Morgunblaðið - 17.06.2016, Síða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. JÚNÍ 2016
Það var skrýtið
að fá símtalið þar
sem mér var til-
kynnt að þú værir
farinn frá okkur.
Þetta var svo fjarlægt mér að
þetta gæti gerst svona snemma.
Það var bara stutt síðan að við
sátum saman og fengum okkur
bjór áður en við fórum í bíó, það
var síðasta skiptið sem ég sá
þig. Þetta var frábær stund, að
fá að hitta þig og eiga gott spjall
við þig. En hvar á ég að byrja
og hvar á ég að enda þetta?
Stefán myndi svara því auðveld-
lega, „Byrja á byrjuninni og
enda á endinum og helst ekkert
framhald!“
Ég hitti Stefán fyrst á ný-
nemakvöldi sagnfræðinema 2005
og sá strax að þarna var áhuga-
verður og skemmtilegur dreng-
ur á ferð. Hann var aldrei nei-
kvæður en horfði á allt með
raunsæisaugum, sem gat verið
pirrandi en þó hafði hann nú
alltaf rétt fyrir sér. Stefán var
líka einstaklega passasamur,
hann passaði að maður væri
ekki að ana út í einhverja vit-
leysu, hann hugsaði flest til
enda. Hann var líka með alveg
einstaklega breitt bros og
skemmtilegan hlátur, ég mun
muna eftir hlátrinum vel og
lengi.
Tíminn okkar í sagnfræðinni
einkenndist ekki bara af sagn-
fræði. Stefán hafði skoðun á öllu
og var búinn að kynna sér flest
málefni vel. Við gátum rætt ým-
islegt. Það var oft spekúlerað í
fótboltanum, stjórnmálum, forn-
sögu, trúmálum, nýjustu tækni,
kvikmyndum og auðvitað tón-
listinni, sem var hans yndi.
Hann sagði mér oft frá nýrri
græju sem hann var að kaupa
fyrir gítarinn eða að hann hefði
verið að kaupa nýjan gítar. Ég
skildi ekkert í þessu dótaríi,
kinkaði kolli og sagði „já þetta
er flott græja“. Stefán kenndi
mér á tónlistina, kenndi mér að
meta hana. Ég hlustaði aldrei á
tónlist af alvöru áður, tónlistin
var bara eitthvað í bakgrunn-
inum. Stefán náði að draga tón-
listina fram fyrir mér og var
alltaf að bæta í tónlistarbankann
minn, gamla rokkið og blúsinn.
Ég dáðist alltaf að því að
hann lét ekkert stoppa sig. Eftir
að hann kláraði sagnfræðina þá
lærði hann hljóðvinnslu og eftir
það þá fór Stefán að læra leik-
skólakennarann eftir að hafa
unnið á leikskóla í einhvern
tíma. Svo má ekki gleyma þegar
hann opnaði sjoppuna úti á Sel-
tjarnarnesi, það var aldrei bein
lína í lífinu hans. Stefán fór
þangað sem hann vildi, með eða
á móti vindinum, en passaði sig
samt, var með vaðið fyrir neðan
sig.
Stefán, ég mun sakna sam-
ræðnanna sem við áttum og
hlátursins. Það varð til mikið
tómarúm eftir að þú fórst frá
okkur. Það verður skrýtið að sjá
þig ekki í næstu hittingum hjá
sagnfræðihópnum. Ég mun
aldrei gleyma góðu stundunum
sem við áttum saman, þín verð-
ur sárt saknað og þér verður
aldrei gleymt.
Þinn vinur
Ívar Örn.
Við kynntumst Stefáni (og
fyrir okkur var það alltaf
Stebbi) í MH. Hann var oft þög-
ull en honum stökk þó auðveld-
lega kímið bros á vör og hló dátt
Stefán
Valmundsson
✝ Stefán Val-mundsson
fæddist 1. júní
1984. Hann lést 3.
júní 2016.
Útför Stefáns fór
fram 16. júní 2016.
að því sem honum
fannst skemmtilegt.
Stebbi fékk engu
ráðið um það held-
ur var hann dreg-
inn, eins og hann
orðaði það, inn í
þennan vinahóp.
