Morgunblaðið - 30.07.2016, Síða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 30. JÚLÍ 2016
Hinn 12. júlí sl.
var Snorri Jónsson,
fulltrúi á skrifstofu
Flensborgarskólans
jarðsettur. Við vor-
um samstarfsmenn í
skólanum í um aldarfjórðung,
hann á skrifstofunni en ég ýmist
sem áfangastjóri eða venjulegur
kennari. Snorri sá um fjölföldun
verkefna og annars kennsluefnis.
Hann var afar vandvirkur, ná-
kvæmur og stundvís. Áberandi
var hve fjölföldunarvélin var alltaf
hrein og vel þrifin þegar hann sá
um hana sem var ólíkt því þegar
almennir kennarar höfðu verið að
búa sér til verkefni oftast korter í
kennslustund, þá var blek uppi
um alla veggi og pappírar um öll
borð og gólf þegar frá var gengið.
Snorri var ágætur penni og rit-
stjóri nokkurra blaða, svo sem
Þallar, rits Skógræktarfélags
Hafnarfjarðar, og Borgarans, rits
félags óháðra borgara en það var
flokkur sem átti bæjarfulltrúa í
Hafnarfirði í tvo áratugi. Margar
greinar hans í þeim blöðum bera
vott um kunnáttu og hæfni hans
til að tjá sig á rituðu máli. Snorri
var einnig listaskrifari og kenndi
m.a. skrautskrift og eru skrautrit-
uð skjöl með hans hendi til víða í
bænum. Snorri hafði mikinn
áhuga á félagsmálum og sat í
nokkrum nefndum bæjarins, svo
sem barnaverndarnefnd, auk þess
var hann í stjórn Skógræktar-
félagsins og víðar.
Snorri var áberandi hnarreist-
ur þegar hann gekk um stræti og
torg Hafnarfjarðar eða um ganga
skólans, hægt og virðulega og
horfði vandlega til beggja átta og
stöðvaði til að tala við fólk á mjög
formlegan hátt. Hann var svo
skýrmæltur að nemendur sögðu
að hann hefði lesið ypsilonin og
seturnar þegar hann las fyrir staf-
setningarprófin sem þá tíðkuðust.
Snorri var uppalinn í Miðfirði,
Austur-Húnavatnssýslu og oft
ræddum við um þá sveit, sér í lagi
hvernig mætti rækta upp sandana
við botn fjarðarins, en hann sagð-
Snorri Jónsson
✝ Snorri Jónssonfæddist 15. maí
1928. Hann lést 30.
júní 2016. Útför
hans fór fram 12.
júlí 2016.
ist alltaf muna
hvernig það var að
bryðja sandinn sem
fauk upp í norðan-
vindinum frá sönd-
unum. Snorri fór í
Kennaraskólanum
og svo gerðist hann
ungur kennari í
Hafnarfirði. Þegar
ég kom í Hafnar-
fjörðinn 1974 bjó
Snorri á Sunnuveg-
inum en þangað kom ég aðeins
eitt skipti og kynntist ekki heim-
ilislífinu þar. Ég átti eftir að
kenna nokkrum barna hans sem
nú eru löngu orðnar fullorðnar
manneskjur og hafa dreifst um
víðan völl. Eftir að Snorri flutti í
íbúðina á neðri hæð gamla skóla-
hússins fjölgaði heimsóknum mín-
um heim til hans og ræddum við
oft saman í eldhúsinu hjá honum
eftir að kennslu var að mestu lok-
ið, en einn og einn kennari öld-
ungadeildar átti eftir að klára og
ég þurfti eitthvað að tala við hann
og Snorri að loka. Jólaglöggssam-
komur voru oft haldnar á níunda
og tíunda áratugnum. Þá þurfti að
leggja rúsínur, krydd og þess
háttar í rauðvín yfir nótt og slíkt
mátti ekki innan skólans, en íbúð
Snorra var hans prívat. Því bauð
hann afnot af eldhúsi og svo þegar
kennslu lauk seinasta dag fyrir jól
komu kennarar sér fyrir í stof-
unni hjá honum og gerðu sér glað-
an dag. Þá var oft gaman.
