Morgunblaðið - 15.06.2018, Side 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. JÚNÍ 2018
✝ Lára MaríaTheódórs-
dóttir fæddist í
Reykjavík 27.
ágúst 1962. Hún
lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Skjólgarði á Höfn
5. júní 2018.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Hallveig Kristólína
Jónsdóttir, ljós-
móðir frá Ólafsvík, f. 9. októ-
ber 1921, d. 12. október 1977,
og Theódór Daníelsson, kenn-
ari, f. 2. febrúar 1909, d. 12.
leitisskóla og tók síðan gagn-
fræðapróf frá Kvennaskól-
anum 1979. Síðar lá leiðin í
Fjölbrautaskóla Breiðholts þar
sem hún lagði stund á sjúkra-
liðanám. Hún starfaði lengi við
umönnunarstörf, t.d. á Borg-
arspítalanum og Grensás
ásamt fleiri stöðum.
Árið 1992 flutti Lára María
að Stóra-Bóli á Mýrum við
Hornafjörð og hóf sambúð með
Ólafi manni sínum. Síðar fluttu
þau að bænum Tjörn á Mýrum
og bjuggu þar alla tíð. Lára
María var húsmóðir fyrstu árin
en síðar starfaði hún sem bók-
ari, lengi vel hjá Kemi og síðar
hjá Vélsmiðju Hornafjarðar.
Lára María söng með
Kvennakór Hornafjarðar.
Útför Láru Maríu fer fram
frá Hafnarkirkju í dag, 15.
júní 2018, klukkan 14.
september 1984.
Lára María var
einkabarn þeirra.
Eiginmaður
Láru er Ólafur
Halldórsson, bif-
reiðarstjóri, f. 7.
apríl 1951. Þau
eignuðust tvo syni,
Halldór, f. 21. maí
1993, og Agnar, f.
16. maí 1995, unn-
usta hans er Sóley
Þrastardóttir, f. 22. desember
1996.
Lára María ólst upp í
Reykjavík, hún gekk í Hvassa-
Að morgni þriðjudagsins 5.
júní síðastliðinn lokaðir þú, elsku-
lega mágkona, Lára María, aug-
unum þínum í síðasta sinn, eftir
erfið veikindi í nokkra mánuði og
friður og ró færðist yfir fallega
andlitið þitt.
Ekki grunaði mig þegar við
kvöddumst með kossi að kvöldi
jóladags, í hefðbundna jólaboðinu
okkar, að örlög þín yrðu nokkrum
tímum síðar heiftarlegt heilablóð-
fall með öllum þeim afleiðingum
sem fylgdu í kjölfarið. Það hefur
verið erfitt fyrir marga af þínum
kærustu vinum, Óla bróður minn,
synina ykkar Halldór og Agnar og
kærustuna hans Sóleyju að sjá
sorgina í augum þínum en fallega
brosið þitt gaf okkur smá von og
veitti gleði. En nú er kallið komið
og þú fékkst að kveðja með þína
nánustu hjá þér, á Hjúkrunar-
heimilinu Skjólgarði eftir 10 daga
legu þar.
Margs er að minnast og ég man
vel þegar þú komst fyrst í heim-
sókn á Smárabrautina og mamma
kom með þér. Þú reyndist henni
eins og hin besta dóttir, enda
dýrkaði hún þig og dáði, alla tíð.
Þú varst alltaf til staðar fyrir
hana, Óla þinn og strákana ykkar.
Þú átt skilið mikla viðurkenningu
fyrir dugnað þinn og elju varðandi
heyrnarskerðingu Halldórs og
stóðst af þér öll sjávarföll og ólgu-
sjó, svo notað sé líkingamál, um
þá baráttu. Það var ekki auðvelt
að halda tvö heimili í fleiri ár, eitt í
Reykjavík og annað á Tjörn, en
allt var gert til að Halldór fengi þá
bestu kennslu sem í boði var. Og
árangurinn sést í dag því Halldór
er dugnaðarmaður og hugsar af
alúð um skepnurnar sínar og
stendur sig vel í vinnunni og er
alls staðar vel liðinn. Þetta á líka
við Agnar þinn sem stendur sig
vel í námi og í starfi. Það er unun
að fylgjast með honum þjálfa
hundana sína og nú verður hann
Óla þínum stoð og stytta sem og
hún Sóley sem er eins og nafnið
segir, yndislega falleg og góð.
