Morgunblaðið - 09.04.2018, Blaðsíða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 9. APRÍL 2018
✝ Ólafur Pálssonhúsasmíða-
meistari fæddist í
Hafnarfirði 7. sept-
ember 1929. Hann
andaðist á Hrafn-
istu í Hafnarfirði
27. mars 2018.
Foreldrar Ólafs
voru: Sigríður
Jenný Halldórs-
dóttir, f. 18. október
1899, d. 31. júlí
1983, og Páll Böðvarsson, f. 6.
júní 1892, d. 27. ágúst 1956.
Bróðir Ólafs er Halldór Páls-
son, f. 24. nóvember 1930.
Ólafur ólst upp í Hafnarfirði,
lengst af í Brekkugötu 7.
Eiginkona Ólafs var Ragn-
Ólafur og Ragnheiður byggðu
sér hús í Lækjarkinn 22 í
Hafnarfirði og bjuggu þar lengst
af sinni hjúskapartíð. Þau
byggðu sér sumarhús í landi Út-
hlíðar í Biskupstungum í árdaga
sumarhúsabyggðar á því svæði.
Ólafur var húsasmíðameistari
og vann sem slíkur framan af
starfsævi sinni.
Ólafur starfaði fyrir Iðnaðar-
mannafélagið í Hafnarfirði, var
framkvæmdastjóri MIH (Meist-
arafélags iðnaðarmanna í Hafn-
arfirði) í hartnær tvo áratugi.
Hann lauk sinni starfsævi hjá Fé-
lagi byggingariðnaðarmanna í
Hafnarfirði.
Ólafur var virkur í fé-
lagsmálum alla tíð, nú síðari árin
átti kórsöngur hug hans allan.
Útför Ólafs fer fram frá Frí-
kirkjunni í Hafnarfirði í dag, 9.
apríl 2018, klukkan 13.
heiður Jónsdóttir, f.
9. maí 1931, d. 2.
mars 2003. Börn
Ólafs og Ragnheið-
ar eru: 1) Kristín, f.
1956, gift Jónasi
Gunnlaugssyni,
börn þeirra eru
Birna og Gunn-
laugur. 2) Páll, f.
1959, kvæntur
Sonju Ósk-
arsdóttur, börn
þeirra eru Ólafur Óskar og
Linda. 3) Jón, f. 1963, í sambúð
með Láru Jóhannsdóttur, börn
Jóns eru: Rakel, Karen, Aldís og
Óðinn. Langafabörnin eru fjög-
ur; Bergný Klara, Urður Sonja,
Brynja Kristín og Fanney Lára.
Í dag er tengdafaðir minn
Ólafur Pálsson borinn til grafar.
Ég fór að venja komur mínar með
Palla í Lækjarkinnina fyrir meira
en 40 árum. Þar var mér strax vel
tekið af fjölskyldunni.
Tengdaforeldrar mínir voru
litsterkar persónur hvort á sinn
máta. Óli alltaf glaður og áhuga-
samur um allt og alla. Fróður og
sannkallað félagsmálatröll sem
var á kafi í alls kyns félagsstarfi.
Ragga skapstór og hjartahlý.
Þegar frumburðinn okkar Óli
Óskar kom í heiminn dýrkuðu
þau hann bæði og naut hann þess
ríkulega. Sumarbústaður var
byggður í Úthlíð sem nefndur var
Grænahlíð. Þetta var skemmti-
legur tími í yndislegu veðri helgi
eftir helgi. Þennan sælureit
nostruðu þau hjónin við og nutu
þess að fara þangað allflestar
helgar yfir árið, bara tvö, með
vini eða fjölskylduna með sér. Oft
var þröngt á þingi og sofið í öllum
hornum. Þau eignuðust einnig
marga vini þarna í skóginum.
Óli tók að sér eldamennskuna í
bústaðnum og fórst það vel úr
hendi. Þar stóð hann vaktina við
grillið með skondinn grillhatt á
höfðinu. Sífellt var verið að
nostra við bústaðinn, bæta,
breyta, laga og endurbæta. Óli
hafði líka gaman af að skera út
alls kyns fígúrur í mannsmynd.
Því miður eru ekki margar eftir
því svo óheppilega vildi til að
Grænahlíð brann til kaldra kola.
