Stjórnartíðindi fyrir Ísland: B-deild - 01.12.1874, Qupperneq 41

27
Uref landshöfðingjam (til amtmannsins yfir suör- og vesturumdæminn). ít*
Að tilmæluni sveitarstjórnai'innar í Staflioltstungnahreppi í líorgarfjarðarsýslu haftð
þér herra amtmaðr í bréfi frá 6. |). m. skotið því lil úrskurðar landshöfðingjans, hvort
Norðrárdalshreppr í sömu sýslu sé skyldr að endrgjalda nefndum hreppi það, er hann
hefir lagt með Hólmfríði nokkurri Þorláksdóttur.
Hinum nefnda ómaga var árið 1860 lagðr sveitarstyrkr af Stafholtstungnahreppi, og
síðan hefir henni verið lagt meira og minna af fátækrafé í nefndum hreppi þangað til á
haustinu 1873. Fyrst þá viiðist það að hafa komið upp, að Hólmfiíðr væri sveitlæg í
Norðrárdalshreppi, er þá þegar hefir lekið við ómaganum til framfæris, en er Slafholts-
tungnahreppr nú heimtaði, að sér væri endrgoldið það, sem alt til þessa hafði verið
lagt með ómaganum, og nemr það als 53 vættum og 20 fiskum í landaurum og 30 rdl.
í peniugum, neitaði Norðrárdalshreppr að greiða þetta fé eðr nokkurn hluta af þvf, og
úrskurðuðuð þér herra amtmaðr þar eptir mcð bréfi 25. febr. þ. á., að Stafholtstungna-
hreppr hefði eigi rétt lil að fá hinn umrædda kostnáð endrgoldinn. tenua úrskurð
hafið þér bygt á því, að 9. greiu í fátækrareglugjörðinni 8. jan. 1834 einungis gjöri það
hreppnum að skyldu, að láta ómögum af öðrum hreppum í té bráðahirgða styrk þangað
til framfærslusveitin geli anuast þurfamanninn; krafa lil endrgjalds á slikum styrk verði
því að vera bundin við það skilyrði, að framfærslusveitinni verði þegar í stað skýrt frá
því, sem lagt hefir verið ineð þurfamanninum, og sem heimlað er endrgoldið, þetta sé
beinlínis tekið fram f kanc. bréfum frá I. maí 1838 og 28. október 1845, og sé alveg
samkvæmt hiutorins eðli, því annars gæti hreppr með því að draga að koma fram með
endrgjaldskröfu sína lagt annari sveit á herðar óvænta og tilfinnanlega byrði.
Af þessu tilefni skal yðr tjáð til athugunar og til birtingar fyrir hlutaðeigöndum, að
landshöfðinginn er yðr samdóma um, að það bæði eptir hlutarins eðli og 8. og 9. gr.
fátækrareglugjörðarinnar sé skylda hrepps þess, erleggr með þurfamanni, þegar að grensl-
ast eptir, hvar þurfamaðrinn eigi sveil og, ef það reynist, að ómagiun eigi sveit annar-
staðar, en þar sem hann hetir leituð styrks, undir eins að skýra hlutaðeigandi hreppi frá
meðlaginu og krefja það endrgoldið. Með því nú að engin skýrsla hefir komið frain um,
að þessa hafi verið gælt af Stafholtstungnahreppi þá, er Hólmfríðr t’orláksdóttir leitaði
sveitarstyrks til hans, að nokkuð hafi verið lagt með Hólmfríði, eptir að Norðrárdals-
hreppr var krafinn um framfærsluna, né að dráttr sá, sem orðið hefir á þessari kröfu, sé
orsakaðr af Norðrárdalshreppi eðr sprottinn af öðru en athugaleysi Slafholtstungnahrepps,
verðr endrgjaldskrafa sú, sem komið hefir fram í þessu máli, að svo stöddu eigi tekin
til greina, og úrskurðr sá, er þér hafið lagt á málið, skal þvf óraskaðr standa.
Bref landshöfðingjans (til amtmannsins yfir su8r- og vestrumdæminu).
Eptir að meðtekin hafa verið með þóknanlegu bréfi herra amlmannsins frá 12. f. m.
ummæli yðar um erindi Magnúsar Magnússonar í Skaptárdal, er hefir borið sig upp undan
því, að sér hafi verið gjört sveitarútsvar í Leiðvallahreppi haustið 1871, þó hann hafi í
fardögum sama ár flutt sig frá jörðinni Sandaseli í nefndum hreppi að jörðinni Skaptár-
dal í Iíleifahreppí, og hefir þessi niðrjöfnun Leiðvallahrepps verið staðfest með úrskurð-
um sýslumannsins í Skaplafellssýslu frá 8. mars f. á., og yðar, herra amlmaðr, frá 6.
mars þ. á., — skal yðr þetta lil vilundar gefið til leiðbeiningar og birtingar fyrir hlut-
aðeigöndum:
Eins og tekið er fram í nefndum úrskurði amtsins verðr samkvæmt 10. grein reglug.
8. jan. 1834 aukaútsvari eigi jafnað á aðra en «innbyggjara hreppsins», en þessi orð gela