En hvernig var
annað hægt með
svona fínan pilt?
Við lærðum fljótt
að Stebbi hafði allt-
af rétt fyrir sér. Það kom svo
reyndar í ljós að ástæðan fyrir
því var að hann tjáði sig ekki
um neitt nema vera 100% viss.
Með slíka vissu og ákveðni fór
hann augljóslega í nám sem
hentaði: Sagnfræði, þar sem
gagnrýnin hugsun ræður ríkjum
og fullkomin vissa er aldrei fyrir
hendi. Heiðarleikinn var einnig í
hávegum hafður, og var hann
óhræddur við að benda á van-
kanta tónlistarsmekks okkar.
Svo fór hann að vinna á leik-
skóla þar sem hópur krakka
hljóp öskrandi af kæti á móti
honum, og varla var annað hægt
en að vera glaður. Enda var
Stebbi mjög sáttur þar sem
hann var staddur í lífinu. Eins
lengi og hann hafði tækifæri til
að skapa, hvort sem það var
tónlist eða forritun, þá var
Stebbi mjög sáttur við lífið,
enda einn af nægjusömustu
mönnum sem við höfum kynnst.
Við félagarnir gáfum Stebba
eitt sinn tóman trékassa með
miða inni í sem lofaði að í fram-
tíðinni, þegar við værum ríkir,
myndi hann eignast vínflösku til
að prýða kassann. Á aðfanga-
dagskvöld hringdi hann skelli-
hlæjandi, þakkaði fyrir sig og
bætti við að fjölskyldan hefði
verið sérstaklega ánægð með
svona fyndna gjöf. Þremur ár-
um síðar og nokkrum vínáhalds-
gjöfum seinna þá minntist
Stebbi fyrir slysni á það að hon-
um þætti vín ekkert sérstakt.
En þetta sýnir það besta við
Stebba: Rólegur, kvartaði ekki
yfir hlutunum og lét húmorinn
og hugulsemina ráða ferð. Við
munum aldrei eftir Stebba
reiðum eða jafnvel sérlega pirr-
uðum; ef eitthvað angraði hann
þá tók hann því yfirleitt með
stóískri ró. Eitt sinn hafði hann
á orði að hann eyddi helst litlu í
sjálfan sig og meira í aðra;
vænna er að gefa en að þiggja.
Tók Stebbi yfirleitt þarfir ann-
arra fram yfir sjálfan sig, hvort
sem það átti við vini eða fjöl-
skyldu.
Það er óraunverulegt að
skrifa þetta. Síðasta samræða
sem átti sér stað á milli okkar
var bæði um fortíðina og fram-
tíðina. Við töluðum um plönin
hans á meðan við hlustuðum á
lag sem við höfðum ekki heyrt
síðan í menntaskóla.
Við gætum haft fleiri orð um
hversu góður vinur hann var,
hversu mikið við gátum hlegið
af kjánalegustu hlutum, talað
um öll heimsins mál og treyst
hver á annan, en ekkert nær að
lýsa því nákvæmlega hversu
mikilvæg vinátta okkar var.
Þín verður sárt saknað, kæri
vinur, og lífið verður aldrei eins
án þín.
Atli Sigurjónsson, Eiður
Kristinn Eiðsson, Heiðar
Ingvi Eyjólfsson, Kristján
Lindberg Björnsson, Krist-
inn Ágúst Kristinsson og
Ólafur Ragnar Torssander.
Stefán var einn sá yndisleg-
asti og besti strákur sem ég hef
kynnst og er ég ótrúlega glöð að
hafa fengið að þekkja hann.
Hann var ótrúlega rólegur og
yfirvegaður að eðlisfari, held ég,
en um leið svo góður og
skemmtilegur. Ég veit að þeir
sem fengu að kynnast Stefáni
og við sem unnum með honum
hafa það sama að segja um
hann.
Ég kynntist Stebba í gegnum
vinnuna en við urðum fljótt góð-
ir vinir og þekkti ég hann meira
sem vin heldur en vinnufélaga.
Þar sem ég og systir hans,
Kristrún, erum miklar vinkonur
og vinnufélagar og þau einstak-
lega náin systkini hef ég fengið
að umgangast Stefán mikið.
