Morgunblaðið - 05.11.2015, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. NÓVEMBER 2015
✝ Fríða Krist-jánsdóttir
fæddist í Reykjavík
20. júní 1932. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Sólvangi
í Hafnarfirði 24.
október 2015.
Foreldrar Fríðu
voru Kristján Sig-
urjónsson vélstjóri,
f. 30. september
1905, d. 13. mars
1982, og Sigríður Ísleif Ágústs-
dóttir húsmóðir, f. 22. mars
1905, d. 16. september 1961.
Fríða átti einn yngri bróður,
Ágúst Kristjánsson, f. 2. nóv.
1933 í Reykjavík, d. 10. apríl
2007.
Fríða giftist 15. maí 1954
Rögnvaldi Bergsveinssyni stýri-
manni og síðar skipstjóra, f. 23.
mars 1931 í Stykkishólmi. For-
eldrar Rögnvaldar voru Berg-
sveinn Jónsson skipstjóri og síð-
ar hafnsögumaður í
Stykkishólmi, f. 10. mars 1899 í
Bjarneyjum, d. 26. maí 1981, og
Vilborg Rögnvaldsdóttir hús-
Már, f. 14. febrúar 1981, sam-
býliskona Gréta Rún Árnadótt-
ir, f. 11. mars 1978. 2) Rögnvald-
ur Már, f. 26. apríl 1988, sambýl-
iskona Herdís Haraldsdóttir, f.
4. júlí 1988. 3) Ingibjörg Fríða, f.
14. maí 1991, unnusti Sigurður
Ingi Einarsson, f. 15. nóvember
1991.
Barnabarnabörn Fríðu og
Rögnvaldar eru átta.
Fríða ólst framan af upp á
Blómvallagötu 11 í Reykjavík en
fluttist síðan með foreldrum sín-
um í Barmahlíð 29 og þar hófu
Rögnvaldur og Fríða síðar sinn
búskap. Fljótlega byggðu þau
hús ásamt bróður Fríðu og mág-
konu við Nýbýlaveg í Kópavogi
þar sem nú heitir Dalbrekka 4
og bjuggu þar til ársins 1965,
þegar þau fluttu á Stekkjarflöt 9
í Garðabæ. Þar bjuggu þau allt
til ársins 2004 þegar þau fluttu á
Strandveg 20 í Garðabæ.
Fríða gekk í Landakotsskóla
og síðar Verslunarskóla Íslands
og útskrifaðist þaðan árið 1952.
Hún vann hjá Raforkumála-
stofnun ríkisins , var húsmóðir
um tíma en síðar bankastarfs-
maður í Iðnaðarbankanum í
Hafnarfirði sem varð svo hluti
Íslandsbanka.
Útför Fríðu verður gerð frá
Vídalínskirkju í Garðabæ í dag,
5. nóvember 2015, klukkan 13.
móðir, f. 27. ágúst
1897 á Straumi,
Skógarströnd, d.
19. september
1972.
Rögnvaldur og
Fríða eignuðust
þrjú börn, Ragn-
heiði Vilborgu, f.
20. júlí 1954, Reg-
ínu, f. 11. nóvember
1958 og Kristján, f.
7. apríl 1962, d. 29.
janúar 1974.
Maki Ragnheiðar er Hall-
grímur Aðalsteinn Viktorsson,
f. 13. ágúst 1953. Börn þeirra
eru: 1) Kristján Hjörvar, f. 19.
september 1978, maki Guðrún
Dóra Brynjólfsdóttir, f. 16. sept-
ember 1975. 2) Hrannar Þór, f.
26. apríl 1982, sambýliskona
Heiða Njóla Guðbrandsdóttir, f.
6. maí 1982. 3) Auður, f. 20. júlí
1988, sambýlismaður Eyjólfur
Berg Axelsson, f. 3. nóvember
1984.
