Morgunblaðið - 01.04.2016, Blaðsíða 23

og var ávallt léttlynd og kát.
María flutti 16 ára til Noregs þar
sem hún bjó sér sitt eigið heimili
með fyrrverandi eiginmanni sín-
um, Þresti Erlendssyni. Þeirra
fyrsta barn, Trausti, fæddist þeim
árið 1981. Ári síðar fluttu þau aft-
ur til Íslands og þá fæðist annar
sonur þeirra, hann Viðar. Tveim-
ur árum síðar kom Eva í heiminn.
María var heimavinnandi hús-
móðir á þessum tíma og hafði nóg
að gera með ungana sína þrjá sem
hún var svo óendanlega stolt af.
Hún var ung að árum komin með
fimm manna fjölskyldu til að ann-
ast. Brestir komu í hjónabandið
og hún og Þröstur slitu samvistir.
María tók saman við Gunnar
Björnsson, flutti norður í land á
Sandfellshaga í Öxarfirði árið
1990 og hóf þar búskap. María átti
einstakt og náið samband við dýr,
naut sín vel í sveitinni og fann sig
vel við bústörf. María og Gunnar
eignuðust soninn Elvar Þór árið
1993. María og Gunnar slitu sam-
vistir fjórum árum síðar. María
flutti þá aftur til Reykjavíkur og
vann ýmis verslunar- og veitinga-
störf.
Eftir að María flutti aftur suð-
ur var hún full bjartsýni um betri
tíma. Hún var tíður gestur á
heimili okkar hjóna og það geisl-
aði af henni orkan og gleðin. Elv-
ar var þá oft með í för og stundum
Eva líka og það leyndi sér ekki
hvað hún var stolt af börnunum
sínum sem hún vildi svo gjarnan
hafa hjá sér alltaf. Nokkrum ár-
um eftir að María flutti aftur suð-
ur byrjuðu ýmis veikindi að hrjá
hana en hún tókst á við verkefnin
af miklu æðruleysi.
Við kveðjum Maríu með mikl-
um söknuði og biðjum Guð að
veita börnum hennar styrk í sorg-
inni.
Þorlákur og Guðrún.
HINSTA KVEÐJA
Nú kveð ég Mæju vin-
konu með sárum söknuði.
Við gátum bæði hlegið og
grátið saman, hún var glað-
leg og til í að gera eitthvað
skemmtilegt. Takk fyrir
allt, þér verður seint
gleymt og Guð geymi þig.
Kveðja,
Alda og Guðni.
MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 1. APRÍL 2016
✝ Valgeir Jónas-son fæddist í
Vestmannaeyjum 2.
febrúar 1944. Hann
lést á sjúkrahúsi
Vestmannaeyja 7.
mars 2016.
Foreldrar hans
voru Jónas Marel
Bjarnason, f. 21. júní
1899, d. 24. mars
1978, og Valgerður
Björnsdóttir, f. 1.
janúar 1915, d. 12. ágúst 1978.
Systkini Valgeirs voru: Greta,
f. 19. september 1933, Bjarni, f. 4.
október 1937, og Vilborg, f. 11.
september 1956.
Hinn 2. nóvember kvæntist
Valgeir Erlu Einarsdóttur, f. 14.
janúar 1944. Dætur Valgeirs og
Erlu eru: 1) Anna Margrét, f. 16.
apríl 1964. Með fyrrverandi eig-
inmanni sínum á hún þrjú börn,
Erlu Björk, Erling Birki og Jó-
hönnu Huld. Núver-
andi eiginmaður
hennar er Stefán
Pálsson. 2) Björg, f.
21. maí 1966. Á hún
þrjú börn; Ingi-
björgu, Sunnu Ósk
og Björgvin Óskar
með fyrrverandi
sambýlismanni sín-
um Guðmundi Ó.
Björgvinssyni. 3) Vil-
borg, f. 9. maí 1971,
gift Antoni Steinarssyni og eiga
þau eina dóttur, Önnu Maríu.
Barnabarnabörnin eru þrjú.
Valgeir lærði smíðar og stofn-
aði Trésmiðju Vestmannaeyja
eftir gos og vann að mestu við
smíðar. Síðustu árin var hann
smíðakennari í Barnaskóla Vest-
mannaeyja.
Útför Valgeirs fer fram frá
Landakirkju í dag, 1. apríl 2016,
klukkan 14.
