Morgunblaðið - 05.07.2016, Qupperneq 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 5. JÚLÍ 2016
✝ Guðríður Frið-laug Guðjóns-
dóttir fæddist 1.
nóvember 1926 á
Harastöðum á
Fellsströnd í Dala-
sýslu. Hún lést á
Sjúkrahúsinu á
Akranesi 25. júní
2016. Foreldrar
hennar voru Guð-
jón Sigurðsson, f.
26. sept. 1901, d. 21.
apr. 1994, og Sigríður Sigurð-
ardóttir, f. 27. janúar 1901, d. 3.
apr. 1966. Systkini Guðríðar eru:
Sigríður Guðrún, f. 1929, d.
2011, Jóhanna Sigurást, f. 1931,
d. 2014, Aðalsteinn Páll, f. 1933,
Valgerður Ólafía, f. 1936, d.
2010, Sigurður Pétur, f. 1938, og
Guðmundur Agnar, f. 1941.
Árið 1951 giftist Guðríður eig-
inmanni sínum, Guðmundi Jóns-
syni, f. 2. sept. 1925 á Bjarma-
landi í Hörðudal. Þau hjónin
eignuðust sex börn, þau eru:
Ýmir, Guðveig Lilja, maður
hennar er Sigurður Þórir Þór-
isson, börn Tanya Berg, Þórir
Snævarr og Birgitta Íren. Sam-
býlismaður Kristjönu er Ólafur
Jónsson og barn þeirra er Berg-
rós Ýr, maki hennar er Gunnar
Eyþórsson. Guðmundur Flosi, f.
29. maí 1965.
Guðríður ólst upp hjá for-
eldrum sínum á Harastöðum, en
þau voru bændur þar. Árið 1942
hóf hún nám við Húsmæðraskól-
ann á Staðarfelli og útskrifaðist
þaðan 1945. Árið 1945 kynntist
hún eiginmanni sínum og hófu
þau búskap 1947. Árin 1948-50
bjó hún ásamt eiginmanni sínum
á Hörðubóli, en þá flytjast þau til
Reykjavíkur. Árið 1952 flytjast
þau með börnum sínum að
Emmubergi á Skógarströnd og
stunduðu búskap sinn en þau
bjuggu þar allt þar til þau fluttu
til Reykjavíkur haustið 2000.
Guðríður fluttist aftur vestur í
Dalasýslu á dvalarheimilið Silf-
urtún árið 2011, ári eftir andlát
Guðmundar, og bjó þar til dán-
ardægurs.
Guðríður verður jarðsungin
frá Breiðabólstaðarkirkju á
Skógarströnd í dag, 5. júlí 2016,
og hefst athöfnin kl. 13.
Guðjón Bergmann,
f. 6. maí 1949, d. 11.
feb. 2007. Kristín
Sigríður, f. 4. apr.
1951, dóttir hennar
og Skúla H. Jóns-
sonar er Sigríður
Huld Skúladóttir,
eiginmaður hennar
er Björgvin Sævar
Ragnarsson, börn
þeirra eru Embla
Dís, Kristey Sunna
og Guðmundur Ari. Sigríður
Kolbrún, f. 16. ág. 1952, d. 20.
jún. 2004. Ingibjörg Emma, f. 14.
jan. 1957. Kristjana Eygló, f. 29.
apr. 1958, börn hennar og
Bjarka Jónassonar eru Birgir
Már, kona hans er Hjördís Halla
Sæmundsdóttir, börn Ísak Nói
og Benjamín Elí, Jónas Rafn,
kona hans er Ásta Ólafsdóttir,
börn Erla Rós og Kristófer
Bergmann, Guðmundur Berg-
mann, kona hans er Svanhildur
Ævarr og barn þeirra Eysteinn
Elsku besta amma mín.