Þeir eru heppnir feðgarnir að
hafa fengið hana inn í líf sitt og
hún er svo sannarlega til taks fyr-
ir þá þegar sorgin við að missa þig
hellist nú yfir. Þeir og við öll vit-
um að það er líkn fyrir þig að hafa
nú sofnað en söknuðurinn er mik-
ill.
Við fórum saman á tónleika í
desember og settum okkur mark-
mið að gera mun meira af því að
fara saman á menningarviðburði.
Við gerum ekki laufabrauðið
fyrir næstu jól saman en ég lofa
þér því að við Halldór skerum út
laufabrauð og kveikjum á kerti
fyrir þig.
Ég ætla líka að styðja við bakið
á Óla þínum og strákunum ef ég
mögulega get. Hvíldu í friði.
Þín mágkona,
Anna Eyrún Halldórsdóttir.
Æskuminningarnar eru ljúfar.
Sparibarnið úr Reykjavík var
komið til Ólafsvíkur. Ég og systir
mín biðum spenntar eftir að hitta
frænku okkar, en við þrjár vorum
systradætur og á sitt hvoru árinu.
Fyrsta minningin mín er að Lára
María var alltaf með Síríus rjóma-
súkkulaði og fullan poka af brjóst-
sykri sem hún deildi með okkur.
Lára María var augasteinn for-
eldra sinna og var alltaf vel til fara
og með silkiborða í hárinu. Lára
María fussaði og sveiaði þegar við
nálguðumst fjárhúsin hans Olla
frænda og ekki líkaði henni betur
fiskilyktin þegar við fórum niður á
bryggju.
Eitt sumarið var hún í nýjum
rúskinnsskóm. Eitthvað hefur
mér misboðið pempíuskapurinn í
henni og þegar hún tiplaði á stein-
unum yfir bæjarlækinn stjakaði
ég aðeins við henni svo hún lenti í
læknum og fínu rúskinnsskórnir
hennar blotnuðu. Við hlógum oft
að þessu. En þó svo að hún hafi
verið vernduð í barnæsku fékk
hún ung að kynnast hve harð-
neskjulegt lífið getur verið. Móð-
urlaus varð hún 15 ára gömul og
faðir hennar var þá orðinn fullorð-
inn og heilsulaus. En Lára María
átti góða að. Jóhanna frænka okk-
ar flutti inn til þeirra feðgina og
hélt þeim heimili fyrst um sinn.
Jólum og öðrum hátíðisdögum
varði hún með fjölskyldunni í
Ólafsvík hjá Björgu Láru móður-
systur sinni og Kristjáni eigin-
manni hennar. Lára María var
nýbúin að flytja á Laugar-
nesveginn ásamt Theódóri föður
sínum þegar hann veiktist alvar-
lega og lést fáeinum árum síðar úr
sömu veikindum og dóttir hans
nú. Við vorum nokkur frænd-
systkinin og vinir sem bjuggum
hjá Láru Maríu á þessum árum og
voru þau lærdómsrík fyrir okkur
öll. Margt var brallað, margir
lærðu að þrífa og vinna heimilis-
verk undir hennar stjórn. Hún
var dugleg að deila verkum alla
tíð. En hún var sjálf svo greið-
vikin að það var ekki hægt að
segja nei við hana þó svo að stund-
um hafi maður verið búin að fá
nóg.
Lára María fór undan-
tekningalítið á hverjum einasta
degi í tæp fjögur ár að heimsækja
veikan föður sinn. Nóttina sem
Theódór lést gisti hún á stofusóf-
anum hjá okkur Steina og er mér
það enn í minni hve æðrulaus hún
var. Lára María reyndist mér og
minni fjölskyldu traust frænka og
átti óeigingirni hennar sér engin
takmörk. Hún tók sér tvisvar
sumarfrí til að passa börnin mín
þegar við hjónin fórum til útlanda
og ósjaldan minnti hún mig á að
dóttir mín hefði tekið fyrstu
skrefin í hennar umsjá. Hún
saumaði jólakjóla á dóttur mína
þar sem handbragðið var óaðfinn-
anlegt en það átti hún ekki langt
að sækja, því að Hallveig móður
hennar var afburðasaumakona.
