Morgunblaðið - 18.09.2015, Síða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. SEPTEMBER 2015
✝ Gunnar Ingi-berg Guð-
mundsson frá Gröf
í Víðidal, Vestur-
Húnavatnssýslu,
fæddist 30. júlí
1937. Hann lést 10.
september 2015.
Foreldrar hans
voru Guðmundur
Þorsteinsson, f.
1899, d. 1984, og
Guðlaug Margrét
Gunnarsdóttir, f. 1903, d. 1939.
Systir Gunnars var Una Guð-
mundsdóttir, f. 1930, d. 2007.
Gunnar kvæntist 15. desem-
ber 1963 Halldóru Hallfreðs-
dóttur, f. 27. janúar 1941.
Börn Gunnars og Góu eru
þrjú: 1) Díana Dröfn, f. 11.
febrúar 1960, maki Guð-
mundur Karl Reynisson. Börn
þeirra eru: Gunnar Ingiberg, f.
1983, Snædís Góa, f. 1986, unn-
usti hennar er Oddsteinn Guð-
jónsson, og Egill Reynir, f.
1993. 2) Heimir Logi, f. 13.
september 1963. Sonur hans er
Gunnar Logi, f. 2003, og móðir
hans er Ragna Jóhannsdóttir.
3) Guðlaug Harpa Gunn-
arsdóttir, f. 2. maí 1972, maki
Guðmundur Tryggvi Ólafsson.
Börn þeirra eru:
Marinó Óli, f 1992,
Freyja, f. 2004,
Orri, f. 2007 og
Dagný, f. 2011.
Gunnar ólst upp
hjá afa sínum
Gunnari Jónssyni
og seinni konu
hans, Ingibjörgu
Gunnarsdóttur, í
Gröf í Víðidal í
Vestur-Húnavatns-
sýslu. Hann kom þangað 11
vikna gamall vegna veikinda
móður sinnar. Hann sinnti bú-
störfum ásamt afa sínum og
tók ungur við búi. Gunnar og
Góa fluttu í Kópavog 1964 og
bjuggu þar síðan. Gunnar
starfaði lengst af hjá ÍSAL eða
í rúm 30 ár. Hestamennska átti
hug hans allan og eignuðust
þau hjónin snemma hesthús
hjá Gusti og seinna hjá Spretti.
Gunnar og Góa byggðu sér
sælureit í Kjós þar sem þau
eyddu flestum frístundum sín-
um ásamt hestunum og fjöl-
skyldu sinni.
Útför Gunnars fer fram frá
Digraneskirkju í dag, 18. sept-
ember 2015, og hefst athöfnin
kl. 13.
Elsku pabbi minn.
Þetta var nú ekki eins og við
höfðum talað um. Þetta átti ekki
að gerast svona hratt. Við áttum
eftir að gera svo margt, stóðréttir
framundan og ýmislegt sem þurfti
að græja og gera. En kannski
varstu búinn að berjast nóg, lík-
aminn þreyttur og sálin þráði frið.
Þú fannst frið í fallegu umhverfi,
með fallegu útsýni og mamma hélt
í höndina þína. Enginn átti von á
að þú værir á leið í ferðalagið. Þú
varst búinn að vera mikið í hug-
anum í sveitinni síðastliðnar vikur.
Alltaf nóg sem þurfti að gera, reka
kindur, hænur og hross. Gera við
hitt og þetta og halda bara áfram
með hlutina. Ég er þakklátt fyrir
að hafa átt þann tíma með þér.
Það var gott að fá að vera hjá þér.
Þú varst nú ósköp góður pabbi.
Gerðir allt fyrir stelpuna þína.
Smíðaðir fyrir mig kofa, málaðir
hjólið mitt blátt af því að það var
uppáhaldsliturinn minn. Kenndir
mér að sitja hest, eða frekar settir
mig á bak og svo bara fór ég af
stað. Ég dinglaði með ykkur
mömmu á hestbaki, talandi út í
eitt eða syngjandi og það skipti
engu máli hvort ég snéri fram eða
aftur. Ég mátti þetta allt. Þú hafð-
ir aldrei áhyggjur af mér, þú
treystir mér alltaf.