Maki Regínu er Helgi Már
Halldórsson, f. 30. desember
1958. Börn þeirra eru: 1) Andri
Í dag kveðjum við hinstu
kveðju Fríðu Kristjánsdóttur,
tengdamóður mína. Stutt er á
milli andláts hennar og Rögn-
valdar Bergsveinssonar, eigin-
manns hennar, er lést 3. júlí
síðastliðinn.
Fríðu kynntist ég á árunum
eftir 1970 er leiðir okkar Ragn-
heiðar dóttur hennar lágu sam-
an.
Fríða fæddist í Reykjavík og
ólst upp í Vesturbænum og
Hlíðunum. Hún var nemandi í
Landakotsskóla og sagði oft frá
þeim skólaárum sínum, talaði
af virðingu um nunnurnar og
var auðheyrt að sá tími var
henni bæði ánægjulegur og
skemmtilegur. Síðar lá leið
hennar í Verslunarskólann það-
an sem hún lauk prófi. Fríða
var glæsileg ung kona, sann-
kölluð Reykjavíkurmær, sem
hélt reisn sinni nánast til
hinstu stundar.
Eftir að skólagöngu lauk
starfaði hún við skrifstofustörf
þar til hún gekk í hjónaband
með Rögnvaldi og þau stofnuðu
heimili.
Heimilishaldið var mikið til í
hennar höndum vegna fjarveru
Rögnvaldar en hann var stýri-
maður og skipstjóri á farskip-
um lengst af starfsaldurs síns.
Árið 1962 eignuðust þau son-
inn Kristján sem lést 12 ára
gamall eftir langvarandi veik-
indi sem settu mark sitt á líf
þeirra hjóna og dætranna um
langa hríð. Fátt er eins erfitt
og að missa barnið sitt og það
sár grær aldrei að fullu.
Fríða var mikil húsmóðir og
lagði áherslu á að ætíð væri
nóg að bíta og brenna á heim-
ilinu og naut ég þess
ríkulega enda veislukostur
ekki af verri endanum. Kynnist
ég þar ýmsum réttum sem
bornir voru fram af mikilli list
og alúð húsmóðurinnar. Hún
hafði einnig yndi af að annast
garðinn sinn á Stekkjarflötinni
og þar fengu barnabörnin að
aðstoða við ýmis verk sem þau
minnast með gleði og ánægju.
Ferðalög voru Fríðu mikið
áhugamál, sérstaklega ef hægt
var að treysta nokkuð örugg-
lega að sólin skini helst dag-
lega.
Naut hún sólarljóssins hvar
sem hún gat, jafnvel á köldum
vetrardögum hér heima. 2004
fluttu þau hjónin í Sjálands-
hverfið í Garðabæ og undu hag
sínum vel þar, þótt enginn væri
garðurinn.
Síðustu mánuðina dvöldu þau
hjónin á Hjúkrunarheimilinu
Sólvangi í Hafnarfirði við gott
atlæti og þar kvöddu þau þenn-
an heim okkar með stuttu milli-
bili, eins og fyrr segir. Að leið-
arlokum þakka ég góð kynni og
samfylgd um langa tíð. Blessuð
sé minning þeirra.
Hallgrímur Viktorsson.
Fyrsti vetrardagur. Hún var
veik og við vissum að hverju
kynni að draga. Áttum þó ekki
von á þessu alveg strax, en hún
dreif sig.
Sumarið var hennar tími,
sólin og blómin. Fríða tengda-
móðir mín var sóldýrkandi,
elskaði sólina, brosti við henni.
Sólskinsbros. Það var henni
tamt að drífa sig, alltaf mætt
tímanlega. Stundum mjög tím-
anlega. Ég sé ekki fyrir mér að
hún hafi nokkru sinni mætt of
seint til vinnu. Hins vegar veit
ég að hún mætti oft til vinnu
miklu fyrr en henni bar skylda
til.
