Skagfirðingabók - 01.01.2004, Blaðsíða 20

SKAGFIRÐINGABÓK
Sér og börnum sínum til gamans batt hann nöfn nautgripanna
á Gilsbakka saman í vísu:
Huppa, Kolla, Hokurbót,
Hyrna og Stóri-Hvítur.
Svartiboli, Lukka og Ljót
og litli Bláiskítur.
Yarla hafa margar kýr borið nafnið „Hokurbót" og kannski
engin önnur en sú sem Hjörleifur skírði af glettni þar sem
honum fannst Búkollunafnið óþarflega algengt.
Sá sem þetta ritar þekkti Hjörleif Jónsson vel sem miðaldra
og eldri mann. Ætti ég að lýsa honum í tveimur orðum væru
þau: Viturt góðmenni. Hann var góður granni og taldi sig
einnig búa við gott nágrenni. Man ég vel að hann sagði að gott
nágrenni yrði seint fullþakkað. Sem bóndi var hann vel bjarg-
álna og bjó traustu búi. „Eg yngist við hvern sauðburð,“ mælti
hann á gamals aldri. Fjárhunda átti hann væna og snjall svo af
bar að venja þá. Þar á meðal var hundur sem Lappi hét og var
margra manna maki í smalamennsku. Þó er sú saga sem hér fer
á eftir ekki tengd smölun.
Einhverju sinni fór Hjörleifur ríðandi út að Silfrastöðum þar
sem hann skildi eftir hest og hnakk og tók bíl til Sauðárkróks.
Lappi varð eftir á Silfrastöðum og lá hjá hnakknum. Nú gekk
ferðin svo fram hjá Hjörleifi að hann kom ekki að Silfrastöðum
í bakaleið en hélt áfram með bíl fram fyrir Norðurá og heim.
Morguninn eftir bað hann Jóhannes bónda á Silfrastöðum að
reka Lappa af stað heim og þá mundi hann skila sér. En það
gekk ekki eftir og var hundurinn ófáanlegur til að yfirgefa
reiðtygi húsbónda síns. Gekk svo fram að hádegi. Þá biður
Hjörleifur Jóhannes að bera Lappa inn og láta símtólið við
eyrað á honum, hann ætlaði að prófa að tala við hann. Lappa
var svo komið að símanum og Hjörleifur talaði við hann
kvaðst vera kominn heim og nú ætti hann að yfirgefa hnakk-
18