Morgunblaðið - 16.04.2018, Page 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 16. APRÍL 2018
✝ Kristín Björns-dóttir fæddist í
Stykkishólmi 24.
október 1931. Hún
lést á Landspít-
alanum 5. apríl
2018.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Björn Hildimund-
arson verkstjóri, f.
2.5. 1906, d. 29.9.
1983, og Elísabet
Magnúsdóttir húsmóðir, f. 21.4.
1912, d. 18.10. 1984. Kristín var
elst barna þeirra. Systkini henn-
ar eru Guðrún, f. 8.7. 1934, d.
26.3. 2009, Elsa, f. 6.7. 1935,
Hildimundur, f. 15.1. 1938, d.
13.1. 2010, og Viðar, f. 7.8. 1943.
Kristín giftist 27.12. 1952
Benedikt Lárussyni, f. 18.3.
1924, d. 29.12. 2014. Foreldrar
hans voru Lárus Kristjánsson,
trésmiður í Stykkishólmi, f. 2.8.
1883, d. 19.7. 1966, og kona hans
Þórey Nikulásdóttir, f. 5.10.
1879, d. 5.2. 1966.
Kristín og Benedikt eignuðust
sjö börn: 1) Eyþór, f. 28.10. 1952,
eiginkona hans er Unnur Valdi-
marsdóttir og eiga þau þrjú
börn og sex barnabörn. 2) Ingi-
starfaði á húsgagnaverkstæðinu
Aton og sem fiskverkakona hjá
Þórsnesi í allmörg ár og var
einnig verkstjóri hjá Slátur-
félagi Snæfellinga mörg haust.
Einnig vann hún nokkur sumur
á Hótel Stykkishólmi og um tíma
var hún við skrifstofustörf í
versluninni Hólmkjör. Hún var
forstöðukona Dvalarheimilis
aldraðra í Stykkishólmi frá
1990-2001 þegar hún lét af störf-
um vegna aldurs.
Kristín starfaði með Kven-
félaginu Hringnum í Stykkis-
hólmi þar sem hún var formaður
um árabil og um tíma var hún
einnig formaður Kvenfélaga-
sambands Snæfellsnes- og
Hnappadalssýslna. Hún var
varafulltrúi í hreppsnefnd
Stykkishólms 1978 og sat sem
aðalmaður í hreppsnefnd og
bæjarstjórn til 1990. Þann tíma
lét hún málefni aldraðra til sín
taka og var hún formaður
stjórnar Dvalarheimilis aldraða
í Stykkishólmi.
Þau Kristín og Benedikt
bjuggu í Stykkishólmi öll sín hjú-
skaparár, lengst af í húsi sem
þau reistu í Lágholtinu og síð-
ustu árin í íbúð sem þau festu
kaup á við Tjarnarás. Frá því í
febrúar á þessu ári bjó Kristín á
Dvalarheimili aldraðra í
Stykkishólmi.
Útför hennar fer fram frá
Stykkishólmskirkju í dag, 16.
apríl 2018, klukkan 14.
björg Hildur, f.
15.10. 1954, eig-
inmaður hennar er
Gretar D. Pálsson,
eiga þau fjögur
börn og sjö barna-
börn. 3) Bryndís, f.
22.11. 1956, eig-
inmaður hennar er
Birgir Jónsson og
eiga þau þrjú börn
og fimm barnabörn.
4) Björn, f. 30.11.
1957, eiginkona hans er Árþóra
Steinarsdóttir og eiga þau tvo
syni. 5) Óðinn Logi, f. 22.2. 1960,
d. 31.7. 2014. 6) Lára, f. 28.9.
1963, hún á tvo syni. 7) Ellert
Þór, f. 30.3. 1967, d. 25.3. 2013,
eftirlifandi eiginkona hans er
Anne Bau og eiga þau tvo syni.