Það var kalt í Eyjum þegar
hann litli kútur flutti inn að Boða-
slóð 5 aðeins 10 daga gamall. Við
höfðum verið hingað og þangað.
Mamma og hann á spítalanum,
pabbi á sjónum, Greta einhvers
staðar og ég hjá indælis hjónum,
Jónu Magnúsdóttur og Hirti
Guðnasyni, sem bjuggu þá í kjall-
ara í Ásgarði sem fór undir hraun.
Það voru frostrósir á gluggunum,
einfalt gler og aðeins tveir mið-
stöðvarofnar uppi á vegg kyntir
frá kolaeldavélinni. Ég vissi lítið
af þessum litla bróður mínum í
fyrstu. Þó man ég að við fórum
niður á bryggju með hann í kross-
viðarvagninum með litlu hjólun-
um til að sjá nýkjörinn forseta
vorn, Svein Björnsson, þegar
hann var á hringferð með Esju
eða Heklu til þess að sýna sig og
sjá aðra. Þetta var 8. ágúst og
stráksi sex mánaða.
Húsið okkar var í jaðri bæjar-
ins og ekki við neina götu. Það
voru langar traðir að húsinu og
uppgrónir grjótgarðar beggja
vegna. Þarna voru Matthíasartún
og Mangatún. Á Mangatúni gátu
myndast tjarnir í leysingum og ef
fraus þá var komið skautasvell.
Sums staðar voru sandglompur.
Þar gátum við dundað okkur lon
og don. Vinir Valgeirs voru Sig-
ursteinn á Hálsi, Leifur sonur
Helgu á Brekastíg 31, Ingi Páll,
Rúnar sonur Jóa og Freyju
Kristófers, Sigurbjartur sonur
Kjartans fisksala og síðast en ekki
síst Jóhann Hjartarson sem hefur
til skamms tíma komið með nikk-
una og tekið lagið fyrir vin sinn.
Það var okkur öllum mikið áfall
þegar mamma flutti í burt. Þá var
Valgeir aðeins 11 ára. Skilnaður-
inn kom ekki á óvart. Þau áttu
bara ekki saman. Þá féll það í hlut
verðandi konu minnar Jórunnar
að sjá um heimilið. Síðan kom
Malla, gömul kærasta pabba. Val-
geir kynntist Erlu þegar þau voru
átján ára, en þau giftu sig þegar
þau voru 19. Valgeir var á sjó með
hléum frá 15 ára aldri til 22 ára
þegar hann snýr sér að smíðum.
Valgeir var uppátækjasamur
og vílaði ekki fyrir sér að prófa
ýmsa hluti. Til dæmis þá for-
steypti hann sperrur liggjandi á
jörðinni í hús Ísfélagsins við
Strandveg. Hann forsteypti veggi
4x11 metra, 14 tonn að þyngd,
liggjandi í verkstæðisbyggingu.
Sumir er snillingar í því að teikna
og reisa lek þök sem aldrei eru til
friðs. Tveir menn höfðu huga á að
fá endanlega lausn á sínum vanda-
málum og ræddu málið við Val-
geir. Hann ákvað að smíða ný þök
á húsin heima hjá sér og flytja þau
svo á staðinn. Þetta er húsin nr. 44
við Illugagötu og 24 við Strembu-
götu. Valgeir var umsvifamikill í
byggingarbransanum með 36
manns í vinnu þegar mest var.
Með hjálp góðra manna tók hann
að sér eftirfarandi verkefni;
byggði gömlu Herjólfsafgreiðsl-
una sem nú er Geirseyri, reisti
flugstöðina, salthúsið að hálfu,
byggði hús verndaðs vinnustaðar,
eina hæð á Eyjaberg, skemmu
Samskipa, nokkur raðhús, bíl-
skúra og veggi, 250 hitaveitu-
brunna, 400 fermetra hús í Þor-
lákshöfn og hús og sumarbústaði í
Grímsnesi. Valgeir hafði hug á því
að eignast bát og þá smíðaði hann
bara bát.
Við hér á Brekkugötunni vott-
um Erlu og fjölskyldu samúð okk-
ar.
Bjarni Jónasson.
