Ský - 01.11.1992, Blaðsíða 36

sigurlaugur elíasson
SMÁMUNASAFN
Ég á mér uppáhaldssafn og vit ja þess helst einu sinni á sumri
í litla þorpinu fyrir austan. Þetta er eina safniö sem þeir hafa
komiö upp þar og þaö er nóg fyrir þá. Sá sem vill skoöa þaö
fær lykilinn heima hjá safnveröinum, hann býr í litlu húsi
fyrir miöjum boga fjörunnar og stendur hvort eö er sína
einkavakt viö hliöiö, fylgist meö bryggjunni og trillunum.
Hann var sjómaöur áöur en varö aö hætta vegna þoku-
hræöslu. En hjá honum fæst lykillinn og svo getur maður
lagt einn af staö (meö stækkunargler í vasanum) stíginn
gegnum puntræktina inn gömlu túnin, því hér er mönnum
treyst. Og þarna 150 metmm innan við byggðina stendur
safniö á dálitlum ávala í túninu. Það er úr timbri, standklætt,
ljósbláir veggir og hurö en bárujárnsþakiö fjólugrátt. Hlið-
arnar mynda trapisu ogþví sjástþrjárþeirra af dyrahellunni.
Ef til vill fer fleirum en mér svo aö þeir byrji á aö skrefmæla
húsið: frá dyrastaf að horni er gott hálft skref, þaðan að næsta
horni eitt, á langhliðinni bakatil, sem er þrjú skref, er smá
gluggi í mittishæð, nú nú en hugurinn er viö skrefin, aftur
eitt milli horna og hálft aö dyrahellunni, dyrnar eitt,
hringurinn allur er sem sé sj ö skref — hæöin rétt mannhæö.
Svo sem ekki stórhýsi enda smámunasafn. Og þegar inn er
komið eru sýningarhillurnar allar á langveggnum frá gólfi
til lofts en glugginn fyrir miöju þili: puntteppiö úti fyrir.
Og þá er að draga upp stækkunarglerið.