Morgunblaðið - 27.03.2018, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 27. MARS 2018
✝ Elín Inga Jón-asdóttir fædd-
ist á Helluvaði í
Mývatnssveit 29.
október 1934. Hún
lést 18. mars 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Jónas Sig-
urgeirsson, f. 4.
desember 1901, d.
18. október 1996,
og Hólmfríður Ís-
feldsdóttir, f. 16.
júlí 1907, d. 22. ágúst 1996.
Elín Inga, sem alltaf var köll-
uð Inga, var gift Jóni Aðalsteini
Jónssyni frá Hömrum í Reykja-
dal, f. 9. janúar 1925, d. 18. júní
2016. Dóttir Elínar Ingu og
Reynis Jónassonar er Bryndís
Arna Reynisdóttir, f. 19. sept-
ember 1961. Börn Bryndísar og
Guðjóns Guðlaugssonar eru
Mána. Rakel, hennar eigin-
maður er Jón Þ. Reynisson og
eiga þau synina Úlf Má og Atla
Hrafn. Börn Hinriks og Kol-
brúnar eru Kolbjörg Katla,
hennar sambýlismaður er Daní-
el S. Magnússon og á Kolbjörg
einn son, Hinrik Pál. Jóndís
Inga og Sæþór Már. Friðrik
Þór, f. 4. nóvember 1972. Sam-
býliskona hans er Sigríður
Skarphéðinsdóttir, f. 17. desem-
ber 1970. Börn Friðriks eru
Silja Rún og Sunna Sif. Inga og
Nóni, en það var Jón ætíð kall-
aður, giftust 26. desember
1967. Þau bjuggu mestallan
sinn búskap á Laugum í
Reykjadal, lengst á Hólavegi 4
Hellubæ eða þangað til þau
fluttust á Mýrarveg 111 á Ak-
ureyri haustið 2012.
Inga starfaði mest alla sína
starfsævi sem matráðskona við
Litlu-Laugaskóla. Inga var
söngelsk og söng mestalla ævi í
kórum af ýmsu tagi.
Útför Ingu fer fram frá Gler-
árkirkju í dag, 27. mars 2018,
klukkan 13.30.
Davíð Ingi, Elísa-
bet Ýr og Reynir
Már. Núverandi
sambýlismaður
Bryndísar er Garð-
ar Ægisson, f. 30.
ágúst 1957. Börn
Garðars eru Stefán
Ragnar, Ægir, Sig-
urður Þór, Helga
Björg og Aron
Freyr. Barnabörn-
in eru þrjú, Nadía
Mist, Garðar Ingi og Alma Rós.
Synir Jóns og Elínar Ingu
eru Hinrik Már, f. 29. nóv-
ember 1967. Sambýliskona hans
er Kolbrún María Sæmunds-
dóttir, f. 24. mars 1966. Börn
Hinriks fyrir sambúð eru Haf-
liði, hans eiginkona er Sunna
K. Jónsdóttir og eiga þau tvo
syni, Elmar Nóna og Erni
Að leiðarlokum er margs að
minnast og margs að sakna. Mín-
ar fyrstu minningar um hana
mömmu mína eru svona brot frá
þeim tíma þegar við vorum bara
tvær saman. Man svo vel þegar
hún breiddi yfir mig sængina á
kvöldin og sagði: Ég kem svo á
eftir og gái hvort þú ert sofnuð.
Eða þegar við sátum suður á túni
á Helluvaði og hún kenndi mér
nöfnin á fjallahringnum í Mý-
vatnssveit. Og þegar ég sat upp
við altarið í Skútustaðakirkju og
beið því mamma var að syngja í
kórnum. Ég fékk snemma áhuga
á kirkjusöng.
Þegar ég var um fimm ára kom
hann Nóni inn í líf okkar mæðgna.
Mikið var það erfitt fyrir litla snót
sem hafði átt mömmu ein fram að
þessu. Gleymi aldrei kvöldinu sem
þau opinberuðu en man þó mest
ljómann og brosið á andlitinu á
mömmu. Þetta var nú fljótt að
breytast og litla daman tók karl-
inn í sátt enda reyndist hann ein-
hver besti fósturfaðir sem hægt er
að hugsa sér. Hann þreyttist aldr-
ei á að segja mér þegar hann var
að kveðja okkur fyrir tæpum
tveimur árum hvað honum þætti
vænt um mig.
