Morgunblaðið - Sunnudagur - 30.04.2017, Blaðsíða 19

Morgunblaðið - Sunnudagur - 30.04.2017, Blaðsíða 19
Frelsi þess að vera einhleypur er þó allt öðru- vísi hér heima en í London og mun auðveldara úti. „Ég bjó þar við mikið frelsi sem einhleyp kona. Frelsi til að fara ein í bíó, ein á veit- ingastað, ég sótti öll leikhúsin og söngleiki og svo var líka bara svo mikið frelsi í umræðunni. Þegar ég kom aftur heim fannst mér stundum eins og ég væri að troða sér í mjög þröngan skó! Ég get ekki neitað því. En úti, auk þess að styrkja mig með því að byggja mig upp líkamlega og takast á við erfið vitsmunaleg verkefni í skólanum, þá sótti ég líka sálfræðimeðferð í þrjú ár. Ég ákvað að ég ætlaði að vinna úr þessu með einhverjum þar svo ég gæti talað um þetta. Farið yfir þetta aft- ur og aftur, kannski vegna þess að ég ætlaði heldur ekki að leyna þessu. Ég ætlaði ekki að lifa með leyndarmál.“ Hvað hefurðu fyrir stafni þegar þú ert ekki að kenna, hvað geturðu sagt okkur um líf þitt síð- ustu árin? „Mér finnst ég aldrei vera ein. ég hef alltaf nóg að hugsa um, grúska í og pæla og er ánægð að vera komin með þessa tegund af menntun þannig að ég get alltaf verið að velta einhverju nýju fyrir mér og reyna að sjá hlutina í nýju ljósi. Ég stunda mikið líkamsrækt og hleyp all- an ársins hring, Tína er hlaupahundurinn minn núna. Ég skrifa og rannsaka og er rekin áfram af forvitni sem er mjög rík í mér og hjálpaði mér í gegnum þetta. Þessa dagana er ég að undirbúa mig undir það að hjóla og ganga Jakobsveginn en systir mín og bróðurdóttir koma með mér. Ég rækta garðinn minn og hef gaman af því að hugsa um húsið mitt og breyta eftir mínu höfði eins og ég hef verið að gera.“ Hugsarðu mikið til Sigursteins? „Nei, veistu það, ég geri það ekki. Það er ann- ar maður búinn að vera í lífi mínu um stund- arsakir en ég var í stuttri sambúð þegar ég var í London og það er vinátta sem hefur haldist í 30.4. 2017 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 19 Gangan „Úr myrkrinu í ljósið“ verður farin í Reykjavík og á Akureyri aðfaranótt 6. maí næstkomandi til að minnast þeirra sem hafa tekið líf sitt og til að gefa von. Pieta á Íslandi stendur fyrir göngunni en gengið er úr myrkri og inn í dagsbirtina, 5 km leið, til að safna fé fyrir Pieta húsi sem stefnt er á að opna á Íslandi í lok ársins, að írski fyrirmynd. Skráning er á Pieta.is og þátttökugjald er 2.800 kr. Gangan í Reykjavík hefst kl. 04.00 við húsnæði KFUM og KFUK við Holtaveg í Laugardal. Gangan á Akureyri hefst á sama tíma við Leikfélag Akureyrar. GANGAN ar í Háskóla Íslands, kryfja hlutina og spyrja nýrra spurninga. „Eitt af því ánægjulegasta og skemmtilegast sem ég geri í mínu starfi sem háskólakennari er einmitt leiðsögn við nemendur sem eru að skrifa ritgerðirnar sínar og að vera með þeim þegar þau fara í gegnum mjög erfiða fasa í ritgerð- arskrifunum þar sem þau verða frústreruð: „Hvað á ég að gera við þetta allar þessar upp- lýsingar, Sigurbjörg?“ Og vera með þeim þegar þau verða fyrir þessari „aha“ upplifun. Það er rosalega gaman að sjá ungt fólk upplifa það og mér finnst það vera það ánægjulegasta sem ég geri í minni vinnu í dag, að vera með ungu fólki sem er að fara í gegnum þetta ferli að sjá hlut- ina í nýju ljósi. Og ég, já, ég er fegin að ég er komin hingað, ég er fegin að ég hætti ekki við.“ Hvernig var að koma heim frá London? „Það var erfitt á ýmsan hátt því þá þurfti ég að fóta mig í þessu húsi sem ég ætlaði að setja mitt mark á en ekki láta það vera mótað af hon- um. Samfélagið okkar hafði líka breyst svo mik- ið, allt svo uppsprengt og gírað. Mér fannst fólk sem ég hafði verið með á þessum erfiða áratug í mínu lífi, 10. áratugnum, og sem ég hafði þá upplifað að væri greinandi og hefði gagnrýna hugsun og var að fást við áhugaverðar spurn- ingar um lífið og tilveruna, mér fannst þetta fólk líka hafa breyst. Allir voru einhvern veginn að meika það. Svo var ég komin með doktorsgráðu úr mjög góðum skóla og átti bara að meika það. En hrunið kemur og ég verð atvinnulaus í 19 mánuði, það er að segja, ég hafði ekki verkefni hér heima en hafði alltaf verkefni erlendis frá og hef alltaf haft þau; rannsóknarvinnu fyrir al- þjóðlegar stofnanir og rannsóknarstofur. Ég hafði alltaf tekjur en þetta gerði það að verkum að maður var einyrki á þessum tíma. Síðustu 10 árin eru þannig að ég er í öðruvísi uppbygging- arfasa, meira í efnislegum heimi, að byggja upp heimili mitt og nýjan starfsferil.