Mig langar að skrifa nokkur
kveðjuorð um hann Valgeir
frænda minn. Það var alltaf tekið
vel á móti okkur og börnunum að
Ofanleiti. Við söfnuðum alltaf
brauðendum í frystikistuna og svo
fengu börnin að fara og gefa önd-
unum og gæsunum hjá Erlu og
Valgeiri sem var mikið sport. Okk-
ur var oft boðið í kaffi hjá þeim
hjónum og alltaf var Valgeir að
sýna okkur eitthvað, t.d. ný tré-
leikföng sem hann var að hanna og
stundum fengu börnin eintak t.d.
leikfangaflugvél. Valgeir var
nefnilega mikill hagleikssmiður og
alltaf með einhverjar nýjar hug-
myndir. Það nýttist vel þegar
hann eftir að hafa starfað sem
húsasmiður í mörg ár gerðist
smíðakennari í barnaskólanum.
Eldri dóttir mín náði að vera einn
vetur í smíði hjá Valgeiri og kom
með virkilega vandaða og fallega
hluti heim. Einn af þeim var flott-
ur vörubíll sem hún gaf bróður
sínum í jólagjöf. Að lokum langar
mig og fjölskyldu mína að senda
Erlu og fjölskyldunni samúðar-
kveðjur.
Valgerður og fjölskylda.
Hann var heilladrengur, hnar-
reistur, vaskur, vökull og svipfag-
ur með svo öflugan persónuleika
að þar sem hann fór um flæddi
geislun hans á bakkabrúnir. Val-
geir Jónasson, byggingameistari
og kennari, var listasmiður,
hörkuduglegur og hafði yndi af
átökum í orðum og lausnum.
Snúðarnir fór ekki óbakaðir frá
honum ef því var að skipta.
Valgeir var náttúrulega
skemmtilegur maður, kom ekki
alltaf að málum úr hefðbundnum
áttum og það átti til að valda hvið-
um. Strax á skólaárum okkar var
hann vanur að pæla í hlutunum,
útpældi og velti fyrir sér öllu
mögulegu, naskur húmoristi en
undiraldan alvörugefin, talaði í
skírum myndum, engin loðmolla.
Hann tók að sér smíði Flug-
stöðvarinnar á Vestmannaeyja-
flugvelli og byggði hana með
glæsibrag. Hún reyndist dýrari en
reiknað var með. Það var aldrei
leiðrétt við hann og í rauninni átti
hann Flugstöðina. Þegar maður
minntist á þetta svaraði hann
æðrulaus: Það er ekki verra að
eiga flugstöð þótt aðrir haldi að
þeir eigi hana. Hann lagði víða
hönd á plóginn í smíðum, en ein-
stakt yndi hafði hann af að kenna
börnum smíðar í barnaskólanum.
Þegar hann og Erla hans Ein-
arsdóttir byggðu hús sitt, Ofan-
leiti, í landi Ofanleitis fyrir ofan
hraun, sagði Valgeir: Það er gott
að það skuli vera pláss fyrir menn
eins og mig. Þar smíðaði hann,
þau ræktuðu endur, gæsir og
hænur og Ofanleiti varð griða-
staður barna sem komu í heim-
sókn með fóður handa fuglunum
og nutu þess að lifa með nátt-
úrunni og heimilisdýrunum á Of-
anleiti og svo byggði Valgeir
nokkur gestahús, vinaleg og hlý
með útpældu rými eins og gerist í
lúkörum fiskibátanna, enginn
óþarfi.
Þótt Valgeir gæti verið þver
var hann líka mjög jákvæður í
vangaveltunum. Einu sinni sátum
við suður í hól við Suðurgarð og
nutum útsýnisins til suðureyj-
anna. Ég hafði á orði að nú sæist
ekki lengur áberandi náttúrufyr-
irbrigði í Geldungnum, steinbog-
inn milli Litla og Stóra Geldungs.
„Alveg rétt,“ sagði Valgeir, „ég
man svo vel eftir honum,“ og svo
áttaði hann sig á því að hann hafði
verið aðeins of fljótur á sér og
bætti við glottandi: „Hann hrundi
ekki fyrr en 1896, það er merki-
legt hvað maður man langt aftur.“
Hann hafði gaman af að segja
sögu af sér og Erlu. Þau voru í
gönguferð suður á Eyju, Erla
beygir sig til að slíta puntstrá og
Valgeir sem var fyrir aftan hana
segir: Það er bara eins og maður
horfi aftan á heila þreskivél. Um
kvöldið ætlaði Valgeir að láta blíð-
lega að konu sinni, en hún af-
greiddi það snaggaralega og
sagði: Það tekur því nú ekki að
ræsa heila þreskivél fyrir eitt lítið
strá.