Eins og það hafi gerst í gær
þegar hún vakti mig um miðja
nótt, sat hjá mér á rúmstokknum
og sagði mér að nú væri hún að
fara á spítalann til að eiga litla
barnið, kvaddi og laumaði að mér
lítilli dúkku. Mikið var ég glöð
með þessa litlu dúkku sem hún
hafði verið búin að kaupa til að
hafa við höndina þegar þar að
kæmi. Það eru svona minningar
sem koma upp í hugann þessa síð-
ustu daga. Og þær mun ég geyma,
elsku mamma mín.
Það voru ekki auðveldar vikur
þegar hún varð að liggja á Húsa-
víkurspítala í tvo mánuði áður en
hún átti Frissa bróður. Ég hlakk-
aði til sunnudaganna alla vikuna
en þá fengum við að heimsækja
hana. Ef mig hefði grunað þá
hversu oft ég átti eftir að heim-
sækja hana á sjúkrahús um æv-
ina. Já lífshlaupið hennar mömmu
minnar var ekkert venjulegt. En
hún var hörkutól og marga bar-
áttuna sigraði hún og stóð alltaf
upp aftur. Eins og dóttir mín
sagði þegar hún þurfti að kveðja
ömmu veika á spítalnum fyrir
tæpum tveimur vikum áður en
hún lagði af stað í langferð:
„Amma er ekkert að fara núna, ég
er búin að kveðja hana svo oft og
held að ég sjái hana ekki aftur, en
hún tekur alltaf brosandi á móti
mér þegar ég kem heim.“
En nú var kallið komið, að
þessu sinni var hún tilbúin að fara
til Nóna síns, Buggu, ömmu og afa
og allra hinna. Og nú er dansað og
sungið í Paradís.
Að ferðalokum finn ég þig
sem mér fagnar höndum tveim.
Ég er kominn heim,
já ég er kominn heim.
(Jón Sigurðsson)
Elsku mamma mín, ég er svo
þakklát fyrir síðustu vikur sem við
áttum saman, þú varst orðin svo
sátt í Hlíð og nú leið þér vel. Nú
var allt í einu orðið svo stutt í fal-
lega brosið þitt. Áttir greinilega
að fá góðan tíma áður en kallið
kæmi.
Ég mun geyma í hjarta mér
hljóðu fallegu stundina þegar þú
kvaddir þangað til við sjáumst
næst.
„Eitt er það sem aldrei gleymist,
aldrei, það er minning þín.“
(Guðmundur G. Halldórsson)
Sofðu rótt, þín,
Bryndís Arna.
Ég hef lengi átt skjól hjá þér,
amma mín. Ég ólst upp hinum
megin við Reykjadalsána, og það
var nú ekki langur vegur á milli
fyrir léttfætta stúlku. Niður hjá
Hvítafelli, framhjá tjörninni og yf-
ir brúna. Lofaði að passa mig á
þjóðveginum, og svo var náð í
höfn í Hellubæ. Börn skynja
kannski ólíka hluti og fullorðnir,
og mér þykir svo vænt um litlu
minningarnar sem ég á frá þess-
um heimsóknum. Ég man hlýjan
faðminn, alla fallegu hlutina þína,
tónlistina og klukkuna. Það heyrði
til undantekninga ef það ilmaði
ekki af einhverju girnilegu í ofn-
inum eða á pönnunni – og alltaf
var líf og spjall í eldhúsinu. Ég
man sérstaklega að ég áætlaði að
þið afi hlytuð að þekkja alla í
heiminum. Ef ekki persónulega,
þá allavega af afspurn eða
tengslum sem vöfðust ekki fyrir
ykkur.