“ gegnum tíðina. Stopul því við erum sitt í hvoru landinu og hann út um allan heim. Stundum veit ég ekkert hvar hann er og velti því ekkert fyrir mér. Og svo hef ég kynnst mörgum mönnum síðan Sigursteinn dó en hef samt ákveðið að vera ein. Þannig að það er ekki eins og það séu ekki einhverjir menn í lífi mínu. En ég er ekkert upptekin af þessu hvort ég er ein eða ekki. Mér finnst ekkert vont að vera ein, mér finnst minn eigin félagsskapur bara skratti góður og skemmtilegur. Mér líður ofsalega vel með sjálfri mér og ekki skemmir að hafa hana Tínu. Og mér finnst líka þegar ég er ein og er svona að þvælast um; mér finnst ég kynnast svo mörgu fólki. Meira en þegar ég er að ferðast í félagsskap. Ég ætla að segja þér líka svolítið sem er merkilegt. Þetta segir maður kannski ekkert voðalega oft því það er svo auðvelt að misskilja þetta. Þú spurðir hvort ég hugsaði oft um Sig- urstein. Hann kemur einstaka sinnum upp í huga mér en það kemur líka upp ákveðið þakk- læti, því auk alls þess sem ég fékk frá móður minni, þá gaf hann mér ákveðinn grunn í mínu fyrra lífi. Við mótuðumst saman sem unglingar og hann gaf mér eitthvað svo gott veganesti sem ég bý að og hugsa stundum um. Ég er svo fegin því úr því að þetta gerðist að ég skyldi hafa haldið í von og ég skyldi hafa uppgötvað þessa forvitni sem hefur teymt mig áfram. Vegna þess að ég er búin að upplifa hluti, er búin að reyna hluti núna eftir að hann dó sem ég hefði ekki viljað vera án. Sem ég er ekki viss um að ég hefði kannski reynt. Svona getur líf manns um- turnast á einni nóttu, maður ákveður það ekkert sjálfur en það er bara að reyna að átta sig á því í hverju val manns getur verið fólgið. Hvað get ég gert núna? Ég tók þessi skref að umbreyta lífi mínu, það var ekki auðvelt, það var ekki án áhættu og ekki án kvíða. Ég er oft búin að vera hrædd hvernig þetta færi allt saman. Mér finnst ég hafa nokk- uð gott vald á lífi mínu núna. Ég er þó meðvituð um það að í einni svipan getur allt gerst.“ Hvað finnst þér þú geta sagt við fólk sem hef- ur lent í því að missa sína nánustu á þennan hátt? „Það er alltaf einhver von. Von um að eitthvað nýtt geti gerst. Ekki missa þessa von. Og leita sér aðstoðar til að fá að syrgja. Vinna úr sorginni, leyfa því að bíða, hvernig sorgin er tilkomin. Og skilaboðin til fólks almennt; leyfið eftirlifendum að syrgja við þessar aðstæður, það er fyrst og fremst sár sársauki sem er kveljandi, og hann er ennþá erfiðari ef við fáum ekki hreina samúð sem við þurfum öll á að halda þegar við missum. Það sem virkaði fyrir mig var að ákveða að standa með Sigursteini. Vernda minningu hans og mér fannst ég gera það best með því að lifa og láta eitthvað gott af mér leiða. Vera sterk og hugsa vel um sjálfa mig eins og hann hefði viljað að ég gerði, mín vegna. Mér finnst alltaf mikilvægt að vernda minningu hans. Þetta var fallegur maður og einstaklega góður. Komdu, ég skal sýna þér myndir af honum.“ Morgunblaðið/RAX „Ég ætlaði ekki að halda í annað en bara ein- hverjar góðar minningar og þakklæti fyrir allt sem hann gaf mér. En hann gaf mér alveg svakalega áskorun líka en ég hef aldrei ásakað hann. Ég get ekki hugsað mér að skilja þannig við hann, aldrei.“

x

Morgunblaðið - Sunnudagur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið - Sunnudagur
https://timarit.is/publication/1078

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.