Skagfirðingabók - 01.01.2004, Blaðsíða 49

HJÖRLEIFUR A GILSBAKKA
um vert vináttu þína og sona þinna.“ Alllangt var liðið á
kvöldið þegar til mín kemur Sigfinnur á Selfbssi og seg-
ir mér að koma með sér. Einnig hnippti hann í Ólsen
skólastjóra og gengum við út þrír saman. Taka þeir
stefnu eitthvað út í myrkrið og ég fylgdi á eftir. Léttum
við ekki ferðinni fyrr en í skógarrjóðri einu. Stóð þar hús
allmikið. Gengum við þar inn og staðnæmdumst í sal
meðalstórum. Gengur Ólsen þar að sjónvarpstæki og
ræsir það. Stóð ég þarna frammi fyrir litasjónvarpi fyrsta
sinn. Minntist ég þá samtals við Sigfinn nokkrum
kvöldum áður. Sagði hann mér nú að hann hefði verið
búinn að lofa því að ég fengi að sjá litasjónvarp og hefði
síðasta tækifærið verið að renna út. Þegar við gengum
aftur til veislunnar þá veit ég ekki, hvort mér var ofar í
huga sjálft litasjónvarpið eða orðheldni Sigfinns.
Sigfmnur Sigurðsson var búinn að lofa fleiru en að sýna Hjör-
leifi litasjónvarp. Hjörleifur mátti ekki fara frá Svíþjóð án þess
að hafa borðað almennilegan mat. Það fólst í því að fara á dýr-
an veitingastað og neyta þar þess dýrasta á matseðlinum. Hjör-
leifur var tregur til en lét tilleiðast að fylgja Sigfinni. Fóru þeir
nú á rándýran stað, keyptu það sem dýrast var á boðstólum.
Aðalrétturinn var nautasteik. Sigfínnur taldi það nánast hluta
af heimsmenningunni að eta slíka máltíð. Hjörleifur lét sér
fátt um finnast, viðurkenndi að þetta væri að vísu dýrasta mál-
tíð sem hann hefði keypt en bætti svo við: „En nú er ég ekki á
nokkurn hátt betur á mig kominn heldur en þegar ég hef þeg-
ið ókeypis mat hjá nágrönnum mínum.“
Þriðja atriðið af loforðum eða heitum Sigfinns komst einnig
í framkvæmd en verður ekki tíundað í þessum þætti. Enda
hafði Hjörleifur það lítt á orði. En gildismat þeirra félaga var
harla ólíkt og lystisemdir Stokkhólmsborgar vöktu Hjörleifi
hreint enga aðdáun.