Snorri, takk, takk.
Jóhann Guðjónsson.
Rólegur, glettinn, frábær ís-
lenskumaður, hvetjandi. Það var
Snorri Jónsson vinur minn.
Mér urðu á þau leiðu mistök að
fara dagavíxl á útfarardegi hans
og var því ei viðstaddur þegar
Snorri var jarðsunginn frá hinu
fallega Guðshúsi, Fríkirkjunni í
Hafnarfirði, nýlega.
Snorra kynntist ég í gegnum
föður minn Árna Gunnlaugsson
hrl. en saman störfuðu þeir í hafn-
firskum stjórnmálum í langan
tíma. Það var í félagi Óháðra
borgara sem faðir minn o.fl.
stofnuðu upp úr 1960. Þá var
Snorri, um tíma, ritstjóri mál-
gagns félagsins, sem hét Borgar-
inn.
Kynni okkar Snorra hófust af
alvöru þegar ég hóf nám í
menntaskólanum Flensborg.
Vissi það ei þá en faðir minn hafði
lagt að Snorra heitnum, að fylgj-
ast með framgangi náms míns,
sem um tíma var ei til fyrirmynd-
ar. Hugur minn sótti nefnilega í
atvinnuflugmannsnám, hverju ég
lauk fyrir stúdentspróf.
Að lokum hafðist menntaskóla-
námið með ágætum. Ekki síst að
þakka aðhaldi Snorra. Skilaboðin
voru, með hans hætti, að ég skyldi
nú taka mig á, ég vanmæti námið.
Skil eðli og mikilvægi þekkingar í
dag og hverju slíkt getur komið
áleiðis, einstaklingi til gagns og
samfélagi til góðs.
Þorði ei annað en að hlýða vini
mínum, tók mig á, enda flugná-
mið, sem þá var að baki, til einskis
nýtanlegt nema stúdentspróf
væri í höfn. Síðar fylgdist Snorri
með mér ljúka laganámi og virtist
ánægður með fyrirætlanir mínar.
Það var gott að leita til Snorra
á menntaskólaárunum. Vegna
áhrifa hans í Flensborg gerði
hann mér, og öðrum nemendum,
kleift að stofna fyrsta ljósmynda-
klúbb skólans og koma upp
vinnuaðstöðu; myrkraherbergi
með nauðsynlegum tækjum.
Kann ég honum ævinlega þakkir
fyrir en ljósmyndun hefur átt hug
minn og hjarta frá því ég var tán-
ingur.
Það var sérstaklega gaman að
vinna með Snorra sem ritstjóra
Borgarans, ég þá ljósmyndari
málgagnsins. Hafði tekið við því
hlutverki af föður mínum. Vand-
virkni Snorra varð mér fyrir-
mynd. Agaður í íslenskri tungu,
skarpgreindur, einstök rithönd
þar að auki. Þó heldur rólegur í
umgengni fyrir þann bráðláta og
eljusama fisk, sem ég er og telur
að flest megi gera á helmingi
meiri hraða en flestir hafa tamið
sér.
Síðustu samskipti okkar
Snorra voru sl. haust á Hrafnistu,
Hafnarfirði. Glöggur, sem fyrr,
var Snorri og áttum við gott sam-
tal. Ekki bar mikið á því að ellin
væri að færast yfir hinn látna. Því
kom fráfall hans mér á óvart.
Drengur góður, sannur bonus pa-
ter, hefur kvatt Hafnarfjörð og
Hafnfirðinga.
Eftirlifandi ættingjum vottum
við móðir mín, frú María Alberts-
dóttir, okkar dýpstu samúð.
Árni Stefán,
María Albertsdóttir.