Það styrkti lítið hjarta sem var
að fóta sig í samfélaginu að hafa
þig og afa alltaf í eldhúsinu í
barnaskólanum. Ég var upptekin
af því að reyna að vera sjálfstæð
og sterk, en einn daginn reyndi
heldur betur á, þegar mér tókst að
slasa mig lítillega í fótbolta uppi á
túni. Ég harkaði auðvitað af mér
þarna innan um strákana, en þeg-
ar frímínúturnar voru að klárast,
laumaðist ég inn um bakdyrnar á
skólanum – og læddist skælandi
upp í eldhús. Þú þurrkaðir hend-
urnar í svuntuna þína, hraðaðir
þér til mín og leyfðir mér að gráta
í fanginu á þér á meðan afi sótti
plástur á sárið mitt. Þú leyfðir
mér síðast að gráta í fanginu á þér
fyrir rúmu ári, þegar ég átti aðra
ömmu sem var veik. Þrátt fyrir
það að þér liði ekki vel sjálfri, þá
fannstu að litla stelpan var aftur
komin – eins og forðum inn af fót-
boltavellinum – og bauðst mér
faðminn.
Ég sat við rúmið þitt og ætlaði
að kveðja þig. Einhvern veginn
fannst mér eins og ég væri að
kveðja meira en bara þig og þína
persónu. Þetta voru einhver
þáttaskil – sem mér líkaði miður.
Ég var að kveðja tilvist þína, til-
vist sem leyfir mér að vera barn.
Allar minningarnar um hlýjan og
notalegan stað hjá ömmu og afa
færðust fjær og mér fannst eins
og þær ætluðu að þykjast vera af
öðrum heimi. Sennilega var sorg-
in yfir því að fylgjast með þér
veikri að hafa áhrif á mig, ég veit
að ég mun alltaf geta notið þess að
hugsa til baka. Takk fyrir að búa
svo um fyrir mig og okkur öll, að
hjá ykkur áttum við þennan verð-
mæta stað, sem ég mun alltaf
sakna með kökk í hálsi.
Takk fyrir allt, elsku amma
mín.
Þín
Rakel.
Amma mín, heimurinn er ekki
sá sami án þín hér. Það er svo sár
tilhugsun að næst þegar ég fer til
Akureyrar mun ég ekki hitta þig,
gefa þér knús og ræða um daginn
og veginn. Ég sakna þín. Seinustu
daga hef ég hugsað mikið til þín,
þú ert það fyrsta sem ég hugsa
um þegar ég vakna og það sein-
asta sem ég hugsa um áður en ég
sofna. Ég velti mikið fyrir mér
hvort ég sagði allt sem ég vildi
sagt hafa við þig, svarið er nei. Ég
hugsa um öll skiptin sem ég hefði
getað sagt þér hversu mikið ég
elskaði þig.
Það er ekki margt sem ég veit í
þessum heimi en ég veit samt að
þú elskar mig og ég veit að þú
veist að ég elska þig. Skilyrðis-
lausa ástin sem þú veittir mér er
mér ómetanleg.
Ég hugsa oft um öll skiptin sem
ég var hjá þér og afa á Laugum.
Við spiluðum oft og aldrei mun ég
gleyma skiptunum sem þú hjálp-
aðir mér að vinna, við munum
aldrei viðurkenna að við höfðum
svindlað þetta var aðeins sam-
vinna sem enginn vissi af nema við
tvær. Við tvær á móti heiminum.
Ég og þú, amma, ég og þú.
Ég er þakklát fyrir að hafa átt
ömmu sem var líka ein af mínum
bestu vinkonum. Ég gat talað og
talað við þig og alltaf skildir þú
allt. Þú hlustaðir á allt mitt gelgju-
drama en dæmdir mig aldrei. Ég
er stolt af að hafa getað kallað þig
ömmu.
Þú hefur kennt mér svo margt
sem ég er svo þakklát fyrir. Til
dæmis að aldrei gefast upp sama
hvað á bjátar. Þú hefur kennt mér
að það styttir alltaf upp, sama
hversu erfitt allt er þá er ljós í
enda gangsins. Þú gekkst í gegn-
um hluti sem margir geta einfald-
lega ekki ímyndað sér. Með afa
þér við hlið gastu gert allt sem þú
ætlaðir þér. Þú og afi, amma, þú
og afi. Ég á erfitt með að nefna
betra dúó en ykkur.
Amma mín, elsku amma mín.
Dansaðu við afa og hafðu gaman.
Ekki gleyma mér samt, því ég veit
að ég mun ekki gleyma þér. Ég
veit að við munum hittast aftur,
bara aðeins lengri tími í það en ég
bjóst við. Ég ætla fyrst að sigra
heiminn, amma.