Hún var skipulögð. Þurfti
líka á því að halda. Hún rak
heimilið og bar hitann og þung-
ann af uppeldi barnanna á með-
an eiginmaðurinn sinnti sínum
skyldustörfum fjarri heimilinu,
stundum svo mánuðum skipti.
Hún mætti áföllum.
Móðir hennar háði áralanga
baráttu við krabbamein og lést
langt um aldur fram, aðeins
fimmtíu og sex ára gömul, árið
1961.
Þá bar Fríða Kristján son
sinn undir belti og aðeins tólf
árum síðar fylgdi hún honum til
grafar.
Enginn fylgir barni sínu til
grafar án þess að bera þess
merki á eftir, allt lífið. Hún
barðist og notaði alla sína
krafta til stuðnings syni sínum
sem haldinn var hrörnunar-
sjúkdómi sem náði fljótt yfir-
höndinni. Ein oft á tíðum, með-
an eiginmaðurinn var
fjarverandi, en þó ekki alveg
ein því eldri börnin, systurnar
tvær, veittu með henni þann
stuðning sem þær gátu við
langveikt barn. Hún var fram-
sýn.
Lagði áherslu á að Kristján
gæti fylgt sínum jafnöldrum
eins og kostur væri. Hún var
óþreytandi og uppfinninga- og
uppátækjasöm við að veita hon-
um ánægju og gleði í hans
stutta og erfiða lífi.
Fimm árum eftir fráfall
Kristjáns kom ég í inn í fjöl-
skylduna. Ég skynjaði strax
skuggann sem yfir hvíldi vegna
þess.
Samt er það bros sem ég
tengi við minningu minnar
elskulegu tengdamóður. Alltaf
brosandi frá því ég kynntist
henni fyrst og hún skipti sjald-
an skapi, jákvæð og vildi allt
fyrir Regínu mína og mig gera.
Bros og létt lund. Barnabörnin
fengu að njóta hvors tveggja,
ómælt í gegnum árin. Það var
stuð í pössun hjá ömmu Fríðu
og afa Rögnvaldi, gleði og
glaumur, músík og dans! Amma
var uppátækjasöm og óútreikn-
anleg.
Tíminn eirir engu. Kynslóðir
fara og koma. Á aðeins þriggja
og hálfs mánaðar tímabili horfi
ég nú á eftir tengdaforeldrum
mínum, báðum. Nú eru tíma-
mót og söknuður við leiðarlok
Fríðu og Rögnvaldar. Hver
tími er þó alltaf upphaf að því
sem er ókomið. Við afkomendur
tökum við keflinu og færum
áfram til næstu kynslóða.
Geymum með okkur minn-
inguna um okkar rætur og fólk-
ið sem við erum komin af, í
þökk, af kærleik og með virð-
ingu.
Guð blessi minningu tengda-
móður minnar, Fríðu Kristjáns-
dóttur, sem verður borin til
grafar í dag. Hún kvaddi okkur
í lok sumars, á fyrsta degi vetr-
ar.
Helgi Már Halldórsson.
Það eru forréttindi að eiga
ömmu og það voru enn meiri
forréttindi að eiga ömmu Fríðu
sem ömmu.
Stutt er síðan við frændurnir
sátum hér á Strandveginum og
skrifuðum minningargrein um
afa Rögnvald. Nú sitjum við
hér saman á ný og rifjum upp
góðar minningar um ömmu
Fríðu sem ylja okkur um
hjartarætur.
Sterkustu og bestu minning-
arnar sem við frændurnir eig-
um um ömmu Fríðu tengjast
nætur- og helgargistingum á
Stekkjarflötinni.
Þar fengum við að láta öllum
illum látum og tróðum í okkur
sælgæti, ís, poppi og öðru góð-
gæti, foreldrum okkar til mik-
illar ánægju!
Amma Fríða var eins og all-
ar ömmur eiga að vera. Alltaf
kát, brosandi, með opinn faðm-
inn og vildi allt fyrir okkur
gera. Væntumþykja hennar í
garð okkar skein í gegn.