Nú er komið að kveðjustund,
örlítið óraunverulegt en óumflýj-
anlegt. Margar minningar læðast
að manni af ýmsum toga. Það líð-
ur varla sá dagur að ég hugsi
ekki til ömmu og afa og á ég ekki
von á að það breytist nokkurn
tímann, enda voru þið svo stór
partur af lífi mínu og seinna lífi
barnanna minna, sem héldu svo
mikið upp á ykkur. Ég naut
þeirra forréttinda að alast upp
hjá ömmu og afa. Amma var allt-
af dugleg að segja frá gömlum
tímum og ég hafði gaman af að
hlusta á það. Hún hafði notið
sömu forréttinda – að alast upp
með alnöfnu sinni og ömmu á
Harastöðum, hún talaði oft um
hana og var það bara fyrir fáum
dögum sem við töluðum um hana
og hún sagði að hún væri búin að
hugsa mikið til hennar upp á síð-
kastið. Vonandi varð henni að
ósk sinni að hitta hana aftur.
Amma trúði af öllu hjarta á ann-
að líf og að við sameinumst aftur
á nýjum stað eftir líf okkar hér á
jörðinni, ekkert gat hnekkt þeirri
trú hennar.
Ein af fyrstu minningum mín-
um af frásögnum ömmu var
hvernig hún fékk augastað á
Emmubergi. Emmuberg spilaði
stóran þátt í lífi hennar og þang-
að ætlaði hún sér frá 10 ára aldri.
Þegar hún var lítil stelpa á Hara-
stöðum stóð hún fyrir ofan bæinn
og horfði yfir sjóinn og ákvað þar
með að þarna ætlaði hún að búa.
Það varð að veruleika árið 1952
þegar þau afi heyrðu einn daginn
að auglýstar væru jarðirnar
Emmuberg og Laxárdalur á
Skógarströnd til ábúðar. Með tvö
lítil börn og eitt á leiðinni og fátt
annað í farteskinu en trú, þraut-
seigju og ákveðni slógu þau til og
fluttu vestur, þar sem varla
nokkuð var nema nokkrir kofar
og lélegt hús, og hófu þar bú-
skap. Þau byggðu allt upp frá
grunni, fyrst sjálf og síðar með
hjálp barna sinna. Það gerir mig
því stolta sem barnabarn ykkar
að hafa tekið við sem þriðji ætt-
liðurinn á Emmubergi. Emmu-
berg hefur alltaf verið heima í
huga ömmu, hún hefur kannski
verið búsett annars staðar í
seinni tíð en ekkert hefur verið
heima eins og Emmuberg og
bókstaflega neitaði að kalla neitt
annað heima en Emmuberg.
Við byggjum saman bæ í sveit,
sem brosir móti sól.
Þar ungu lífi landið mitt?
mun ljá og veita skjól.
(Kalman/Jón Sigurðsson)
Ömmu þótti fátt skemmtilegra
en að fara í bíltúr, reyndar hafði
amma algjöra unun af því að sitja
í bíl og ferðast vítt og breitt um
fallega landið okkar. Hún sagði
alltaf svo mikið af sögum frá því
þegar hún var ung þegar við
keyrðum um, benti á hús sem
haldin voru böll í svo ég tali nú
ekki um þegar hún nældi í hann
afa, hún var alveg jafn ákveðin
með mannsefnið og framtíðar-
heimilið. Já, minningarnar eru
sannarlega margar og það er
furðulega raunverulegt að loka
augunum, heyra sunnudags-
messuna glymja á Rás 1 og finna
pönnukökuilminn læðast um hús-
ið rétt eins og ekkert sé breytt og
tíminn hafi staðið í stað.
Að ferðalokum finn ég þig
sem mér fagnar höndum tveim.
Ég er kominn heim,
já ég er kominn heim
(Kalman/Jón Sigurðsson)
Elsku amma mín, takk fyrir
allt.
Sigríður Huld.
Elsku amma.
Við söknum þín svo mikið. Við
munum að þú komst alltaf um
jólin og þá var svo gaman, það
verður svo skrýtið að hafa þig
ekki hjá okkur. Það var alltaf svo
gaman að heimsækja þig á Silf-
urtún, þá kenndir þú okkur að
sauma kort og myndir og sagðir
okkur sögur um hvernig var í
gamla daga. Þú varst alltaf svo
góð og skemmtileg. Takk fyrir
allt, elsku amma.
Þú varst okkur amma svo undur góð
og eftirlétst okkur dýran sjóð,
með bænum og blessun þinni.