Ég elska þig alltaf. Þín
Sunna.
Elsku amma mín, þín er sárt
saknað. Þú varst frábær fyrir-
mynd og kenndir mér svo margt.
Þú kenndir mér að lífið er ekki
sjálfsagður hlutur. Maður kemst
ekki í gegnum lífið án þess að
verða fyrir einhvers konar áföll-
um. Þú varst hetja og barðist í
gegnum súrt og sætt. Sama hvað
bjátaði á hristir þú það af þér með
bros á vör. Ást ykkar afa var eitt-
hvað sem mig dreymir um, það
var alltaf svo mikil ást í kringum
ykkur og alltaf jafn gaman að
koma í heimsókn í Laugar. Ég
mun sakna stundanna sem við
Sunna eyddum í að spila ólsen ól-
sen með ykkur afa.
Vona að þú hafir það gott þarna
uppi með afa. Þú skilar kveðju til
hans, ömmu Ellýjar og afa Skarp-
héðins frá mér.
Elska þig, elsku amma, og von-
andi hefur þú það gott núna.
Silja Rún.
Elsku amma.
Ég á svo rosalega erfitt með að
sætta mig við að þú sért farin frá
okkur, það gerðist svo ótrúlega
snöggt, eina stundina erum við
saman að gera neglurnar þínar
fínar fyrir þorrablót og þá næstu
er mér sagt að þú eigir bara
nokkra daga eftir.
Ég var svo viss um þegar ég
kvaddi þig á sjúkrahúsinu áður en
ég fór að þú ættir eftir að jafna
þig, eins og svo oft áður, því þú
varst svo mikið hörkutól. En í
þetta skiptið var þinn tími kominn
og ég veit hvað þér líður vel í para-
dísarlandi þar sem Nóni afi hefur
tekið þér fagnandi opnum örmum.
Núna er ég svo ótrúlega langt í
burtu og verð að kveðja þig á
minn eigin hátt, en ég veit að þú
hefðir ekki viljað neitt annað fyrir
mig, því seinustu samskipti sem
við áttum voru þannig að þú varst
að hvetja mig áfram, þrátt fyrir
veikindi þín.
Ég á erfitt með að hleypa fólki
nálægt mér og er náin mjög fáum,
en þér tókst einhvern veginn svo
oft að brjótast inn fyrir brynjuna
mína og vita hvernig mér leið, ég
þurfti ekki einu sinni að tjá það
með orðum.
Eins og þegar ég var unglingur
og missti heittelskaða kisuna
mína hana Jennu, ég mun aldrei
gleyma hvernig þú lást uppi í rúmi
hjá mér og grést með mér, þegar
enginn annar mátti það. Eða þeg-
ar þú vissir bara með því að horfa
á mig hvað mér leið illa í hjartanu
stundum. Þú varst ótrúleg á þenn-
an hátt. Ég veit ekki hvernig þú
fórst að þessu.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa
búið heima á Akureyri í vetur, því
ég fékk að eyða svo miklum tíma
með þér og ég vissi þá hvað þessar
minningar yrðu mér dýrmætar,
ég vissi samt ekki að það yrði
svona fljótt.
Mér fannst svo gaman að pússa
neglurnar þínar og lakka því ég sá
hvað þú ljómaðir á þessum litlu
stundum okkar. Eins og þegar við
spjölluðum um ferðaplönin mín og
þú hálfhristir hausinn í undrun yf-
ir því, hvaðan ég fengi þessa æv-
intýraþrá, samt vildirðu alltaf
heyra meira.
Allra helst mun ég muna stund-
irnar sem við sátum öll að spjalla
og þú og afi kepptust við að segja
sömu söguna á sama tíma, mér
fannst það alltaf jafn krúttlegt því
ég vildi alltaf einbeita mér að því
að hlusta jafnt á ykkur bæði.
Ég er svo þakklát fyrir þig,
elsku amma, þú kenndir mér svo
ótal margt og ég er svo þakklát
fyrir stuðninginn sem ég fékk frá
þér.
Þín dótturdóttir,
Elísabet Ýr.