Laufabrauðsgerðin árlega er
skemmtileg minning og sér í
lagi viðbrögð ömmu Fríðu þeg-
ar kom að því að steikja laufa-
brauðið í samvinnu við Ágúst
bróður sinn.
Varfærnin var slík að eldhús-
ið var nánast lýst sem hættu-
svæði þar sem börn og full-
orðnir máttu ekki bregða þar
fæti inn fyrir.
Jóladagsboðin eru okkur of-
arlega í huga og munum við
eftir því hversu fjölmenn og
skemmtileg þau voru. Amma
var yfirleitt byrjuð að undirbúa
jólaboðið eldsnemma á jóla-
dagsmorgun, enda skipulögð
fram í fingurgóma, og um há-
degisbil var allt orðið klárt.
Hangikjöt, rófustappa, grænar
baunir og að sjálfsögðu
„Gunnsusalatið“ víðfræga! Há-
punktur jólaboðsins var bingó-
stundin þar sem fjölskyldur
kepptust um glæsilega vinninga
og mikið var hlegið.
Oft á tíðum á hinum ýmsu
mannamótum þar sem amma
og afi voru gestkomandi þurfti
amma að hinkra eftir afa Rögn-
valdi þegar kom að heimferð.
Orðin „Jæja, Rögnvaldur“
heyrðust reglulega þar til afi
Rögnvaldur tók af skarið og
fylgdi ömmu Fríðu heim. Í
þetta sinn var komið að því að
afi Rögnvaldur þurfti að bíða.
Biðin var þó ekki löng og hvíla
þau nú saman.
Elsku amma Fríða, við pöss-
um okkur á bílunum. Takk fyr-
ir allar minningarnar. Hvíldu í
friði.
Kristján, Andri Már
og Hrannar Þór.
Við barnabörnin áttum alltaf
athvarf hjá ömmu Fríðu og afa
Rögnvaldi á Stekkjarflöt og
eyddum þar stórum hluta æsk-
unnar. Við löbbuðum til þeirra
eftir skóla og fyrir tónlistar-
skóla eða íþróttaæfingar, fórum
í pössun í lengri eða styttri
tíma og áttum þar margar góð-
ar stundir saman. Vinir okkar
komu með í heimsókn og fengu
grjónagraut og slátur hjá
ömmu Fríðu. Það þótti henni
vænt um og vinir okkar minn-
ast grautarins enn þann dag í
dag.
Á kvöldin voru gæðastund-
irnar hvað heilagastar, og þá
sérstaklega laugardagskvöldin.
Við pöntuðum pizzu með skinku
og ananas, dönsuðum macarena
í stofunni, drógum sængurnar
upp að höku fyrir framan sjón-
varpið með popp og kók. Síðan
tókum við einn svartapétur fyr-
ir svefninn.
Amma kom alltaf upp um
sjálfa sig, þegar hún var með
svartapétur, með sínum yndis-
lega hlátri.
Amma var alltaf til staðar,
einhversstaðar í húsinu, og gaf
okkur alltaf rými til að búa til
okkar eigin ævintýraveröld;
hvort sem við breyttum eldhús-
búrinu í kaupfélag, svefnher-
berginu í bankaútibú, stofunni í
skemmtiferðaskip eða svefn-
herbergisganginum í hand-
bolta- og fótboltavöll.
Þegar svengdin kallaði og
togaði okkur til baka í raun-
veruleikann var amma alltaf
tilbúin með eitthvað fyrir okkur
að narta í, varð þá brauð í mín-
útugrilli oftast fyrir valinu.
Amma var alla tíð dugleg í
garðinum, hafði unun af því að
hugsa um rósirnar og runnana
og sást það langar leiðir. Garð-
urinn á Stekkjarflöt var algjört
ævintýraland þar sem við eydd-
um mörgum sumardögunum í
alls kyns leikjum og enduðum
svo á að aðstoða við kartöflu-
uppskeru á haustin, sem að
okkar mati voru algjör forrétt-
indi.