Nýr bústaður var keyptur tilbú-
inn en hann náði aldrei að verða
þeim eins kær og sá gamli.
Eftir aldamótin fékk Ragga
krabbamein sem hún lést af í
mars 2003. Allan tímann var Óli
sem klettur við hlið hennar.
Stuttu áður höfðu þau komið sér
fyrir í bjartri íbúð á Hraunvangi
1, en þar bjó Óli eftir andlát henn-
ar. Á þeim tíma var hann dugleg-
ur við að stunda félagsstarf aldr-
aðra og þar var kórsöngurinn í
fyrsta sæti. Hann var mikið ljóð-
skáld og mörg ljóða hans eru
ástarljóð. Hann samdi líka
skemmtilega ljóðabálka fyrir
árshátíðir hestamannafélagsins
Sörla, sem vöktu mikla kátínu.
Öll ljóðin hans voru ort að ís-
lenskum sið með stuðlum, höfuð-
stöfum og endarími. Hann naut
mikilla vinsælda meðal kvenþjóð-
arinnar og naut þess að taka vin-
konur sínar á rúntinn.
Þegar svo heilsan fór að bila
komst hann inn á Hrafnistu í
Hafnarfirði. Þar leið honum vel
og vel var um hann hugsað, sem
við fjölskyldan verðum ævinlega
þakklát fyrir. Hann átti félaga á
Hrafnistu sem hittust til að ræða
málin og oft þegar við komum að
heimsækja hann var hann slitinn
frá þessum vinum sínum. Þótt
skrokkurinn gæfi eftir var hug-
urinn alla tíð skýr. Þegar Palli
var í burtu í veiði spurði sá gamli
stöðugt frétta og vildi fá að vita
hvernig gengi. Hann elskaði að
sjá barnabörnin sín og þegar svo
langafabörnin fóru að tínast inn
var hann alsæll. En síðustu frétt-
irnar sem Óli fékk frá Kristínu
voru af ófæddu langafabarni og
þótti honum afar vænt um þá
frétt.
Ég kveð tengdaföður minn í
dag og þakka honum samfylgd-
ina. Kær vinur laumaði því til mín
að hann myndi standa sig vel í
nýju hlutverki í nýjum heim-
kynnum, sem verndarengill fjöl-
skyldunnar. Allir þurfa að eiga
einn slíkan.
Guð geymi þig, Óli minn.
Þín
Sonja.
Ragga, uppáhaldsfrænka mín,
sneri sér í hring og virti fyrir sér
spegilmynd sína á skáphurð á
fataskápnum í herberginu þar
sem ég fékk að gista hjá afa og
ömmu á Öldugötu 26. Hún var af-
skaplega fín og sæt í brúnu,
hringskornu pilsi og ljósri blússu,
mittismjó með breitt, mjúkt leð-
urbelti með gylltri spennu, dökk-
um skóm með svolitlum hæl, og
aldrei þessu vant með léttmálað-
ar varir. Hún brosti til okkar
beggja í speglinum og augun
tindruðu. Í kvöld færi hún í bíó
með strák sem yrði með í hjóla-
ferð til Skotlands. Skotlandsferð-
in varð ævintýri. Þannig lagði
frænka mín, Ragnheiður Jóns-
dóttir, upp í ferðalag lífsins með
Ólafi Pálssyni, húsasmíðameist-
ara úr Hafnarfirði. Þau voru sam-
rýnd, skemmtileg og góð hvort
við annað. Þótt frænka mín ætti
það til að vera bæði stjórnsöm og
ákveðin hlustaði Óli oftast, brosti
með hægð, fékk hana til að hlæja
og fór sínu fram þegar þurfti. Þau
bjuggu fyrst í tveimur örlitlum
herbergjum í Brekkugötunni á
heimili Jennýjar móður Óla. Þar
bjó líka bróðir Óla, Halldór Páls-
son, kallaður Dódó, sem þá var
einhleypur. Þarna sá ég fyrst
frumburð þeirra Óla, Kristínu, í
vöggu með drifhvítum sængur-
fötum. Mér þótti hún eitt falleg-
asta barn sem ég hafði séð.