Inga móðursystir hefur kvatt
okkur sinni hinstu kveðju. Á tíma-
mótum sem þessum, þegar náinn
ættingi fellur frá, reikar hugurinn
aftur í tímann og minningabrot
birtast ljóslifandi fyrir hugskots-
sjónum.
Móðurfjölskylda mín hefur
ávallt verið samheldin og skipu-
lagt ýmsar fjölskylduuppákomur.
Þar var Inga ávallt fremst meðal
jafningja. Átti þetta jafnt við um
hinar árlegu vor- og jólahrein-
gerningar á Helluvaði, heimili afa
og ömmu, og fjölskylduferðir sem
farnar voru mörg ár á meðan
heilsa afa og ömmu leyfði. Þar ber
líklega hæst framlag Ingu í und-
irbúningi sameiginlegra kvöld-
verða stórfjölskyldunnar í eldhúsi
Gamla-Húss, eða hennar þátt í
ríkulegu nesti á ferðalögum, þar
sem upp úr nestistöskum komu
fínustu kræsingar og jafnvel tert-
ur sem hefðu sómt sér vel á hvaða
veisluborði sem væri. Nú á seinni
árum hefur fjölskyldan komið
saman á sumrin á ættar- eða fjöl-
skyldumótum á Helluvaði eða
Kálfaströnd, ættaróðali ömmu. Þá
skemmtu sér saman ungir sem
aldnir, þar á meðal Inga, í þessu
fagra umhverfi Mývatnssveitar.
Ég á líka margar góðar minn-
ingar frá tímanum þegar ég átti
heima á Laugum. Á sjöunda ára-
tugnum var Inga matráðskona við
héraðsskólann þar. Við börnin á
staðnum fórum í feluleiki í búrum
og öðrum vistarverum eldhússins
en þar voru frábærir felustaðir
svo sem inni í skápum og innan
um risastóra potta. Kassinn með
Frón-kremkexinu í búrinu hafði
líka alltaf mikið aðdráttarafl, eftir
fjöruga leiki laumuðust litlar
hendur ofan í kassann og nældu
sér í nokkrar kökur. Sláturgerðin
á haustin var alltaf mikill viðburð-
ur en þá komu myndarhúsmæður
úr sveitinni til að aðstoða við slát-
urgerð, undir styrkri stjórn Ingu
og Þuru vinkonu hennar, sem
starfaði einnig sem matráðskona
á Laugum. Ég fékk þá að fylgja
mömmu sem einnig tók þátt í
sláturgerðinni.
Þegar Ingu er minnst má ekki
gleyma frábærum hæfileikum
hennar á sviði saumaskapar. Þar
ber að nefna alla fallegu jólakjól-
ana okkar systra sem Inga hann-
aði, sneið og aðstoðaði mömmu við
að sauma.
Árið 2012 glímdi Inga við erfið
veikindi og dvaldi rúmlega tvo
mánuði á Landspítalanum. Ég
heimsótti Ingu oft og við áttum
margar góðar stundir saman þeg-
ar hún var það frísk að hún gat
rabbað við mig um landsins gagn
og nauðsynjar. Seinna þegar
börnin hennar þurftu reglulega að
fylgja henni hingað suður vegna
læknisheimsókna gladdi það mig
alltaf ef ég gat aðstoðað þau
systkinin.
Ég skrapp til Akureyrar nú í
byrjun mars en þá var Inga enn
ótrúlega hress. Hún kom í mat-
arboð í Einilund til foreldra minna
og naut þess að gæða sér á þorra-
mat með nánustu ættingjum.
Einnig heimsótti ég hana í fallega
herbergið hennar á Dvalar-
heimilinu Hlíð.
Minningar um Ingu munu lifa
lengi í huga mér og annarra sem
hana þekktu. Einstakrar konu er
sárt saknað.
Elsku Bryndís, Hinrik, Friðrik
og fjölskyldur, ég og fjölskylda
mín vottum ykkur okkar dýpstu
samúð.
Elín Gunnhildur Guðmunds-
dóttir (Ella Gunna).
Elín Inga
Jónasdóttir
Söngur fuglanna
veit á vorið handan
við hornið, tíminn
er fugl sem flýgur
hratt, flýgur þér úr
augsýn, kannski í kvöld. Í flaumi
hans horfum við á bak ástvinum.
