Morgunblaðið - 02.02.2017, Síða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 2. FEBRÚAR 2017
✝ Sveinn Sig-hvatsson frá
Brekku í Lóni
fæddist 16. sept-
ember 1941. Hann
lést á hjúkrunar- og
dvalarheimilinu
Skjólgarði 26. jan-
úar 2017.
Foreldrar hans
voru hjónin Nanna
Unnur Bjarnadótt-
ir, f. 1913, d. 2005,
og Sighvatur Davíðsson, f. 1907,
d. 1981. Sveinn var þriðji í röð
sjö systkina. Eldri eru Gunnar, f.
1936, og Karl, f. 1938, og yngri
eru Dagný, f. 1943, Bjarni, f.
1944, Pálína, f. 1947, og Katrín,
f. 1953. Fyrri eiginkona Sveins
var Ásta Káradóttir og börn
þeirra eru; Davíð, f. 1964, Helga,
f. 1966, Sigrún, f. 1967, og Lauf-
ey, f. 1979. Í dag eru barnabörn-
in tíu og að auki eitt
langafabarn. Seinni
kona Sveins er Sím-
onía Ellen Þór-
arinsdóttir, f. 1947,
börn hennar af
fyrra hjónabandi
eru fimm og afkom-
endur þeirra eru
26.
Sveinn var lærð-
ur húsasmíðameist-
ari og rak eigið fyr-
irtæki stærsta hluta starfsævi
sinnar. Sveinn starfaði við iðn
sína á meðan heilsa leyfði.
Félagsstörf voru Sveini hug-
leikin og starfaði hann fyrir hin
ýmsu félög.
Útför Sveins fer fram frá
Hafnarkirkju í dag, 2. febrúar
2017, og hefst athöfnin kl. 13.
Jarðsett verður í Stafafells-
kirkjugarði í Lóni.
Nú er komið að leiðarlokum,
elsku pabbi okkar. Þrátt fyrir
stutt og erfið veikindi, sem að
lokum sigruðu þig, þá hélst þú
reisn þinni til síðasta dags. Marg-
ar góðar minningar ylja okkur
þegar við horfum aftur yfir far-
inn veg. Þú varst góð fyrirmynd,
gæddur einstöku jafnaðargeði og
rólyndi. Annað sem var eftirtekt-
arvert í fari þínu var vandvirkni,
allt sem þú tókst þér fyrir hendur
leystir þú af stakri snilld, sama
hvað var. Þú varst glettinn og
hnitmiðaður í tilsvörum og höfum
við heyrt margar skemmtilegar
sögur af þér, sem við varðveitum
í hjörtum okkar.
Efri árunum eyddir þú í þinni
ástkæru sveit, Lóni, þar reistir
þú þér sumarhús. Þar er útsýnið
einstakt og málverk náttúrunnar
margbrotið.
Það er sárt að sakna. Hvíl í
friði, elsku pabbi, börnin þín,
Davíð, Helga, Sigrún
og Laufey.
Elsku afi okkar, með þessum
orðum kveðjum við þig:
Það má svo sem vera
að vonin ein
hálf veikburða sofni í dá.
Finnst vera eitthvað
sem íþyngir mér
en svo erfitt í fjarlægð að sjá.
Það gilda má einu
hvort ég áleiðis fer
eða staldra hér ögn við og bíð.
Þótt tómið og treginn
mig teymi út á veginn
ég veit ég hef alla tíð...
verið umvafin englum
sem að vaka hjá
meðan mannshjörtun hrærast
þá er huggun þar að fá.
Þó að vitskert sé veröld
þá um veginn geng ég bein
því ég er umvafin englum
aldrei ein – aldrei ein.
Svo endalaus ótti
við allt sem er
og alls staðar óvini að sjá.
Veðrin svo válynd
og víðáttan grimm,
ég vil fría mig skelfingu frá.