Faðir minn varð fyrir alvar-
legu slysi 1956 sem dró hann til
dauða tveimur árum síðar. Ég
átti athvarf hjá afa og ömmu á
Öldugötu þegar faðir okkar var
til lækninga erlendis, en litlu
systur minni, sem bæði var
fjörugri og erfiðari en ég, var
komið fyrir hjá ættingjum og vin-
um og leið misvel. Loks fann hún
öruggt skjól, skemmtun og blíðu
hjá fólkinu í Brekkugötunni.
Ragga og Óli sáu um hana sem
sína eigin dóttur og Dódó reynd-
ist besti frændi en Jenný tók að
sér ömmu hlutverkið. Það lá við
að ég öfundaði hana af þeirri vist.
Ragga og Óli byggðu sér hús við
Lækjarkinn í Hafnarfirði og með
tíð og tíma bættust þeim tveir
mannvænlegir synir. Bilið milli
heimilanna lengdist í önn dag-
anna, mikil vinna, barnauppeldi
og hestamennska þeirra feðga
tóku sinn toll, og svo komu barna-
börnin. Systurnar Steina og
Ragga voru ekki nánar í æsku,
líklega vegna aldursmunar, sem
svo hætti alveg að skipta máli.
Þau voru tilbúin að létta undir
með mömmu og okkur börnum
sem nú voru orðin þrjú. Óli kom,
þegar þess þurfti, með hlýju,
praktískt vit og lífsgleði á heimili
okkar. Með aldrinum urðu þær
systur nánar og vörðu þau þrjú
góðum tíma saman í leik og starfi.
Aðrir verða til þess að skrifa um
starfsferil Óla og fjölhæfni á þeim
vettvangi. Ég kveð góðan mann
með þökk og virðingu.
Dóra S. Bjarnason.
Ólafur Pálsson
Kæri vinur,
hjartans þakkir fyr-
ir samveruna.
Við hittumst nán-
ast daglega síðustu
tvö ár og því er óvænt fráfall þitt
sárt og óraunverulegt. Samstarf
okkar og vinátta var alltaf frið-
söm. Þú varst heiðarlegur maður
og hreinskiptinn. Þú varst frá-
Grétar Magnús
Grétarsson
✝ Grétar MagnúsGrétarsson
fæddist 3. júlí 1974.
Hann lést 12. mars
2018. Útför Grétars
fór fram 27. mars
2018.
bær kvikmynda-
gerðarmaður, hafðir
næmt auga fyrir
kvikmyndatökum
og varst leikinn við
að klippa myndbrot
svo listilega saman
að úr varð skemmti-
leg og áhugaverð
heild.
Það vildi svo til að
við vorum báðir í
Kaupmannahöfn
þegar þú skildir við og það voru
þung skref að ná í farangurinn
þinn. Það verður erfitt að fylla í
skarðið sem þú skildir eftir, bæði
sem vinur og samstarfsfélagi.
Þrátt fyrir að ég sé sorgmæddur,
leiður og meyr þá vissum við og
vitum báðir að þessu lífi lýkur
ekki með líkamlegum dauða,
dauðinn er tálsýn, um það vorum
við sammála. Það hefði samt ver-
ið ljúft, gott og gleðilegt að fá að
ferðast með þér lengur í gegnum
lífið. Þér mun ég aldrei gleyma og
ávallt minnast sem listræns, ljúfs
og hjartagóðs manns. Ég veit að
þú munt líta við til að minna mig á
að vera öðrum kærleiksríkur,
sanngjarn og réttlátur og svo
auðvitað að vera bara hress og
skemmtilegur.
Þúsund þakkir, kæri Grétar
Maggi, fyrir að koma inn í mitt líf
og gera það innihaldsríkara og
áhugaverðara.
Sjáumst í alheimseilífðarrým-
inu.
Þinn hjartans vinur,
Hafsteinn Gunnar
Hafsteinsson.
Látinn er Bjarni
Marteinsson arki-
tekt, frændi minn og
vinur.
Við Bjarni vorum
systrasynir og þar sem systurnar
voru aðeins tvær voru tengslin
mjög náin. Kristín móðursystir
mín bjó ásamt fjölskyldu sinni í
Þingholtsstræti 14, þar sem
Bjarni Sæmundsson afi okkar
hafði áður átt heima. Eiginmaður
hennar Marteinn Guðmundsson
myndhöggvari, faðir Bjarna, lést
langt um aldur fram árið 1952, en
Bjarni var þá á 10. ári.