En líf Láru Maríu tók miklum
stakkaskiptum þegar hún kynnt-
ist honum Óla sínum og flutti
austur í sveitina hans. Sparibarn-
ið úr Reykjavík varð búsældarleg
bóndakona á sveitabæ þar sem
lyktin sem fylgir búskap var ekk-
ert fuss og svei lengur. Þegar syn-
ir hennar fæddust sá maður enn
betur hve mikla ástúð Lára María
átti til að gefa. Hún elskaði dreng-
ina sína alla þrjá og vildi allt fyrir
þá gera. Það sama gilti um Sól-
eyju.
Minningin um elsku nöfnu
mína, frænku og vinkonu lifir.
Lára Kristjánsdóttir.
Í miðri jólagleðinni, milli jóla
og nýárs, veiktist elsku Lára
María og var flutt með sjúkraflugi
frá Höfn til Reykjavíkur. Þetta
reyndist vera upphafið að enda-
lokunum hjá þessari elsku. Við
biðum milli vonar og ótta hvernig
henni myndi reiða af. Veikindin
voru miklu alvarlegri heldur en
maður átti von á og að morgni 5.
júní kvaddi hún þetta líf umvafin
sínum nánustu.
Við Lára María vorum systra-
dætur, hún fædd ári á eftir Láru
systur og ég ári á eftir henni. Hún
ólst upp í Reykjavík, einkabarn og
augasteinn foreldra sinna. Það
var alltaf eftirvænting hjá okkur
systrum þegar litla fjölskyldan
kom í heimsókn til Ólafsvíkur.
Lára María var alltaf vel til höfð
og fannst okkur hún stundum of
fín þegar við vorum að þvælast
með hana upp á fjall og niður í
fjöru, þá þýddi ekkert pjatt.
Lára átti ekki auðvelda ævi
framan af, móðurlaus 15 ára og
var 22 ára þegar faðir hennar lést,
en hún var svo ótrúlega dugleg að
standa sig. Ég fékk að búa hjá
Theódóri og Láru eitt haust þegar
ég var í skóla í Reykjavík, þá
bjuggu þau á Njálsgötunni. Þá sá
ég hvað hún 16 ára gömul var góð
við pabba sinn og ég var alveg
undrandi hvað hún var dugleg að
elda „gamaldags“ mat, kjötsúpu,
saltkjöt og fleira sem ég hafði
ekki hugmynd um hvernig ætti að
matbúa. Lára var frábær kokkur
og enginn fór svangur frá henni.
Hennar gæfa í lífinu var að
kynnast honum Óla og aldrei
hefði manni dottið í hug áður fyrr
að Lára myndi enda sem bónda-
kona í sveit austur á landi en sú
varð raunin og aldrei heyrði mað-
ur annað á henni en að hún væri
alsæl í sveitinni. Hún var stolt af
strákunum sínum, þeim Halldóri
og Agnari, og mátti hún alveg
vera það því þeir eru dugnaðar-
drengir. Lára María var einnig
ánægð með Sóley tilvonandi
tengdadóttur sína og var svo glöð
þegar Sóley útskrifaðist sem
stúdent í upphlut Höllu móður
hennar.
Ég veit ekki um neina mann-
eskju sem átti eins marga og góða
vini og Lára María. Öllum líkaði
vel við hana enda sást það vel í
veikindum hennar hvað margir
heimsóttu hana og fylgdust vel
með henni.
Eftir að við Torfi fluttum á Sel-
foss og síðan á Hellu þá vorum við
þeirrar gæfu aðnjótandi að Lára
og Óli og strákarnir komu stund-
um við hjá okkur eftir Reykja-
víkurferð og þá var glatt á hjalla
og þurfti Óli oft að bíða meðan við
kláruðum einhverja söguna. Lára
hafði sko gaman af að segja sögur
og voru þær sagðar með innlifun
og hlátrasköllum.