Þú spurðir mig nýlega hvaðan
ég hefði þennan dugnað, nú auð-
vitað frá þér, svaraði ég. Og í eitt-
hvert skiptið var ég að ráðskast
með þig og þú spurðir hvaðan ég
fengi þessa þrjósku, nú líka frá
þér, pabbi minn. Þú kenndir mér
vinnusemi. Þú varst alltaf að. Þú
gerðir við bíla, smíðaðir hesthús
og smíðaðir sumarbústað í Kjós-
inni og margt fleira. Þú gast líka
lagað allt. Ég man ekki hvað þær
voru margar Lödurnar sem þú
keyptir og lagaðir og ég fékk að
nota. Þær voru nokkrar. Við vor-
um góð saman, pabbi, gátum alltaf
spjallað. Ég er sorgmædd og
sakna þín mikið.
Þegar ég var lítil stelpa trúði ég
því að ef ég opnaði hurð sem var á
efri hæðinni í litla gula húsinu
hennar Unu frænku mundi himna-
ríki blasa við. Ég sá fyrir mér blá-
an himininn og fullt af englum svíf-
andi um. Ég veit ekki hvaðan ég
fékk þessa hugmynd en þetta var
góður staður í mínum huga. Þú ert
kominn á góðan stað og ég verð að
sætta mig við að hafa þig ekki
lengur hjá okkur. Trúlega ertu bú-
inn að finna gamla félaga og eitt-
hvað af hrossunum þínum. Ég sé
þig fyrir mér úti í haga. Þar leið
þér vel.
Elsku pabbi, ég held það skipti
engu máli hversu fullorðin ég verð,
ég verð alltaf bara litla stelpan þín.
Þín
Guðlaug Harpa.
Það er nú svo að með tárunum
koma minningar. Minningar um
manninn sem ég kallaði pabba.
Pabbi minn. Minningar. Stoltur
þegar hann gaf mér skrifborðið
sem hann hafði smíðað, mátti vera
það því það var flott. Þegar hann
doblaði mig út í skúr til að pússa
undir sprautun á þessum enda-
lausu bílum sem hann gerði upp í
þessum litla bílskúr. Ilmur af
Prins Albert-píputóbaki, bölv og
ragn er helvítis pípurnar stífluð-
ust, þær voru svo lengi hluti af
pabba.
Allar þessar pípur. Út í Vað-
stakksey í góðum félagsskap á
lundaveiðum. Minningarnar segja
að það hafi alltaf verið logn og sól
svo lundinn flaug ekki. Pabbi lagði
sig á milli þúfna. Sofandi með gul-
an vinnuvettling á vanganum til að
sólbrenna ekki. Hamingjusamur á
þessari ævintýraeyju. Hestar.
Sitjandi í símanum og ræða við
menn úti á landi í hestakaupum og
spennan að taka á móti hestum
sem hafði verið prangað með óséð.
Það var gaman og alltaf var hann
heppinn þar. Margar, margar
hestaferðir. Eins og er við riðum í
september suður Kjöl. Þennan
dag vorum við þrír með um áttatíu
hross sem runnu sem hugur okkar
enda búin að vera á ferðalagi
lengi. Pabbi, Benni Jóns og ég.
Þegar Hveravellir nálguðust voru
hestarnir í lest sem hvarf annað
slagið í þokuslæður sem voru á
sveimi. Sól kvaddi og rökkrið
gerði sig klárt til að koma inn.
Svartar sandöldur, hestar runnu
fyrirhafnarlaust. Ég var síðastur,
pabbi nálægt miðju og Benni
framarlega.
Þá er ég sé hvar hver hestur
hægir smá og sveigir frá vegkanti
og setur haus niður og virðist
snusa að einhverju sem þeir sjá í
kantinum. Þetta var spennandi
þannig að ég var vel vakandi er við
Loki komum á staðinn og Loki
sveigir, hægir og snusar í kantinn
en þar var ekki neitt. Sléttur
svartur sandur. Ekki steinn né
þúfa.