Stína og fjölskylda komu oft í
heimsóknir í Reykholt og þegar
Bjarni hafði aldur til gerðist hann
sumarkaupamaður á Laugavöll-
um í Reykholtsdal hjá Birni Jó-
hannessyni og gat sér þar gott orð
fyrir dugnað og lipurð við hesta
og hverjar aðrar skepnur. Í fram-
haldi af kaupamennskunni réðst
hann í brúarvinnu hjá Kristleifi á
Sturlureykjum, bróður Björns og
þar fékk ég líka vinnu og unnum
við Bjarni þar saman í 4 sumur.
Merkines, ættaróðal Marteins,
kom einnig mjög við sögu í upp-
eldi okkar og þar dvaldist ég oft
og lékum við Bjarni okkur þá í
fjörunni og víðar ásamt systkin-
um okkar og nágrönnum.
Ég bjó í Þingholtsstrætinu á
menntaskólaárunum. Þingholts-
strætið var því mitt annað heimili
og við Bjarni ólumst því upp nán-
ast eins og bræður værum, á vet-
urna saman í Þingholtsstrætinu
og á sumrin í brúarvinnu þau 4 ár
sem menntaskólanámið stóð. Svo
stutt var í Menntaskólann að við
heyrðum hringinguna inn í fyrsta
tíma, og hlypum við þá af stað,
náðum við í tímann á undan kenn-
aranum, enda tók það álíka lang-
an tíma að ganga frá kennarastof-
unni upp í T-stofuna. Þetta
gerðist alloft, en einn veturinn,
líklega í 6. bekk, fékk Bjarni sér-
staka viðurkenningu fyrir að hafa
allan veturinn aldrei vantað í tíma
og aldrei mætt of seint.
Bjarni fór til náms í Þránd-
heimi og lærði þar arkitektúr.
Hann starfaði síðan við það fag og
eru margar fallegar byggingar
eftir hann, bæði íbúðar- og at-
vinnuhús, auk þess sem hann
starfaði einnig sem skipulagsarki-
tekt. Leiðir okkar lágu svo saman
aftur í starfi Oddfellow, fyrst í
stúku nr. 11 Þorgeiri og síðan í
stúku nr. 18 Ara fróða.
Hvar sem Bjarni kom og starf-
aði gat hann sér gott orð fyrir
dugnað og áreiðanleika.
Bjarni var gæfumaður og er
fjölskylda hans mjög til vitnis um
það. Eiginkona hans er Guðborg
Kristjánsdóttir, dóttir Kristjáns
Sveinssonar augnlæknis og Maríu
Þorleifsdóttur.
Bjarni fæddist 30. desember
1942. Afmæli hans var því hluti af
áramótahelgihaldinu ár hvert
lengi vel – þangað til við uxum
upp úr slíku. Margs er að minnast
úr þeim samkvæmum, enda list-
fengi mikið í fjölskyldunni. Þann-
ig birtast minningarnar, Bjarni
með harmonikkuna, Stína móðir
Bjarna við píanóið og við hin í
hálfhring í kring syngjandi ætt-
jarðarlög o.fl.
Bjarni og Guðborg voru góð
heim að sækja og ákaflega vinsæl
og lá við að gestagangur væri við
efri þolmörk á stundum, einkum
þegar þau áttu heima við Öldugöt-
una.
Með Bjarna er genginn góður
drengur sem verður sárt saknað.
Við Dóra vottum Guðborgu, börn-
um þeirra og barnabörnum sam-
úð okkar og biðjum Guð að varð-
veita þau.
Guðmundur Einarsson.
Bjarni Marteinsson
✝ Bjarni Marteins-son fæddist 30.
desember 1942.
Hann lést 20. mars
2018.
Útför Bjarna fór
fram 6. apríl 2018.
Nær hálf öld er
síðan við byrjuðum
að spila badminton
saman og urðum
náinn og góður
hópur. Spiluðum
minnst fjóra tíma á
viku og urðum
mjög góðir að okk-
ar mati og sáum
enga betri. Oft var
glatt á hjalla eftir
tímana, einkum
föstudagstímana þegar farið var
yfir í Ölver til að kæla sig niður.
