Feykir - 04.02.2016, Blaðsíða 10

10 05/2016
Alltaf með ömmuteppi í vinnslu
-Oftast er ég með margt á
prjónunum, en þar sem jólin
eru ný afstaðin fækkaði
verkefnunum talsvert og ný
fara að hlaðast upp.
Lopapeysur hefðbundnar og
óhefðbundnar fara á prjónana
og er ein gömul lopapeysa
prjónuð úr afgöngum af
peysum af allri fjölskyldunni,
sennilega í mesta uppáhaldi hjá
mér. Hún gleður mig mikið og
henni má alls ekki henda.
Alltaf er ég með ömmuteppi í
vinnslu, sem kemur ekki til af
góðu. Eitt sinn var ég að hekla
slíkt teppi (hugmyndaflugið
hefur trúlega ekki verið meira en
það í það sinn) og ætlaði ég bara
að eiga það sjálf. Spurði þá ein
dóttir mín: „Er þetta teppi handa
mér?“ Ekki datt mér í hug að
nokkur vildi eiga svona teppi og
varð mjög hissa. Síðan er ég alltaf
byrjuð á nýju teppi áður en ég
Peysur á barnabörnin. MYNDIR: ÚR EINKASAFNI
Ég er alin upp við miklar
hannyrðir og sem barn hélt ég að
svona ætti þetta að vera, allt
heima saumað, prjónað og
heklað. Var sjálfsagt að ég reyndi
eitthvað fyrir mér í höndunum.
( HVAÐ ERTU MEÐ Á PRJÓNUNUM ) berglind@feykir.is
Guðrún Ágústa Árnadóttir / Sauðárkróki
Það var ýmislegt sem
kom upp í huga minn
þegar Edda María
samstarfskona mín
skoraði á mig að vera
næsti áskorendapenni
Feykis. Mér datt fyrst
í hug að skrifa um
eitthvað sem tengist
starfi mínu sem náms-
og starfsráðgjafi eins
og mikilvægi þess að
einstaklingar fái þá
náms- og starfsráðgjöf
og fræðslu sem þeir
eiga rétt á skv. lögum
eða mikilvægi þess
að nemendur sem eru
að glíma við einhvers
konar námserfiðleika
fái aðstoð við að finna
þau tæki og tækni
sem geta hjálpað. Ég
ákvað hins vegar að
líta mér enn nær og
skrifa um stærsta og
mikilvægast hlutverkið
sem ég sinni og það er
foreldrahlutverkið.
Ég er svo heppin að
vera móðir tveggja
stúlkna og stjúpmóðir
tveggja drengja.
Drengirnir eru fluttir að
heiman og farnir að
lifa sínu fullorðinslífi
en stúlkurnar mínar
eru enn í grunnskóla
og lifum við því og
hrærumst í því umhverfi
sem honum tengist.
Líf grunnskólabarna
er ekki alveg einfalt.
Það er ekki nóg með
að það þurfi að mæta
í skólann daglega og
læra heima heldur er
ýmislegt annað sem
grunnskólabörn taka
sér fyrir hendur. Þar má
nefna íþróttaæfingar,
tónlistarskóla, ýmiss
konar frístundastarf,
vinahópa og afmæli
auk ýmissa viðburða
sem tengjast skólanum.
Ég fæ það oft á
tilfinninguna að það
sé full vinna að fylgjast
með öllu því sem
börnin eru að gera,
passa að þau mæti
á réttum tíma hér og
þar og gleymi engu
sem máli skiptir. Auk
alls þess sem börnin
taka þátt í þá erum við
foreldrarnir oft á tíðum
ansi uppteknir bæði við
vinnu og frístundir.

Ég hef oft velt því
fyrir mér í öllu þessu
praktíska skipulagi
hversdagsins hvort
við séum kannski of
upptekin til að njóta
þess einfaldlega
að vera til. Hversu
oft setjumst við t.d.
niður og raunverulega
hlustum á það sem
börnin okkar eða maki
hafa að segja (þá á ég
við án þess að vera í
ÁSKORENDAPENNINN
UMSJÓN berglind@feykir.is
Margrét Arnardóttir Sauðárkróki skrifar
Erum við of upptekin til
að njóta þess að vera til?
símanum á meðan!)?
Hversu oft fáum við
okkur göngutúr eða
förum í sundferð
þar sem áherslan er
eingöngu á að njóta
þess að vera saman án
þess að vera uppfull
af því að við séum
að missa af einhverju
einhversstaðar? Þegar
öllu er á botninn hvolft
þá kemur þessi tími
ekki aftur og það
sem í mínum huga er
mikilvægast í þessu
lífi er að skapa góðar
minningar með mínum
nánustu.

Ég er svo heppin að
vinna með börnum
og ungmennum
dags daglega og fyrir
skemmstu kom til mín
barn til að biðja um
ráð. Spurning barnsins
var á þessa leið: „Hvað
get ég gert til að fá
mömmu og pabba
til að hætta að vera
alltaf í símanum og
hlusta á mig?“ Svarið
ætla ég að láta ykkur
um en spurningin
fékk mig allavega til
að hugsa minn gang.
Hvað er það sem er
svo mikilvægt að við
getum ekki litið upp
úr því og hlustað á
það sem börnin okkar
hafa að segja? Hvaða
skilaboð erum við að
senda þeim með því
að gefa okkur ekki tíma
til að taka þátt í þeirra
daglega lífi? Hvernig
fyrirmyndir erum við og
hvernig einstaklinga
erum við að móta til
framtíðar? Þegar stórt
er spurt...
- - - - -
Ég ætla að skora
á vin minn og
samstarfsfélaga
Ingva Hrannar
Ómarsson að vera
næsti áskorendapenni
Feykis.
klára það síðasta, því alltaf kemur
sama spurningin: „Hvenær fæ
ég mitt teppi?“ Þá get ég svarað:
„Ég er byrjuð á því.“
Það fyrsta sem ég man eftir var
að ég saumaði myndir í pappa,
teiknaði mynd, Óla prik eða hús,
stakk svo göt í myndina og
kom þetta og varð smá saman
lausara á prjónunum. Flókin
handavinna er fyrir mér bara
áskorun til að kanna getu mína,
saumaði í, þetta gekk vel. Í
upphafi gekk prjónaskapurinn
ekki eins vel, enda ekki til grófari
prjónar en no. 2 og garnið svo
fínt að það var varla hægt að
höndla það, en með æfingunni
en það sem er einfalt nýtist oftast
best og er að mínu mati fallegast.
Oft berast mér ýmsar óskir.
Óskalistinn er oft langur og óljós,
eitthvað sem einhver er að hugsa
um. Hingað til er óljósasta óskin
sennilega brúðarkjóll dóttur
minnar. Eina sem ég fékk til að
styðjast við var munstrið sem átti
að vera í kjólnum. Nú er á
prjónunum peysa sem elsta
barnabarnið bað um, stelpuleg,
ekki þykk og á að vera falleg.
Seinna kemur í ljós hvort hún
henti fyrir unglinginn.
Ég ætla að skora á hana Olgu
Alexandersdóttur samstarfs-
konu mína að sýna okkur inn í
handavinnuheiminn sinn veit ég
að þar er af mörgu að taka. Olga
er fjölhæf og afkastamikil hann-
yrðakona og það verður gaman
að sjá hvað hún sýnir okkur.
Sjölin sem allir þurftu að eiga. Peysan sem ekki má henda.
Ömmuteppi. Stundum er farið út fyrir rammann.