Ég á eftir að sakna þín, elsku
frænka.
Góða ferð í Sumarlandið, elsku
Lára María mín.
Olga Kristjánsdóttir.
Lára María, frænka mín, lést
að morgni 5. júní. Hún dó í faðmi
fjölskyldu sinnar og fékk hægt
andlát, svo er Guði fyrir að þakka.
Lára fæddist í Reykjavík, en
kynntist ung eiginmanni sínum,
Ólafi Halldórssyni, og flutti til
hans að bænum Tjörn I í Mýr-
arhreppi við Hornafjörð, en af
þeim slóðum er Ólafur ættaður.
Þau Lára eignuðust synina Hall-
dór og Agnar. Halldór hefur átt
við mikla heyrnarskerðingu að
stríða frá fæðingu. Hefur hann
sýnt fádæma dugnað og æðru-
leysi, þrátt fyrir skert lífsgæði.
Hann hefur verið föður sínum
mikil hjálparhella við bústörfin á
Tjörn, auk þess að vinna á kúa-
búinu Flatey þar í sveit. Agnar og
unnusta hans, Sóley Þrastardótt-
ir, hafa undanfarna vetur stundað
nám á Akureyri, hann að læra vél-
stjórn, en hún til lögreglustarfa,
og hefur þeim gengið námið vel,
en eru nú komin aftur austur að
Tjörn, þar sem þau hafa starfað
undanfarin sumur við búskapinn
og fleiri störf. Ég heyri frá þeim,
sem til þekkja, að samstaða þeirra
allra á Tjörn og umhyggja hvers
fyrir öðru veki aðdáun margra,
sem er vissulega gleðiefni.
Einhvern veginn hefur það
orðið svo, að samskipti okkur
Láru hafa verið fremur stopul í
lífinu, en þó hvað mest á æsku- og
ungdómsárum hennar. Móðir mín
og faðir Láru voru systkini. Lára
var einkabarn foreldra sinna, og
voru þau talsvert fullorðin, er þau
áttu hana. Á æskuárum Láru var
tíður samgangur á milli heimila
okkar, því að mikill vinskapur var
milli foreldra okkar.
Það er því ekki að undra, að við
Lára yrðum vinkonur, þótt ald-
ursmunurinn væri mikill, eða
nítján ár. Í mínum huga hefur hún
því alltaf verið eins konar litla
systir, svo full af æskufjöri og
gleði. Og þannig hefur það alltaf
verið í samskiptum okkar. Það
var hún sem gaf, en ég sem þáði
og naut.
Lára María var aðeins á ung-
lingsaldri, þegar hún missti for-
eldra sína, og þannig háttaði til,
að í bæði þau skipti var ég bundin
við nám og störf erlendis og gat
því lítinn stuðning veitt henni á
þeim erfiðu stundum. Hins vegar
er mér ógleymanlegur sá stuðn-
ingur og umhyggja, sem hún
veitti okkur systkinum við andlát
móður okkar, Kristínar Daníels-
dóttur. Um hana skrifaði Lára
undur fallega minningargrein,
sem sýnir svo vel ritfærni hennar
og tryggð.
Lára María var alla tíð vin-
mörg og skýrðist það af persónu-
gerð hennar. Hún var hreinskipt-
in og hugdjörf og oftast hress og
gamansöm í fari. Vinkvennahópur
Láru var stór, og mörgum sínum
vinkonum hafði hún kynnst á
barnsaldri og haldið tengslum við
þær alla tíð, enda kom það glöggt
í ljós í veikindum Láru. Þær
skiptust á að heimsækja hana í
hverri viku, sátu meðferðar- og
stuðningsfundi með aðstandend-
um hennar og reyndu á allan hátt
að sýna henni væntumþykju og
umhyggju. Þær stofnuðu líka lok-
aðan upplýsingahóp á facebook,
sem gerði öðrum henni nánum
kleift að fylgjast með líðan hennar
og meðferðaráætlun á Borgar-
spítalanum. Fyrir það erum við öll
þakklát.
Guð blessi minningu minnar
kæru frænku.
