Morgunblaðið - 25.05.2016, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 25. MAÍ 2016
✝ OlgeirÞorsteinsson
fæddist á Hamri í
Borgarhreppi 30.
mars 1917. Hann lést
á Sjúkrahúsi Akra-
ness 7. maí 2016.
Foreldrar hans
voru Þórdís Ólafs-
dóttir, fædd 26.
ágúst 1893 á Hamri í
Borgarbyggð, dáin
27. janúar 1970, og
Þorsteinn Gunnlaugsson, fæddur
11. mars 1885 í Vífilsdal í Dala-
byggð, dáinn 14. október 1958.
Olgeir ólst upp með foreldrum
sínum og systrum fyrst í Víf-
ilsdal, síðan á Ölviskrossi. Olgeir
var elstur af 12 systkinum, þrjú
börn dóu í frumbernsku. Upp
komust: 1) Arndís, fædd 30.12.
1918, látin. 2) Inga Jenný, fædd
24.4. 1921, látin. 3) Fríða, fædd
26.8. 1925. 4) Halldóra Ágústa,
fædd 3.12. 1928, látin. 5) Ólafía,
börn eru Jóna Guðlaug, f. 1971,
Sunna Kristín, f. 1980 og Sig-
urgeir, f. 1976. Barnabörn Óskar
eru átta.
Seinni kona Olgeirs er Arndís
Kristín Daðadóttir, fædd 6. júlí
1925, þau giftust 30. mars 1947.
Þeirra dætur eru: a) Sigrún,
fædd 22. september 1946, hennar
maður er Friðrik Bergsveinsson,
fæddur 27. september 1946.
Þeirra börn eru Daði, f. 1967,
Margrét, f. 1970, Arndís, f. 1975,
og Olgeir Sveinn, f. 1978, og eru
barnabörn Sigrúnar níu. b) Anna
Þórdís, fædd 19. september 1956,
hennar dóttir er Kristín Margrét,
f. 1975, og eru barnabörn Önnu
þrjú.
Olgeir og Arndís byrjuðu bú-
skap í Reykjavík og víðar 1946.
Þau bjuggu á Hólmlátri á Skóg-
arströnd frá 1949-1958, þá fluttu
þau að Hamraendum í Snæ-
fellsbæ til 1983, þá að Lind-
arbrekku til 1988. Þaðan fluttu
þau að Akranesi og hafa búið þar
síðan.
Útför Olgeirs fór fram frá
Akraneskirkju 17. maí 2016.
fædd 30.4. 1932. 6)
Ásta, fædd 15.8.
1933, látin. 7) Sess-
elja Þorbjörg, fædd
20.12. 1936, látin. 8)
Ragnheiður Lilja,
fædd 12.3. 1938.
Fyrri kona Ol-
geirs var Ragna
Ólafsdóttir, þau
skildu barnlaus.
Dóttir Olgeirs er
Hanna Sigríður,
fædd 5. mars 1939, maður henn-
ar var Friðjón Jónsson, fæddur
26. október 1931, látinn. Þeirra
börn eru María Lóa, f. 1960, Jón
Unnar, f. 1964, Heiða Björg, f.
1967, Linda Kristín, f. 1975, og
Linda Elínborg, f. 1975. Barna-
börn Hönnu eru 12 og
barnabarnabörnin eru sex. Dótt-
ir Olgeirs er Ósk Maren Guð-
laugsdóttir, fædd 25. október
1948, hennar maður er Sigurður
Kristinsson, fæddur 1948. Þeirra
Nú er hann afi minn bless-
aður fallinn frá.
Margar á ég minningarnar
um afa og þær bestu tengjast
Hamraendum í Breiðuvík, þar
sem ég var iðulega á sumrin
hjá afa og ömmu.
Sveitin var ævintýrastaður
fyrir ungan dreng og ljóslifandi
hrynja yfir mig minningabrotin
frá góðum tímum þar.
Afi var svona galdramaður
sem gat alla skapaða hluti og
var sveipaður dulúð í huga
ungs drengs sem elti afa sinn
um allt og hermdi eftir öllu sem
hann gerði.
Apaði eftir göngulaginu og
setti hendur í kross fyrir aftan
bak þegar leið lá út í fjós eða í
tækjaskemmuna.