Fyrir nokkrum árum varð einn
okkar að hætta vegna lélegrar
mjaðmar og nú er sá fyrsti okkar,
Bjarni, fallinn frá eftir erfið veik-
indi.
Við viljum þakka fyrir þennan
góða tíma sem við áttum saman á
badmintonvellinum og góða vin-
áttu. Hver veit nema við tökum
upp þráðinn hinum megin.
Við sendum Guðborgu, börn-
um og allri fjölskyldu Bjarna inni-
legar samúðarkveðjur.
F.h. badmintonkappanna
Bergs, Kalla, Kidda og Gests,
Gestur Einarsson.
Ég heyri stórsjóinn stynja af ekka
og standa á önd milli djúpra soga.
Um grunnið hver hrönn er hrapandi
brekka
við hyldjúp gljúfur og skörð.
Grjótfjörur bergmálsins dunur drekka
og draga seiminn lengst fram í voga,
þar blindskerin standa í boga
sem borgarvígi – og halda vörð.
(Einar Benediktsson)
Með örfáum orðum viljum við
hjónin minnast okkar góða vinar,
Bjarna Marteinssonar, sem lést
eftir erfiða baráttu við krabba-
mein 20. mars sl. Kynni okkar af
Bjarna og hans yndislegu konu,
Guðborgu Kristjánsdóttur, hóf-
ust við samdrátt barna okkar,
Þóru Bjarkar yngstu dóttur
þeirra og Finns Tryggva sonar
okkar, fyrir allmörgum árum,
sem endaði með hjónabandi
þeirra. Vinátta Bjarna, Guðborg-
ar og barna þeirra hefur verið
okkur ómetanleg í gegnum árin.
Bjarni var mikið glæsimenni á
velli, fríður sýnum og karlmann-
legur og ekki skaðaði það að list-
rænir hæfileikar hans vorum
ótvíræðir. Allt virtist leika í hönd-
um hans hvort sem það voru
smíðar, teikningar, söngur eða
hljóðfæraleikur á hin ýmsu hljóð-
færi. Bjarni átti ekki langt að
sækja sína einstöku hæfileika en
faðir hans, Marteinn Guðmunds-
son í Merkinesi, var mikill hag-
leiksmaður bæði á sviði tréskurð-
ar og höggmyndlistar. Á
æskuheimilinu var menning í há-
vegum höfð og móðir hans, Krist-
ín Bjarnadóttir, mikill tónlistar-
unnandi. Frásagnargáfa Bjarna
var líka einstök. Andlitið ljómaði
þegar hann komst á flug og ekki
var hægt annað en hrífast með,
þvílíkur var stíllinn hans og svo
hló hann hjartanlega að sögunum
sem alltaf voru fullar af húmor en
særðu aldrei neinn. Kynni okkar
af þessum einstaka heiðursmanni
eru okkur afskaplega dýrmæt.
Við minnumst margra skemmti-
legra samverustunda, bæði á
Víðimelnum og sérstaklega í
Merkinesinu fallega. Þá var mikið
hlegið, borðaður góður matur,
skálað og sungið hástöfum.
Bjarni var oftast aðaldriffjöðrin í
söngnum og við hin eltum hann
fullviss um að við værum engir
eftirbátar í þeim efnum. Þorra-
og skötuveislan á Víðimelnum,
áramótabrennan flotta í Merki-
nesi og margar góðar samveru-
stundir með Bjarna, Guðborgu og
þeirra niðjum varðveitum við í
hjörtum okkar, ásamt mörgum
öðrum gleðistundum sem fjöl-
skyldur okkar sameinuðumst í.
Skírn litlu nöfnu hans í fallegu
kirkjunni í Höfnum kemur upp í
hugann sem ógleymanleg stund
gleði og hamingju.
Við fráfall Bjarna Marteins-
sonar syrgja margir, bæði fjöl-
skylda og vinir. Erfiðast er þó hjá
elskulegri vinkonu okkar, Guð-
borgu, og efnilegu börnum þeirra
fjórum, tengdabörnum og barna-
börnunum sem dýrkuðu afa sinn.