Í tíma og rúmi
töfraorðin mín
og tilbrigðin hljóma svo blíð.
Líst ekki á að ljúga
mig langar að trúa
að ég hafi alla tíð ...
verið umvafin englum
sem að vaka hjá
meðan mannshjörtun hrærast
þá er huggun þar að fá.
Þó að vitskert sé veröld
þá um veginn geng ég bein
því ég er umvafin englum
aldrei ein – aldrei ein.
(Valgeir Skagfjörð)
Þín barnabörn,
Sighvatur, Hildur, Kristján,
Haraldur, Ásta, Anton,
Óskar, Eva, Auður og
Nanna.
Kær bróðir og mágur hefur
kvatt, fyrstur sjö systkina og er
nú skarð fyrir skildi. Ekki datt
okkur í hug að hann ætti svo
skamman tíma eftir, þegar hann
var fluttur suður stuttu fyrir jól.
Sveinn ólst upp í stórum systk-
inahópi þar sem margt var stund-
um brallað. Við systkinin geng-
um í barnaskóla í gamla
fundarhúsinu. Oft var erfitt að
komast þangað þegar Jökulsá
flæddi yfir Vallabakkana. Kom
sér þá oft vel hvað Sveinn var úr-
ræðagóður og óhræddur við þær
aðstæður. Þeir kostir hans nýtt-
ust vel í ævistarfinu, húsasmíð-
um. Hann var bóngóður og greið-
vikinn og leituðu margir til hans
að fá lausn sinna mála. Á fullorð-
insárum ferðuðumst við oft sam-
an um verslunarmannahelgar og
oftar og áttum góðar stundir
bæði hjá okkur í Reykjavík, á
Höfn, uppi í Lóni, á Hólmavík og
í orlofshúsum, sérstaklega á
Kirkjubæjarklaustri. Sveinn var
mikill félagsmálamaður og starf-
aði í ýmsum félögum um ævina.
Svo byggði byggingameistarinn
sér hús á æskustöðvunum, kall-
aði Litlu-Brekku og ætlaði að
eyða þar ævikvöldinu, en það
varð styttra en við var búist.
Við þökkum af öllu hjarta allar
stundir, sem við áttum saman.
Við vottum Ellen, börnum Sveins
og fjölskyldum þeirra og öðrum
aðstandendum innilega samúð.
Farðu vel, bróðir og vinur.
Karl og Kristrún.
Mig langar að minnast þín,
Sveinn, í nokkrum orðum. Við
áttum góð ár saman en svo skildi
leiðir. Börnin okkar, Davíð,
Helga, Sigrún og Laufey, svo
traust, trú og trygg. Þú varst
trúr og traustur vinum þínum og
alltaf tilbúinn að hjálpa öðrum.
Ég á margar góðar minningar
um okkur sem ég mun geyma
með mér.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Vald. Briem)
Bless vinur.
Ásta Káradóttir.
Sjö ára gamall eignast ég minn
bezta vin, sem gleymist aldrei.
Nú ertu fallinn frá, fóstri minn
og iðnmeistari, þann áratug sem
ég bjó hjá þér, lærði hjá þér, eru
þau minnisverðustu á ævinni.
Ferðamennskan um Lónið eða
íslenskt hálendi, allar næturnar
sem við vorum í tjaldvagninum
eða stóra-rauð, inni í fjöllum eða
Austurskógum.
Kennslan um akstur allra öku-
tækja eða stjórnun þungavinnu-
véla eða meðferð verkfæra er
eitthvað sem ég bý að alla ævi og
hef komið áfram til barnanna
minna.
Ég var ekki kominn á bílpróf-
saldur þegar þú sendir mig fyrst
í vinnu fyrir sveitarfélagið á trak-
torsgröfunni. Þú fékkst athuga-
semdir frá yfirvaldinu fyrir að ég
væri að aka vörubílunum í vinnu
hjá þér vorið sem ég kláraði tí-
unda bekk, en þú sendir mig á
vinnuvélanámskeiðið strax og ég
hafði aldur til. Að hafa lært hjá
þér húsasmíði og tekið við sveins-
bréfinu með þig mér við hlið er
ómetanlegt.