Síðustu árin takmarkaði
heilsan framkvæmdagleðina en
hann hélt sér við með göngu-
túrum þó sjón og heyrn hefði
hrakað mikið.
Mér fannst hann alltaf jafn-
kraftmikill þegar ég faðmaði
hann, því hann var íþrótta-
mannslegur, sterklegur og með
stórar og þykkar hendur. Nú er
hann afi kominn í Sumarlandið
og líkamlegu fjötrarnir farnir.
Þá kemur í hugann vísa sem
Þórður á Dagverðará orti þeg-
ar hann varð níræður:
Fátt er ungum manni um megn,
magnaður lífsins galdur.
Ellina klár ég komst í gegn
og kominn á besta aldur.
Daði Friðriksson.
Genginn er til feðra sinna afi
minn, Olgeir Þorsteinsson. Í 99
ár átti hann vist hér þangað til
hann lést 7. maí síðastliðinn.
Afi hafði brallað og braskað
margt um dagana en helst er
hans minnst fyrir hvað hann
var einstaklega hagur og hand-
laginn á járn og tré. Ég var oft
í smiðjunni hans á Hamraend-
um í Breiðvík að fylgjast með
þegar hann var að smíða og
beygja til járn og sjóða. Ég
mátti stundum vera með
logsuðugrímuna þegar hann
sauð saman eitt af mörgum
járnhliðunum eða þegar hann
var að setja saman dempara í
kerrur. Það voru eldglæringar
þegar hann var að slípa saman
suður og pússa. Logsuðupinn-
arnir voru spennandi. Þeir
virkuðu eins og stjörnuljósin
um áramótin. En það kviknaði
aldrei á þeim ef maður reyndi
með eldspýtu. Ég reyndi það
margoft.
Ég var oft í sveit hjá afa og
ömmu Dísu, þangað kom maður
á vorin og fékk strax það verk-
efni að sækja beljurnar, mjólka
með ömmu, sækja mjólk út í
mjólkurhús, gefa hænunum og
þegar heyskapur stóð sem hæst
þá rakaði ég á eftir afa eins og
ég væri að bjarga gjaldeyris-
forða landsins, afi kallaði mig
alltaf litlu rakstrarkonuna sína
og ég fékk að sitja í traktorn-
um þegar hann var að fara út á
engjar. Það var alltaf sól, og
það var líka rigning, en það var
sjaldnar. Hafðu þökk. Hvíl í
friði.
Margrét Th. Friðriksdóttir.
Olgeir Þorsteinsson
✝ Kristjana Sig-ríður
Kristjánsdóttir
fæddist á Ísafirði 6.
september 1941.
Hún lést á líkn-
ardeild LSH í
Kópavogi 12. maí
2016.
Faðir Kristjönu
var Kristján S.
Kristjánsson sjó-
maður, f. 14. ágúst
1911, dáinn 12. mars 1941.
Kristján var sonur Guðbjargar
Lovísu Magnúsdóttur og Krist-
jáns Maríassonar, bónda og sjó-
manns, Suðureyri, Súg-
Hún lauk gagnfræðaprófi frá
Héraðsskólanum í Skógum und-
ir Eyjafjöllum árið 1957. Krist-
jana útskrifaðist frá Hjúkr-
unarskóla Íslands í mars 1964.
Eftir útskrift starfaði hún um
skeið við Sjúkrahúsið í Neskaup-
stað. Hún réðst til starfa á Slysa-
varðstofu RVK í september 1964
og vann þar í nokkur ár. Krist-
jana starfaði víða við hjúkrun,
m.a. á Vífilsstöðum, Húsavík,
Kleppsspítala og á Hrafnistu
Reykjavík. Kristjana eignaðist
tvö börn. Þau eru Birgir Arnar
Steingrímsson, f. 29. janúar
1966, og Brimrún Rögn Rögn-
valdsdóttir, f. 25. febrúar 1975,
látin 11. október 1979. Síðustu
árin tók Kristjana þátt í umsjón
með starfi eldri borgara í Norð-
urbrún og í Hvassaleiti.
Útför Kristjönu verður gerð
frá Fríkirkjunni í Reykjavík í
dag, 25. maí 2016, klukkan 13.
andafirði.
Móðir Kristjönu
var Sigríður Þórð-
ardóttir, f. 30. sept-
ember 1913, d. 28.
mars 1979. Móðir
hennar var Kristín
Sæmundsdóttir og
faðir var Þórður
Þorsteinsson vél-
smiður á Ísafirði.