Okkur langar í
örfáum orðum að
minnast Valborgar
frænku sem var
okkur systkinunum
svo góð. Stutt var á milli heimila
okkar og mikill samgangur. Val-
borg kom oft við á leiðinni heim úr
Kaupfélaginu eftir að hafa náð í
nauðsynjar fyrir heimilið eða úr
vinnu. Það vakna einstaklega góð-
ar og hlýjar tilfinningar að hugsa
til heimsókna hennar, mikið var
skrafað og hlegið í kringum hana.
Valborg var einstaklega já-
kvæð, með fallega framkomu sem
og ásjóna hennar öll. Við vottum
aðstandendunum okkar dýpstu
samúð og megi minning um ein-
staka konu ylja okkur um ókomna
tíð.
Ég veit ekki hvort þú hefur,
huga þinn við það fest.
Að fegursta gjöf sem þú gefur,
er gjöfin sem varla sést.
Ástúð í andartaki,
augað sem glaðlega hlær.
Valborg Jónína
Jónsdóttir
✝ Valborg JónínaJónsdóttir
fæddist 5. okóber
1926. Hún lést 7.
júlí 2016. Útför
Valborgar fór fram
13. júlí 2016.
Hlýja í handartaki,
hjartað sem örar slær.
Allt sem þú hugsar
í hljóði,
heiminum breytir til.
Gef þú úr sálarsjóði,
sakleysi, fegurð og yl.
(Úlfur Ragnarsson)
Ólína, Stefanía,
Ingvar og Páll .
Þá hefur Valborg föðursystir
mín lokið lífsgöngu sinni tæplega
90 ára gömul. Það er vart hægt að
nefna Valborgu án þess að Hauk-
ur Ólafsson maður hennar sé
nefndur um leið, svo samrýnd
voru þau hjón, en Haukur lést
fyrir fjórum árum, þá tæplega 96
ára.
Heimili þeirra var einstaklega
smekklegt og snyrtilegt, þangað
var gott að koma, þiggja kaffi-
sopa, gott bakkelsi og ræða málin.
Þau voru mikið fjölskyldufólk og
vildu vita hvernig ættingjunum
reiddi af. Eftir að heilsa þeirra fór
versnandi og þauvoru komin á
ellideildina við Fjórðungssjúkra-
húsið fækkaði heimsóknum mín-
um til þeirra enda á ég ekki gott
með að koma inn á slíkar stofn-
anir.
Það sem annað þeirra gerði tók
hitt fullan þátt í hvort sem það
var vinnan, pólitík, félagsstörf
eða fjölskyldan. Haukur var sjó-
maður, skipstjóri og útgerðamað-
ur, gerði út þrjár Goðaborgir NK
1, eftir að hann kom í land sá
hann um síldarradíó Norðfjarðar
sem rekið var á heimili þeirra, þar
var unnið allan sólarhringinn ef á
þurfti að halda, við þjónustu við
síldarflotann og fyrirtækin í
landi, það má segja að Haukur
hafi verið í talstöðinni og síman-
um talandi við þá sem komu á
staðinn allt í senn, en Valborg í
móttökunni tilbúin með kaffi og
kökur. Einni heimsókn til þeirra
á þessum tíma, þegar mikið var
að gera og hafði verið lengi, man
ég sérstaklega eftir, talstöðin
þagnaði ekki, ég fylgdist með
Hauki um stund og hugsaði,
hvernig getur hann þetta allt í
einu og man þetta allt saman, til
hvers ætli hann þurfi talstöð, þeir
heyra örugglega í honum langt út
á sjó? En Haukur var raddsterk-
ur maður og gat alveg gleymt sér
í hita leiksins. Þá kom frænka í
dyragættina og leit glettin á
hann, Haukur skildi merkið og
lækkaði í sér, a.m.k. um stund.
Síðar gerðist Haukur verslunar-
stjóri byggingar- og gjafavöru-
verslunar Kaupfélagsins Fram
en frænka vann í bakaríi Kaup-
félagsins.
Elsku Valborg og Haukur, haf-
ið þökk fyrir samveruna og allt
það góða sem þið sýnduð mér í
gegnum tíðina.
Hlífar Þorsteinsson.