Hann elskaði tónlist og naut
þess að spila fyrir börnin og
kenna þeim lög og tónlist. Hann
spilaði einnig í hljómsveitinni
Þausk og spilaði þar á bassa. Ég
er þakklát fyrir það að hafa séð
hann spila og fengið að vera
grúppía númer 2, því jú auðvitað
er Kristrún grúppía númer 1.
Stefán hafði einstaklega góða
nærveru og smitandi hlátur og
fannst mér alltaf gott að vera í
kringum hann. Stefán talaði
ekki illa um neinn og var alltaf
svo hreinn og beinn.
Mín besta minning er frá því
núna um daginn þegar það var
starfsdagur hjá okkur á Mið-
borg og við mættum á námskeið
þar sem við áttum að hoppa,
öskra, dansa og láta eins og fífl.
Að sjá hvað hann var glaður.
Síðan seinna um daginn mætt-
um við til leiks á Miðborgarleik-
ana þar sem við áttum að leysa
þrautir og reyna að vinna leik-
inn. Okkar fyrsta verkefni var
að semja lag, texta og rappa
það. Eftir dágóðan tíma og
miklar umræður um það að við
hvorki kynnum né vildum
rappa, og Stefán var enginn
rappari í sér, tók hann af skarið,
samdi og rappaði lag sem kom
liðinu okkar áfram í næstu
þraut.
Þessum stutta tíma sem ég
fékk að þekkja Stefán mun ég
aldrei gleyma. Ég held að ég
geti talað fyrir okkur öll á Mið-
borg þegar ég segi að við eigum
eftir að sakna þín og hláturs
þíns og þú munt alltaf eiga stað
í hjörtum okkar allra.
Kristín Lind Hopkins.
Á sólríkum degi hvílir sorg
yfir Lindarborg þar sem stórt
skarð hefur verið höggvið í
starfsmannahóp leikskólans.
Einstakur kennari er fallinn frá
í blóma lífsins.
Börnin á Lindarborg eiga
Stefáni margt að þakka. Hann
var tónelskur, hjartahlýr, skap-
andi og einstaklega þolinmóður.
Stefán lagði mikið upp úr sjálf-
stæði barnanna og að þau
fengju svigrúm til að finna sínar
eigin leiðir í leik og starfi. Söng-
ur og gleði áttu stóran þátt og
vílaði hann ekki fyrir sér að
kenna smáum sem stórum
krakkaormum ýmis flókin lög.
Oftar en ekki sat hann með gít-
arinn í hendi inni á Skeljadeild
svo lifandi tónlist varð eðlilegur
hluti af umhverfi barnanna. Við
erum þakklát fyrir að börnin
okkar hafi verið svo heppin að
fá að kynnast svona dásamlegri
manneskju sem nálgaðist þau af
alúð og einstakri hlýju.
Hugur okkar er hjá fjöl-
skyldu Stefáns, vinum og sam-
starfsfólki og sendum við þeim
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Megi kærleiksljós hans
lýsa okkur öllum áfram veginn.
Fyrir hönd foreldra barna á
leikskólanum Lindarborg,
Álfheiður Björgvinsdóttir.
Skarð hefur myndast í starfs-
manna- og barnahóp Miðborgar
sem aldrei verður fyllt og ríkir
djúp sorg í leikskólanum. Ein-
stakur samstarfsfélagi og kenn-
ari hefur fallið frá allt of fljótt.
Þegar við samstarfsfélagar
Stefáns settumst niður komu
upp margar góðar minningar.
Til dæmis kom upp skýr mynd í
huga okkar þar sem Stefán
stendur með barn hvort á sínum
fæti og eitt í fanginu og úr aug-
um hans skín hlýja og gleði
ásamt prakkaraglampanum sem
við öll þekktum svo vel. Þessi
mynd lýsir Stefáni í starfinu
með börnunum svo vel.
Stefán trúði staðfastlega á að
hamingja væri það sem mestu
máli skipti í lífinu og að börnin
fengju notið hennar. Hann trúði
á getu barnanna og taldi hann
mikilvægt að börnin fengju að
viðra sínar skoðanir í leik og
starfi, sem var algjörlega í takt
við lýðræðishugsjón hans. Lýð-
ræði og sjálfræði barna skein í
gegn í vinnu Stefáns með börn-
unum sem einkenndist af virð-
ingu gagnvart börnunum og
samstarfsfélögum hans.