Eins og ömmum er tamt,
sagði hún okkur margar sögur
af sjálfri sér, skólagöngu sinni í
Landakotsskóla og Verslunar-
skólanum, æskuminningum úr
Vesturbænum og sérstaklega
af Ágústi bróður, en hann „var
nú meiri prakkarinn“ eins og
hún sagði alltaf. Þær sögur
kunnum við utan að, enda
hafði amma alltaf gaman af
þeim. Eins fengum við reglu-
lega að heyra af frændfólki
hennar í Vestmannaeyjum sem
henni þótti alltaf vænt um.
Eitt má segja með sanni um
hana ömmu, að hún bar nafn
með rentu. Amma Fríða, eða
amma skvís, var alltaf vel til-
höfð, fór ekki út úr húsi nema
með naglalakk, eyrnalokka,
hálsmen og auðvitað bleikan
varalit.
Þá var hún alltaf súkkulaði-
brún hin síðari ár enda nýtti
hún sólarstundirnar vel á pall-
inum á Stekkjarflöt og svöl-
unum á Strandveginum. Þegar
fór að dimma voru þau afi dug-
leg að sækja í sólina erlendis.
Alltaf komu þau brúnni til
baka en áður og ekkert okkar
skildi hvernig það var yfirhöf-
uð hægt.
Amma okkar var falleg að
innan sem utan; brosið, hlát-
urinn og húmorinn var hennar
einkennismerki allt fram til
síðustu stundar. Við munum
minnast ömmu með því að til-
einka okkur hennar léttu lund,
dansa og syngja hátt með
uppáhaldslaginu okkar og
reyna eins og við getum að
passa okkur á bílunum. Þín
ömmubörn,
Rögnvaldur Már, Auður
og Ingibjörg Fríða.
Það var skrítið að fá fréttir
af andláti Fríðu þó vitað væri í
hvað stefndi um nokkurt skeið.
Fjórum dögum fyrr hafði hún
vinkað mér svo fallega í síð-
asta skiptið.
Minningabrot hrannast upp
sem eiga það sameiginlegt að
vera öll góð. Fyrstu búskap-
arár okkar Ágústs, bróður
Fríðu, voru í sama húsi og
heiðurshjónin Fríða og Rögn-
valdur. Það var notalegt fyrir
unga stúlku að geta leitað til
Fríðu og var farið á milli hæða
í þeim erindum.
Þegar eitt barna minna slas-
aðist, þá hljóp ég upp til Fríðu
sem var ávallt hjálpfús og
örugg og fór með mér með
barnið á spítalann. Síðar þegar
við fluttumst hvor í sitt hús-
næðið héldum við áfram góð-
um venjum.
Sláturgerð var ómissandi
þáttur hjá okkur húsmæðrun-
um og er það sterkt í minning-
unni þegar við settumst niður
að loknu góðu verki og hlust-
uðum á „Spanish eyes“ og
sungum hástöfum með.
Sherry-tár var þá gjarnan inn-
an seilingar.
Ófáar stundir eru tengdar
fallega heimili þeirra Fríðu og
Rögnvaldar á Stekkjarflötinni í
Garðabænum. Jólaboð fyrir
stórfjölskylduna héldu þau
hjón af rausnarskap og gleði í
mörg ár.
Unga kynslóðin hafði mjög
gaman af þessum skemmtilegu
boðum þar sem alltaf var eitt-
hvað fyrir stafni fyrir alla ald-
urshópa. Spilað bingó, fót-
boltaspil, leikið, spjallað eða
slappað af og horft á sjónvarp.
Í seinni tíð hittumst við einnig
í laufabrauðsskurði á aðventu.
Þessar gleðistundir eru minn-
ingar sem við fjölskyldan höld-
um mikið uppá.