Fósturforeldrar
Sigríðar voru
Kristján Jóhannesson og María
Steinþórsdóttir í Ytri-
Hjarðardal í Önundarfirði.
Kristjana ólst upp í Önundar-
firði, Súgandafirði og á Ísafirði.
Kæra Kristjana, nú er komið
að kveðjustund og þó á ég fullt
af minningum um tímann okkar
saman. Við urðum nágrannar á
Veghúsastíg, þar sá ég þig og
ljóshærðu börnin þín. Í byrjun
vorum við málkunnugar en svo
nánari.
Margs er að minnast, sárasta
minningin er þegar Brimrún dó.
Litla fjögurra ára stelpan þín,
þú slösuð og heimilið rjúkandi
rúst. Þú varst lengi á spítalan-
um. En heim komstu, húsið var
tekið í gegn og þið Birgir voruð
saman. Þarna urðum við vinkon-
ur, Eggert minn pínulítill trítl-
aði til þín og fékk eitthvað gott
að borða.
Tíminn leið, þú fórst á Snæ-
fellsnesið og ég flutti upp í
Hraunbæ en alltaf komstu fær-
andi hendi ef þú varst á ferðinni,
oft var það nýr fiskur. Svo fór
ég á Selfoss og þú varst komin í
bæinn. Síminn hringir og það er
Atli, yngsti sonur minn, sem
segir: „Mamma hún Kristjana
er komin og hún ætlar að elda
eitthvað æðislegt gott.“ Þetta
var ekkert einsdæmi.
Svo fékkstu bíllinn þinn, við
fórum víða um Suðurland, m.a. í
Vík og Skaftafell. Ég sá græn
tún og græn grös en þú vissir
mikið meira um gróðurinn.
Ferðin vestur með tvær
dverghænur í bílnum, þær áttu
að fara á Lambavatn og komust
þangað. Það var ekki mér að
þakka, mér datt nefnilega það
snjallræði í hug að leyfa þeim að
viðra sig og þær þutu náttúrlega
um víðan völl. Kristjana hljóp
og Eggert hljóp en ég kallaði:
„Við reynum að fá aðrar að
sunnan.“ En hænurnar komu,
þá hlóst þú mikið. Við stopp-
uðum á Lambavatni, okkur datt
í hug að fara norður í Önund-
arfjörð og gistum á Hvilt, þá
sagðir þú: „Nú er ég komin
heim, ferðin var góð.“
Við fórum stundum á tónleika
því þú hafðir gaman af því.
Þetta er stutt, elsku Krist-
jana, nú kemur þú aldrei meir
en við gleymum þér ekki. Dug-
leg varstu í veikindum þínum.
Hvíl í friði.
Innilegar samúðarkveðjur,
elsku Birgir minn, frá okkur
fjölskyldunni.
Sigríður Kolbrún.
Það var alltaf gott að vera ná-
lægt henni Diddu en það var
hún Kristjana alltaf kölluð. Hún
hafði góða nærveru. Hún var
gáfuð, fróðleiksþyrst og vel les-
in á mörgum sviðum og það var
hægt að leita til hennar eftir
upplýsingum um ótal margt.
Didda var í nokkur ár sem
barn í fóstri hjá afa mínum og
ömmu á Hvilft og lét hún vel af
þeim tíma og talaði alltaf um að
vera komin „heim“ þegar hún
kom þangað. Hún var þó í
ákveðnum skilningi einstæðing-
ur í uppvexti sínum enda þegar
orðin föðurlaus þegar hún fædd-
ist en faðir hennar var á Péturs-
ey Í 100 sem var skotin niður
suður af landinu nokkrum mán-
uðum fyrir fæðingu hennar árið
1941. Aðstæður móður hennar
til að annast barnið voru því
ekki góðar þar sem hún mátti
reiða sig alfarið á sjálfa sig í
allri afkomu eins og samfélagið
bauð upp á á þeim tíma. Didda
menntaði sig af dugnaði við erf-
iðar aðstæður. Hún varð hjúkr-
unarfræðingur, starfaði í ára-
tugi og sýndi þá mikla ósérhlífni
og þrautseigju. Þessir kostir
einkenndu hana líka á öðrum
vettvangi lífsins.
Didda eignaðist tvö börn og
var alla tíð sjálfstætt foreldri.