Þokan gleypir okkur stuttu
seinna þannig að taum er sleppt
og hestum treyst að leiða okkur á
leiðarenda sem og þeir gera. Bún-
ir að borða. Dasaðir eftir langan
dag var lagst í koju og þeir tveir
totta pípur er Benni segir: „Var
þetta ekki draugur í kantinum?“
Pabbi „Jú svei mér þá bara.“ Píp-
ur tottaðar meir og allir hugsi.
Aldrei var meir um þetta talað.
Þannig var pabbi minn. Ekki
margmáll en því mátti treysta
sem frá honum kom. Treysta á og
stór var hann sá klettur sem hann
var. Í mínu lífi.
Hann var góður maður hann
pabbi minn og ég er lánsamur að
hafa haft hann. Ég veit ekki alveg
hvenær það kemst í gegn að hann
sé farinn og ég eigi ekki eftir að
tala um hesta eða Gunnar Loga
við hann. Kannski kemur það, en
takk pabbi minn fyrir þetta ferða-
lag.
Þú varst hraustur, þjáning alla
þoldir þú og barst þig vel,
vildir aldrei, aldrei falla:
Uppréttan þig nísti hel.
Þú varst sterkur, hreinn í hjarta,
hirtir ei um skrum og prjál;
aldrei náði illskan svarta
ata þína sterku sál.
(Matthías Jochumsson)
Heimir Logi Gunnarsson.
Okkur er ekki vel við að skrifa
þessi orð því núna verður þetta
svo raunverulegt. Besti afinn okk-
ar yfirgaf þennan heim þann 10.
september. Við eigum svo margar
góðar minningar úr heimsóknum
ömmu Góu og afa Gunna til okkar
í Stykkishólm og veru okkar með
þeim í Ömmukofa og hér eftir að
við fluttum í Kópavoginn en þar
bjó afi alla okkar tíð. Hann afi gat
gert allt og látið um það bil allt
endast. Hesthúsbílarnir sem hann
átti gengu á vonum og draumum
og teipi. Hann gat jafnframt gert
upp bíla frá grunni ef það var það
sem þurfti. Afi gat bölvað eins og
ekta sveitakarl sem hann var, en
verið svo ljúfur og góður við hest-
ana og okkur púkana, skítalabba
öðru nafni.
Afi var algjör jaki sem lét nú
fátt stoppa sig. Hann kenndi okk-
ur að nota hamar og keyrði timbur
til okkar á pikkaranum alla leið í
Stykkishólm til að við hefðum efni
til að byggja kofa. Hann afi kenndi
okkur margt og maður mátti alltaf
vera með hvort sem maður stóð
varla upp úr stígvélunum eða var
orðinn aðeins hærri í loftinu.
Hann kenndi okkur að sitja hest,
hvernig er best að fara á bak og
halda sér á baki og ekki detta af og
allt það sem við þurftum að vita til
að umgangast hestana. Við vorum
orðin nokkuð góð þegar við feng-
um að fara með í sleppitúrana.
Hann kenndi okkur að passa okk-
ur á rafmagnsgirðingunni og man-
aði okkur svo til að snerta hana til
að gá hvort það væri slökkt og
hlæja svo þegar raunin var önnur.
Hann afi var hrekkjóttur en aldrei
nokkurn tíma í illu. Maður gat
fylgt honum eins og skuggi hvert
sem hann fór, upp í Ömmukofa og
í allskonar verkefni eins og sönn-
um aðstoðarvinnumanni sæmir.
Við vorum sko alvöru þegar við
fengum líka sixpensara á hausinn.
Verkefnin voru allskonar, kemba
hestunum, hjálpa til við að drösla
hjólbörunum um allar trissur,
vaða yfir ána og athuga með
hrossin, þá var maður sko orðinn
stór, að hlaða í varðeld við ána eða
læra að keyra bíl. Hann reddaði
manni oft, hvort sem afastelpan
þurfti sérhönnuð ístöð svo fótur-
inn sæti rétt eða það var svo kalt
að þyrfti að sækja okkur í skólann.
