Skagfirðingabók - 01.01.2004, Blaðsíða 64

SKAGFIRÐINGABÓK
ast hans birtast þessi sannindi í skýru ljósi. Minningu
bregður fyrir um bjartan dag fyrir fáum árum. Snemma
sumars áttu leið um Austurdal nokkrir sálfræðingar sem
höfðu numið saman í erlendri borg og héldu hópinn
síðan. Einn þeirra átti vináttu bóndans á Gilsbakka og
leiddi félaga sína á slóðir hans. Víst áttu þeir allt eins
von á að hitta fyrir þöglan einsetumann, jafnvel dálítið
skrítinn, en vissu betur eftir. Þeim var vel fagnað af
kvikum karli sem bauð upp á sauðburðarkaffi og spurði
almæltra tíðinda. Var sennilega ekki örgrannt um að
hann vænti nokkurs af því að komnir voru menn sem
hlytu að bera með sér nýjan fróðleik um sálardjúpin. En
því er skemmst frá að segja að gestir Hjörleifs voru í
einu og öllu þiggjendur þennan dag og héldu á brott
með fróðleik sem er ekki síður dýrmætur: Virðingin
fyrir lífi og landi, byggð á sífelldri nálægð bónda við
allt sem hrærist og fræðilegri þekkingu sem nærist og
dafnar af þeirri sömu nálægð. Þótt kynnin væru stutt og
strjál verður okkur þessi maður minnisstæðari en flestir
aðrir. Þótt hann sé farinn úr hinum sýnilega heimi mun
enginn okkar fara um Skagafjörð héðan í frá án þess að
Hjörleifur sé með í för. Hann lifir áfram í minningunni
á sinn hógværa hátt; vegalömbin birtast í nýju ljósi og
klettaskuggar segja óræðar sögur.
Og nú undir lok þessa kafla vil ég enn vitna til Guðmundar á
Egilsá: „Fjarri fór að hann væri maður flatneskjunnar. Hann
var sannur Islendingur, sonur fjalls og dals, sveitar og bæjar,
allt íslenskt var honum hugleikið.“ Rætur hans stóðu djúpt í
jarðvegi íslenskar bændamenningar sem inndalir Skagafjarðar
varðveittu öldum saman, en samfélag vort í dag hristir nú eftir
mætti úr farangri sínum og telur örnefnaskrár varðveittar á
spólu fyrir sunnan hæfa þessum sóknum betur en búseta
manna.
62