Svo indælt fólk, hispurlaust og
hlýtt, talaði frá hjarta í hjarta,
iðjusamt og verkglatt og þannig
voru börnin þeirra líka í orði og
æði.
Það er mikill söknuður að Of-
anbyggjaranum sem settist að á
prestjörðinni og varð í rauninni
biskupsígildi með áru eins og sól-
staf yfir Heimaey.
Megi góður Guð varðveita vin
minn Valgeir, allt hans fólk og
auka yndi þess. Maðurinn sem
alltaf var í spjallstuði mun koma í
rólegheitum að hásæti Himnaföð-
urins með klára spurningu á
vörum, heilladrengurinn góði.
Árni Johnsen.
Valgeir Jónasson
✝ RagnheiðurHjálmtýsdóttir
fæddist í Vill-
ingadal, Haukadal
í Dalasýslu 25. nóv-
ember 1925. Hún
andaðist á Land-
spítalanum, Foss-
vogi aðfaranótt
páskadags, 27.
mars 2016.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Hjálmtýr Jóhannsson, f. 28.
mars 1885, d. 28. júní 1961,
bóndi á Saurstöðum, og Sig-
urfljóð Jónsdóttir, f. 8. október
1887, d. 23. febrúar 1935. Hálf-
bróðir hennar sammæðra var
Valdimar Kristjánsson, f. 1909,
d. 1948. Systkini hennar voru:
Guðrún, f. 1915, d. 1999, Jón, f.
1918, d. 2005, Þuríður, f. 1919,
d. 1919, Þuríður Kristín, f.
1920, d. 2001, og Jóhann, f.
1924, d. 1992.
Ragnheiður giftist árið 1959
Kristjáni Guðmundssyni, f. 30.3.
1928, d. 30.12. 2012, skipstjóra
og útgerðarmanni frá Stykk-
ishólmi. Börn
Kristjáns og Ragn-
heiðar eru: 1)
Hjálmar Þór, f.
1958, kvæntur Ly-
díu Rafnsdóttur, f.
1960, synir þeirra
eru Fannar, f.
1983, og Daði, f.
1986. Fannar er
kvæntur Guðnýju
Ösp Ragn-
arsdóttur, f. 1983,
og eiga þau Þiðrik, f. 2009, og
Iðunni, f. 2012. Daði er kvænt-
ur Sigrúnu Erlu Sveinsdóttur,
f. 1986, og eiga þau Hjálmar
Þór, f. 2011, og Kristin Frey, f.
2014. 2) Guðmundur, f. 1960, í
sambúð með Helgu I. Stef-
ánsdóttur, f. 1962. Var kvæntur
Rakel Steinarsdóttur, f. 1965,
börn þeirra eru Agnes, f. 1990,
Rebekka, f. 1992, og Kristján, f.
1999. 3) Sigurrós, f. 1962, í
sambúð með Ingvari J. Bald-
urssyni, f. 1961.
Útför Ragnheiðar fer fram
frá Dómkirkjunni í dag, 1. apríl
2016, klukkan 13.
Kynslóð Ragnheiðar tengda-
mömmu man tímana tvenna.
Það er erfitt að reyna að ímynda
sér hvernig lífið var á þeim tíma
sem Ragnheiður elst upp í Vill-
ingadal inn af Haukadal. Fyrir
ekki lengri tíma síðan var enn
búið í torfhúsum og eldað á hlóð-
um. Lífið snerist um það hvort
fjölskyldan næði að hafa í sig og
á. Mjög frumstæðar aðstæður
miðað við það sem við lifum við í
dag og ótrúlegt hvernig fólk
náði að gera mikið úr litlu.
Uppvöxtur Ragnheiðar í Vill-
ingadal hefur án efa mótað hana
allt lífið. Hún var sérdeilis dug-
leg alla tíð, svo bjartsýn og já-
kvæð og nægjusöm með ein-
dæmum. Ég heyrði margar
sögur af henni þar sem hún
hafði unnið baki brotnu í fisk-
inum, í síldinni á árum áður og
síðan í saltfiskinum með Krist-
jáni eiginmanni sínum.
Þegar ég heimsæki son Ragn-
heiðar á heimili þeirra Kristjáns
vestur á Rif 1987 eignast ég
fyrstu minninguna um hana. Við
Guðmundur vorum að koma úr
göngu. Okkur hafði seinkað,
löngu orðið myrkur og það var
að nálgast miðnætti. Hann spyr
hvort við eigum ekki að fá okkur
smá snarl en ég segi að klukkan
sé orðin svo margt. Þá segir
hann, og ég man hvað ég gapti:
mamma er örugglega tilbúin
með eitthvað á eldhúsborðinu.
