Morgunblaðið - 08.02.2018, Síða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 8. FEBRÚAR 2018
✝ Þóra Eyjólfs-dóttir fæddist í
Skipagerði á
Stokkseyri 8. sept-
ember 1931. Hún
lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði 31. jan-
úar 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Eyjólfur
Bjarnason, f. 6. jan-
úar 1869, d. 5. maí
1959, og kona hans
Þuríður Grímsdóttir, f. 12. ágúst
1887, d. 5 ágúst 1970. Þóra var
yngst í stórum systkinahópi.
Systkini hennar samfeðra voru
Þórdís, f. 1898, Gjaflaug, f. 1902,
og Bjarni, f. 1904. Systir sam-
mæðra var Laufey, f. 1909. Al-
systkini Þóru voru Guðný, f.
Börnin eru: 1) Eyjólfur Þór, f.
1952, kvæntur Regínu B. Hans-
dóttur, 2) Sigríður Árný, f. 1956,
gift Kjartani Hreinssyni, 3) Sig-
urborg Hrönn, f. 1958, gift Þor-
valdi I. Jónssyni, 4) Eiríkur Við-
ar, f. 1962, kvæntur Hafdísi
Baldursdóttur, 5) Kristinn Jón,
f. 1969, kvæntur Brynju B.
Bjarkadóttur. Afkomendahóp-
urinn er orðinn stór og eru
barnabörnin samtals fjórtán,
barnabarnabörnin sex og eitt
barnabarnabarn.
Þóra ólst upp á Stokkseyri og
bjó þar þangað til hún var rúm-
lega tvítug. Hún fór sem kaupa-
kona sumarlangt austur á firði
þar sem hún kynntist Sævaldi og
hófu þau búskap í Hafnarfirði
skömmu seinna. Þóra var lengst
af heima við að hugsa um börn
og bú en eftir að börnin komust
á legg starfaði um hún um hríð í
Norðurstjörnunni í Hafnarfirði.
Úför Þóru fer fram frá
Fríkirkjunni í Hafnarfirði í dag,
8. febrúar 2018, klukkan 15.
1910, Margrét, f.
1913, Eiríkur, f.
1913, Sigríður, f.
1916, Pálmar f.
1921, Þorgrímur, f.
1923, Eyjólfur Ósk-
ar, f. 1928.
Þóra giftist 23.
desember 1956
Guðna Sævaldi
Jónssyni, ættuðum
frá Stóru-Breiðuvík
í Helgustaðahreppi
á Eskifirði. Foreldrar hans voru
Jón Markússon og kona hans
Sigurborg Sæmundsdóttir. Sæ-
valdur lést 6. nóvember 1989
eftir stutt en erfið veikindi.
Þóra og Sævaldur áttu fjögur
börn saman en auk þess gekk
Sævaldur syni Þóru í föðurstað.
Elskulega mamma mín
kvaddi þennan heim 31. janúar
sl. Ótal minningar hrannast upp
í huga „litlu stúlkunnar“ hennar
mömmu sinnar. Mamma alltaf
heima og til staðar þegar ung-
arnir hennar komu heim úr
skólanum.
Pabbi á sjónum. Sjómanns-
konur voru mæður, eiginkonur,
framkvæmdastjórar, fjármála-
stjórar, skraddarar, sálusorgar-
ar ásamt svo mörgu öðru – öll-
um þessum embættum gegndi
mamma mín með miklum sóma.
Oft var þröngt í búi á fyrstu hjú-
skaparárum foreldra minna og
þá var jafnvel saumað upp úr
gömlu á börnin – prjónað – og
alltaf séð til þess að við værum
hrein og snyrtileg til fara.
Henni var afar umhugað um
að allt gengi vel hjá okkur –
hringdi og spurði frétta af okkur
þegar við vorum flutt að heiman
og þegar barnabörnin fæddust
þá var sama uppi á teningnum.
Hún var alltaf til staðar fyrir
mig og börnin mín – og var Fag-
rakinnin sem þeirra annað
heimili. Það leið varla sú helgi
að ekki væri kíkt í kaffi og heit-
ar ömmu-pönnsur sem brögðuð-
ust frábærlega með miklum
sykri.
Mamma var afar tónelsk og
ólst upp á miklu tónlistarheimili.
Hún fór ekki í tónlistarnám en
naut þess oft að spila eftir eyr-
anu og man ég oft eftir henni
með börnin mín í fanginu spil-
andi á hljómborðið.
