Morgunblaðið - 11.01.2018, Síða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. JANÚAR 2018
✝ Svala ÞorbjörgBirgisdóttir
fæddist í Reykjavík
19. september 1950.
Hún lést á Borg-
arspítalanum 25.
desember 2017.
Foreldrar Svölu
voru Birgir Ólafs-
son, f. 26.6. 1931, d.
12.4. 1972, og Ólína
Þorsteinsdóttir, f.
24.3. 1930, d. 4.8.
2017.
Systkini Svölu eru Ólafur Við-
ar, f. 9.9. 1952, Steinar, f. 25.5.
1955, og Sigrún, f. 24.2. 1960.
Svala giftist Brynjólfi Sigur-
björnssyni, þeirra leiðir skildi.
Dóttir þeirra er
Erla, f. 12.6. 1977,
eiginmaður hennar
er Ola Nilsson. Svala
átti áður dótturina
Ólínu Gyðu, f. 3.8.
1969, hennar maður
er Claudio Rizzi,
sonur þeirra Bjarki
Thor. Ólína átti áður
dótturina Thelmu
Björk, eiginmaður
hennar er Ferhat
Kaya, dóttir þeirra er Melisa Sól-
ey. Eftirlifandi eiginmaður Svölu
er Hörður Sigurðsson.
Útför Svölu fer fram frá Linda-
kirkju í dag, 11. janúar 2018,
klukkan 15.
Ég held að faðir minn og eigin-
maður Svölu, Hörður Sigurðsson,
myndi hafa sagt hér sem hinstu
kveðju til hennar Svölu sinnar –
en við vitum jú öll að þótt hann sé
með okkur í dag þá er hugur hans
farinn til annars veruleika. Ég
held að hann hefði sagt eitthvað á
þessa leið:
Svala mín, það er komið að því.
Við erum bæði lögð af stað í okkar
hinstu ferð, ég að hluta – en þú al-
gjörlega. Ég vil þakka þér fyrir
samfylgdina, þú varst yndisleg,
fylltir líf mitt af gleði og fólki, sól
og hita og svei mér þá ef ég varð
ekki ungur í annað sinn við að
kynnast þér og það var gott að
upplifa.
Það er margs að minnast, hlát-
urs þíns, hvað þú varst heil í því
sem þér fannst rétt. Þegar þú dast
ofan í Rauðu ástarsögurnar og
varðst sambandslaus. Þegar þú
sagðir „Hörður minn,“ eða „Haddi
minn“ með blik í augum – þá
bráðnaði ég allur og horfði á þig
og sagði á móti „Svala mín“ líka
með blik í augum – og við vorum
eitt í augum og huga hvort annars.
– Pabbi hefði líka dregið fram
bókina Spámanninn eftir Kahlil
Gibran og vitnað í hana. Ég vel því
texta úr þeirri bók sem ég held að
faðir minn hefði valið sem kveðju-
orð til hennar Svölu sinnar:
„Og hann sagði við sjálfan sig: Skyldi
skilnaðarstundin verða dagur sam-
fundanna? Og mun það með sanni sagt
verða, að kvöld mitt sé morgunn nýs
dags?“
Og um ástina:
„Hvað er ást? … Þegar ástin kallar á þig,
þá fylgdu henni, þótt vegir hennar séu
brattir og hálir. Og láttu eftir henni, þeg-
ar vængir hennar umvefja þig, þótt
sverðið, sem falið er í fjöðrum hennar,
geti sært þig. Og þegar hún talar til þín,
þá trúðu á hana.“
Á öðrum stað segir:
„Meistari, talaðu við okkur um hjóna-
bandið.“
Og Almústafa segir:
„Þið fæddust saman, og saman skuluð
þið verða að eilífu. Saman skuluð þið
verða, þegar hvítir vængir dauðans
leggjast yfir daga ykkar.“
„Sorgin og gleðin ferðast saman að húsi
þínu og þegar önnur situr við borð þitt,
sefur hin í rúmi þínu. Þú vegur salt á
milli gleði og sorgar.“
Þar til dauðinn aðskilur, Svala
mín, ferðumst við saman.