Klippa gat á vélarhlíf bíls eða að
finna hlutum rétt verð. Afi var
ákveðinn í samningum en sann-
gjarn enda var maður alltaf til í að
gera afa greiða því maður vissi að
maður fengi eitthvað í staðinn.
Það á enn eftir að síast inn í hug-
ann að það er ekki hægt að fara og
spjalla og bölva yfir öllum vitleys-
ingunum enda síðasti vitleysing-
urinn ekki fæddur eða sitja og
hlusta á frásagnir um furðufugla
sem höfðu orðið á vegi hans í
gegnum tíðina, afi gat nefnilega
sagt magnaðar sögur með svo
miklum tilþrifum. Svo var hann
líka alltaf nýbúinn að baka þegar
maður kom í kaffi, hvort sem
amma hafði skellt í eitthvað gott
eða afi sjálfur keypt það í búðinni.
Við vitum að hann er einhvers
staðar í reiðtúr á Krumma, með
Trítil til reiðar hummandi lag-
stúfinn sinn góða. Við afapúkarnir
þökkum samveruna og pössum
ömmu fyrir hann.
Gunnar Ingiberg, Snædís
Góa og Egill Reynir.
Elsku afi Gunnar. Takk fyrir að
vera góður afi. Takk fyrir að spila
við okkur og takk fyrir allar
súkkulaðirúsínurnar. Takk fyrir
allt skutlið. Við skulum hugsa vel
um ömmu Góu. Við söknum þín.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
Hafðu gát á hjarta mínu,
halt mér fast í spori þínu,
að ég fari aldrei frá þér,
alltaf, Jesús, vertu hjá mér.
Um þig alltaf sál mín syngi
sérhvern dag, þó eitthvað þyngi.
Gef ég verði góða barnið,
geisli þinn á kalda hjarnið.
(Ásmundur Eiríksson)
Þín
Freyja, Orri og Dagný.
Gunnar Ingiberg
Guðmundsson
Opinn og kær-
leiksríkur eru lýs-
ingarorð sem ég
get notað til að
lýsa elskulega afa mínum, sem
er nú lagður til hinstu hvílu.
Minningarnar eru margar.
Pólitík og fótbolti voru þín aðal
áhugamál, elsku afi, en ég
deildi því ekki með þér, en það
skipti nú engu, ég skyldi nú
samt heyra það sem þú hafðir
um það að segja og þú vildir að
ég kæmi með opin og sterk rök
á móti eða með því sem þú
varst að segja. Ekki til þess að
vera með leiðindi heldur til að
taka þátt í samfélaginu og gera
hlutina skemmtilegri. Þessar
samverustundir voru góðar, þar
sem ég lærði vel að það er í lagi
að við séum ekki öll með sömu
skoðunina á hlutunum en það
sem skiptir máli er að bera
virðingu fyrir öðrum og öðru í
kringum okkur. Virðuleiki og
hlátur koma upp í hugann,
„furðulegir“ hlutir eins og afi að
lita á sér augabrúnirnar, eða afi
að setja jólalögin í botn á ísr-
úntinum á Laugaveginum í júlí,
hlátur. Það var ósjaldan sem þú
Haraldur
Haraldsson
✝ Haraldur Har-aldsson fæddist
8. desember 1933.
Hann lést 11. sept-
ember 2015.
Haraldur var
jarðsunginn 17.
september 2015.
hrósaðir mér fyrir
klæðaburð, hattar
og kjólar – þér
fannst ég eins og
klippt út úr kvik-
mynd, þú lést mér
líða vel með sjálfa
mig, takk fyrir afi.