Mig langar í fáum
orðum að minnast
Sigríðar
Georgsdóttur frá
Miðhúsum sem nú hefur verið til
moldar borin.
Í minni fjölskyldu var hún allt-
af „Sigga systir“. Hvenær sem
var á nóttu sem degi var maður
aufúsugestur á Skúlaskeiðinu,
alltaf opið hús og faðmur hús-
freyjunnar. Þar var gott að koma
og gott að vera. Áratugum saman
bjó hún okkur Pöllu systur sinni,
mér og börnum, rúm og allan
greiða sem aldrei verður þakkað
fyrir eins og vert hefði verið.
Hún fór ung að heiman að
vinna fyrir sér og settist að í
Hafnarfirði eins og fleiri af henn-
ar systkinum. Giftist hér honum
Alberti sínum og undi glöð við
sitt. Svo kom áfallið stóra er Al-
bert fórst með vélskipinu Eddu í
ofsaveðri á Grundarfirði. Þungt
Sigríður Guðný
Bjarnveig Georgsdóttir
✝ Sigríður GuðnýBjarnveig
Georgsdóttir fædd-
ist 23. júlí 1926.
Hún lést 4. júlí
2016.
Útför hennar fór
fram 13. júlí 2016.
var höggið sem á
henni lenti með eitt
lítið barn og annað á
leiðinni. Allt þetta
komst hún í gegnum
með viljastyrk sín-
um og meðfæddri
þrautseigju.
Hin síðustu árin
var heilsan farin og
illvígur Alzheim-
erinn lagði hana að
velli að lokum. Þetta
eru fátækleg orð til að minnast
hinnar þrautseigu og elskulegu
mágkonu minnar. Ég og mitt fólk
geymum um hana góðar minn-
ingar. Börnum hennar og skyldu-
liði sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Guð styrki ykkur öll.
Jón Arngrímsson.
Tengdamóðir mín fæðist og
elst upp hjá foreldrum sínum í
Miðhúsum. Ung flytur hún til
Hafnarfjarðar og hefur þar bú-
skap með eiginmanni sínum sem
hún missir í blóma lífsins. Upp
frá því býr hún ein með börnum
sínum tveimur þar til þau hefja
eigin búskap.
Nám við Húsmæðraskólann
nýttist henni vel. Allt lék í hönd-
um hennar. Saumavélar, skæri,
efni, prjónagarn sem og bakstur
og matargerð. Kjólar, buxur,
munstraðar peysur, sokkar og
vettlingar birtust, ísaumaðir dúk-
ar og milliverk í sængur- og
koddaver. Alls þessa nutu börn,
tengdabörn, barna- og barna-
barnabörn.
Tengdamóðir mín var ósérhlíf-
in dugnaðarkona sem oft hugsaði
meira um aðra en sjálfa sig. Síð-
astliðin tvö ár dvaldi hún á Sól-
vangi í Hafnarfirði. Lífsgangan
tók sinn toll. Prjónarnir létu ekki
lengur að stjórn, tóku hliðarspor
svo rekja varð upp og endur-
prjóna. Þegar hér var komið vildi
tengdamamma hverfa heim í
sveitina sína þar sem jökullinn rís
í vestri, fjallgarðurinn í norðri
með óteljandi litbrigðum þá sólin
brýst fram. Uppgróið bruna-
hraunið í austri, gulllitur sandur-
inn og hafið í suðri sem sópað hef-
ur rekavið og netadræsum á land.
Vindurinn blæs upp sandinn sem
fær hlé við netin og myndar hæð-
ir sem verða að melgresishólum.
Tún, engi, mosi, lautir og land.
Komin er kveðjustund, hafðu
þakkir fyrir allt.
Sverrir.