Góða nótt og drauma.
Við sjáumst. Þinn
Hörður.
Elsku mamma. Hvernig gastu
skilið mig eftir með öllum þessum
vitleysingum? Hver á núna að
hlæja að öllum kjánabröndurun-
um mínum? Hver á að fara í
hláturskast með mér svo maður
fái illt í magann? Hver á að
skamma mig þegar ég segi eitt-
hvað óviðeigandi? Þú veist ég
hlusta ekki á neinn annan.
Ég sakna þess að geta ekki
hringt í þig og spjallað og deilt öllu
sem er að gerast í lífi mínu. Ég er
svo þakklát fyrir að þú gast séð
húsið okkar Ola í Svíþjóð.
Þú gafst mér hring á brúð-
kaupsdaginn okkar Ola. Ég man
svo vel eftir þessum hring á fingr-
inum þínum alla mína barnæsku.
Sé alltaf höndina þína fyrir mér
þegar ég ber hann. Nettur gull-
hringur með stórum og fallegum
steini. Þú sagðist hafa keypt þenn-
an hring fyrir mörgum árum með
mig í huga. Ég ber þennan hring á
hverjum degi. Andlát þitt er svo
óraunverulegt, mér finnst ég geta
hringt í þig hvenær sem er. Ég get
fundið fyrir hendinni þinni á vang-
anum.
Ég get ennþá séð þig fyrir mér
úti á veröndinni minni að reykja
og tala við Sigrúnu í símann. Áður
en þú fórst að sofa það kvöldið
faðmaðir þú mig svo þétt eins og
enginn væri morgundagurinn.
Daginn eftir þegar við fórum á
fætur faðmaðir þú mig aftur eins
og enginn væri morgundagurinn.
Þú gerðir það alltaf í hvert
skipti sem þú sást mig. Hvort sem
það voru nokkrir klukkutímar síð-
an, nokkrir mánuðir eða nokkur
ár. Þetta fór svo í taugarnar á mér.
Það sem ég þrái þetta faðmlag þitt
einu sinni enn. Elska þig alltaf.
Þín
Erla.
Ég trúi þessu ekki, ég trúi ekki
að þetta sé að gerast, ég trúi þessu
ekki eru orð sem hafa verið fljót-
andi í huga mínum síðustu mánuði.
Í hjarta mínu er ég hrædd, óörugg
og áttavilt en samt segir undir-
meðvitundin mér að ég verði að
standa mig og vera sterk, annað er
ekki í boði. Þetta er ekki að gerast,
ef ég bara hugsa að í dag er dag-
urinn í gær og í gær var dagurinn
á undan fæ ég þá þær báðar aftur
til mín? Við vorum nýbúnar að
kveðja mömmu. Nei, það gengur
ekki svoleiðis fyrir sig. Það kemur
alltaf nýr dagur eftir þennan dag
með nýjar vonir og þrár. Á morg-
un verður þetta bærilegra, það eru
nýju orðin í huga mínum þegar
tárin reyna að brjótast fram.
Svala systir var alltaf hress og
tók alltaf brosandi á móti mér.
Hún vildi alltaf allt fyrir mig gera.
Hún vildi leika, syngja og
dansa, já dansa eins og enginn
væri morgundagurinn þótt hún
hefði verki um allan skrokkinn;
„ég bara hugsa um það á morgun“
sagði hún þegar ég spurði hana
hvort hún þyrfti ekki að fara sér
rólega þegar hún sagði mér
spennt að hún væri með dans-
herra í kvöld og nú yrði sko dans-
að.
Litla systir. Komdu til mín, ég
sakna þín, hvenær ætlar þú að
heimsækja mig? Ég þarf svo að fá
að faðma þig.