Og það var ekki að því að
spyrja, borðið var fullt af kræs-
ingum, flatkökur, pönnukökur,
terta og sitthvað fleira. En
svona var heimilishaldið á Rifi,
tví- og þríréttaður íslenskur
matur. Alltaf passað uppá að all-
ir fengju nóg.
En það var ekki bara mat-
seldin sem hún sinnti. Hún
saumaði heilmikið út, fleiri, fleiri
myndir og stólar prýddir út-
saum eftir hana og síðan prjón-
aði hún allt mögulegt, fyrst og
fremst ullarsokka á alla fjöl-
skylduna en líka peysur, vett-
linga, vesti og teppi.
Ég man það líka mjög vel að
ef stórar ákvarðanir voru teknar
í fyrirtæki fjölskyldunnar voru
þær alltaf bornar undir hana.
Hún var réttsýn og lítillát og
sagði óhikað sína skoðun.
Hún hafði einstakt bros í aug-
unum og var glöðust þegar fólk-
ið hennar kom í mat og hún gat
stjanað við fólkið sitt. Mér
fannst skrítið hér áður fyrr að
hún settist ekki með okkur til að
borða, en svona vildi hún hafa
þetta, þetta var hennar kynslóð.
Hún stóð yfir pottunum og
leyfði okkur helst ekki að vaska
upp.
Ég er svo þakklát yfir að hafa
fengið að kynnast Ragnheiði og
að börnin mín hafi átt svo góða
og hjartahlýja ömmu sem við
eigum nú góðar minningar um.
Far þú í friði.
Rakel Steinarsdóttir.
Ragnheiður
Hjálmtýsdóttir
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar og
tengdamóðir,
LAUFEY HÁLFDANARDÓTTIR
hjúkrunarfræðingur,
Þiljuvöllum 33, Neskaupstað,
sem lést á föstudaginn langa, verður
jarðsungin frá Norðfjarðarkirkju laugardaginn 2. apríl kl. 14.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem vilja
minnast hennar er bent á Fjórðungssjúkrahúsið í Neskaupstað.
.
Egill Arnaldur Ásgeirsson,
Vilborg Egilsdóttir, Gunnar Páll Halldórsson,
Þórunn Egilsdóttir, Guðjón Björn Guðbjartsson.
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýju
við andlát og útför elskulegs eiginmanns,
föður, tengdaföður, afa og langafa,
KRISTJÁNS BLÆS ÁSMUNDSSONAR
bifreiðastjóra, Lindahlíð, Aðaldal.
Hjartans þakkir fær starfsfólk Skógarbrekku
og læknar Heilbrigðisstofnunar Norðurlands
á Húsavík fyrir einstaka umönnun.
.
Hulda Jónasdóttir,
Hólmfríður Kristjánsdóttir, Ragnar Þorsteinsson,
Helga Kristjánsdóttir, Magnús Þorvaldsson,
Jónas Kristjánsson, Kristbjörg Gunnarsdóttir,
afa- og langafabörn.
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug vegna andláts og útfarar
eiginmanns míns, föður, tengdaföður og
afa,
BJARNA AÐALSTEINSSONAR,
Bólstaðarhlíð 62,
fyrrum skólastjóra að Reykjum í
Hrútafirði.
.
Guðrún Kristjánsdóttir,
Guðlaug Bjarnadóttir,
Alda Bjarnadóttir, Einar Sigtryggsson,
Steinunn K. Bjarnadóttir, Aðalsteinn Þ. Sigurðsson,
Eyrún Jenný Bjarnadóttir, Kristján P. Hilmarsson
og barnabörn.
Ástkær sonur okkar, faðir, bróðir og mágur,
KRISTINN ALFREÐ SIGURÐSSON,
Hafnarfirði,
lést á heimili foreldra sinna föstudaginn
18. mars. Jarðarförin hefur farið fram í
kyrrþey. Þökkum auðsýndan hlýhug.
.
Sigurður Herlufsen, Sigríður R. Bjarnadóttir,
Arnar Leó Kristinsson, Þengill A. Kristinsson,
Auður S. Sigurðardóttir, Frosti Sigurjónsson,
Bjarni Á. Sigurðsson, Heiða Lind Sigurðardóttir,
Helga Herlufsen, Guðmundur Sigurðsson
og fjölskyldur