Mamma missti mikið þegar
pabbi lést 55 ára úr bráðahvít-
blæði.
Lífið hélt áfram en allt var
með öðrum brag. Trúin var
mömmu lífsins akkeri og ól hún
okkur upp samkvæmt því. Hún
lagði mikið upp úr því að menn
stæðu við orð sín – því varð aldr-
ei haggað.
Samgangurinn milli okkar
jókst enn frekar eftir fráfall
pabba – og þegar ég fór í kenn-
aranámið þá kom mamma heim
til mín og var til staðar þegar
eldri börnin mín komu heim úr
skólanum – hún létti undir á svo
ótal margan hátt.
Síðustu árin fór heilsunni að
hraka – það var erfið lífsreynsla
að horfa upp á og skynja þá þján-
ingu sem fylgir því þegar ástvin-
ur er að kljást við sjúkdóm sem
sviptir mann minninu, málinu og
á endanum lífinu.
Ég er þess fullviss að hún fékk
góðar móttökur í Sumarlandinu –
þar sem við síðan sameinumst á
ný. Guð geymi þig, elsku mamma
mín.
Hún bar þig í heiminn og hjúfraði
að sér.
Hún heitast þig elskaði og fyrirgaf þér.
Hún ávallt er vörn þín, þinn
skjöldur og hlíf.
Hún er íslenska konan sem ól þig og
helgar sitt líf.
Og loks þegar móðirin lögð er í mold
þá lýtur þú höfði og tár falla á fold.
Þú veist hver var skjól þitt, þinn
skjöldur og hlíf.
Það var íslenska konan sem ól þig
og gaf þér sitt líf.
(Ómar Ragnarsson)
Þín
Sigurborg.
Þá er elsku amma mín búin að
kveðja, eftir á ég sem betur fer
margar dýrmætar minningar um
góða konu.
Sem barn var ég mikið hjá
henni og var alltaf velkomin, var
hálfgerður heimalningur hjá
henni bæði þegar hún bjó í Fög-
rukinn og síðar á Hjallabraut.
Hún tók lengi vel á móti okkur
systkinunum eftir skóla og eftir
að hún hætti að þurfa þess fór ég
oft beint til hennar eftir skóla
frekar en að fara heim.
Mínar hlýjustu og bestu minn-
ingar eru þegar við vorum bara
tvær heima hjá henni.
Þá sátum við gjarnan í eldhús-
króknum, hún með kaffi og sígó,
og við spiluðum eða lögðum kapal
og hún sagði mér sögur frá því að
hún var ung, frá systkinum sín-
um, frá börnunum hennar þegar
þau voru lítil og afa, en hann var
aðeins 55 ára þegar hann lést og
hafði það skiljanlega djúpstæð
áhrif á ömmu og allt hennar líf.
Ég fékk mjög oft að gista hjá
henni.
Þá fékk ég að vaka lengur og
við sátum og spjölluðum fram á
kvöld og síðan bað ég alltaf um
að fá að sofa uppí, þó að ég gæti
oft á tíðum lítið sofið fyrir hrot-
unum, þvílíkur hávaði sem þessi
litla kona gat framkallað!
Hún var ekki útivinnandi og
hafði því, að mér fannst a.m.k.,
allan heimsins tíma til að sinna
mér.
Ég man þegar ég fékk hlaupa-
bólu og mamma var erlendis. Til
að pabbi kæmist í vinnu fékk ég
að gista hjá ömmu og vera hjá
henni meðan ég var veik og hún
dekraði við mig.
Amma bakaði mikið, sérstak-
lega þegar hún bjó í Fögrukinn-
inni, marmarakakan hennar var í
uppáhaldi hjá mér ásamt heims-
ins bestu pönnukökum sem hún
gerði – mikið sem ég sé eftir að
hafa ekki fengið hana til að
kenna mér „leynitötsið“ þar.
Hún var með eindæmum for-
vitin kona, sat gjarnan við eld-
húsgluggann og fylgdist með öllu
sem fram fór úti, sagðist sjálf þó
ekki vera hnýsin eða forvitin, hún
væri bara svo fróðleiksfús. Hún
vildi ekki mikið hafa sig í frammi,
kunni ekki við að vera miðpunkt-
ur athyglinnar, hafði ekki áhuga
á að sækja í félagsskap en vildi
að fjölskyldan kæmi í heimsókn.