Kristín ólst upp í Stykkis-
hólmi og eftir skyldunám var
hún tvo vetur í Héraðsskólanum
á Laugarvatni. Á unglingsárum
starfaði hún með föðurömmu
sinni, Ingibjörgu Jónasdóttur,
sem ráðskona í vegavinnuflokk-
um Hildimundar afa síns, aðal-
lega á Vestfjörðum. Hún vann
við verslunarstörf og eftir að
hún giftist var heimilishaldið
hennar starfsvettvangur. Hún
Mig langar að minnast Kiddýj-
ar tengdamóður minnar í örfáum
orðum.
Tengdaforeldrar mínir bjuggu
lengst af í Lágholti 1, þar sem þau
höfðu byggt sér myndarlegt hús.
Þau áttu miklu barnaláni að fagna,
eignuðust sjö börn. Um tíma
bjuggu tengdaforeldrar hennar
einnig hjá þeim. Hún var húsmóð-
ir á stóru heimili og ekki veitti af
að hafa stjórn á þessum stóra hóp.
Þar var alltaf líf og fjör og á ég
dýrmætar minningar frá þeim
tíma. Þau héldu hópnum sínum
vel saman alla tíð og sýndu mikinn
kærleika, sem þau miðluðu til
barnanna sinna. Þess sama nutu
barnabörnin og barnabarnabörn-
in einnig þegar þau bættust við í
hópinn. Þetta var þeirra ríkidæmi.
En þau hjón fengu líka að
kynnast sorginni þegar þau urðu
fyrir því áfalla að missa syni sína
tvo með stuttu millibili. En fjöl-
skyldan stóð þétt saman við þessa
miklu erfiðleika.
Kiddý var kraftmikil, dugleg og
ákveðin kona. Það virtist fátt vefj-
ast fyrir henni. Hún var einstak-
lega úrræðagóð, var ekki að velta
sér upp úr vandamálum, fann
frekar lausnir á þeim .
Kiddý var mjög smekkleg kona
og hafði ánægju af að klæða sig
upp. Hún lagði mikla áherslu á að
kaupa sér vandaðan fatnað og
vera vel til höfð.
Saumaskapur var sameiginlegt
áhugamál okkar Kiddýjar. Alltaf
gat ég leitað til hennar og fengið
ráðleggingar við saumaskap,
hvort sem var að velja snið eða
efni. Oft á tíðum fóru þá fram
miklar vangaveltur á milli okkar.
Ekki fengum við alltaf niðurstöð-
ur og kom þá fyrir að hún hringdi
stuttu síðar. Var hún þá búin að
hugsa málið upp á nýtt og komin
með nýjar hugmyndir. Hún var
óspör á að hvetja mig áfram, virt-
ist alltaf hafa tíma.
Að leiðarlokum langar mig að
þakka Kiddý fyrir samfylgdina.
Betri tengdamóður hefði ég ekki
geta hugsað mér.
Blessuð sé minning góðrar
konu.
Árþóra Steinarsdóttir.
Í dag kveðjum við ömmu eða
Kiddý ömmu eins og við kölluðum
hana.
Amma var hjartahlý og góð
kona, hún var alltaf samkvæm
sjálfri sér og mjög dugleg.
Amma var ekki fyrirferðarmik-
il eða stórtæk en á lífsleið sinni lét
hún þó til sín taka. Fyrir utan það
að halda utan um stóra fjölskyldu
tók hún virkan þátt í félagsstarfi,
m.a. með Kvenfélaginu til margra
ára, auk þess sem hún sat í bæjar-
stjórn Stykkishólmsbæjar.
Að koma í Lágholtið, og síðar
Tjarnarásinn, voru forréttindi.
Þaðan fór enginn svangur eftir að
amma hafði borið í mann kökur að
ógleymdu besta kakói í heimi.