Þóra Ásdís Arnfinnsdóttir.
Frá liðnu sumri muna má
ég meiri háttar ferðalag,
um Snæfellsnesið leiðin lá
með Láru frænku þennan dag.
Hve bjart var yfir byggðum þá
og blámi loftsins undur tær,
á hvítan jökul bliki brá,
sem blasti þar við, himni nær.
Er birtist öll sú undra dýrð,
sem aðeins verður fundin þar
og aldrei verður orðum skýrð,
í essi sínu Lára var.
Í huga margar myndir sá,
af minningunum var hún rík,
á hús og mannlíf birtu brá
frá bernskutíð í Ólafsvík.
Og eftir stuttan stans og sveim
hún staðinn góða kvaddi teit,
með eiginmanni hélt svo heim
í Hornafjarðar kæra sveit.
En nú er endað æviskeið
og ástvini það hugga má,
að upp til Guðs hún lagði leið
og ljóssins englum dvelur hjá.
Guðmundur Arnfinnsson.
Ég man fyrst eftir Láru
frænku minni í Heiðargerði, þá
snáði kominn með móður minni til
eftirlits hjá augnlækni. Þá var sið-
ur að gista hjá vinum og ættingj-
um og heimsækja þá sem flesta,
þá sjaldan komið var í höfuðstað-
inn. Að sjálfsögðu heimsóttum við
Höllu, Theódór og Láru Maríu.
Hún var alltaf prúð og góð við litla
frænda. Það eltist ekki af henni og
alltaf var ég og allir sem ég þekki
meira en velkomnir í hennar hús
og öllu var tjaldað til. Áður en
maður vissi var annað hvort kom-
ið kaffi og með því á borð eða boð-
ið í dýrindis matarveislu, jafnvel
þó maður hafi bara komið eftir
skrúfjárni að láni.
Ég leigði eitt sinn herbergi hjá
Láru í Furugrund og gekk vel. En
Lára notaði samt tækifærið og
kenndi mér ýmislegt varðandi
hefðbundin húsverk og þess hátt-
ar. Ég bjó að því síðan þegar ég
kynntist konu minni þó svo ég
verði seint talinn fullnuma í þeim
efnum.
Stoltur af kærustunni arkaði
ég til Láru frænku einn laugar-
daginn. Var hún þá ekki í slátur-
gerð en tók sér nú samt góðan
tíma til að virða snótina fyrir sér,
gefa kaffi og ræða málin. Fljót-
lega sást það í augnkrókum henn-
ar að henni leist vel á og rúmlega
það. Það staðfestist um leið og
hún úthlutaði okkur hlutverkum í
sláturgerðinni góðu – að Lára
hafði gefið þegjandi samþykki sitt
fyrir ráðahagnum. Að verki loknu
var smakkað á framleiðslunni og
slegið upp veislu sem entist fram
á nótt. Eftir þetta kallaði hún okk-
ur gjarnan sláturgaur og stöpp-
ustúf á jólakortum og þegar þess-
arar stundar var minnst síðar.
Lára kynntist Óla sínum litlu
síðar og flutti með honum austur
á Mýrar, hans heimahérað, og
gekk inn í sveitasamfélagið og
naut þess að búa þar og kynnast
góðu fólki. Hún naut þess að eign-
ast drengina sína tvo, Halldór og
Agnar, sem eru miklum kostum
gæddir báðir tveir – enda var hún
stolt af þeim og gat ekki stillt sig
um að deila fréttum ótt og títt af
þeim þegar við heyrðumst.
En fjarlægðina lætur maður
tefja sig og samverustundir hefðu
gjarnan mátt vera fleiri í seinni
tíð. Það var því gaman að hitta
hana sl. haust þegar ég fór á
tveggja daga ráðstefnu á Höfn og
Lára kom og sat bæði erindin sem
ég flutti þar og reyndar önnur er-
indi á ráðstefnunni líka, tók sér
tíma og hafði gaman af. Hún var
skörp, fróðleiksfús og það var allt-
af gaman að tala við hana um
flestar hliðar mannlífsins. Á heim-
leið kom ég við heima hjá henni og
þáði sérstaklega glæsilegan og
bragðgóðan steiktan lambahrygg,
eitthvað sem hún sagði með miklu
stolti að Agnar sinn hefði ræktað.