Hún var mjög glöð að fá heim-
sóknir frá sínum nánustu og þótti
afar vænt um þegar ég kom með
krakkana mína með mér.
Minnissjúkdómar, eins og hún
þjáðist af, taka virkilega á, þegar
fólk virðist týnast í sjálfu sér.
Mér fannst hún þó alltaf muna
eftir mér, í það minnsta þekkti
hún mig alltaf þó að hún hafi
e.t.v. ekki verið alveg viss um
hvað ég héti þegar hún átti
slæma daga. Daginn áður en hún
lést var hún með mjög skerta
meðvitund en leit þó á mig þegar
ég gekk að rúminu hennar og
sagði:
„Ertu komin, Þóra mín?“ Mér
þótti vænt um að hún vissi að ég
væri hjá henni þó að hún svæfi
síðan restina af heimsókninni.
Nú er hún búin að fá hvíldina
og finnur afa vonandi þarna hin-
um megin eftir um 30 ára að-
skilnað.
Þóra Kristín.
Í dag kveðjum við ömmu Þóru.
Hún er nú komin á betri stað í
faðm afa Sævalds. Það er mikill
söknuður sem fyllir hjörtu okkar
en minningarnar um ömmu
munu ylja okkur.
Í hugann koma upp myndir af
ömmu í garðinum og í eldhúsinu í
Fögrukinninni.
Amma bakaði þær allra bestu
pönnsur sem við höfum smakkað.
Hún var yfirleitt reiðubúin að
skella í pönnsur ef um var beðið.
Minningar um pönnsur í nesti
fyrir langa keyrslu austur á
Hornafjörð eru dásamlegar.
Amma bjó líka til bestu kjötsúp-
una og þó að gerðar hafi verið
margar tilraunir til að endurtaka
leikinn var eitthvað við súpuna
hennar ömmu sem ekki var hægt
að leika eftir.
Leiðin að hjartanu er í gegn-
um magann stóð einhvers staðar.
Þó að það hafi ekki verið satt um
hana ömmu, þá hjálpaði það
sannarlega til að mynda ljúfar
minningar lítilla barna, að minn-
ast kjötsúpunnar góðu og pönnu-
kakanna.
Í dag kveðjum við ömmu með
söknuði og sorg. Hvíl í friði, elsku
amma.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
Eins láttu ljósið þitt
lýsa í hjarta mitt,
skína í sál og sinni,
sjálfur vaktu þar inni.
Lát húmið milt og hljótt
hlúa að mér í nótt
og mig að nýju minna
á mildi arma þinna.
Ég fel minn allan hag
einum þér nótt og dag,
ljósið af ljósi þínu
lifi í hjarta mínu.
(1.v. höf. ók. 2.-4. vers
Sigurbjörn Einarsson.)
Maja, Ríkey, Sæþór og Jara.
Þóra Eyjólfsdóttir, fyrrver-
andi tengdamóðir mín í yfir 30 ár,
kvaddi þessa jarðvist í síðustu
viku.
Á slíkum tímamótum skjóta
upp kollinum margar góðar
minningar, sem ég er þakklátur
fyrir.
Þau voru ótal jólaboðin, af-
mælisveislurnar, fermingar og jú
stundum jarðarfarirnar þar sem
stórfjölskyldan hittist. Einnig
nokkrar eftirminnilegar útilegur,
en þó held ég að standi upp úr
ferð okkar Sigurborgar til Rim-
ini á Ítalíu, með Þóru og Sævaldi
heitnum og voru Addi og Þóra
okkar með í för, þá kornung. Í
þeirri ferð fórum við líka dags-
ferð til Feneyja sem er minning
sem enn lifir sterkt.
Því miður féll Sævaldur, eig-
inmaður Þóru, frá, langt fyrir
aldur fram, aðeins 55 ára að
aldri, og var það eðlilega mikið
áfall fyrir alla.
Við það gjörbreyttust allar að-
stæður Þóru en börnin hennar
voru henni stoð og stytta á þeim
erfiðu tímum og reyndar allt
fram á síðasta dag.
Við Þóra náðum alltaf vel sam-
an og aldrei bar nokkurn skugga
á okkar samband, það ríkti gagn-
kvæm virðing og traust á milli
okkar.
Það er alltaf sárt að sjá á eftir
fólkinu sínu fara en þannig er
víst gangur lífsins. Við sem eftir
stöndum yljum okkur við góðar
minningar.