Við sendum þeim öllum hugheilar
samúðarkveðjur og biðjum þeim
guðs blessunar sem og systrum
Bjarna, þeim Steinunni og Ástu.
Við þökkum Bjarna vináttu hans,
hlýju og velvilja í okkar garð alla
tíð og ógleymanleg kynni. Megi
góður Guð og allir góðir vættir
fylgja vini okkar Bjarna, heiðurs-
manninum góða, ábúandanum í
Merkinesi í ljósið eilífa. Minning
hans lifir í hjarta okkar allra sem
kynntust honum.
Sigurjón Finnsson,
Margrét Þóra Blöndal.
Það eru ekki ýkja mörg ár síð-
an Bjarna Marteinssyni brá
nokkuð í brún þegar hann sá elstu
systur sína, Steinunni, og mig
sitja saman á bekk í strætis-
vagnaskýli. Honum þótti þessi
sjón skondin og skemmtileg og
leyfði hugarfluginu að spinna um
þetta samband unglinga á átt-
ræðisaldri ýmisleg gamanmál –
eins og hans var von og vísa.
Ég hafði áður komið í Merk-
ines í Höfnum til Bjarna og Guð-
borgar ásamt öðrum í ágætu
göngufélagi sem við Steinunn
höfum lengi verið í og notið frá-
bærrar gestrisni þeirra. En ég
þekkti lítið til hans lífshlaups allt
frá því að fjölskylda Marteins
Guðmundssonar og Kristínar
Bjarnadóttur tók að dvelja á
sumrin þar í Merkinesi og börn
þeirra léku sér við nágranna sína
Ellý og Vilhjálm, síðar þekkta
söngvara, og vöndust merkum
gestakomum: Steinn Steinarr,
Magnús Ásgeirsson, Jóhann
Briem og fleiri gengu þar um
garða. Þó fann Bjarni snemma
nafn mitt í gamalli gestabók því
einhvern veginn fléttast lífsþræð-
ir margra Íslendinga saman með
einatt óvæntum hætti: ég hafði á
barnsaldri komið í Merkines með
minni fjölskyldu því bæði afi
Bjarna og Bjarnhildur amma mín
voru frá því merka býli.
En bið okkar Steinunnar eftir
strætisvagni reyndist verða
„mjór er mikils vísir“. Og eftir
þetta urðu heimsóknir okkar í
Merkines margar, sem og þeirra
Guðborgar til Steinunnar á
Hulduhólum í Mosfellsbæ.
Reyndar er það svo að það var
einmitt úrræðagóð og hugvits-
söm húsagerðarlist Bjarna sem
hafði smíðað umgjörð um alla þá
samfundi. Það var hann sem
breytti fjósi og hlöðu á Hulduhól-
um í ævintýralegt listahús á sín-
um tíma og í Merkinesi byggði
hann ný hús og gerði síðan upp
íbúðarhús Hinriks Ellýarföður
þegar þau Guðborg fluttu í Hafn-
irnar alfarið fyrir um það bil ára-
tug. Hann var sífellt að bæta og
breyta húsum og görðum – líka
eftir að ill meinsemd tók að draga
úr hans þrótti. Og hann þreyttist
ekki á að sýna vinum og gestum
höfðingsskap og velvild, hvort
sem hann veitti okkur leiðsögn
um Hafnirnar og allt Reykjanes –
um landslag, náttúrufar og sögu
mannfólksins, eða fór með tíðindi
af lífsstríði kynslóðanna og gam-
anmál um kynlega kvisti. Um leið
og hann skaut sinni góðu kímni-
gáfu jafnt og þétt að þeim sem
hann hafði freistað til að fá sér
sæti við hlið hans og sýna líka af
sér nokkra kæti í sagnaskemmt-
un.
Ég kveð góðan dreng og vin
með söknuði og sendi Guðborgu
og allri þeirra þróttmiklu fjöl-
skyldu einlægar samúðarkveðjur.
Og ekki skulum við segja það um
Bjarna Marteinsson að hann sé
okkur horfinn. Segjum með þak-
kæti í huga: hann var hér.
Árni Bergmann.
 Fleiri minningargreinar
um Bjarni Marteinsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.