Í barnsins hjarta var sæði sáð,
er síðan blómgast af Drottins náð,
sá ávöxtur geymist inni.
Við allt viljum þakka amma mín,
indælu og blíðu faðmlög þín,
þú vafðir oss vina armi.
Hjá vanga þínum var frið að fá
þá féllu tárin af votri brá,
við brostum hjá þínum barmi.
Við kveðjum þig elsku amma mín,
í upphæðum blessuð sólin skín,
þar englar þér vaka yfir.
Með kærleika ert þú kvödd í dag,
því komið er undir sólarlag,
en minninga ljós þitt lifir.
Leiddu svo ömmu góði guð
í gleðinnar sælu lífsfögnuð,
við minningu munum geyma.
Sofðu svo amma sætt og rótt,
við segjum af hjarta góða nótt.
Það harma þig allir heima.
(Halldór Jónsson frá Gili.)
Langömmustelpurnar þínar,
Embla Dís og Kristey
Sunna.
Guðríður Friðlaug
Guðjónsdóttir
✝ Sigríður Stein-unn Jónasdóttir
fæddist á Brekkum
í Holtum 3. janúar
1954. Hún lést á
kvennadeild Land-
spítalans 26. júní
2016.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Jón-
as Geir Sigurðsson,
f. á Brekkum 17.5.
1931, d. 6.3. 2008,
og Guðný Alberta Hammer, f. á
Ísafirði 30.10. 1930, d. 27.1. 2009.
Sigríður átti tvær hálfsystur,
þær Kristjönu og Herdísi Rögnu,
og tvö alsystkini, þau Ragnheiði
og Sigurð.
Sigríður átti tvo syni: a)
skólann. Þar eignaðist hún
marga góða vini sem hún hélt
sambandi við alla tíð. Sigga, eins
og hún var oftast kölluð, starfaði
við skrifstofustörf hjá endur-
skoðunarfyrirtæki í Reykjavík í
stuttan tíma eða þar til hún flutt-
ist aftur austur og hóf þá störf
hjá Búnaðarbankanum árið
1973. Þar starfaði hún þar til yfir
lauk. Hún sat í hreppsnefnd
Holta- og Landsveitar í mörg ár,
stjórn Hitaveitu Rangæinga og
innan samtaka sunnlenskra
sveitarfélaga. Söngur var stór
partur af hennar lífi, hvort sem
það var með sjálfri sér eða í
kirkjukór Árbæjarkirkju, þar
sem hún naut sín í góðra vina
hópi. Hún var virk í störfum Ár-
bæjarkirkju, söng í kirkjukórn-
um og var skólanefndarfor-
maður Laugalandsskóla í
Holtum í mörg ár.
Útför Sigríðar verður gerð frá
Grafarvogskirkju í dag, 5. júlí
2016, og hefst athöfnin kl. 13.
Pálma Sævar Þórð-
arson, f. 1977, maki
Hafdís Ásgeirs-
dóttir, f. 1982. Þau
eiga tvær dætur,
þær Guðnýju Lilju,
f. 2011, og Guð-
björgu Stellu, f.
2014. b) Jónas Al-
bert Þórðarson, f.
1982, kvæntur
Heiðrúnu P. Maack,
f. 1982. Eiga þau
börnin Bergrúnu Lilju, f. 2009,
Pétur Geir, f. 2011, og Júlíönu, f.
2015.
Sigríður ólst upp á Brekkum í
Holtum, gekk í barnaskóla að
Laugalandi og svo í Skógaskóla.
Þaðan lá leiðin svo í Verslunar-
Mamma mín var stórkostleg
kona. Hún var frábær móðir, fé-
lagsmálatröll, góður kokkur,
hvatti alla til að verða meira, dug-
leg að græða upp landið, stóð vörð
um lítilmagnann og elskaði yfir
höfuð alla.
Mamma hafði góða yfirsýn yfir
málefni líðandi stundar og var
mjög jarðbundin í skoðunum sín-
um. Dómgreind hennar var vel yf-
ir meðallagi og talaði hún aldrei
illa um nokkurn mann þó svo þeir
ættu það svo sannarlega skilið að
sumra mati. Hún var mikið nátt-
úrubarn og vildi helst vera að
gróðursetja eða í göngutúrum.