Þú varst snyrtilega
til fara og ávallt
með rakvélina í
annarri og ilmvatn-
ið í hinni. Stærsta
áhugamálið þitt var þó án efa
fjölskyldan þín. Þú hafðir gam-
an af því að segja frá allri fjöl-
skyldunni enda einstaklega
stoltur af þínu fólki. Í hverri
einustu heimsókn var maður
fylltur af fróðleik um ættingja,
vini og lífið. Ómetanlegt. Hvíldu
í friði og hittumst síðar.
Sjöfn Magnúsdóttir.
Elskulegur afi minn lést á
Landspítalanum hinn 11. sept-
ember síðastliðinn. Hann var sá
allra besti, og mesta hetja sem
ég hef nokkurn tímann kynnst.
Er rosalega þakklát fyrir að
hafa haft slíkan höfðingja í fjöl-
skyldunni, og má segja að
amma og afi hafi verið foreldrar
mínir númer tvö þar sem ég fór
til þeirra á hverju einasta sumri
frá því ég var sex ára og fram
eftir aldri.
Hann fékk að fara í friði um-
vafinn fjölskyldu sinni.
Ég hef lært svo ótrúlega
margt af honum og vona að hon-
um líði vel á nýja staðnum sín-
um.
Elsku afi minn, ég sakna þín
óendanlega mikið, elsku engill-
inn minn, og hvíldu í friði. Ég
mun passa ömmu rosalega vel,
hún er í góðum höndum hjá
yndislegu og stóru fjölskyldunni
þinni. Það er svo ótrúlega
margt sem ég gæti talað um, en
ætla að láta minningarnar vera
ljósið í myrkrinu, það eru þær
sem hlýja manni um hjartaræt-
ur á þessari sorgarstund, en að
lokum læt ég fylgja með ljóðið
sem ég gaf þér í jólagjöf:
Elsku besti afi minn
þú ert nú mesta hetja.
Takk fyrir að taka mig inn
og áfram mig að hvetja.
þú réttir mér alltaf hjálparhönd
vona að ég geti hjálpað þér.
Er þakklát fyrir þau ættarbönd
og hlýjuna sem þú veitir mér.
Ég man þá góðu daga
er við gengum langar göngur
seinna verður það saga
eða jafnvel söngur.
Mig langar bara að segja þér
elsku besti afi minn
ef afakeppni væri hér
um bestsa afann þá ég vinn.
Þín elskulega,
Lára (Lolly litla).
Elsku langafi minn. Ég þakka
fyrir þessi yndislegu níu ár með
þér í mínu lífi. Ég trúi ekki að
þú sért farinn. Ég sakna þín,
elsku langafi, en nú ertu kominn
á góðan stað. Ég á eftir að
sakna þess að geta ekki komið í
heimsókn til þín en mun halda
áfram að heimsækja langömmu
og hafa þig í hjarta mínu alltaf.
Guð blessi þig, elsku langafi
minn,
Þorsteinn Ólafur, níu ára.
Mínir vinir fara fjöld,
feigðin þessa heimtar köld.
Ég kem á eftir, kanske í kvöld,
með klofinn hjálm og rofinn skjöld,
brynju slitna, sundrað sverð og
syndagjöld.
(Bólu-Hjálmar)
Halli frændi var aðeins 16
ára þegar ég kynntist honum.
Hann var grannur unglingur
sem gleðin og góðmennskan
geislaði af. Nokkrum árum síð-
ar varð hann mágur minn við
það að ég giftist bróður hans.
Börnin mín kölluðu hann allt-
af Halla frænda og það festist
við hann í mínum huga. Hann
hélt því ekki lengi að vera
grannur en alla tíð hélt hann
gleðinni og góðmennskunni.
Hann var alltaf til reiðu hvenær
sem hann gat orðið öðrum að
liði.
Öll ættartengsl voru honum
mikils virði og þau ræktaði
hann ætíð vel. Hann varð því
miðpunkturinn í stórfjölskyld-
unni og hélt henni saman.
Halli frændi hafði skoðanir á
flestum málum og lá ekki á
þeim. Hann gerði ekki manna-
mun og ræddi við alla sem jafn-
ingja, jafnt börn sem fullorðna.