Þegar Fríða og Rögnvaldur
fluttu í minna húsnæði urðu
heimsóknirnar af öðrum toga
þar sem þeirra dýrmætu
tengsla við fjölskylduna um jól
naut ekki við.
Með innilegri samúð til að-
standenda og styrk þeim til
handa kveðjum við elskulega
mágkonu, frænku og vinkonu.
Megi guð blessa minningu
yndislegrar konu.
Hekla og fjölskyldan öll.
Fríða
Kristjánsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Elsku amma langa
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Fríða Rún, Brynjólfur
og Ragnheiður.
✝ Kristján Jóns-son fæddist 29.
nóvember 1949.
Hann lést 6. októ-
ber 2015.
Kristján var
næstelsta barn
hjónanna Jóns
Kristjánssonar, f.
18. september
1921, d. 5. nóv-
ember 2010, og
Gerðar Kristjáns-
dóttur, f. 3. mars 1921, d. 5. nóv-
ember 2013. Þau bjuggu lengst
af í Fremstafelli, Ljósavatns-
hreppi (nú Þingeyj-
arsveit) í Suður-
Þingeyjarsýslu, en
síðar í Reykjavík.
Börn þeirra eru:
Halldóra, f. 31.
mars 1948, Árni
Geirhjörtur, f. 18.
maí 1953, Áslaug
Anna, f. 18. maí
1953, Jónas, f. 10.
júní 1955, og Rósa
Sigrún, f. 20. nóv-
ember 1962.
Útför Kristjáns var gerð frá
Þorgeirskirkju 13. október 2015.
Þegar Árni frændi minn frá
Fremstafelli hringdi um daginn
datt mér fyrst í hug að nú hefði
fæðst skemmtileg vísa. Erindið
var annað. Kristján bróðir hans
hafði látist þennan dag.
Samstundis hvarflaði hugur-
inn heim í Kinn. Í Fremstafell
þar sem var farskóli fyrir margt
löngu. Það vakti upp dásamleg-
ar minningar.
Kristján var hæfileikaríkur
drengur eins og hann átti kyn til
og varð mér strax fyrirmynd á
ýmsum sviðum. Hann spilaði af
stakri snilld bæði á harmonikku
og orgel. Einnig á trommur í
hljómsveitinni Steinaldarmönn-
um sem ég naut þess heiðurs að
spila og syngja með einn vetur.
Mér er minnisstæð ein heim-
ferð eftir dansleik í Ljósvetn-
ingabúð. Kristján á Volgunni
góðu í Fremstafelli. Ég farþegi
og afar kátur. Á móts við Hlíð
varð ekki lengra komist. Mokað
og ýtt en ekkert dugði. Ég sagði
frænda að nóg væri um sængur
í Hlíð og þangað gengum við.
Fengum þar góðar móttökur.
Eftir sætan svefn hafði hríð-
inni slotað. Þá var auðvitað ein-
boðið að ræsa Massey Ferguson
35 X og vitja Volgunnar.
Skemmst er frá því að segja að
oft þurfti taug milli Volgunnar
og traktorsins áður en komið
var á leiðarenda. Þar kvödd-
umst við frændur með virktum
og ég hélt mína leið. Hann sína.
Oft hittumst við síðar eftir
þetta en eitthvað hafði breyst.
Smám saman áttaði ég mig á því
að þessi hæfileikaríki frændi
minn mundi aldrei fá notið alls
þess sem honum var svo vel gef-
ið í vöggugjöf.
Ei skal um andlát þylja,
enginn flýr dauða sinn,
þó oft reynist illt að skilja
örlagadóm og vilja.
Farðu vel vinur minn.
(Kristján Benediktsson)
Aðstandendum öllum votta
ég mína dýpstu samúð og bið
þeim og hinum látna Guðs bless-
unar.
Valtýr Sigurbjarnarson.
Kristján Jónsson