Barnabörnin voru hennar yndi.
Þegar amma Sigga kom var byrj-
að að veifa framan í hana bókum
sem átti að lesa. Mamma las mikið
fyrir okkur bræðurna og þá einna
helst heimsbókmenntirnar, Sval
og Val, Tinna og Viggó. Bækurnar
voru alltaf lesnar af innlifun og
eitthvert barnið sem hún las fyrir
hélt að hún væri að skálda þetta
allt og spurði hana hvort hún
kynni í alvöru ekkert að lesa.
Mamma var ættrækin og var
fjölskyldan henni mikils virði.
Hún sótti helst allar veislur og
viðburði sem þar voru haldnar og
reyndi að fá okkur bræðurna með
sér við takmarkaðar undirtektir.
Ekki má gleyma skólasystkin-
um hennar frá Skógum og úr
Verslunarskólanum. Ég hef oft
setið með henni að horfa á sjón-
varpið og hef undrað mig á hvort
allt Ísland hafi verið með henni í
skóla eða séu fjarskyldir eða nánir
ættingjar. „Þetta er skólabróðir
eða -systir frá Skógum“ sagði hún
svo oft eða „þetta er nú frændi eða
frænka þín“.
Hjartahlýjan var hennar aðals-
merki. Hún var alltaf góð. Og þó
hún oft hótaði flengingum þegar
ég kom alblautur kannski í þriðja
skiptið þann daginn úr Rauða-
læknum á yngri árum, þá auðvitað
stóð hún aldrei við það. Hún var
góð við alla og var óþreytandi við
að skutla okkur, fara með í ferða-
lög, lautarferðir eða bara eitt-
hvert út í náttúruna.
Mamma ræktaði garðinn sinn á
mjög skilvirkan hátt. Var upptek-
in af að uppræta njóla, arfa og
annað illgresi, hreinsa beð og hlúa
að þeim litlu sprotum sem hún
plantaði niður og var hin bjartsýn-
asta á að þeir myndu spretta og
dafna í mismunandi jarðvegi. Ill-
gresið vex víða, á ýmsum stöðum
og sumt illgresi er ekki hægt að
ráða við, en litlu sprotarnir sem
hún hefur verið að gróðursetja,
dafna og munu dafna í framtíðinni
og verða minnismerki um hvernig
hún var og er í hugum okkar allra.
Síðustu mánuðir hafa liðið
hratt og þegar hún greindist með
krabbamein í október töldum við
að tíminn sem við hefðum yrði
mun lengri er raunin varð. Núna
er mamma farin. Við söknum
hennar öll sárt. Okkur finnst að
tíminn með henni hafi verið of
stuttur og reiði yfir því að dvöl
hennar hér skuli vera lokið leitar á
hugann. Munum samt það sem
góð kona sagði eitt sinn við hana
þegar afi dó og henni þótti tíminn
hafa verið stuttur: „Hefðir þú vilj-
að ákveða hversu langan tíma þið
hefðuð átt saman?“ Og svarið við
því var nei. Þetta er kannski allt
ákveðið fyrir fram en við erum
sem betur fer laus undan því að
vita hvenær tími okkar kemur.
Stundirnar sem við áttum saman
og minning hennar gleymist aldr-
ei.
Pálmi Sævar Þórðarson.
Þegar ég kveð mína kæru syst-
ur í sveitinni, hana Siggu, kemur
svo margt upp í hugann en það
verður aðeins smá kveðja. Ég læt
hugann reika alveg frá fæðingu
hennar, hvað hún átti hug allra í
fjölskyldunni. Seinna varð hún
þeim öllum stoð og stytta, þá á ég
við foreldrum og systkinum, svo
ég tali nú ekki um syni hennar,
tengdadætur og barnabörnin
fimm, þetta allt var henni afar
dýrmætt. Hún unni sveitinni sinni
umfram allt og var mikill Holta-
maður. Ég vissi að hverju stefndi
þegar ég kom til hennar á 17. júní
sl. en átti samt von um að við ætt-
um eftir að hittast aftur.