Stundum fór ég en oftar fór ég
ekki. Ég heimsótti hana í Hlíðar-
gerði og á Sogaveginn svo í Eyja-
bakkann og einnig þegar hún var
að vinna á Sólheimum í Grímsnesi.
Ég fór til hennar til Vestmanna-
eyja og til Seyðisfjarðar og síðustu
heimsóknirnar voru til hennar á
Spáni.
Svölu fannst gaman að skapa
eitthvað, fyrr á árum hnýtti hún
hengi fyrir blómapotta og borð,
seinni árin vann hún við að búa til
alls konar listaverk úr gleri, mynd-
ir, skálar, krossa, lampa o.fl. þegar
heilsa hennar leyfði.
Hvíl í friði. Þín systir,
Sigrún.
Elsku vinkona. Orð fá ei lýst
hversu mikið ég mun sakna þín.
Sakna hlátursins og allra skemmti-
legu stundanna sem við áttum sam-
an í gegnum lífið. Sakna tryggðar
þinnar og væntumþykju sem aldrei
bar skugga á. Þó að það liði oft
langur tími milli símtala eða sam-
verustunda var alltaf eins og við
hefðum hist á hverjum degi og
þráðurinn bara tekinn upp þar sem
frá var horfið. Ég þakka fyrir allar
góðu minningarnar sem munu ylja
mér um ókomna tíð. Þakka þér fyr-
ir allan stuðninginn þegar ég þurfti
á vini að halda. Síðast þegar við
hittumst lást þú á Borgar-
spítalanum og varst mikið veik. Ég
reyndi að koma eins oft og ég gat til
að heimsækja þig og ég sá þér
hraka í hvert skipti. Það var veru-
lega sorglegt að sjá þig svona og
vita að við myndum ekki hittast oft-
ar. En með tímanum fylltist ég
þakklæti yfir að þú fengir hvíldina
og ég efast ekki um að þér líður vel
núna. Leiðir okkar lágu saman þeg-
ar við urðum nágrannar í Háagerði
í Smáíbúðahverfinu, þú númer 51
og ég númer 53. Þú varst ekki há í
lofti þegar ég sá þig fyrst, enda
varstu aðeins sex ára gömul. Þú
hafðir ljóst krullað englahár og við
Svala systir kepptumst um að fá að
greiða þér. Okkur leiddist það ekki
unglingsstelpunum. Þegar þú varst
15 ára fórstu til Lúxemborgar í vist
til föðurbróður þíns. Þegar þú
komst þaðan æxlaðist það einhvern
veginn að mikill og góður kunnings-
skapur tókst með okkur sem hélst
síðan alla tíð. Kolla vinkona bættist
síðan í þennan frábæra vinahóp og
áttum við þrjár saman góðar stund-
ir. Við sungum mikið saman en
elsku Kolla var stundum í vandræð-
um með okkur tvær af því að okkur
fannst allt svo fyndið og hlógum
bara út í eitt. Þannig var það yf-
irleitt. Við áttum auðvelt með að sjá
húmor í öllu og Kolla að sjálfsögðu
líka. Þannig mun ég minnast þín.
Nokkrum sinnum heimsóttum
við Kolla ykkur Hadda á Spáni.
Það voru góðar stundir. Þú og
Haddi áttuð mjög góð ár saman og
hamingjan réð ríkjum. Mikið gat
ég samglaðst þér. Ég veit líka að
sorg ríkti í hjarta þínu þegar þú
þurftir að sætta þig við að Haddi
gat ekki verið lengur hjá þér
vegna veikinda hans.
Svona er lífið, skiptast á skin og
skúrir. Við erum öll samferða á
lífsins braut, það mun aldrei breyt-
ast. Elsku Erla og aðrir aðstand-
endur. Ég votta ykkur mína
dýpstu samúð.
Ég mun aldrei gleyma þér.
Þín vinkona,
Mjöll Hólm.