Þú hafðir alltaf svör, þú
kenndir mér að vandamál væru
ekki til, bara lausnir.
Símtölin sem oftast hafa byrj-
að á spjalli um veðrið verða ekki
fleiri, en minningarnar lifa
áfram.
Elvar Kaprasíus var hjá ykkur
mömmu mörg sumur í Dyngj-
unni og uppi í Lóni og átti mikinn
þátt í byggingu á Litlu-Brekku,
var þar flestar ef ekki allar steyp-
ur, klæddi húsið, múraði og mál-
aði með okkur.
Ólafur Sveinn er drengurinn
sem sameinaði nöfnin okkar og
hjörtu, hann var líka nokkur
sumur hjá ykkur mömmu að
Litlu-Brekku.
Þetta var tími sem þeir minn-
ast oft með bros á vör. Sérstak-
lega tala þeir um prakkaraskap-
inn og að það væri alltaf til
brjóstsykursmoli í afa bíl og mik-
ilvægi þess að hlusta, afi Sveinn
var fámáll og talaði ekki hátt svo
það var betra að hlusta á og fylgj-
ast með þegar hann útskýrði
verkið af mikilli rósemi og laus
við allan asa.
Stefaníu Rut fannst síðustu jól
svo tómleg því það vantaði afa
Svein á aðfangadag, en það var
orðin hefð hjá okkur að eyða
kvöldinu saman, þig vantaði líka
til að skjóta upp flugeldunum
með okkur um áramótin.
Þið pabbi voruð svaramenn
mínir þegar ég og Kristín Helga
giftum okkur. Presturinn hafði á
orði við okkur: „Tveir svara-
menn. Nei, það er ekki oft.“ En
þegar einhver hugmynd kom hjá
okkur saman, þá var nei ekkert
svar.
Undanfarin ár hef ég og fjöl-
skyldan varið megninu af sum-
arfríinu mínu að Litlu-Brekku og
hvergi kann ég betur við mig en í
þeirri fallegu sveit sem Lónið er,
áin, aurinn og fjöllin. Þau eru
mörg páskaeggin sem börnin mín
hafa opnað og borðað í Lóninu og
verða væntanlega miklu fleiri.
Þín verður sárt saknað, þú
mikli meistari, af okkur fjölskyld-
unni og verður skrýtið að koma í
Lónið og þú verður ekki þar, en
við eigum til svo margar minn-
ingar um þig og við verðum dug-
leg að varðveita þær.
Mömmu, Davíð, Helgu, Sig-
rúnu, Laufeyju og fjölskyldum
þeirra sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Kæri Sveinn, fóstri, ég kveð
þig með söknuði og þakka þér
fyrir allt sem þú gerðir fyrir mig.
Ég á þér mikið að þakka.
Ólafur Bjarni Ármannsson.
Með fáum orðum viljum við
kveðja Svein Sighvatsson, kæran
vin okkar til margra ára. Kynni
okkar hófust með sambúð hans
og Símoníu Ellen, sem er uppeld-
issystir föður míns. Ellen var mín
uppáhaldsbarnapía og helst
mátti enginn nema hún passa
okkur bræður.
Minningar okkar um Svein eru
ljúfar, jákvæðar og skemmtileg-
ar. Margar þeirra tengjast úti-
veru og ferðalögum á einu falleg-
asta svæði landsins, þ.e. Brekku í
Lóni, Lónsöræfum og nágrenni.