Nú er hún Beta frænka mín
horfin okkur. Hún ólst upp á
Akranesi og þótti Akrafjallið
fegurst fjalla. Er hún óx úr
grasi fylgdi hún Einari föður
sínum austur á land en hann var
þar yfirverkstjóri. Þar eldaði
hún ofan í vegavinnumenn og
kynntist Fjalari sínum, ungum
prestssyni úr Hróarstungunni.
Endurnýjuðust þau kynni síðar
syðra og leiddu til hjónabands.
Betu tókst að spara sér fyrir
Beta Einarsdóttir
✝ Beta Einars-dóttir fæddist
17. apríl 1923. Hún
lést 2. mars 2018.
Útför Betu fór
fram 13. mars
2018.
skólavist á Hall-
ormsstað og lauk
prófi úr Hjúkrunar-
skólanum. Þau sett-
ust að í risinu á
Bjarnarstíg 7. Að
guðfræðinámi loknu
vígðist Fjalar til
Hríseyjar 1952 og
dvöldu þau þar í
góðu yfirlæti í 11
ár.
Árið 1963 var
stöfnum snúið suður fyrir jökla
er sr. Fjalar gerðist sóknar-
prestur á Kálfafellsstað. Það
sópaði að Betu, ómissandi í fé-
lagsmálum, framúrskarandi vel
verki farin og setti sinn sterka
svip á umhverfi sitt. Hún stund-
aði bæði hannyrðir og blóma-
rækt og var jafnan óspör á glað-
legt viðmót og hjálpsemi. Öllu
lífi leið vel í návist hennar og
sóknarbörnin bæði nyrðra og
eystra minnast þeirra hjóna af
hlýhug og tryggðin var gagn-
kvæm.
Mikill samgangur var með
þeim systrum, höfðu þær svip-
aðan smekk á fatavali og hús-
búnaði. Maður þekkti sig vel hjá
þeim, myndir og útsaumur þakti
veggi, þungar mublur, gólfteppi
og blóm innan dyra og utan.
Fyrir kom að þær voru ekki
sammála um málefni dagsins,
rómurinn hækkaði og heyrðist
þá vel í Betu minni, enda fór
hún aldrei með veggjum. Hjálp-
semi systranna var mikil og
tóku þær gjarnan börn fyrir
hvor aðra til sumar- og náms-
dvalar. Þrjár þeirra giftust
prestum, enda hefur Skaginn
löngum verið uppeldisstöð
prestskvenna. Hjá þeim Betu og
Fjalari var jafnan gott að sitja.
Hún var jafnaðarmaður í sér,
studdi lítilmagnann og fannst að
allir ættu að starfa öðrum til
heilla, átti jafnan bágt með að
skilja heimsku og eigingirni
þeirra sem gerðu sér aðra að fé-
þúfu, áleit að heimurinn væri
betri staður ef konur réðu þar
meiru.
Beta hafði þennan ljúfa
bernska bjartsýnishug sem aldr-
ei stýrði á þröskulda lífsins.
Hugur hennar dvaldi löngum
hjá ástvinum, gæfu þeirra og
gleði og má segja að hún hafi
verið vörður og verndari síns
húss. Áður fyrr komu afkom-
endur afa og ömmu árlega sam-
an en sá siður hefur því miður
lent í útideyfu hin síðari árin,
óskandi er að hann verði end-
urvakinn, dagurinn er styttri en
við höldum.
Þau fluttu suður 1989 og
starfaði Beta þá á Hrafnistu um
tíu ára skeið við miklar vinsæld-
ir. Síðustu misserin dvaldi hún á
Skjóli með ástvin sinn Fjalar
daglega sér við hlið. Lífskraft-
urinn dapraðist, en jafnvel þá
hélt hún sinni léttu lund, spurði
frétta að austan – gömul sveita-
sæla á hamingjuslóð leitaði á
hugann. Það er mikil guðs gjöf
þegar svo er komið. Hún kvaddi
okkur í sátt og gleði yfir um-
hyggju sinna nánustu uns lífs-
ljós hennar slokknaði og hún
fluttist í land friðarins og fyr-
irheitanna. Það er góðs að sakna
og góðs að minnast. Hafi hún
þökk fyrir allt og allt.
Einar G. Jónsson
frá Kálfafellsstað.