Eitt er það orð sem átti svo
sannarlega vel við hana. Það var
orðið „einstök“, en það orð er not-
að þegar lýsa á því sem engu öðru
er líkt, t.d. faðmlagi, sólarlagi eða
manni sem veitir ástúð með brosi
og vinsemd.
Einstök: lýsir fólki sem stjórn-
ast af rödd síns hjarta og hefur í
huga hjörtu annarra. Einstakur: á
við þá sem eru dáðir og dýrmætir
og þeirra skarð verður vandfyllt.
Einstök er orð sem best lýsir þér,
elsku Sigga.
Við sem syrgjum vitum að það
verður vel tekið á móti þér af ást-
vinum og örugglega verða hrossa-
bjúgu í matinn hjá ykkur.
Elsku Pálmi og Jónas og fjöl-
skyldur ykkar, við Gunnlaugur
sendum okkar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Við hittumst seinna, hafðu
þökk fyrir allt
Blessuð sé minning þín.
Kristjana Sigurðardóttir.
Austur í Holtum var gott að
vera barn. Við, börnin á Brekkum,
lékum okkur í ævintýraheimi og
tíðum var gilið og Myllufossinn
leiksvið ærsla okkar og leikja.
Undir Brekknabænum leyndust
sprungur og flekaskil, þar sem
sundur ganga Ameríka og Evr-
ópa. Hekla fjalladrottning blasir
svo við af bæjarhlaðinu, hættuleg
og hrífandi í senn, til frekari árétt-
ingar um að ekkert er tryggt í
veröldinni.
Frænka okkar, Sigríður Stein-
unn Jónasdóttir, var afsprengi
landsins, sögunnar og merkra
ætta sem þarna bjuggu. Foreldr-
ar Sigríðar, þau Jónas Geir Sig-
urðsson, móðurbróðir okkar, og
kona hans Guðný Alberta Ham-
mer af norskum ættum og vest-
firskum, eru dáin bæði fyrir
nokkrum árum. Jónas var óvið-
jafnanlegur sögumaður, alinn upp
við sagnahefð foreldra sinna. Jón-
as fann jafningja sinn í Öllu, sem
var jafn fróð og skemmtileg og
hann og er þá langt til jafnað.
Hvergi var skemmtilegra að
koma en til Öllu og Jónasar. Að
þeirri gleði bjuggu börn þeirra
alla tíð.
Við systkinin fluttum að Ketlu
þegar Sigga var á fyrsta ári en
vorum langdvölum á Brekkum,
sem voru eins og okkar annað
heimili. Brekkur voru þeim töfr-
um búnar að þar var alltaf nóg
pláss fyrir gesti og gangandi,
þrátt fyrir að húsakynnin væru
þröng, örlæti og rausn voru hús-
reglur. Við eldhúsborðið var
sagnahefðinni skilað til næstu
kynslóða.
Forsjónin nestaði Siggu
frænku af miklu örlæti til lífs-
göngunnar, hún var fluggreind,
og skaraði framúr í flestu sem
hún tók sér fyrir hendur. Sigga
var nánast alltaf glöð og kát og
létti byrðar samferðamanna með
nærveru sinni og glaðværð.
Söngvin var hún, vel lesin og
ráðagóð öllum sem til hennar leit-
uðu.
Hún fór burt til náms en hug-
urinn var þó heima í Holtum og
þangað sneri hún aftur eftir nám
og hafði nú með sér mannsefnið,
Þórð. Þau byggðu sér hús á
Rauðalæk, sem var steinsnar frá
æskuheimilinu. Þegar foreldrar
hennar brugðu búi, fluttu þau í
næsta hús. Ragnheiður systir
hennar tók við búinu á Brekkum.
Þetta voru góð ár og gæfurík
og þau eignuðust tvo drengi sem
voru augasteinar hennar og yndi.
Ástríkir foreldrar í næsta húsi,
vinir og ættingjar allt í kring.
Sigga ávann sér virðingu og
traust allra samferðamanna og
var um árabil kjörin til að sitja í
sveitarstjórn. Við vini og sveit-
unga var hún hjálpsöm og fórn-
fús. Hún var afar fróð og vissi allt,
kunni vísur og sögur, söng eins og
engill og lyfti öllu sínu umhverfi
með glaðværð og hnyttni.