Það var ólýsanlega gaman og
fróðlegt að ferðast með Sveini
um þetta svæði. Engan mann
þekkjum við sem hæfari var í að
„lesa óbrúaðar jökulár“ og fórum
við nokkrar ferðirnar á lítið
breyttum jeppum yfir Skyndi-
dalsá, upp á Illakamb og yfir
sjálfa jökulána. Sveinn hafði
akstursreynslu frá unga aldri,
líklega á Willys, er hann ólst upp
á Brekku en Jökuláin var loks
brúuð árið 1952. Brúin þótti þá
mikið mannvirki.
Minnisstæðust er án efa fyrsta
ferðin og útilegan með þeim
hjónum í Lóninu. Hagleiksmað-
urinn Sveinn var þannig útbúinn
og græjaður að við borgarbúarn-
ir stóðum orðlausir. Það var
sama hvað gera þurfti að ávallt
var Sveinn með réttu græjurnar
og útbúnaðinn til þess að létta
okkur verkin, gera þau skemmti-
leg og eftirminnileg. Þá áttum við
ótaldar helgar í og við sumarhús
þeirra í Lóninu. Oft komum við
þangað með fjölda vina og kunn-
ingja og höfðum þar aðstöðu.
Margsinnis var slegið upp fjöl-
mennum veislum þar sem grill-
aður var gæðahumar og eftir
fylgdu stórsteikur með öllu til-
heyrandi. Þar var mikið gaman og
margar sögur sagðar.
Einhverju sinni sagði Sveinn
mér frá búskapnum á Brekku en
faðir hans byggði upp eina hjá-
leiguna frá Stafafelli, sem frá
fornu fari hefur verið landmesta
jörðin í Lóni. Mikill gestagangur
var á Brekku enda bærinn í al-
faraleið. Þá sagði móðir Sveins
okkur frá uppgræðslunni í landi
Brekku en þar er nú einn af
fallegri gróðurlundum landsins.
Um margt vorum við Sveinn sam-
mála en þó ekki í pólitík því sann-
ari Framsóknarmann var vart að
finna þótt víðar væri leitað.
Duglegri og iðjusamari maður
en Sveinn er vandfundinn. Um
tíma var hann með fjölda manna í
vinnu og tók að sér ýmis stórverk-
efni. Þekkt er að verktakastarf-
semi á landinu getur verið sveiflu-
kennd og án efa þurfti Sveinn að
takast á við kosti þess og galla að
vera sjálfstæður atvinnurekandi.
En aldrei heyrði ég Svein tjá sig
um þá hlið rekstrarins eða tala illa
um nokkurn mann. Sveinn var í
mínum huga þannig gerður að
hann var alltaf að vinna og honum
féll aldrei verk úr hendi.
Tíminn flýgur og þegar horft er
til baka finnst okkur ekki svo
langt síðan Sveinn hélt með glæsi-
brag upp á 50 ára afmæli sitt.
Veislan var haldin að Reynivöllum
og fjöldi ættingja, vina og kunn-
ingja var mættur. Að sjálfsögðu
var Sveinn búinn að sækja „væn-
an klump úr Vatnajökli“ til kæl-
ingar á hinum ýmsu drykkjum
sem í boði voru.
Elsku Ellen, Óli Bjarni, að-
standendur og vinir. Við kveðjum
góðan vin okkar og félaga með
söknuði.
Blessuð veri minning Sveins
Sighvatssonar.
Jóhanna G. Linnet og
Kristján B. Ólafsson.
Minn góði vinur, Sveinn Sig-
hvatsson byggingameistari, hefur
kvatt jarðvist eftir stutta sjúk-
dómsglímu.
Nú verður ekki oftar hringt á
föstudags- og laugardagskvöldum
til að segja fréttir úr Lóni og
kankast ögn á um pólitík í víðustu
skilgreiningu.
Ég verð sennilega ekki oftar
ávarpaður „ljúfurinn minn“ og
spurður í lækkuðum rómi „hvað
get ég sagt þér meira?“ á þann
hátt að það heyrist hvernig við-
mælandinn hallar undir flatt,
sposkur á svip.