Hún keypti sér sjálf íbúð fyrir
sig og börnin sín þegar þau voru
lítil. Didda missti yngra barn
sitt, þá fjögurra ára, af afleið-
ingum eldsvoða sem varð á ný-
uppgerðu heimili þeirra. Hún
slasaðist líka illa sjálf þegar hún
reyndi að koma barninu til
bjargar. Þetta var stærsta áfall
lífs hennar og í kjölfar þess
fylgdi áratugur mikillar sorgar
og jafnvægisleysis og skyldi
engan undra. Áföll lífsins dreif-
ast gjarnan með ósanngjörnum
hætti á okkur manneskjurnar. Í
því ljósi sást svo vel að það átti
alls ekki við hana að barma sér
og kvarta og heyrði ég hana
aldrei gera slíkt.
Didda hafði yndi af ferðlög-
um, elskaði sólskinið og ferðað-
ist m.a. nokkrum sinnum til
Miðjarðarhafsins, fyrst með
börnum sínum og seinna með
vinum.
Didda tengdist uppvaxtar-
heimili mínu og byggðarlögun-
um í kring fyrir mína daga. Ég
vissi af henni en kynntist ekki
fyrr en hún var komin á miðjan
aldur og var hún þá í Önund-
arfirði að aðstoða frænku mína
við trjárækt og föður minn við
búskapinn, hvorutveggja gerði
hún af miklum dugnaði.
Didda var góður ferðafélagi,
hafði til að bera rósemi og glað-
værð. Hún ferðaðist reglulega
með mér og dóttur minni til
Vestfjarða í heilan áratug. Við
gerðum ótalmargt saman þar
sem áhugamál okkar sameinuð-
ust á ýmsum sviðum. Við fórum
til berja, tíndum fjallagrös og
sveppi, fórum um marga fjall-
vegi og slóðir við ýmsar aðstæð-
ur, skoðuðum náttúruna og lent-
um í ævintýrum.
Didda var bæði gjafmild, um-
hyggjusöm og góð matmóðir og
nutum við mæðgur góðs af. Hún
var dóttur minni sem elskuleg
amma og erum við þakklátar
fyrir það.
Síðustu árin starfaði Didda
við umsjón spilamennsku fyrir
eldri borgara á vegum Reykja-
víkur í Norðurbrún og í Hvassa-
leiti og var vel liðin.
Ég votta Birgi mína dýpstu
samúð og óska honum velfarn-
aðar.
María Gunnlaugsdóttir.
Kristjana Sigríður
Kristjánsdóttir
Elsku amma Mæja, það
fyrsta sem kemur upp í huga
okkar systkina þegar við minn-
umst þín er hversu örlát þú
varst. Í hverri heimsókn var
hlaðið borð af kræsingum og
aldrei fórum við svöng heim. Þú
lumaðir svo oft á fallegum gjöf-
um handa okkur og börnunum
okkar. Það var oftast eitthvað
sem þú prjónaðir sjálf og ef ein-
hverjum datt í hug að segja
hversu fallega muni þú ættir
varstu ekki lengi að reyna að ota
þeim að okkur.
Gott dæmi um örlæti þitt var
þegar þú fréttir að Steini færi
alltaf gangandi til vinnu. Það
fannst þér fráleitt og þú ákvaðst
að nú væri kominn tími til að
leggja lyklana og ökuskírteinið á
hilluna og gefa honum bílinn
þinn. Það var svo gaman að þér,
elsku amma, og þú sagðir alltaf
svo skemmtilega frá.
Þú varst mikill gestgjafi og
okkur þótti öllum gott að koma
til þín á hlýja og fallega heimilið
þitt.
Elsku amma, við minnumst
þess hversu sjálfstæð og dugleg
þú varst í gegnum þína ævidaga.
Þú óskaðir öllum velgengni í
lífinu og þú fylltist stolti þegar
einhverjum í fjölskyldunni vegn-
aði vel.
Amma, þú varst okkur góð
fyrirmynd og einstaklega ósér-
hlífin. Kjarkur þinn og dugnaður
er okkur mjög minnisstæður.
Einnig finnst okkur standa upp
úr ferðalagið í Brautarholtið til
Jette Magneu þar sem fjölskyld-
an átti skemmtilega helgi saman
með góðum mat og söng. Þar
varst þú svo ánægð og ham-
ingjusöm í sveitasælunni, enda
hafðir þú gaman af útiveru og
ferðalögum.