Við rifjuðum upp liðna daga og
sögðum hvort öðru af högum okk-
ar. Það er mér sérstaklega dýr-
mætt að hafa hitt hana þarna í
haust úr því hún kvaddi nú svo
skyndilega eftir veikindi sem
hittu hana fyrir sl. jóladag.
Ég kveð Láru með miklum
söknuði. Hún var mér alltaf góð
frænka og einstaklega kærleiks-
rík og blíð, lík móður sinni Höllu.
Það er minning sem geymist og
yljar manni ávallt um hjartaræt-
ur. Ég þakka fyrir að hafa átt
hana að. Guð blessi hana. Hugur
okkar Jónínu er hjá henni, Óla og
strákunum.
Vífill frændi.
Í dag kveð ég góða vinkonu og
yndislega manneskju. Líkt og
Lára sagði gjarnan höfðum við
þekkst síðan ég var tveggja ára og
hún eins árs.
Eitthvað sá hún við mig því ein
af fyrstu minningum mínum af
okkur saman er um það þegar ég
var í heimsókn hjá henni í Heiða-
gerðinu þar sem við bjuggum báð-
ar. Þegar kom að heimför þá tók
Lára, þá 6 ára, það ekki í mál og
hlammaði sér niður fyrir framan
útidyrahurðina svo ég kæmist
ekki heim. Tók hún þessi mót-
mæli svo langt að Theódór faðir
hennar þurfti að fjarlæga hana
með valdi en við Lára fylgdumst
að allar götur síðan. Minnisstæð
eru ótalmörg kvöld þar sem við
töluðum saman fram á nótt, fór-
um út að borða, bíóferðirnar og
utanlandsferðir í gegnum tíðina.
Sama hvað á móti blés var Lára
alltaf létt í lund og stutt í hlát-
urinn, það gilti ekki síst þegar
kíkt var í heimsókn á Tjörn þar
sem Lára bauð til mikilla veislna.
Sömuleiðis var alltaf stutt í
kærleikann en hafði hún alltaf
mikinn áhuga á mínu fólki, ég
eignaðist loksins barnabarn
stuttu áður en hún veiktist og var
það mjög gaman að geta kíkt með
hann í heimsókn til hennar ófá
skipti þar sem hún fylgdist vel
með honum, tók ekki augun af
honum og brosti mikið til hans.
Hvíl í friði, elsku vinkona, ég
mun sakna þín mikið.
Guðrún Einarsdóttir.
Lára María, kær æskuvinkona,
er fallin frá í blóma lífsins, aðeins
55 ára gömul, ótímabært andlát
hennar skilur eftir sig djúpan
söknuð og sorg. Við slitum barns-
skónum saman í Heiðargerðinu,
báðar áttum við eldri foreldra og
bjuggum við mikið ástríki og svip-
aðar áherslur í uppeldinu.
Þegar Lára María var 15 ára
gömul missti hún Hallveigu móð-
ur sína og af því að hún var ein-
birni reyndi mjög á hana í sorg
hennar að hugsa um og aðstoða
föður sinn, sem var 12 árum eldri
en mamma hennar.
Mér er minnisstætt þegar hún
hringdi í mig á aðfangadagskvöld,
eftir andlát Hallveigar, og bað
mig og mömmu að aðstoða sig við
að gera sósuna með jólasteikinni
fyrir þau feðginin. Þegar ég lét í
ljós samúð og vorkunnsemi sagði
hún að núna yrði hún bara að
standa sig, það væri bara ekkert
annað í boði og það hefur alltaf
verið viðkvæðið hjá henni í gegn-
um árin. Þegar pabbi hennar féll
frá þegar hún var 22 ára var hún
sterk og þroskuð enda höfðu árin
Lára María
Theódórsdóttir
ÚTFARARÞJÓNUSTA
Vönduð og persónuleg þjónusta
athofn@athofn.is - www.athofn.is
ATHÖFN ÚTFARAÞJÓNUSTA - s: 551 7080 & 691 0919
Inger Steinsson