Morgunblaðið - 08.12.2015, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 8. DESEMBER 2015
✝ Soffía MargrétVídalín Þor-
grímsdóttir fæddist
á Grenjaðarstað í
Aðaldal í Suður-
Þingeyjarsýslu 24.
október 1933. Hún
lést á hjúkr-
unarheimilinu
Mörk í Reykjavík
11. nóvember 2015.
Foreldrar henn-
ar voru séra Þor-
grímur Vídalín Sigurðsson, f.
19.11. 1905, d. 10.7. 1983, og Ás-
laug Guðmundsdóttir, f. 25.7.
1908, d. 26.8. 1987.
Soffía var næstelst fimm
systkina en hin eru, Ásdís og
Ragnheiður, sem eru látnar,
Guðmundur og Heiðar.
Hinn 7. júlí 1956 giftist hún
Þráni Þorvaldssyni múrara-
meistara, f. 2.7. 1934, og eign-
Björk Gunnarsdóttir, f. 29.2.
1968. Dætur þeirra eru Hildi-
gunnur og Brynhildur.
Soffía Margrét ólst upp á
Grenjaðarstað til tíu ára aldurs
en flutti þá á mennta- og menn-
ingarsetrið og kirkjustaðinn
Staðastað á Snæfellsnesi þar
sem foreldar hennar ráku ungl-
ingaskóla yfir vetrartímann.
Hún lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum í Reykjavík
vorið 1953 og nokkru seinna fór
hún í Kvennaskólann á Blöndu-
ósi. Soffía og Þráinn bjuggu í
Reykjavík þar til hún hóf að
kenna íslensku og dönsku við
Víghólaskóla í Kópavogi.
Sumarið 1970 fluttu Soffía
Margrét og Þráinn til Ólafs-
víkur og hóf hún kennslu við
grunnskólann þar. Hún starfaði
við skólann í tólf ár og var um
tíma yfirkennari.
Árið 1982 fluttu hjónin til
Hafnarfjarðar og kenndi Soffía
Margrét dönsku í Víðistaða-
skóla þar til hún fór á eftirlaun
rétt fyrir aldamótin. Útför
Soffíu Margrétar fór fram í
kyrrþey, að hennar eigin ósk.
uðust þau fimm
börn. 1) Bryndís, f.
10.1. 1956, maki
hennar er Gísli Svan
Einarsson. Börn
þeirra eru Einar
Svan, Þráinn Svan,
Áslaug Sóllilja og
Bryndís Lilja. 2) Ás-
laug, f. 29.6. 1957,
maki hennar Hilmar
Gunnarsson, f. 16.9.
1955, d. 11.7. 2014.
Börn þeirra eru Díana, Davíð og
Hilmar Þór. 3) Þorgrímur, f. 8.1.
1959, maki hans Ragnhildur Ei-
ríksdóttir, f. 18.1. 1969. Börn
þeirra eru Kristófer, Kolfinna og
Þorlákur Helgi. 4) Þorgerður, f.
20.3. 1961, maki hennar Gunnar
Björn Gunnarsson, f. 14.7. 1959.
Börn þeirra eru Þórhildur og Ás-
grímur. 5) Hermann, f. 20.7.
1968. Maki hans er Sigríður
Elskuleg móðursystir okkar
var jarðsett í kyrrþey 23. nóv-
ember 2015, það var í anda síð-
ustu ára í lífi hennar þar sem
heilsan og andinn þvarr.
En við munum hana Döddu
ekki þannig því hún var lífleg
og sterk kona, glæsileg svo eft-
ir var tekið, menntakona, stolt
og ákveðin.
Hún var hraustleg og kvik í
hreyfingum. Hún var skemmti-
leg og ræðin og það var gaman
að vera í návist hennar.
Dadda var alin upp á menn-
ingarheimili þess tíma og var
bæði trúhneigð og listhneigð.
Hún hafði unun af bókmennt-
um og tónlist og tók virkan þátt
í félagsstörfum. Hún starfaði
lengi með Leikfélagi Ólafsvíkur
og fékk þar útrás fyrir list-
hneigð sína því ekki var mikið
um að vera í litlu sjávarþorpi
úti á landi í þá daga. Hún tók á
móti öllu því listafólki sem kom
á vegum leikfélagsins til bæj-
arins og bauð þeim heim í veisl-
ur og menningarfjör og þar var
oft glatt á hjalla.
Dadda var alin upp á Grenj-
aðarstað í Aðaldal í Suður-
Þingeyjarsýslu og á Staðastað í
Staðarsveit á Snæfellsnesi þar
sem faðir hennar var prestur.