Okkur þótti vænt um að fá
þig í veislur til okkar og í hvert
skipti hrósaðir þú okkur fyrir
góðar veitingar.
Elsku amma, þú vissir hvað
skipti mestu máli í lífinu og
kenndir okkur góð gildi. Þú tal-
aðir stundum um hvað þú sakn-
aðir afa mikið og nú eruð þið
sameinuð á ný. Við munum alltaf
minnast þín með gleði í hjarta
og sendum þér nú okkar hinstu
kveðju.
Nú húmi slær á hópinn þinn,
nú hljóðnar allur dalurinn
og það, sem greri á þinni leið
um því nær heillar aldar skeið.
María
Dagbjartsdóttir
✝ María varfædd að
Kvestu í Arn-
arfirði 18. ágúst
1927. María lést á
Landakoti 26.
apríl 2016.
Hún var dóttir
hjónanna Dag-
bjarts Elíassonar
og Þórunnar
Bogadóttur. María
var gift Stein-
grími Erlendssyni og áttu þau
fjögur börn, 11 barnabörn og
langömmubörnin eru tíu.
Útförin fór fram í kyrrþey
að ósk hinnar látnu 4. maí
2016.
Þitt starf var farsælt,
hönd þín hlý
og hógvær göfgi
svipnum í.
Þitt orð var heilt, þitt
hjarta milt
og hugardjúpið bjart og
stillt.
Loks beygði þreytan
þína dáð,
hið þýða fjör og
augnaráð;
sú þraut var hörð en hljóður nú
í hinsta draumi brosir þú.
(Jóhannes úr Kötlum)
Dagbjört Svava, Stein-
grímur Elías, Jette Magnea
og Ásta María Jónsbörn.
Fallin er frá tengdamóðir
mín, María. Hún var fædd árið
1927og uppalin að Hvestu í Arn-
arfirði. Hún hafði mjög gaman
af að segja okkur sögur þegar
hún var lítil stúlka í sveitinni
sinni og af prakkarastrikum sem
þau systkinin gerðu. Hugur
hennar reikaði oft vestur og
voru bernskuminningar hennar
henni mjög hugleiknar.
María ferðast mikið inn á há-
lendið með eignmanni sínum
Steingrími á þeirra yngri árum.
Þau áttu tíu manna Dodge
Weopn í gamla daga og seinna
var það Patrol-jeppi. Þegar við
börnin vorum að skipta um bíla
spurði hún oft „og er hann með
spojler?“ Hún var með svolitla
bíladellu sú gamla.
Við fórum marga Þingvalla-
hringina að skoða litina á haust-
in og í kirkjugarðinn til að at-
huga hvort leiðin væru ekki
snyrtileg og ljós á luktum. Nú er
það okkar verk sem eftir erum
að passa þessa fínu hluti.
María hafði sínar meiningar
um ýmsa hluti og lá ekki á skoð-
unum sínum. Þegar ég kynntist
Maríu bjó hún á Hraunbrautinni
í Kópavogi og var garðurinn
hennar skemmtilega samsettur
af fallegum plöntum og naut hún
þess að bjástra í honum.
Ég minnist þess þegar við
hjónin giftum okkur, þá kom
María kvöldið fyrir veisluna með
fangið fullt af fallegum blóma-
skreytingum sem hún hafði
klippt til úr garðinum sínum.
María var mikil prjónakona og
passaði hún að öll barnabörnin
og langömmubörnin skorti ekki
hlýja vettlinga og sokka, svo
voru það allar lopapeysurnar.
María reyndist börnunum sín-
um alltaf vel og vildi allt fyrir
þau gera.
María veiktist í júní á síðasta
ári og fór lungnasjúkdómur
hennar hratt versnandi eftir
það. Við hjónin höfum setið hjá
henni margan daginn og spjallað
um lífið og tilveruna. Spennandi
tímar voru framundan og ferma
átti yngsta ömmubarnið og ann-
að er að fara að gifta sig. Mikið
eigum við eftir að sakna hennar
en við vitum að henni líður nú
vel í faðmi Steingríms og svífur
yfir okkur sem engill og gætir
okkar. Elsku María, takk fyrir
öll árin okkar.
Elín Svava Elíasdóttir.