Örlögin réðu því að hún flutti
„suður“ en var þó daglega í sam-
bandi við sitt fólk fyrir austan.
Enginn siglir sinn ævisjó án
mótlætis og Sigga frænka fékk
sinn skerf, hún missti á fáum
mánuðum marga af þeim sem
henni voru kærastir, sambýlis-
mann og báða foreldra.
Seinni árin bjó hún sér fallegt
heimili í Mosfellsbæ. Þar voru
fyrir systir hennar, Herdís, og
fjölskylda hennar og raunar fleiri
ættingjar og hafði hún af þeim fé-
lagsskap og styrk. Herdís var
hennar stoð og stytta í veikind-
unum og víst er að enginn er einn,
sem á Herdísi að.
Sigga var búin að koma sér upp
fallegum bústað á bökkum
Rauðalækjar og var ötul við að
rækta og gróðursetja trjáplöntur
í landið sitt. Þar lék hún við
barnabörnin og var samvistum
við synina kæru. Þau undu vel við
lækjarniðinn og fossinn úr æsk-
unni var enn á sínum stað. Þarna
var griðastaður og friðheimar.
„Heima eru í mínum huga allt-
af Brekkur,“ sagði hún á bana-
sænginni.
Hún verður lögð í fósturmold-
ina hjá foreldrum sínum og verð-
ur hluti af sögunni og samgróin
landinu á ný.
Guð blessi Sigríði Steinunni
Jónasdóttur og alla hennar ætt-
ingja og fjölskyldu.
Fríður og Þrúður.
Á leið okkar um lífið eignumst
við marga og ólíka samferða-
menn. Sumum verðum við sam-
ferða um stund, uns þeir halda
sína leið og hverfa sjónum. Aðrir
fylgja okkur ævina á enda, gegn-
um súrt og sætt, vinir í gleði og
þraut. Í dag kveð ég einn af þeim
samferðamönnum mínum sem ég
átti samleið með í nær 46 ár. Lok-
ið er ferðalagi sem nærðist frá
fyrstu tíð af ósviknu vinarþeli og
gagnkvæmum trúnaði.
Fundum okkar Siggu eða „Frú
Sigríðar“ bar fyrst saman í Versl-
unarskóla Íslands. Það var haust-
ið 1970 að við urðum skólasystkini
og félagar á fyrsta ári í skólanum
og alla tíð síðan áttum við samleið
og vissum grannt hvort af öðru þó
að höf og lönd skildu á milli. Sigga
var líka félagslynd með afbrigð-
um, naut þess að vera í hópi með
öðrum og laðaði að sér félaga á
sinn glaðværa og áreynslulausa
hátt. Rökvís og rökföst, jafnvel
svo að enn er í minnum haft, þeg-
ar hún gerði Sigtrygg skólafélaga
okkar rökþrota í deilu þeirra
tveggja, sem enginn man nú leng-
ur um hvað snerist. Þannig var
unglingurinn Sigríður og allir
þessir eiginleikar félagsverunnar
fylgdu henni til síðasta dags, vak-
andi og virkur þátttakandi í fé-
lagsskap manna.
Eitt sinn er við ræddum saman
bar á góma jafnréttismál og orðin
„gleðimenn“ og „gleðikonur“ og
að „gleðin“ hefðu ekki sömu
merkingu eftir því um hvort kynið
væri rætt. Í lok þessa samtals tók
hún loforð af mér, að ef ég næði að
skrifa um hana minningargrein
kæmi ég kvenhluta þessa orðs að
og er það hér með gert: „Sigríður
var „gleðikona“ mikil.“
Sigga hafði ljúft og notalegt
viðmót, sem gerði það að verkum
að manni leið vel í návist hennar.
Við sem kynntust henni í Verzló
erum þakklát fyrir að hafa fengið
að njóta samvista við hana. Minn-
ingin um góðan félaga mun lifa í
hjörtum okkar.
Kæra vinkona – það er ekki
langt þetta korter sem við köllum
líf, stundum breytist það í fimm
mínútur.
Jón Sævar Baldvinsson.
Sigríður Steinunn
Jónasdóttir