Amma bar af hvar sem hún kom í
veislu eða hvers konar samkomur,
hún fór nefnilega aldrei illa til höfð
á meðal fólks, ekki einu sinni í
búðina. Enda átti hún mjög falleg
og vönduð föt og fór vel með það
sem hún átti. Amma var sterkur
karakter og hafði sterkar skoðan-
ir og var aldrei að skafa utan af
hlutunum. Hún talaði tæpitungu-
laust og lá ekki á skoðunum sín-
um. Einnig var ætíð stutt í kímni-
gáfuna. Þannig var amma og við
erum þakklát fyrir það. Amma var
nefnilega svo góð fyrirmynd fyrir
okkur öll, hún hugsaði vel um fjöl-
skyldu sína og kenndi okkur góðu
gildin fyrir lífið og hvað það er
sem skiptir mestu máli í lífinu.
Það hafði augljós áhrif á hana
að fylgja tveimur barna sinna til
grafar, auk eiginmanns, og fór það
ekki framhjá okkur. Þrátt fyrir
áföll sáum við þó enn sterka, sjálf-
stæða og ákveðna konu sem við
erum þakklát fyrir að hafa átt sem
fyrirmynd og ömmu.
Hún var stolt kona og leyndi
ekki ánægju sinni yfir barnabörn-
unum og barnabarnabörnum.
Þrátt fyrir fjöldann allan af af-
komendum vissi hún upp á hár
hvað hver og einn væri að gera í
sínu lífi og við fundum alltaf fyrir
stuðningi, ást og hlýju frá henni.
Við minnumst ömmu með sökn-
uði og hlýju og hugsum til allra
góðu stundanna sem við áttum
saman.
Fyrir hönd barnabarna,
Gísli Sveinn Gretarsson og
Hugrún Birgisdóttir.
Það er skrýtið að setjast niður
og skrifa minningarorð um
mömmu, einhvern veginn hélt ég
að hún yrði alltaf til staðar. Sem
barn var ég ekkert að hugsa um
að mamma og pabbi hefðu mikið
að gera við að halda heimili og ala
upp sjö börn. Pabbi vann úti og á
meðan við vorum lítil var mamma
heimavinnandi og sá um heimilið
og allt sem því fylgdi. Það var ekki
fyrr en ég eignaðist mín börn að
ég áttaði mig á því hvílík vinna
þetta hefur verið. Ég spurði
mömmu einhvern tímann hvort
þetta hefði ekki verið erfitt með öll
þessi börn. Nei, henni fannst þetta
lítið mál og talaði um að við hefð-
um verið svo stillt og aldrei rifist.
Ég trúði því nú ekki alveg.
Mamma hafði gaman af því að
sauma og notaði þá kvöldin þegar
komin var ró á heimilið og saum-
aði á okkur, hún hefur gert ófáar
flíkurnar á mig í gegnum árin og
stundum fórum við saman í Vogue
og Virku að velja efni. Hún var
fljót að sjá falleg efni og sá fyrir
sér hvernig flíkin myndi liti út, ég
sá bara efnisstrangann og ekkert
annað. Mamma naut þess að vera í
fallegum og vönduðum fötum og
henni fannst ég stundum geta
gert betur í fatavali og þá átti hún
til að spyrja: „Ætlar þú að vera í
þessu?“ eða „Hefur þú ekkert
annað til að fara í?“
Það var dæmi um velheppnaða
Reykjavíkurferð ef hún komst í
Bernharð Laxdal til að versla.
Seinna fór hún að sauma búta-
saum og saumaði teppi og dúka
sem við afkomendurnir njótum nú
góðs af. Hún var ekki vön að vera
aðgerðalaus og ef hún settist nið-
ur til að horfa á sjónvarp varði það
í um hálftíma og þá rauk hún á
fætur með þessum orðum: „Ég
held að maður sé vitlaus á að
hanga svona.“ Afkomendurnir
voru duglegir að heimsækja
mömmu og pabba enda alltaf gott
að koma til þeirra. Hún bakaði
heimsins bestu pönnukökur og
stjanaði í kringum okkur. Það
verður skrítið að heimsækja
Hólminn og geta ekki kíkt í heim-
sókn til þeirra. Elsku mamma,
takk fyrir allt.
Þín
Lára.
