Ráðunautafundur - 11.02.1984, Blaðsíða 155

147
Varast ber að taka niðurstöður einnar tilraunar of bók-
staflega, auk þess sem áhrif knosunarinnar eru háð gæðum
þurrksins (Bjarni Guðmundsson 1982). Engu að síður sýna töl-
urnar, að grösin bregðast misjafnlega við knosuninni. Skýringu
á þeim mun vantar enn.
3.2. Rakstur - dreif. Rót tilraunareitanna var mjög misjöfn,
eins og gefur að skilja. Af þeim sökum voru gerðar mælingar
á dreif eftir vélrakstur, er heyið nálgaðist hirðingarstig að
þurrki. Dreifin var metin með því heymagni, sem náðist með
vönduðum rakstri með þéttfingra hrífu.
3. tafla. Dreif eftir vélrakstur - kg þ.e. á hektara.
Gras 1981 1982 1983 Meðaltal
Beringspuntur 1041) 3572) 114 ^ J 192
Snarrótarpuntur 238 535 88 287
Vallarfoxgr.-Korpa 180 506 79 255
Túnvingull 299 595 146 347
Vallarsv.-Fylking 150 408 98 219
- " - -Isl. 181 392 147 240
- " - -Holt 197 389 147 244
1) Leiðrétt að 50% rakastigi £ dreif.
2) Leiðrétt að 20% rakastigi í dreif.
Nokkuð eru tölurnar sveiflukenndar, en að jafnaði rökuðust
beringspuntur og vallarsveifgras einna skást, en snarrótar-
puntur og túnvingull lakast. Segir þar til sín vaxtarlag þeirra
tveggja síðarnefndu. Mismunur á mestu og minnstu dreif nam
tæplega 2 hb á ha. sem er liðlega 3% meðaluppskeru.
3.3. Breytingar á fóðurgildi heysins á velli. Hér verður
aðeins greint frá breytingum á meltanleika þurrefnis, sem urðu
frá slætti og þar til heyið var hirt í hlöðu. Ættu þær að gefa
almenna hugmynd um áhrif þurrkunar á velli á fóðurgildi gras-
anna, sem rannsökuð voru. Niðurstöður eru birtar í 4. töflu.