Svala Þorbjörg
Birgisdóttir
Það er ekki hægt
að láta Magnús tengdaföður
minn hverfa á fund forfeðranna
án þess að minnast hans með
nokkrum orðum.
Magnús var af þeirri kynslóð,
sem vann myrkranna á milli til
að hafa í sig og á og sló aldrei
slöku við. Sparsemi og hirðusemi
einkenndi hans kynslóð og skil-
uðu til okkar því Íslandi sem við
þekkjum í dag. Múrverk var
hans iðngrein, og var hann sér-
fræðingur í að gera arna. Ég hef
sjaldan kynnst manni sem vand-
Magnús A.
Ólafsson
✝ Magnús A.Ólafsson fædd-
ist 19. júlí 1923 á
Akranesi. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Mörk 29.
nóvember 2017.
Bálför Magnúsar
fór fram í kyrrþey
að hans eigin ósk 6.
desember 2017.
aði sig eins mikið
við handverk eins
og hann, og munu
arnar hans standa
um ókomin ár, og
bera vitni um hand-
bragð hans. En á
einhvern hátt var
hann fastur í gamla
tímanum og hrærði
alla steypu í hjól-
börum þó að fyrir
löngu væri búið að
finna upp steypuhrærivélina.
Magnús missti móður sína
mjög ungur, og var eftir það
frekar beiskur út í þá himna-
feðga, en trúði alltaf á hið góða í
lífinu. Eins og hjá öllum mönnum
skiptust á skin og skúrir í lífi
Magnúsar.
Hann missti seinni konu sína
úr krabbameini frá lítilli dóttur
þeirra, en þá sýndi hann hvern
mann hann hafði að geyma, er
hann ól hana upp einn og
óstuddur.
Afkomendur Magnúsar eru
rúmlega fimmtíu og er það hið
mesta myndar fólk, enda var
Magnús með myndarlegri
mönnum.
Magnús var hið mest hraust-
menni og stundaði sund og
gönguferðir af kappi meðan
heilsan leyfði, en hann lést á ní-
tugasta og fimmta aldursári.
Þegar hann var rúmlega átt-
ræður sást hann vera að rogast
með 50 kg sementspoka upp
stiga og fór létt með. Með Magn-
úsi er sú kynslóð að hverfa sem
þurfti að strita allt sitt líf til að
hafa í sig og á. Ég held að við
sýnum þessari kynslóð, sem er
að kveðja í dag, ekki þá virðingu
sem henni ber þegar árin færast
yfir og heilsan fer að bila. Síð-
ustu tuttugu og fimm árin var
Magnús í góðu vinfengi við
Freyju Kristófersdóttur og hafi
hún þökk fyrir hennar tryggð.
Mig langar að þakka hjúkrunar-
heimilinu Mörk fyrir frábæra
umönnun á síðustu metrum
Magnúsar.
Frændi Magnúsar, Kristján
Hreinsson skáld setti saman
þessar vísur um frænda sinn
múrarann þegar hann lést. Með
leyfi Kristjáns langar mig að
enda þess minningagrein á orð-
um Kristjáns.
Hann Maggi frændi fylgdi mér
um fagra lífsins daga.
Nú finn ég þennan yl sem er
svo undurfögur saga.
Hann studdi hönd við harðan vegg
og hélt um störfin glaður,
svo blómlegt virtist broddótt skegg
er brosti þessi maður.
Ég man þá hönd sem hafði mátt,
af hörku gat hann stritað,
og vitund hans við verkin sátt
fékk veruleikann litað.
Hann dansaði um dagsins stríð,
hvern dag hann veggi reisti,
og unað veitti alla tíð
hans yndislegi neisti.
Nú hefur minning mikil völd
og merkan sagnaranda
því veggir hans um ár og öld
hjá okkur munu standa.
Víst kveikti lífsins bjarta bál
hans blíða lund og sanna.
Nú fylgir okkur fögur sál
um farveg minninganna.
Stefán Benediktsson.
