Ský - 01.07.1990, Blaðsíða 26

julio cortózor
ÁVARP BJARNARINS
Ég er björninn í lögnum hússins, ég smýg upp lagnirnar á hljóðum
stundum, heitavatnsrörin, hitaveituleiöslurnar, loftræstistokkana, ég
fer eftir leiðslunum frá íbúð til íbúðar og ég er björninn sem býr í
lögnunum.
Ég býst við aö ég sé vel Iiðinn því feldur minn heldur pípunum
hreinum, linnulaust renn ég um rörin og ekkert þykir mér skemmti-
legra en aö flakka milli hæða, smjúga lagnirnar. Ég á það til aö stinga
loppunni útum krana svo stelpan á þriöju hæðinni æpir upp að hún
hafi brennt sig og stundum ræski ég mig bakviö eldavélina á annarri
hæö svo Vilhelmína eldabuska fárast yfir loftræstingunni. Á nóttunni
hef ég hljótt um mig og það er einmitt þá sem ég er liprastur, ég gægist
upp um strompinn til aö gá hvort ég sjái ekki tunglið dansa fyrir ofan
mig og síðan renni ég mér í einu hendingskasti alveg nibur í katlana
í kjallaranum. Og þegar sumariö kemur syndi ég á kvöldin í vatnsþrónni
innanum stjörnurnar og ég þvæ mér fyrst með annarri loppunni, svo
með hinni og seinast meö báðum og þá ræö ég mér ekki fyrir gleöi.
Þvínæst bruna ég kumrandi af ánægju gegnum öll rör í húsinu svo
íbúarnir bylta sér í rúmunum og blóta ástandinu á lögnunum. Sumir
kveikja ljós hjá sér og hripa eitthvað á miba til að minna sig á aö nefna
þetta við húsvöröinn næst þegarþeir rekast á hann. Ég finn mér krana,
alltaf er einhver sem ekki hefur skrúfaö nógu vel fyrir, og þar rek ég út
nefið og virði fýrir mér myrkur herbergjanna þar sem þær búa þessar
verur sem ekki geta ferðast eftir lögnunum og ég kenni svolítið í brjósti