Hún var send til Reykjavíkur
sem ung kona til að ganga
menntaveginn. Fyrst í Mennta-
skólann í Reykjavík þar sem
hún bjó hjá vinafólki foreldra
sinna, Sveini Zoëga og Sigríði,
og síðar í Kvennaskólann á
Blönduósi.
Hún hafði erft kennarahæfi-
leika föður síns og afa og gerði
kennslu að lífsstarfi sínu, eins
og reyndar öll hennar systkini
gerðu.
Hennar aðalfag var danska
og hún var mjög vinsæll
dönskukennari hjá unglingun-
um þar sem hún átti auðvelt
með að ná til nemendanna og
gera kennsluna skemmtilega.
Hún var líka vel að sér um
Danmörku og danska siði og
kúltúr og fléttaði þessu snilld-
arlega inn í kennsluna. Dadda
var alla tíð vinnusöm og var yf-
irleitt með margt í gangi sam-
tímis og hún var rösk og snögg
að öllu sem hún gerði.
Að sögn móður hennar var
hún á við þrjár vinnukonur á
Staðastað. Hún rak líka stórt
heimili og ól upp fimm börn
ásamt manni sínum, Þráni Þor-
valdssyni. Þau áttu heimili
beint á móti Grunnskólanum í
Ólafsvík og við eldri börnin
gátum alltaf skotist yfir ef kalt
var í frímínútum eða ef kennsla
féll niður og fengið okkur rist-
að brauð með banana og kakó.
Við systkinin, börn Ragn-
heiðar Þorgrímsdóttur og Leifs
Halldórssonar, eigum margar
og sælar minningar um Döddu
og fjölskyldu hennar. Bæði frá
sveitalífinu á Staðastað hjá
ömmu Áslaugu og afa Þorgrími
og svo frá æskuslóðum í Ólafs-
vík. Okkur eru sérstaklega
kærar minningarnar frá laufa-
brauðsgerð þeirra systra með
öll börnin sín á aðventunni.
Þá þurfti að hafa hraðar
hendur í útskurði þar sem syst-
urnar voru hörkuduglegir
hnoðarar og Dadda stýrði
hópnum í gleði í gegnum erf-
iðisvinnuna.
Eftir að móðir okkar lést
langt um aldur fram kom
Dadda frænka í nokkur ár og
hjálpaði okkur með laufa-
brauðsgerðina til að við gætum
haldið í fjölskylduhefðina og til
að skapa réttu stemninguna
sem henni aldeilis tókst. Á
meðan hún hnoðaði sagði hún
okkur sögur af uppvaxtarárum
sínum í sveitinni sem henni
þótti svo vænt um.
Dadda frænka var okkur
mjög kær og við varðveitum
góðar minningar um konu sem
var áhrifavaldur í lífi okkar.
Matthildur, Úlfhildur,
Þorgrímur og Steingrímur.
Fjölskylda mín bjó á Tóm-
asarhaganum í Vesturbæ
Reykjavíkur, þegar Soffia Mar-
grét Þorgrímsdóttir flutti
þangað í næsta hús við okkur
með manni sínum og börnum.
Yngri systir mín, Jónína Þór-
unn, fór fljótlega að venja kom-
ur sínar til fjölskyldunnar til
þess að passa börnin. Í fram-
haldi af því óskaði Soffía eftir
því að barnapían kæmi með sér
í heimasveit hennar sem var
Staðastaður á Snæfellsnesi.
Soffía dvaldi þar á sumrin með
börnin hjá foreldrum sínum,
þeim Áslaugu Guðmundsdóttur
og Þorgrími Sigurðssyni, sem
var prestur þar. Einnig útveg-
aði Soffía undirritaðri sumar-
dvöl á Furubrekku í sömu
sveit.
Þetta var sumarið 1960. Þá
heimsótti ég oft systur mína og
kynntist því Staðastaðarfólkinu
ágætlega. Heimasæturnar þar
á bæ þær Soffía Margrét,
Ragnheiður og Ásdís voru hver
annarri glæsilegri og gustaði af
þeim. Soffía var sterkur per-
sónuleiki. Það sópaði að henni.
Hún gerði allt af eldmóði, talaði
hratt, vann hratt og var kvik í
hreyfingum eins og lífið lægi
við. Þannig var lífsorkan. Þá
var hún bráðskemmtileg, snögg
og hnyttin í tilsvörum.
