
Stundum á laugardagskvöld-
um settum við Álftagerðisbræður
í spilarann og sungu konurnar
með, öll lögin frá upphafi til loka.
„Í berjalaut hvíldi ég bakkanum
á“ var lag sem Anna tók undir og
söng af mikilli innlifun og eitt-
hvað sagði mér á fasinu og söngn-
um að þetta væri henni kært.
Sagði við hana að mér þætti þetta
vera lagið hennar, þegar ég
heyrði það minnti það mig á hana.
Anna svaraði og sagði að þetta
væri eitt af uppáhaldslögum sín-
um.
Hún flutti í Boðaþing, fékk
stærri vistarverur og rýmri til að
taka á móti börnunum sínum,
barnabörnum og langömmubörn-
um, sem hún unni og fylgdist með
lífi þeirra og athöfnum. Hvernig
sem berjasprettan verður þetta
Herrans árið þá hefur Anna feng-
ið langþráða hvíld frá lífsins
þrautum því liðin er jarðar gang-
an.
Drottinn verndar dag og nótt
á dularvegi nýjum.
Aftur færðu aukin þrótt
í eilífð ofar skýjum.
Þú alltaf verður einstök rós
elsku vinan góða.
Í krafti trúar kveiki ljós
og kveðju sendi hjóða.
(Jóna Rúna.)
Blessuð sé minning Önnu
Sigurðardóttur.
Jóhanna B. Magnúsdóttir.
Anna Sigurðardóttir
Elsku, elsku
frænka mín, ég vil
ekki trúa því að þú
sért ekki hérna
lengur. Eins og
dóttir mín Sólbjörg Linda sagði,
Hrabba og Jónas ásamt börnum
hafa verið svo stór þáttur í lífi
okkar. Ég veit að systkini hennar
eru sammála. Allt í einu er svo
einkennilega mikið tómarúm. Við
vorum ekki bara systkinadætur,
heldur miklu meira. Þurftum oft
ekki að segja nema byrjun á setn-
ingum þá vissum við hvað hvor
okkar vildi segja. Mennirnir okk-
ar voru oft gáttaðir, en við bara
brostum og sögðum að við gætum
sagt helmingi meira en þeir á
sama tíma. Gítarleikur, söngur,
Hrafnhildur
Eysteinsdóttir
✝ HrafnhildurEysteinsdóttir
fæddist 17. júní
1949. Hún lést 31.
júlí 2015. Útför
Hrafnhildar fór
fram 14. ágúst 2015
glettni og gaman
einkenndust af sam-
vistum okkar, fyrir
utan komu þau Jón-
as okkur hjónum í
golf. Við skulum
ekki tala hátt um
okkar fyrstu
kennslustund í golf-
inu. Jónas þurfti að
dröslast með mig og
auðvitað vann hitt
parið. Börnin mín
eru þakklát fyrir að hafa getað
kvatt þig, elsku frænka. Við eig-
um svo margar góðar minningar
sem enginn getur tekið frá okkur.
Elsku Jónas, Raggi, Kata,
Hrönn, Edda Rán, Eysteinn,
Katrín amma, Anna Sjöfn og
barnabörn, þið hafið misst svo
mikið, en það eru forréttindi að
hafa átt þessa hjartahlýju og
góðu eiginkonu, móður, dóttur og
ömmu. Elsku besta frænka og
vinkona, nú geturðu bæði sungið
og spilað golf.
Jóna Þ. Vernharðsdóttir.