Börnin drógust að honum,
dáðu hann og dýrkuðu og átti
Stefán ávallt rými og tíma fyrir
þau, jafnt í sorg og í gleði. Við
erum þakklát fyrir að hafa feng-
ið að kynnast og læra af Stefáni
sem kennara en hann setti mark
sitt á starfið og munum við
halda hans einstöku sýn í heiðri.
Stefán var ekki maður
margra orða og valdi orð sín af
kostgæfni en með sinni góðu og
hlýju nærveru gaf hann mikið af
sér. Hann var mikill tónlistar-
maður og nýtti þann hæfileika í
starfinu með börnunum. Börnin
á Skeljadeild, deildinni hans
Stefáns, voru ekki ein um að
njóta góðs af því en oftar en
ekki sá hann um sameiginlega
föstudagssöngstund fyrir allar
deildir í Lindarborgarhúsinu
þar sem hann spilaði á gítarinn
og söng með börnunum. Einnig
sá hann um kórstarf elstu barna
leikskólans ásamt Kristrúnu
systur sinni sem þau unnu svo
fallega saman.
Dýrmætar eru minningar frá
nýliðnum starfsdegi og óvissu-
ferð starfsmanna þar sem Stef-
án var í essinu sínu og sýndi á
sér nýjar hliðar sem við vorum
svo heppin að fá að njóta.
Stefán snerti okkur öll með
nærveru sinni og erum við
þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast og umgangast slíkan
heiðursmann.
Við vottum fjölskyldu og vin-
um Stefáns innilega samúð okk-
ar.
Minning hans mun lifa áfram
í hjörtum okkar, hugum og
starfi.
Takk fyrir allt elsku Stefán.
Fyrir hönd samstarfsfélaga
úr leikskólanum Miðborg,
Kristín Einarsdóttir
og Erla Ósk Sævarsdóttir.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð við
andlát og útför elskulegrar móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
RÖGNU BERGMANN
GUÐMUNDSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk Skógarbæjar
fyrir góða umönnun.
.
Eiríkur Þorsteinsson, Linda Björnsdóttir,
Valur Ragnar Jóhannsson, Sædís Arndal,
Katrín Gróa Jóhannsdóttir, Trausti Friðfinnsson,
Jóhanna Huld Jóhannsdóttir, Albert Ingason,
Guðrún Edda Jóhannsdóttir, Birgir Ingibergsson,
Bergþóra Ósk Jóhannsdóttir, Ólafur Eyjólfsson,
Örn Ingvar Jóhannsson, Iðunn Ása Hilmarsdóttir.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
ÞÓRDÍS HALLDÓRA
SIGURÐARDÓTTIR,
Gullengi 6, Reykjavík,
lést á líknardeild Landspítalans
miðvikudaginn 15. júní. Útför hennar verður
frá Grafarvogskirkju fimmtudaginn 23. júní klukkan 13.
.
Jónína Jóhannsdóttir,
Sigurður Jóhannsson, Áslaug Jóna Sigurbjörnsd.,
Auður Haraldsdóttir, Atli Már Sigurðsson,
Erla Haraldsdóttir, Magnús Hreggviðsson,
Haukur Páll Haraldsson, Marilee Haraldsson,
Hjörtur Haraldsson, Sólveig Níelsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
MAGÐALENA SIGRÍÐUR ELÍASDÓTTIR,
Siddý,
andaðist föstudaginn 10. júní. Útförin fer
fram frá Hallgrímskirkju mánudaginn 20.
júní klukkan 11. Blóm og kransar eru afþökkuð en þeim sem
vilja minnast hennar er bent á líknarfélög.
.
Guðrún Helga Theodórsdóttir, Jón Hilmarsson,
Elías Theodórsson, Ester Ólafsdóttir,
Steinunn Hulda Theodórsdóttir, Örn Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝ KristóferMagnússon
fæddist í Hafn-
arfirði þann 24.
júní 1935. Hann lést
þann 26. apríl 2016
í hjúkrunarheim-
ilinu Sólvangi.