Engum duldist að þarna fór
sterk og vel gefin kona. Soffía
var góður kennari. Henni var
annt um ungt fólk og gleymist
mér seint þegar hún og Þráinn
maður hennar sendu risastóran
blómvönd af rauðum rósum
þegar ég og kærastinn trúlof-
uðum okkur 17. júní 1965. Síð-
an eru liðin 50 ár. Ég sendi
fjölskyldunni samúðarkveðjur
vegna einstakrar konu.
Ásthildur S. Rafnar.
Soffía Margrét Ví-
dalín Þorgrímsdóttir
Við minnumst
Sigríðar Helgu
Þorbjarnardóttur
með hlýju og þakk-
læti. Hún var dásamleg kona
og fjölhæf með eindæmum,
göngugarpur og ferðafrömuður,
hafði náðargáfu fyrir sameinda-
líffræði, var kennari af Guðs
náð og farsæll formaður Líf-
fræðifélags Íslands. Margir
urðu þeirrar gæfu aðnjótandi
að ganga með Siggu á vegum
Ferðafélagsins eða í öðrum
ferðum um nágrenni Reykja-
víkur. Ferðir sameindahópsins
t.d. á Keili og Reynivallaháls
eru okkur sérstaklega minnis-
stæðar.
Í samstarfi við Guðmund
Eggertsson stundaði hún merk-
ar rannsóknir og kenndi verk-
legar æfingar í erfðafræði og
sameindaerfðafræði. Minningin
um Siggu með bakteríuskálar á
lofti í kennslustofunni lifir með
flestum líffræðingum sem út-
skrifuðust frá Háskóla Íslands
um og upp úr 1980. Hennar
einstaka og ljúfa persóna hafði
jákvæð áhrif á nemendur og
gerði þungar lexíur auðveldari
viðfangs.
Seinna fékk ég að kenna með
Sigríði. Til að undirbúa verk-
lega tíma í erfðafræði fórum
við saman í fjöru að sækja þang
– til að rækta þangflugulirfur –
og espuðum lauk til spírunar.
Verklegu tímarnir voru hennar
heimavöllur. Hún þekkti efnið
inn og út og miðlaði til nemend-
anna af alúð og nærgætni.
Það voru sérstök forréttindi
að kenna með Siggu og fá að
stunda rannsóknir undir henn-
ar leiðsögn.
Sigga var nærgætinn og
mildur leiðbeinandi, í raun
frekar samstarfsmaður en yfir-
maður.
Sigríður Helga
Þorbjarnardóttir
✝ Sigríður HelgaÞorbjarnar-
dóttir fæddist 13.
maí 1948. Hún lést
15. nóvember 2015.
Útför Sigríðar
var gerð 2. desem-
ber 2015.
Hún kenndi
framhaldsnemum
fræði og aðferðir,
og það sem mikil-
vægara er, hvernig
yfirstíga má vanda-
mál sem upp koma
í flóknum tilraun-
um. Undir hennar
verndarvæng
fengu nemar að
þroskast og finna
sína fjöl. Hún var
yfirvegaður og grandvar vís-
indamaður, laus við stærilæti
eða yfirgang. Lagni hennar
með gen og frumur var ann-
áluð, í hennar höndum fengust
bakteríur til stórkostlegra
verka.
Sigríður var formaður Líf-
fræðifélags Íslands 1988 til
1991, og var starfið í miklum
blóma á þeim árum. Hún var
vel metin í samfélagi íslenskra
líffræðinga og góð fyrirmynd
um hvernig brúa má víddir líf-
fræðinnar, sem sameindalíf-
fræðingur með brennandi nátt-
úruást eða náttúruunnandi sem
rannsakaði leyndardóma gen-
anna.
Það er synd að Sigga skuli
ekki fá að njóta fjölskyldu sinn-
ar, vina og starfs lengur en
skyldi. Ég, sem nemi, sam-
starfsmaður og vinur, sakna
hennar sárt.
Sem vinur og fyrir hönd Líf-
fræðifélags Íslands votta ég að-
standendum og vinum hennar
samhug og virðingu.
Arnar Pálsson, dósent og
formaður Líffræðifélags
Íslands.
Það var góður og samhentur
hópur 25 ungra og lífsglaðra
bekkjarsystra sem útskrifaðist
frá stærðfræðideild Mennta-
skólans í Reykjavík vorið 1969.
Ein þeirra, Sigríður Þorbjarn-
ardóttir, er fallin frá eftir erfið
veikindi, sú fyrsta úr okkar
hópi.
Við minnumst Siggu sem
glæsilegrar og brosmildrar
stúlku sem alltaf lagði gott til
mála. Hún var góður námsmað-
ur og hafði einstaklega þægi-
lega nærveru. Við kusum hana
umsjónarmann bekkjarins og
sinnti hún því starfi af mikilli
röggsemi og samviskusemi.