Þegar ég kom í fyrsta skipti til
Stykkishólms um fermingu hitti
ég Kristínu Björnsdóttur á heimili
þeirra Benedikts Lárussonar
frænda míns. Það var einstaklega
gott að koma til þeirra og njóta
gestrisni þeirra hjóna og vináttu.
Umsvifin á fjölmennu heimili
þeirra voru mikil og það fór ekki á
milli mála að Kristín var stolt af
sínum stóra hópi barna sem hafa
öll lagt mikið til samfélagsins.
Eftir að ég flutti til Stykkishólms
og hóf störf sem bæjarstjóri
kynntist ég Kristínu enn betur og
gerði mér grein fyrir því hversu
mikill skörungur þessi hægláta
kona var. Störf Kristínar í þágu
samfélagsins voru margháttuð.
Sem bæjarfulltrúi var hún öflug,
framsýn og metnaðarfull fyrir
hönd bæjarins okkar og það var
gott að starfa með henni svo fé-
lagsvön sem hún var og hélt fast
fram þeim margvíslegu málum
sem hún bar fyrir brjósti sem
bæjarfulltrúi. Sem formaður
Kvenfélagins Hringsins var hún
sívakandi fyrir þörfum samfélags-
ins og það var fjölmargt sem kon-
urnar í Hringnum unnu saman að
og ófáar stundirnar sem Kristín
gaf til samfélagsverkefna á svo
mörgum sviðum. Mér er sérstak-
lega minnisstætt þegar ákveðið
var að Stykkishólmsbær gengi til
samstarfs við Kvenfélagið Hring-
inn um að stækka skrúðgarðinn
Hólmgarð og Hringskonur
byggðu félagsheimili sitt Freyju-
lund í Hólmgarði. Þegar Kristín
tók við sem forstöðukona Dvalar-
heimilis aldraðra kynntist ég vel
jákvæðri stjórnsemi hennar, út-
sjónarsemi hennar við rekstur og
umhyggju fyrir heimilisfólkinu á
Dvalarheimili aldraðra. Fyrir það
samstarf, sem engan skugga bar
á, er ég þakklátur og það var
ánægjulegt að vinna með Kristínu
sem forstöðukonu og bæjarfull-
trúa við að byggja upp fyrri
áfanga íbúða fyrir aldraða við
Dvalarheimilið og taka þær íbúðir
í notkun. Það var því við hæfi að
hún nyti þjónustu á því góða
heimili eftir að hún sjálf þurfti á
því að halda að fá stuðning og
skjól þegar aldurinn færðist yfir
hana. Við Hallgerður sendum
fjölskyldu Kristínar samúðar-
kveðjur. Blessuð sé minning góðr-
ar konu.
Sturla Böðvarsson.
Kristín
Björnsdóttir
✝ Vífill Búasonfæddist 20.
október 1929 á Fer-
stiklu í Hval-
fjarðarsveit. Hann
lést á Höfða hjúkr-
unar- og dvalar-
heimili 9. apríl
2018.
Foreldrar hans
voru Margrét Jóns-
dóttir, f. 4. júlí
1893, d. 7. apríl
1993, og Búi Jónsson, f. 9. febr-
úar 1897, d. 30. ágúst 1973,
bændur og veitingamenn á Fer-
stiklu. Vífill var yngstur þriggja
systkina. Systkini hans voru
Kristín Ríkey og Gísli sem bæði
eru látin.
Vífill ólst upp við venjuleg
sveitastörf og gekk í farskóla
sveitarinnar. Vífill var þrjá vet-
ur í formlegu námi við Gagn-
fræðaskóla Akureyrar áður en
hann hóf búskap á Ferstiklu 18
ára gamall og bjó hann þar alla
tíð. Hann kvæntist
19. apríl 1956 Guð-
björgu Dúfu Stef-
ánsdóttur frá Bjart-
eyjarsandi, f. 7.
nóvember 1934.