Kæra Þóra, fleyi þínu hefur nú
verið ýtt úr vör og góðar vættir
færa þig yfir að bakkanum hin-
um megin, þar verður tekið vel á
móti þér – það veit ég.
Hvíl í friði.
Guðdómlegur geisli blíður
greiðir skuggamyrkan geim;
á undra vængjum andinn líður
inn í bjartan friðarheim.
(Hugrún.)
Gunnar Þór
Geirsson.
Þóra
Eyjólfsdóttir
Unnur Bjarna-
dóttir, eða amma
Unnur eins og ég hef
ávallt kallað hana frá
því að ég man eftir mér, er látin og
fær loksins að hvíla í friði við hlið
afa Gunna.
Þegar ég hugsa til baka þá
brjótast fram margar góðar minn-
ingar um ömmu Unni og þá helst
leiðir hugurinn á Kársnesbrautina.
Þar var litla gula húsið sem og
rauða Bjallan í garðinum sem
maður lék sér mikið í. Amma átti
líka rauða Volkswagen-bjöllu sem
hún keyrði og mér fannst alltaf
merkilegt að hennar bíll virkaði en
ekki sá sem var í garðinum. Einnig
man ég sérstaklega eftir rauðu túl-
ípönunum í garðinum sem voru í
miklu uppáhaldi hjá ömmu og þá
mátti alls ekki slíta upp þó að
mann langaði það mikið.
Oft fékk maður að gista hjá
ömmu og afa og þá var oftar en
ekki farið upp á háaloftið og
gramsað í gömlu dóti. Ég man sér-
staklega eftir eldgömlum gítar
sem var rykugur, komin til ára
sinna, sem þar var geymdur.
Amma átti nú annan gítar og
kunni nokkur lögin, misgóð samt
minnir mig eða allavega kunni ég
aldrei textana sem hún söng sem
voru eflaust gömul þjóðlög. En það
var alltaf ævintýri að fá að gista á
Kársnesbrautinni. Þar var ósjald-
an búnar til tjaldbúðir innandyra
úr öllum teppum, stólum og sæng-
um sem fundust og að sjálfsögðu
gist í þeim.
Man það líka að þegar teikni-
myndirnar byrjuðu á morgnana þá
skellti maður sér í brúna leður-
sófasettið í stofunni sem brakað
endalaust í og amma oftar en ekki
gaf manni mjólk að drekka og lýsi.
Unnur
Bjarnadóttir
✝ Unnur Bjarna-dóttir fæddist
10. október 1931.
Hún lést 22. janúar
2018.
Útför Unnar fór
fram 5. febrúar
2018.
Það klikkaði held-
ur aldrei að maður
fékk alltaf pönnu-
kökur hjá ömmu ef
maður gisti eða kíkti
í heimsókn. Amma
bakaði bestu pönnu-
kökur allra tíma sem
eru engar ýkjur og
hún var aldrei spör á
þær, það var alltaf
nóg til með alltof
miklum sykri og
rjóma.
Ef það kom sól að sumri þá var
amma ávallt komin í sólbað, helst
með sólarolíu til að verða brúnni,
þetta þótti mér sem krakka mjög
merkilegt í alla staði.
Rauður varalitur kemur líka
sterklega í huga minn þegar
amma var annars vegar. Henni
leiddist það ekki að kyssa mann á
báðar kinnarnar og láta mig svo
nudda varalitinn af grettilegan á
svip, hún var nefnilega stríðin og
ávallt mjög stutt í hlátur hjá
ömmu.
Amma var mikill ættfræðingur
eða áhugasöm um hverra manna
hinn og þessi væri og ávallt tókst
henni að tengja saman ólíkt fólk
sem maður þekkti, á köflum hélt
ég að hún þekkti alla Íslendinga
með nafni.
Mér þykir líka einstaklega vænt
um ákveðna ferð sem ég fór með
ömmu og afa ásamt Margréti konu
minni um Suðurlandið eitt sumarið
og heimsóttum meðal annars
sveitabæ undir Eyjafjöllum sem
afi hafði dvalist á á sínum yngri ár-
um. Í þessari ferð var mikið talað,
hlegið og rifjaður upp gamli tíminn
þegar þau voru ung og hvernig
hlutirnir gengu fyrir sig þá.
Við gistum á Skógum á hóteli og
þeim þótti ekki leiðinlegt að fara í
göngutúr, fá sér lambakjöt og smá
rautt og púrtara með. Þessari ferð
gleymi ég aldrei.