✝ Halldóra Guð-mundsdóttir
fæddist á Hólma-
vík 29. febrúar
1928. Hún lést 20.
desember 2017.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Vigdís Sigríður
Guðmundsdóttir,
f. 26. október 1895
á Drangsnesi í
Kaldrananes-
hreppi, og Guðmundur Magn-
ússon, f. 26. júní 1889 í Hala-
koti í Hraungerðishreppi.
Halldóra var næstyngst níu
systkina, þau eru: Magnelja,
Ragnheiður, Marta Gunnlaug,
Þuríður, Guðmundur, Sverrir
og Gústaf Adolf, sem öll eru
látin, og Hrólfur sem einn lifir
systur sína.
Hinn 2. maí 1954 giftist
Halldóra Bjarna Halldórssyni,
f. 25. október 1923 í Von-
arholti í Kirkjubólshreppi.
Bjarni lést 2. júní 1989. Börn
þeirra eru: 1) Sigurbjörg, f. 1.
júlí 1947, gift Einari Guðna
Njálssyni. Dætur þeirra eru
Guðný Dóra, Árnína Björg og
Kristjana. Barnabörnin eru
sex. 2) Gunnlaugur, f. 8 des-
ember 1950. Fyrri kona hans
var Guðbjörg Stefánsdóttir.
Hún lést árið 1991. Börn
þeirra eru Stefán Bjarni, Anna
Birna, Halldór og Guðbjörg.
Barnabörnin eru fimm, eitt
þeirra er látið. Seinni kona
Gunnlaugs er Sigríður Óla-
dóttir. 3) Rut, f. 6. október
1952. Fyrri maður
hennar var Hörð-
ur Ásgeirsson, þau
skildu. Börn
þeirra eru Sig-
urbjörg, Bjarni og
Davíð. Barnabörn-
in eru fjögur.
Seinni maður
hennar er Magnús
Ólafsson.
Hallóra ólst upp
á Hólmavík í húsi
sem kallað var Glaumbær. Líf
og fjör var á heimilinu enda
börnin mörg og kraftmikil.
Þau lærðu snemma að taka til
hendinni og aðstoða við heim-
ilishaldið og annað sem til féll
eins og títt var á þessum ár-
um. Halldóra gekk í Barna-
skóla Hólmavíkur og stundaði
nám í Reykjaskóla við Ísa-
fjarðardjúp og Húsmæðraskól-
anum á Staðarfelli í Dölum.
Halldóra og Bjarni hófu bú-
skap í Brynjólfshúsi á Hólma-
vík og eignuðust öll sín börn
þar. Fluttu árið 1961 í nýtt
hús sem þau byggðu á Borga-
braut 3 og bjuggu þar meðan
Bjarni lifði. Haustið 1989, eftir
lát Bjarna, flutti Halldóra til
Reykjavíkur. Í Reykjavík bjó
hún fyrst í Orrahólum, síðan í
Asparfelli og loks í þjón-
ustuíbúð á Dalbraut 21. Sam-
býlismaður Halldóru og góður
vinur síðustu tíu árin var
Kristinn Jónas Jónasson.
Jarðarför Halldóru fór fram
3. janúar 2018 í kyrrþey að
ósk hinnar látnu.
Halldóra Guðmundsdóttir
tengdamóðir mín er látin á 90.
aldursári. Hún var fædd á
Hólmavík, ólst þar upp og bjó
lengst af. Hún var alla tíð ein-
lægur Strandamaður og Hólma-
víkin var henni einstaklega kær.
Halldóra kynntist ung Bjarna
Halldórssyni, þau eignuðust
þrjú börn og er Sigurbjörg eig-
inkona mín elst þeirra. Yngri
börnin eru Gunnlaugur og Rut.