Nú er enginn lengur til að
kenna manni akstur í aurbleytum
Jökulsár, enginn lengur til nætur-
langra bílaviðgerða fyrir gestina
manns að sunnan, enginn til að út-
skýra eðli og eiginleika mismuna-
drifs á áttunda koníaksglasi. Hún
var krókótt slóðin heim þann
morguninn í nýfallinni mjöll.
Áratugum saman höfum við
Sveinn í bróðerni tekist á og
bollalagt um málefni heima-
byggðar okkar og þjóðmál og
heimsmál þegar svo bar undir.
Báðir vorum við í árdaga traustir
kaupfélagsmenn, en víglínan lá
um framsóknarmennskuna.
Ég heimsótti Svein reglulega á
Borgarspítalann meðan hann lá
þar í sínum veikindum. Öll okkar
goð voru fyrir löngu af stalli fallin
og engin pólitísk glímutök að
finna, svo við ræddum meira um
liðna og betri tíð og sameiginleg
ævintýri.
Í eina heimsóknina kom með
mér sameiginlegur vinur okkar,
Bangsi.
Við rifjuðum upp veiðiferð um
Jökulsá í Lóni, þegar Bangsi fór í
hylinn um leið og laxinn gekk í
netið – Bangsi svamlaði í hylnum
meðan hlúð var að laxinum á
bakkanum.
Og við rifjuðum upp sögu allra
okkar sagna, af því þegar við
sigldum á lítilli gúmmítuðru frá
Illakambi og fram á Jökuls-
áraura. Við Bangsi fengum þar
ótal mörg köld böð í flúðum og
hyljum Jöklu, en með einhverjum
undarlegum hætti hélt Sveinn
sér í stafni tuðrunnar eins og „ró-
deó-kúreki“ á ótömdu trippi.
Það örlaði fyrir brosi undir
fyrri sögunni og gott ef axlirnar
lyftust ekki ögn og höfuðið hall-
aði undir flatt á koddanum.
Í lok seinni upprifjunarinnar
var glettnisglampi í augunum og
við hlógum saman í hinsta sinn.
Leiðir okkar Sveins lágu fyrst
saman í byggingargeiranum.
Hann var í fyrstu byggingar- og
skipulagsnefndinni sem ég stýrði
þegar ég réðst til starfa sem
byggingarfulltrúi í Austur-
Skaftafellssýslu 1980.
Sveinn var gegnheill heiðurs-
maður. Á löngum ferli sínum sem
byggingameistari og verktaki
notaði hann aðeins eina kenni-
tölu. Ef útkoma verka var nei-
kvæð þá þrælaði hann sjálfur þar
til skuldir voru greiddar og geng-
ið frá málum.
Nærri leiðarenda var hann
ósáttur við hve sjúkdómurinn fór
hratt að. Hann óttaðist að hann
mundi skilja eftir einhverja lausa
enda, einhver óuppgerð mál.
Sveinn var hjálpfús og greið-
vikinn mannvinur. Þau eru ótelj-
andi skiptin sem hann hefur
komið mér til aðstoðar í ýmiskon-
ar vanda og hann átti drjúgan
þátt í að koma syni mínum til
manns, hafði hann í vinnu og ann-
aðist hann eins og væri hann
einkasonur.
... „nú get ég ekki sagt neitt
meira“.
Við Kristbjörg og börn okkar
kveðjum kæran vin og vottum
öllum aðstandendum hans inni-
lega samúð.
Árni Kjartansson arkitekt.
Sveinn
Sighvatsson
HINSTA KVEÐJA
Elsku afi, takk fyrir all-
an ísinn og góðu eggin úr
hænunum þínum.
Það er skrítið að afi sé
ekki lengur hér hjá okkur
og afi, hafðu það gott hjá
Guði.
Auður Freyja og Nanna Eir.