Elsku amma mín, hvíl þú í friði
og ég er þér ævinlega þakklátur
fyrir allar okkar stundir.
Þinn
Hjalti Már.
Kveðja frá
Félagi íslenskra
gullsmiða
Þau hittust á rússnesku vori
fyrir liðugum 60 árum. Þá var efnt
til fjölmennrar æskulýðshátíðar í
Moskvu og fór stór hópur frá Ís-
landi. Þetta var vorið 1957. Var
þetta mjög fjörug og skemmtileg
ferð – allir hressir og glaðir. Í
einni skoðunarferð vék Halldór
sér að Hrafnhildi, sem geislaði af
æskufjöri (þá þekktust þau ekki)
og segir: „Ég heiti Halldór og mig
langar að bjóða þér í mat.“ Hún
tók vel í það enda leist henni strax
vel á þennan þingeyska, hárprúða
og fjörlega mann. Síðan fara þau
inn í kjötbúð og fá þar veitingar og
skáluðu í kampavíni. Eftir þetta
var ekki aftur snúið.
Halldór var fæddur 10. janúar
1931 á Húsavík og var því nýorð-
inn 87 ára er hann lést. Foreldrar
hans voru kaupmannshjón á
Húsavík. Sveinsprófi í gullsmíði
lauk hann vorið 1954, en meistari
Halldórs var Guðmundur Eiríks-
son hjá Jóni Sigmundssyni. Á því
verkstæði unnu sex gullsmiðir og
Halldór
Kristinsson
✝ Halldór Krist-insson fæddist
10. janúar 1931.
Hann lést 24. jan-
úar 2018.
Útför Halldórs
fór fram 1. febrúar
2018.
þrjár dömur í búð.
Þarna vann Halldór í
hartnær tvo áratugi,
með köflum, á eigin
vegum.
Hann stofnaði sitt
eigið verkstæði með
Hreini M. Jóhanns-
syni í Phaff-húsinu á
Skólavörðustíg og
eftir það á ýmsum
stöðum í miðbænum,
en síðustu árin á
heimili sínu í Fannafold 2, Graf-
arvogi. Dóttir hans Sigríður lærði
iðnina og lauk námi fyrir fáum ár-
um.
Halldór var bráðflinkur maður
– smíðaði fagra gripi úr gulli og
silfri og ekki má gleyma hans að-
alverki, sem var leturgröftur, en í
því fagi var hann algjör snillingur.
Leturgrafarar voru ekki á hverju
strái, oftast aðeins tveir eða þrír.
Við gullsmiðir gátum ekki lifað án
þeirra. Rithönd Halldórs var sér-
lega fögur, með fallegum sveiflum
og glæsilegu yfirbragði.
Halldór var manna þægilegast-
ur í umgengni – prúður og góður
vinur. Sár harmur var að honum
og fjölskyldunni kveðinn er
Hrafnhildur andaðist 2015.
Við, í okkar litla félagi, söknum
hans sárt enda var hann góður fé-
lagi og ávallt þátttakandi í öllum
viðburðum – maður sem hægt var
að treysta.
Með virðingu og hluttekningu.
Sigmar Ólafur Maríusson.
Elsku hjartans
Kata.
Við horfum á eft-
ir stelpu sem var
alger nagli og barð-
ist fyrir tilvist sinni og barnanna
sinna af ákveðni og með reisn.
Kerfið kann svo sannarlega
ekki á fólk sem veit hvað það
þarf en vantar verkfærin og þú
fékkst svo innilega að finna fyrir
því.
Þú varst frábær samstarfs-
félagi, dugleg og svo áreiðanleg.
Katrín Dröfn
Bridde
✝ Katrín DröfnBridde fæddist
14. apríl 1981. Hún
lést 24. janúar
2018. Útför Katr-
ínar fór fram 2.
febrúar 2018.
Aldrei logn-
molla í kringum
þig. Glaðværð þín
og hlátur smitaði
okkur öll.
Einstök með
krakkana, ákveðin
og skilningsrík í
þeirra garð.
Það var gott að
vinna með þér því
þú varst áreiðan-
leg og ávallt til
staðar.
Kata, þú spilaðir eins vel og
þú gast úr þeim spilum sem líf-
ið færði þér og við gleymum
þér aldrei.
Sunna, Berglind,
Kristín, Bryndís og
Bjarney og fv. samstarfs-
félagar á Njálsborg.