Hann var sonur
hjónanna Lauf-
eyjar Guðmunds-
dóttur, húsmóður,
sem fæddist árið
1902 og lést 1980, og Magnúsar
Jóns Kristóferssonar, vélstjóra
og eins af stofnendum Vélsmiðju
Hafnarfjarðar, en hann fæddist
árið 1901 og lést 1965. Systur
Kristófers voru Guðrún Bjarna-
dóttir sammæðra, Sjöfn og Guð-
rún, sem voru alsystur hans.
Kristófer kvæntist Sólveigu
Ágústsdóttur árið 1958 en þau
slitu samvistum. Börn þeirra
eru: Magnús Jón, fæddist 1962,
og Laufey Ósk,
fæddist 1967.
Kristófer lauk
prófi frá Verslun-
arskóla Íslands árið
1954. Hann lauk
vélvirkjanámi frá
Vélsmiðju Hafn-
arfjarðar árið 1958,
vélstjóraprófi frá
Vélskóla Íslands
1959 og útskrif-
aðist sem tækni-
fræðingur frá Odense Teknik-
um árið 1963. Hann starfaði hjá
Heklu hf. á árunum 1965-1974,
stundaði sjálfstæðar smíðar og
kennslu á árunum 1974-1982. Þá
tók hann til starfa í plastiðnaði
og hannaði þar m.a. plastker
sem breyttu miklu m.a. í fiskiðn-
aði. Þá flutti Kristófer inn stál-
grindarhús um árabil.
Útför Kristófers hefur farið
fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Kristófer bróðir okkar lést eftir
erfið veikindi. Hann varð árið 1989
fyrir slysi sem breytti miklu
heilsufarslega fyrir hann og háði
honum alla tíð.
Kristófer naut mikillar um-
hyggju í æsku. Hann var duglegur
að læra og varð framúrskarandi
íþróttamaður. Heppnin var hans
þegar hann fór að stunda hand-
bolta undir öflugri stjórn hins
mikla íþróttafrömuðar Hallsteins
Hinrikssonar. Hallsteinn, sem var
einn af stofnendum FH árið 1929,
var þjálfari Kristófers og hans
góðu félaga þegar þeir fögnuðu
fyrsta Íslandsmeistaratitli í hand-
bolta árið 1954. Handboltalið Hall-
steins þjálfara, sem fékk viður-
nefnið „Gullaldarlið“, átti eftir að
vinna fleiri titla en Kristófer vann
í heildina 20 Íslandsmeistaratitla
með FH í II. flokki, I. flokki og
meistaraflokki. Hann var lands-
liðsmaður í heimsmeistarakeppn-
inni í Magdeburg í Þýskalandi ár-
ið 1958. Þá spilaði hann með FH í
tveimur Evrópuleikjum en í heild-
ina spilaði hann 209 leiki með fé-
laginu.
Í einu af dagblöðunum sem
komu út í apríl árið 1964 stendur
skrifað m.a.: „FH og Fram léku til
úrslita í I. flokki á Íslandsmótinu í
handknattleik sl. laugardag. FH
sigraði, 11:8, og hafði ótvíræða yf-
irburði í leiknum allan tímann. Í
marki FH var hinn gamalkunni
markmaður Kristófer Magnús-
son, og var hann án efa besti mað-
ur á vellinum í þessum leik.“
Kristófer fylgdi FH að málum
og átti sæti í aðalstjórn félagsins
um árabil.
Hann hóf ungur að spila brids
og var um tíma formaður Brids-
félags Hafnarfjarðar og Brids-
sambands Íslands um tveggja ára
skeið.
Kristófer var foreldrum okkar
kær og góður sonur, hann var fjöl-
skyldumaður og tryggur þeim er
hann valdi sér til vináttu.
Karmelnunnur biðja honum
blessunar og við systurnar þökk-
um kærum bróður samleið.
Guðrún (Rúna), Sjöfn
og Guðrún.
Kristófer
Magnússon
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega beðn-
ir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í hægra
horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“ valinn úr
felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina www.mbl.is/sendagrein
Minningargreinar