Börn þeirra eru:
Guðmundur Rúnar,
f. 23. maí 1956, Búi
Grétar, f. 21. nóv-
ember 1957, Mar-
grét Ósk, f. 12.
október 1961, og
Guðbjörn Smári, f. 24. febrúar
1963. Barnabörn Vífils og Dúfu
eru alls 10 og langafabörnin 20.
Vífill var mjög virkur í félags-
málum og sat í stjórnum margra
félaga og fyrirtækja sem sneru
að ævistarfi hans og áhuga-
málum. Hann hætti sem kúa-
bóndi um aldamótin 2000 en
gerðist upp úr því skógarbóndi
og sinnti því til æviloka.
Útför hans fer fram frá Hall-
grímskirkju í Saurbæ í dag, 16.
apríl 2018, klukkan 14.
Elsku pabbi minn, þú kvaddir
okkur á sólríkum morgni,
morgni sem gaf fyrirheit um að
vorið væri á næsta leiti. Þú vissir
að þetta vor myndir þú ekki upp-
lifa. En við vorum búin að spjalla
um vorboðana í sveitinni. Rjúp-
urnar sem voru mættar í skjól-
beltið og þrestina sem voru farn-
ir að vappa á hlaðinu. Enn var þó
langt í að maríuerlan kæmi og
heilsaði upp á okkur. Þú unnir
sveitinni þinni, þar fæddist þú og
bjóst alla tíð.
Þú varst af þessari ótrúlegu
kynslóð fólks sem hefur upplifað
svo miklar breytingar í þjóð-
félaginu. Við getum t.d. reynt að
setja okkur í spor 10 ára sveita-
drengs og hvernig það hefur
verið þegar sveitin breyttist úr
fámennu sveitasamfélagi í sam-
félag þar sem fullt var af her-
mönnum og öllu því sem fylgdi
stríðsrekstri. Fyrir þér var
þetta ævintýri og sögurnar voru
margar og áhugaverðar sem þú
sagðir af þessum tíma. Og enn
næstum 80 árum seinna kom
glampi í augun þegar þessi tími
var rifjaður upp.
Þú varst 18 ára þegar þú
gerðist bóndi og það varð þitt
ævistarf. Duglegur varst þú að
vinna að umbótum á jörðinni og
byggðir búið þitt upp í takt við
tækninýjungar þess tíma. Þeg-
ar þú lagðir svo niður hefðbund-
inn búskap gerðist þú skógar-
bóndi, þá 71 árs gamall. Það má
með sanni segja að þú varst
bóndinn sem var ötull við að
yrkja jörðina, það sjá allir sem
leggja leið sína um fjörðinn okk-
ar fagra.
Þú verður ekki hér með okk-
ur þetta vorið en ég held áfram
að fylgjast með rjúpunum og
þröstunum. Ég fylgist líka með
þegar trén fara að bruma og ég
skila kveðju til maríuerlunnar.
Hjartans þakkir fyrir allt og
allt.
Margrét.
Nú er komið að kveðjustund,
elsku afi minn.
Þegar ég lít til baka á þann
tíma sem við áttum saman hér á
jörðu man ég eftir mörgum dýr-
mætum stundum. Fyrirferða-
mestar í huga mínum eru allar
stundirnar sem við áttum saman
þar sem ég fékk að njóta alls
þess fróðleiks sem þú hafðir yfir
að búa. Ég fékk svo oft að heyra
áhugaverðar sögur af fólki úr
fortíðinni, sem stundum voru
ansi skondnar og skrítnar, en
stundum líka alvarlegar og sorg-
legar. En sama hvert umræðu-
efnið var sagðir þú alltaf svo
skemmtilega og glettilega frá.
Ég mun geyma þessar stundir
í huga mér og hjarta.
Það er skrítin tilhugsun að
keyra inn Hvalfjörðinn og vita
að ég fæ ekki að setjast niður
með þér í eldhúsinu á Ferstiklu
og spjalla við þig. Þín verður
sárt saknað.