Þegar ég kom inn
í fjölskyldu Hansa
snemma á áttunda
áratugnum var ég ekki nema
pínulítil og pervisin stelpa í hans
huga. Fyrir mér var hann stór
maður með mikla rödd og ákveð-
inn í fasi. Okkur gekk þó ágæt-
lega að ná saman og hóf ég störf
við söluturn þeirra Báru við
Grensásveg strax á fyrsta ári
okkar kynna. Hansi starfaði þá
sem verkstjóri Þóris í Sanitas og
við fórum í margar skemmtiferð-
ir með hressum hópi samstarfs-
manna þeirra. Eftir að faðir minn
féll frá nokkrum árum síðar, leit-
aði ég oftar en ekki til Hansa sem
Sigurhans
Þorbjörnsson
✝ Sigurhans Þor-björnsson
fæddist 1. desem-
ber 1931. Hann
andaðist 6. júlí
2016.
Útför Sigurhans
fór fram 14. júlí
2016.
reyndist mér afar
vel í alla staði.
Seinna fór svo Þórir
að vinna á leigunni
(Véla- og tækjaleig-
an Áhöld) með
Hansa. Þangað kom
ég og borðaði með
þeim feðgum hádeg-
ismat þegar ég var í
háskólanum enda
var líffræðin kennd
niðri á Grensásvegi.
Það var oft gestkvæmt á leigunni
og mikið rætt um málefni hvers-
dagsins. Hansi hafði gaman af að
spekúlera í öllu mögulegu og það
var gaman að rökræða við hann
því hann kynnti sér málin, gat
hlustað og var víðsýnn, þó hann
hefði sterkar skoðanir á flestu.
Hann hafði auðvitað sérstakan
áhuga á vélum enda hafði hann
sett saman ófáa vélarhluta um
ævina. Þar sem ég hafði lært
vélateikningu gátum við strax
fundið sameiginlegt umræðuefni
og hann fræddi mig um námsárin
sín, námsefnið og kennara sem
honum voru minnisstæðir. Hansi
var vel sigldur og hafði komið við
í mörgum hafnarborgum Evrópu
og Ameríku. Hann talaði um
Hull, Grimsby og New York
(hann sagði alltaf nevjork) eins
og hann hefði verið þar í gær.
Hann hafði einnig ferðast innan-
lands og sagði okkur frá bílferð til
Vestfjarða sem áreiðanlega hefur
verið heilmikið ævintýri því á
þeim tíma var vegakerfið í þeim
landshluta ekki eins gott og í dag.
Honum varð tíðrætt um Vík og
sveitina undir Eyjafjöllum og
greinilegt að þaðan átti hann góð-
ar minningar. Þau Bára fóru víða
saman innanlands og utan og
kom hún stundum með honum í
siglingar, meðal annars til New
York og Þórir, sem var yngstur,
fór líka með þangað. Mér fannst
þetta allt saman mjög spennandi
enda átti ég ekki kost á slíkum
ferðalögum sem barn og las bara
um þessa staði í bókum og blöð-
um. Hansi hafði líka oft komist í
hann krappan en ávallt verið
heppinn og var nánast eins og
einhver verndarhönd væri yfir
honum, hvort sem var til sjós eða
lands. Hann var farsæll maður,
ástríkur og vinmargur og hugsaði
vel um sitt fólk. Við fórum í boð til
systur hans og fjölskyldu hennar
í Keflavík og var augljóst að mikl-
ir kærleikar voru á milli þeirra
Petu og Hansa. Peta kvaddi allt
of snemma en Bragi, eiginmaður
hennar, hélt áfram góðu sam-
bandi við Hansa og sá um að
börnin héldu tengslum. Það var
ávallt glatt á hjalla hjá þeim Báru
á Skólabrautinni og mér er minn-
isstætt sextugsafmæli Hansa þar
sem var sungið og spilað á harm-
onikku og gleðin fór fram á öllum
þremur hæðunum. Á Skólabraut-
inni voru allir velkomnir og alltaf
nóg pláss fyrir alla. Ég minnist
þeirra hjóna með söknuði.
Ég þakka samfylgdina og auð-
sýnda væntumþykju alla tíð, hvíl í
friði, Hansi minn.
Ester Rut Unnsteinsdóttir.
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
Davíð
útfararstjóri
551 3485 - www.udo.is
Óli Pétur
útfararstjóri