Halldóra og Bjarni Hall, eins og
hann var oftast kallaður, gengu í
hjónaband 2. maí 1954. Það var
mikið gæfuspor. Þegar ég
kynntist tengdaforeldrum mín-
um var Halldóra að mestu
heimavinnandi en Bjarni starf-
aði sem vélgæslumaður við
slátur- og frystihús kaupfélags-
ins á Hólmavík. Bjarni gegndi
því starfi allt þar til hann varð
bráðkvaddur 2. júní 1989. Bjarni
var fæddur að Vonarholti í Arn-
kötludal í Kirkjubólshreppi.
Bjarni var ljúfur maður í við-
kynningu og einhver heiðvirð-
asti og traustasti maður sem ég
hef kynnst. Allt sem tengdist
vélum lék í höndunum á honum,
hann var einstaklega greiðvik-
inn og vildi hvers manns vanda
leysa. Hann var meira að segja
prýðis hárskeri, þó að ekkert
bréf hefði hann upp á það, og
nutu margir þorpsbúar góðs af
því. Bjarni var félagslyndur á
sinn hægláta hátt, sat allmörg
ár í hreppsnefnd Hólmavíkur-
hrepps. Hann var afbragðs
söngmaður, röddin mjúkur og
hljómmikill bassi. Bjarni tók
þátt í leiksýningum og hafði
yndi af fótbolta.
Já, fótboltinn var honum al-
vörumál og heyrt hef ég að
hann, þessi dagfarsprúði maður,
hafi átt það til að ganga úr
hamnum á spennandi fótbolta-
leik. Halldóra og Bjarni voru
samrýnd, þó að þau væru nokk-
uð ólík. Halldóra var af hinni
valinkunnu stóru og þekktu
Bæjarætt, sem kennd er við Bæ
í Kaldrananeshreppi. Hún var
mikill „bæjari“, enda bar hún öll
hin stóru einkenni Bæjarættar-
innar með miklum sóma. Hún
var opin og lífleg í samskiptum
útá við, frændrækin og hrókur
alls fagnaðar í góðra vina hópi.
Halldóra var tónelsk, hafði yndi
af því að dansa og syngja. Var
listfeng sauma- og hannyrða-
kona og naut þess að spila á spil.
Sviplegt fráfall Bjarna var mik-
ið áfall fyrir Halldóru og gat hún
ekki hugsað sér að búa áfram á
Hólmavík. Kveið vetrinum og
snjóþyngslunum, svo hún seldi
húsið þeirra og flutti til Reykja-
víkur strax haustið eftir andlát
Bjarna. Í Reykjavík bjó Hall-
dóra fyrst í Orrahólum, síðan í
Asparfelli og loks í þjónustuíbúð
að Dalbraut 21. Þegar Halldóra
hafði verið ekkja í nokkur ár
kynntist hún Kristni Jónasi
Jónassyni. Kristinn er einstakur
öndvegismaður og reyndist
Halldóru hinn besti félagi. Hall-
dóra og Diddi, eins og hann er
alltaf kallaður, áttu saman
nokkur góð ár, fóru reglulega
saman að dansa og spila á spil á
ýmsum þjónustumiðstöðvum
eldri borgara. Að leiðarlokum
vilja börn Halldóru þakka Didda
af alhug fyrir þann félagsskap
og gleði sem hann veitti móður
þeirra og hans miklu umhyggju
og hjálpsemi á erfiðum stundum
í lífi hennar. Þessi fátæklegu orð
hafa þróast sem eins konar
hjónaminning þeirra Halldóru
og Bjarna Hall. Ég kveð tengda-
foreldra mína með þakklæti og
virðingu og óska eftirlifendum
blessunar Guðs.
Einar Njálsson.
Halldóra
Guðmundsdóttir
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu að-
standendur senda inn. Þar koma
fram upplýsingar um hvar og hve-
nær sá sem fjallað er um fæddist,
hvar og hvenær hann lést og loks
hvaðan og klukkan hvað útförin
fer fram. Þar mega einnig koma
fram upplýsingar um foreldra,
systkini, maka og börn. Ætlast er
til að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður, en
ekki í minningargreinunum.
Minningargreinar