Fáar manneskj-
ur, utan minna nán-
ustu, hafa haft eins
mikil áhrif á mót-
unarár mín og viðhorf í æsku
sem Þórarinn Eyþórsson, þjálf-
ari minn í Val frá þrettán ára
aldri og meira eða minna eftir
það, fram yfir tvítugt. Hann inn-
rætti mér og okkur stelpunum
þau viðhorf til lífsins sem hafa
orðið okkur til góðs allar götur
síðan.
Tóti notaði óvenjulega aðferð
til að ná til okkar unglings-
Þórarinn
Eyþórsson
✝ Þórarinn Ey-þórsson (Tóti)
fæddist 23. mars
1937. Hann lést 19.
janúar 2017.
Útför Þórarins
var gerð 30. janúar
2017.
stúlknanna sem
virkaði vel og var
ekki á hvers manns
færi í þá daga. Með
sinni hæglátu og yf-
irveguðu framkomu
náði hann að virkja
það besta sem til
var í hverri okkar
og aldrei minnist ég
þess að hann hafi
gert mannamun.
Við bárum ótak-
markaða virðingu fyrir honum
og sú staðreynd hvatti okkur
áfram til að gera vel og kallaði
fram löngun til að gera honum til
geðs og gleðja.
Með meðfæddri þekkingu
sinni á manneskjunni náði hann
til okkar og vissi hvernig bæri að
koma fram við okkur. Virðingin
sem hann bar fyrir okkur skilaði
sér til baka og kannski einmitt
þess vegna náðum við árangri
sem síðan hefur ekki verið leik-
inn eftir. Okkur þótti sjálfsagt að
leggja allt sem við megnuðum á
okkur til að ná sem lengst. Hann
kenndi okkur að bera virðingu
fyrir andstæðingunum og að það
væri ekki sjálfgefið að vinna. Við
yrðum að læra að tapa líka. Og
svo lengi sem við legðum okkur
fram væri ekki nein skömm að
því að viðurkenna sig sigraðan.
Þeir sem til þekkja vita að það
er engu liði hollt að vinna alla
leiki ár eftir ár, en við Valskonur
áttum fjögurra ára samfellda
sigurgöngu ef ég man rétt, án
þess að tapa svo mikið sem leik.
Það var því ekki góð tilfinning
þegar þeirri göngu lauk. En Tóti
tók því eins og hverju öðru
hundsbiti og sagði okkur að
spýta í lófana og gefast ekki upp.
Við hefðum haft gott af að tapa.
Það yrði okkur hvatning til að
staldra við og endurskoða hlut-
ina. Það hefði getað farið illa og
haft slæm áhrif, en ekki með
Tóta sem leiðbeinanda.
Tíminn sem ég átti með Vals-
liðinu og Tóta er í minningunni
eitt dásamlegasta skeið lífs míns.
Ef ekki hefði verið fyrir hann, er
ég hrædd um að margar okkar
hefðu flosnað upp úr íþróttinni,
en hann kunni ráð til að halda
okkur við efnið. Ég held að flest-
ar okkar sem vorum undir hand-
leiðslu hans geti vísað í einhverja
minningu sem hafði þau áhrif að
snúa til baka og láta ekki deigan
síga.
Fyrir munn okkar flestra get
ég fullyrt að við erum þakklátar
fyrir það uppeldi sem við hlutum
á mótunarárum í lífi okkar. Virð-
inguna fyrir félaginu og íþrótt-
inni var hann óspar á að innræta
okkur og ekki síst að fylla okkur
stolti fyrir að tilheyra Val.
Það vissum við í hjarta okkar
að var upphefð sem við mættum
ekki setja blett á og því fylgdi
því ábyrgð að vera í Val og spila
undir merki félagsins.
Fyrir allt sem Tóti gaf okkur
er ég óendanlega þakklát og
mæli örugglega fyrir munn okk-
ar allra þegar við kveðjum hann
nú. Sigríði og dætrum sendi ég
innilegar samúðarkveðjur.
Bergljót Davíðsdóttir.