Að loknu námi í MR hóf
Sigga nám í líffræði við Há-
skóla Íslands og fór þaðan í
framhaldsnám í University of
Warwick þar sem hún lauk
M.Sc.-prófi. Hún stundaði síðan
kennslu og rannsóknir í erfða-
fræði við Háskóla Íslands og
naut þar mikils álits og virð-
ingar hjá nemendum og sam-
starfsfólki.
Sigga hafði yndi af útivist og
ferðaðist mikið innan lands sem
utan, m.a. með Ferðafélagi Ís-
lands og var fararstjóri í mörg-
um ferðum. Hún unni íslenskri
náttúru og náttúruvernd var
henni eðlileg og sjálfsögð.
Eftir útskriftina úr MR
tvístraðist hópurinn í ýmsar
áttir og hittumst við fyrstu árin
aðeins á útskriftarafmælum.
Þegar frá leið fórum við að
hittast æ oftar.
Til að byrja með árlega á
sameiginlegu jólahlaðborði,
fyrst á veitingastað og síðan í
heimahúsum, og hefur sú hefð
markað upphaf aðventunnar
hjá okkur. Eftir að við þokuð-
umst yfir miðjan aldur varð
þörfin fyrir samverustundir
með gamla menntaskólabekkn-
um æ meiri og höfum við í
seinni tíð hist mánaðarlega yfir
vetrarmánuðina. Þegar við urð-
um 40 ára stúdentar fórum við í
ferðalag til Berlínar, þar sem
við áttum skemmtilegan tíma
saman.
Á þessum stundum var Sigga
ómissandi. Hennar verður sárt
saknað á samverustundum okk-
ar í framtíðinni. Þær verða ekki
samar.
Við sendum eftirlifandi ætt-
ingjum og vinum Siggu inni-
legar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd bekkjarsystra í
6.-X 1969,
Elísabet, Fanney og Laufey.
Hér á Grenivík eru margir
með hugann hjá Siggu í Ægis-
síðu eftir að fréttin barst af
andláti hennar. Við skólasyst-
urnar úr Grenivíkurskóla hugs-
um til áranna sem við áttum
saman í leik og námi.
Sigga lét ekki mikið fyrir sér
fara og var mjög yfirveguð í
daglegu fari. Hún var gædd
miklu jafnaðargeði og hafði fal-
lega framkomu. Hún átti afar
létt með nám.
Á barnaskólaárum Siggu
gekk lífið sinn vanagang á
Grenivík eins og þá þótti eðli-
legt. Þorpið var ekki stórt og
flestir höfðu nokkrar kýr og
örfáar kindur í bakgarðinum.
Krakkarnir léku sér á bryggj-
unni og í fjörunni og fóru
snemma að vinna við að beita
og breiða fisk og fengu kaup.
Sveitakrakkarnir horfðu með
stjörnur í augum á þennan lífs-
stíl en minna var um kaup-
greiðslur á bæjunum.
Á Ægissíðuheimilinu var allt
í föstum skorðum. Húsið var
stórt og hugurinn var stór.
Heimilisfaðirinn, Þorbjörn Ás-
kelsson, var útgerðarmaður og
var oft að heiman en húsfreyj-
an, Anna, stjórnaði heima með
bros á vör og skein umhyggjan
af öllum hennar gjörðum.
Sigga var næstyngst systk-
inanna og voru eldri systkinin
farin að heiman þegar við sem
þetta skrifum vorum heima-
gangar í Ægissíðu. Guðrún er
tveimur árum yngri og var yfir-
leitt talað um þær systur í
sama vetfangi. Það var Sigga
og Gunna þetta og Sigga og
Gunna hitt.
Það var mikið áfall þegar
Þorbjörn fórst í flugslysinu við
Osló 1963.
Fljótlega eftir þetta átakan-
lega slys seldi Anna Ægissíðu
og flutti suður með systurnar
og bjuggu þær á Tómasarhag-
anum. Sigga fór í Hagaskólann
og hélt svo áfram á mennta-
brautinni sem endaði með
meistaraprófi í líffræði frá há-
skóla í Bretlandi.
Það sýnir vel hug systkin-
anna til æskustöðvanna að fyrir
allmörgum árum keyptu þau
Ægissíðu aftur og gerðu húsið
upp sem tómstundahús. Sigga
tók virkan þátt í því starfi og
var því tíðari gestur á Grenivík
síðustu árin en ella hefði orðið.
