Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.07.2002, Blaðsíða 57

Hringborðíð
KavUv í (yiikrwKAV’.S'ttt't
Hvernig líður körlum í hjúkrunarstéttinni? Þeir eru
hlutfallslega mun færri hér á landi en í nágrannalöndunum.
Ritstjóri Tímarits hjúkrunarfræðinga settist niður með
þremur þeirra í Sigríðarstofu og kveikti á segulbandinu.
Hrafn Oli: Það er nú svo skrýtið með jafnréttismálin að
þau virðast oftast vera í aðra áttina. Konur hafa verið miklu
duglegri en karlar að fara inn á ný svið og samfélagið virðist
taka konum í „hefðbundnum karlagreinum“ betur en körlum í
„hefðbundnum kvennagreinum.“ Til dæmis eru konur nú 74%
nemenda í guðffæði, 55% í læknisfræði, 52% í lögffæði og
25% í verkffæðideild. A hinn bóginn eru karlar aðeins 1.4%
nemenda í hjúkrunarfræði.
Valgerður: Hvernig leið ykkur í náminu, hvemig er að vera
í námi þar sem nemendur eru svo til eingöngu konur?
Hrafn Óli: Það er þroskandi.
Sigurður: Það er hollt að venjast þvi að vera ekki alltaf að
hugsa um kynlífið þegar maður hittir fallegar konur. Því það er
ekki hægt þegar maður er í skóla með 240 konum. Þannig
eignast maður bara vinkonur, mikið af þeim og það var svolítið
skrýtið, svona fyrir mig, eins og að eignast 60 eldri systur.
Hrafn Óli: Hinsvegar er leiðinlegt þegar allur hópurinn er
kvenkenndur og umræðan og viðhorfin í náminu og námsefn-
inu er mjög kvenmiðað. Þetta er hin hliðin á því sem er vel
þekkt og konur tala um þegar þær fara inn í hefðbundna karla-
hópa. Það sýnir bara hvað við erum almennt bundin af hefð-
um. Auðvitað á umræða og námsefni að miðast jafnt við
stráka og stelpur.
Valgerður: Ykkur hefur ekkert verið illa tekið í stéttinni,
eða finnst ykkur það?
Hrafn Óli: Yfirleitt er manni vel tekið en samt sem áður
kemur oft fýrir að sagt er „komdu og gerðu þetta, af því að þú
ert karlmaður.“ Þá á maður að gera eitthvað sem reynir t.d. á
líkamsstyrk, lyfta einhverju þungu, eða eitthvað sem hefur að
gera með græjur eða tölvur eða maður þarf að hlusta á
óánægjutalið um heimilið, að karlarnir þeirra séu svona og
hinsegin og eitthvað i þá veru.
Sigurður: Já, það er sagt við mig, „Siggi þú ert ekki nógu
mikið með okkur, með hópnum,“ en ég segi, ég hef bara ekki
áhuga á því sem þið eruð að tala um í kaffipásum, ég á nú
barn sjálfur og get talað um bamauppeldi, en reynsluheimur
karla og kvenna er ólíkur, þó við séum öll hjúkrunarffæðingar.
Og það eru líka konur sem hafa ekki áhuga á að tala um sum
þessi umræðuefni.
í Sigríðarstofu.
Valgerður: Hvað með sjúklingana, hvernig hafa þeir tekið
ykkur?
Sigurður: Það er ennþá þannig, að ef maður kynnir sig
ekki sem hjúkrunarfræðing þá halda menn að við séum
læknar. Eg spyr oft ungar konur t.d. hvort þeim sé ekki sama
þó ég hjálpi þeim, þær taka því yfirleitt mjög vel.
Stefán: Ég er sammála þessu, maður fær oft mikla
upphefð, er bara læknirinn á staðnum.
Sigurður: Þetta er auðvitað persónubundið, eftir því hvern-
ig maður kemur fram, en fólk segir oft, fint að hafa karlmenn í
þessu.
Hrafh Óli: Sjúklingarnir taka manni yfirleitt mjög vel og
eru þakklátir fyrir það sem maður gerir; finnst oft meira
öryggi að hafa karlmann ef þeir eru að fara ffamúr eftir
aðgerð eða eiga erfitt með hreyfingu. Annars snýst þetta um
að vera í núinu og hlusta á hvað sjúklingarnir eru að segja
hvort sem það er með orðum eða ekki og hvernig maður
bregst við því. Arangurinn fer ekkert eftir því hvers kyns
hjúkrunarfræðingurinn er.
Valgerður: En hverju mynduð þið vilja breyta, þið viljið
auðvitað fá fleiri karla inn í stéttina?
Hrafn Óli: Auðvitað, við ættum að vera helmingur stéttar-
innar, alveg eins og þjóðfélagið er.
Sigurður: Ég vil ekki endilega fá fleiri karla, ég vil fá karla
sem hafa áhuga á hjúkrun.
Eyða þessum fordómum.
Stefán: Ég held það þurfi að byrja innan frá, auka sjálfs-
traust hjúkrunarfræðinga.
Sigurður: Það var einn læknir sem sagði um daginn að
hann hefði aldrei séð neitt jafn aumkunarvert og auglýsingu í
185
Tímarit hjúkrunarfræðinga • 3. tbl. 78. árg. 2002