Góða ferð elsku afi minn, við
sjáumst síðar.
Guðrún Dúfa.
Elsku afi. Í dag kveð ég þig í
hinsta sinn. Minningin um góðan
mann og enn betri afa mun lifa
áfram í hjarta mínu. Ég man all-
ar góðu stundirnar sem við höf-
um átt, þá sérstaklega í sveitinni
hjá þér. Ég þakka fyrir tímann
sem við höfum átt saman og að
stelpurnar mínar skuli hafa
fengið að kynnast þér. Þú varst
einstakur maður og ég mun
sakna þín. Elska þig afi minn.
Elsku afi ég þarf að kveðja þig
það er ansi erfitt fyrir mig.
Það er þó huggun að þú fórst sáttur
mú passar þig okkar æðri máttur.
Þegar ég mun nú hugsa til þín
man ég hvernig þú brostir til mín
með hvíta skeggið þitt fagra
og marga skemmtilega söguna sagða.
Ísafjarðarsólina kallaðir þú mig
þegar ég kom og hitti þig.
Hlýju og spjall þú áttir alltaf til
allir ættu að eiga einn afa Vífil.
Eitt vil ég að þú vitir nú
uppáhald allra, það varst þú.
Nú segi ég í hinsta sinn góða nótt
sofðu afi minn nú loksins rótt.
(Elva Rún Rúnarsdóttir)
Þín
Elva Rún Rúnarsdóttir.
Elsku afi. Í dag kveðjum við
þig í síðasta sinn. Okkur syst-
urnar langar að minnast þín í
nokkrum orðum sem fá þó ekki
lýst til fullnustu þeirri ást og
þeim kærleika sem við bárum til
þín. Þú varst einstakt ljúfmenni,
hjartahlýr, klár og algjör visku-
brunnur. Við og fjölskyldur okk-
ar viljum þakka þér fyrir þær
ótalmörgu samverustundir sem
við fengum að njóta með þér og
þær dýrmætu minningar sem
við eigum með þér. Við erum
óendanlega þakklátar fyrir allar
þær stundir sem við áttum sam-
an í sveitinni hjá þér og ömmu.
Öll jólin sem við höfum haldið
saman. Öll trén sem við höfum
plantað saman í fallegu skóg-
ræktinni okkar á Ferstiklu.
Elsku afi, við biðjum góðan guð
að varðveita þig. Hvíl í friði.
Þínar afastelpur
Unnur Smáradóttir og
Eydís Smáradóttir.
Kveðja úr Vatnaskógi.
Í dag kveðja Skógarmenn í
Vatnaskógi góðan nágranna og
traustan vin, Vífil Búason. Hann
birtist okkur sem ljúfur og glett-
inn í senn en hafði afskaplega
virðulegt yfirbragð og okkur
yngri fannst rétt að leggja við
hlustir þegar hann hafði eitthvað
til málanna að leggja, enda ráða-
góður nágranni. Vífill var starf-
inu í Vatnaskógi mikil hjálpar-
hella, þeir eru orðnir margir
áratugirnir sem Vífill hefur rétt
hjálparhönd til hagsbóta fyrir
starfið í Vatnaskógi. Það var
alltaf gott að fá þau hjón Dúfu og
Vífil í heimsókn og gott að sækja
þau heim. Fáir vissu jafn góð
deili á svæðinu og Vífill og þær
eru eftirminnilegar ferðirnar
sem karlar í karlaflokki fóru um
sveitirnar í kring í rútu og nutu
frábærar leiðsagnar Vífils. Við
fylgdumst með mikilli aðdáun
þegar Vífill gróðursetti mikið
magn af trjáplöntum í túninu við
Ferstiklu og í dag má sjá þar
blómlega skógrækt.
Skógarmenn KFUM senda
fjölskyldu Vífils innilegar sam-
úðarkveðjur.
F.h. Skógarmanna KFUM,
Ársæll Aðalbergsson
og Ólafur Sverrisson.
Vífill Búason
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Minningargreinar