Sást hún gjarnan í fjörunni eða
uppi til fjalla.
Við vottum systkinum Siggu
og fjölskyldum þeirra dýpstu
samúð.
Minningin um góða stúlku
mun lifa.
F.h. skólasystranna,
Borghildur Ásta
og Hólmfríður.
Ég vissi auðvitað
að þessi dagur
kæmi einhvern
tímann, að þú myndir kveðja
okkur, amma. En ég var ekki
undirbúin núna og því er það
með miklum trega sem ég sest
niður og rita þessi kveðjuorð til
þín.
Við systkinin vorum svo
heppin að fá að alast upp
nokkrum götum frá ykkur afa í
Bolungarvík. Þangað vorum við
alltaf velkomin og við gengum
þar inn og út eins og það væri
okkar annað heimili. Þá skipti
engu máli hvort þið voruð
heima eða ekki, heimilið var
alltaf opið fyrir okkurbarna-
börnin. Þetta var svo eðlilegt
fyrir mér og ég velti þessu ekki
mikið fyrir mér sem barn, en
eftir að ég varð fullorðin áttaði
ég mig á hvílík forréttindi það
voru að fá að hafa ykkur afa
svona rétt innan seilingar.
Þegar ég var 11 ára fluttum
við fjölskyldan norður í land og
eðlilega hittumst við sjaldnar
næstu árin. Við misstum aldrei
sambandið okkar á milli, en það
var öðruvísi þegar fjarlægðin
var svona mikil. Það var svo
þegar ég sjálf flutti til Reykja-
víkur árið 2010 og þú hafðir þá
verið búsett þar í 14 ár sem við
kynntumst almennilega upp á
nýtt og þú trúir því ekki, amma,
hvað mér þykir vænt um sam-
bandið sem við áttum. Við Mar-
ín vorum tíðir gestir á heimili
þínu og þú vildir allt fyrir okkur
gera.
Henni þótti afskaplega vænt
um langömmu sína og hún
skrifaði nokkur orð til þín þegar
hún vissi í hvað stefndi. Mér
finnst þau svo falleg og lýsandi
fyrir upplifun 10 ára dóttur
minnar af langömmu sinni að ég
Jónína Rannveig
Kjartansdóttir
✝ Jónína Rann-veig Kjart-
ansdóttir fæddist
29. september
1940. Hún lést 23.
nóvember 2015.
Útför hennar fór
fram 3. desember
2015.
ætla að láta þau
fylgja hér: „Amma
mín svo fögur og
fín og alltaf svo
glöð þegar ég kem
til hennar. Ég
hlakka líka alltaf
svo til að fara til
hennar.“ Stutt og
hnitmiðað en segir
allt sem segja þarf.
Hún á fallegar og
góðar minningar
um langömmu sína sem er
ómetanlegt. Það sama má segja
um Erling og Ríkharð sem
kynntust þér fyrir tveimur ár-
um síðan. Strax fundu þeir hvað
þeir voru velkomnir á heimili
þitt og strax tók Erlingur eftir
hvað þú gast hlegið mikið og
varst lífsglöð. Frá fyrsta degi
talaði Ríkharður um þig sem
„Jónu langömmu“ og þú varst
meira en tilbúin að gegna því
hlutverki fyrir hann og bæta við
þig fleiri langömmubörnum.
Æ amma, ég er svo þakklát
fyrir að hafa átt þig að, fyrir öll
skiptin sem við drukkum kaffi
saman, spjölluðum og hlógum.
Ég er líka einstaklega þakklát
fyrir að hafa ferðast með þér til
Cannes vorið 2012. Það var góð
ferð og þú naust þín vel, enda
hafðir þú mjög gaman af því að
ferðast og hafðir í raun farið
víða. Þú varst alltaf svo ljúf og
góð og aldrei held ég að ég hafi
heyrt þig brýna raust þína. En
þú sagðir þína skoðun þegar
það átti við, stundum fannst þér
ég vinna of mikið eða að ég ætti
ekkert að vera að þvælast á
Yarisnum norður í land yfir
vetrartímann. Þarna kom um-
hyggjusemi þín vel í ljós því
auðvitað var þetta ekkert annað
en umhyggja þín fyrir mér sem
þú barst í brjósti.
Stórt skarð hefur verið
höggvið í fjölskylduna, skarð
sem ekki verður fyllt og ég get
ekki lýst því með orðum hvað
ég á eftir að sakna þess að hafa
þig ekki í lífinu mínu.
Ég er þér óendanlega þakk-
lát fyrir allt og allt, elsku
amma. Þín,
Halldóra.