Í dag vil ég þakka honum þá
miklu umhyggju og ræktarsemi
sem hann alltaf bar fyrir mér
og börnum mínum sérstaklega
eftir lát mannsins míns, bróður
hans, sem lést á besta aldri.
Ræktarsemi og umhyggja Halla
brást aldrei.
Ég og börnin mín senda Ellu,
börnum og fjölskyldum þeirra
innilegar samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Harald-
ar Haraldssonar.
Kristín S. Guðjónsdóttir.
Með sárum trega skrifa ég
nokkur kveðjuorð um hann
Harald móðurbróður minn, sem
nú er allur. Þó vitað væri að
hverju dró er söknuðurinn sár.
Halli er síðastur þeirra fjögurra
barna Ólafíu Samúelsdóttur og
Haraldar Guðjónssonar sem
kveður jarðlífið. Síðustu miss-
erin færðu honum stöðugt
versnandi heilsu og var það
bæði honum og hans nánasta
fólki erfitt, en hann var umvaf-
inn kærleik og lést í faðmi fjöl-
skyldunnar. Allt mitt líf hafa
Halli og hans góða kona, El-
ísabet föðursystir, verið stór
hluti af mínu lífi og vil ég á
þessari stundu þakka þeim alla
elskusemina við mig og mitt
fólk. Ég var ung er ég hleypti
heimdraganum og lá leiðin til
Reykjavíkur og hjá þeim átti ég
skjól og athvarf á þann veg að
æ síðan hafa þau reynst mér
sem bestu foreldrar. Hann
Halli minn hafði bæði skap og
skoðanir – og hlýtt hjarta. Slíkt
kom best í ljós þegar áföll
dundu yfir í fjölskyldunni. Þess
fékk ég notið í erfiðum veik-
indum föður míns þar og þá,
segja má að hann bæri mág
sinn á höndum sér þann tíma er
sjúkdómurinn herjaði á föður
minn, slíkt verður seint full-
þakkað. Oft hljóp hann undir
bagga annars staðar þar sem
eitthvað bjátaði á. Halli var
fróður um sitt fólk, sagði mér af
okkar móðurfólki og var í mun
að við sem flest vissum okkar
uppruna. Það var ætíð fróðlegt
að hlýða á hann rifja upp liðna
tíð. Ungur þurfti hann að taka
til hendi. Móðir hans varð ekkja
ung með fjögur börn eftir að
Haraldur afi fórst með togar-
anum Jóni Ólafssyni. Hún var
dugnaðarforkur en ekki dugði
það til, svo hún tók það ráð að
senda börn sín í sveit. Halli fór
þá leið, barn var hann sendur
að heiman, en kom stæltur
unglingur tilbaka. Hann sinnti
ýmsum störfum um ævina, var
t.d. kaupamaður, heyrt hef ég
sögur um hann á teignum að
slætti með orf, hann ku ætíð
hafa tekið stærsta skárann.
Minnisstætt er einnig hve hart
honum sóttust oft verkin, t.d. ef
mikið lá fyrir lét hann bera sér
mat og drykk svo ekki yrði hlé
á vinnu. Þetta var jú fyrir
tæknina sem þekkist í dag hvar
menn unnu allt á sjálfum sér.
Er það ekki alltaf nútímakyn-
slóðinni skiljanlegt. Um tíma
var hann til sjós. Lengst vann
Halli í málningarverksmiðju
Slippfélagsins, framan af undir
stjórn Lárusar móðurbróður
síns, seinna tók hann við því
starfi. Hygg ég að margir muni
eftir honum í þeirri vinnu. Ég
vil að þessum leiðarlokum
þakka ættarhöfðingjanum,
frænda mínum, elskulegum
samfylgdina á lífsins leið og
vona að hann eigi góða heim-
komu í landið handan fljótsins
eilífa. Hjartans Ella mín, Halli,
Haddý, Brynja og þið öll hin
elskur, megi almættið styrkja
ykkur og gæta ykkar í framtíð-
inni.
Óla Friðmey
Kjartansdóttir.