Morgunblaðið - 15.06.2018, Side 29

Nú fer þeim ört fækkandi
glókollunum hennar Áslaugar,
bara tvö eftir og löngu orðin að
biðukollum.
Þannig týnist tíminn og það
er víst ekki í boði að allt sé aft-
ur eins og það var í gær.
Og þá er ekkert annað að
gera en þakka fyrir góðar
minningar og samfylgdina
gegnum lífið.
Hallveig Thorlacius.
Það er skrýtið að hugsa til
þess að nú fái ég ekki fleiri
símtöl sem byrja á því að rödd-
in á hinni línunni segir „Kári
minn, þetta er hún amma þín“.
Stuttu eftir að amma seldi hús-
ið sitt í Borgarnesi gaf hún mér
eitt málverk úr þriggja verka
seríu sem á mátti sjá Esjuna.
Við Kara hlógum gjarnan þegar
við horfðum á málverkið því á
þessum þriðjungi sem amma
hafði gefið mér mátti sjá um
það bil vestasta hluta Esjunnar
og lítur sá partur út í raun eins
og hvert annað fjall. Ég hugs-
aði með mér að það myndu ef-
laust líða að minnsta kosti tíu
ár áður en ég fengi hina tvo
partana því amma væri ekkert
að fara í bráð.
Amma var tiltölulega nýfarin
að mæta í sjúkraþjálfun til mín
á föstudagseftirmiðdögum þar
sem við rifum saman í lóðin og
spjölluðum saman og líkaði
henni vel við puðið. Með ár-
unum hafði hún orðið skemmti-
lega hreinskilin en örfáum mín-
útum eftir að ég náði að planta
henni í fyrsta skiptið á þrek-
hjólið sagði hún við mig „Er ég
ekki búin að hjóla nóg? Það er
nú takmörk fyrir því hvað ég
nenni að sitja á þessu hjóli“.
Amma gerði alltaf vel við
okkur barnabörnin, burt séð frá
því hvort það snérist um að
baka kanillengjur, kaupa handa
mér súkkulaðisnúð með hörðu
súkkulaði, sjóða eggin og taka
skurnina af ala amma eða
gauka að okkur smá aur þegar
veskið var þunnt á námsárun-
um. Ég grínaðist oft með það
við ömmu og aðrar fjölskyldu-
meðlimi að lánin hjá ömmu
bankanum væru þau allra hag-
stæðustu. Vextirnir væru mjög
lágir og oftar en ekki fékk mað-
ur símtal frá bankastjóranum
nokkrum dögum eftir lánið þar
sem tilkynnt var að láninu hefði
verið breytt í styrk. Þetta kom
sér sérstaklega vel þegar ég
var við nám í London og háði
erfiða baráttu við Lánasjóðinn.
Eina skilyrðið fyrir styrkveit-
ingunni var að ég myndi sjá um
að halda henni í formi þegar til
þess kæmi.
Amma var mögnuð kona,
mikill viskubrunnur og verald-
arvön enda hafði hún ferðast
víða og séð eflaust meira af
heiminum heldur en flestir.
Eitt sinn hélt ég að það væri
von á ömmu í bæinn og spurði
mömmu hvenær hún myndi
mæta á svæðið. Mamma svar-
aði því þá að amma væri ekki
að koma því hún væri í Teher-
an.
Ég var svo heppinn að fá að
kynnast stuttlega frú Vigdísi
Finnbogadóttur en hún og
amma voru ágætis kunningjar.
Í nokkrum af okkar samtölum
óskaði frú Vigdís mér til ham-
ingju með það af hversu vel
gefnu fólki ég væri kominn. Ég
skelli þeim heiðri á ættmóð-
urina, frú Thorlacius sem ég er
stoltur af að geta kallað ömmu
mína.
Kári Árnason.
Það var á fögrum sunnudegi
í Reykjavík, nánar tiltekið 29.
nóvember 1987, sem ég hitti
Kristínu fyrst. Séra Rögnvald-
ur hafði flutt gagnmerkt út-
varpserindi um Palestínumálið
laust eftir hádegið og klukkan
15 hófst stofnfundur Félagsins
Ísland-Palestína sem Rögnvald-
ur veitti forystu fyrstu árin.
Þarna tókust strax góð kynni
og ég átti eftir að nota hvert
tækifæri sem gafst til að heim-
sækja þau á Staðastað og síðar
í Borgarnes. Að koma á heimili
Kristínar og Rögnvalds var æv-
inlega sterk upplifun, menning-
in geislaði úr hverju horni og
veggirnir þaktir dýrlegum
listaverkum. Aldrei kom gestur
frá Palestínu án þess að hann
eða hún væru leidd inn á þetta
heimili sem var einstakt lista-
safn. Kristín var alla tíð virk í
félaginu og stýrði iðulega fund-
um þess.
Presthjónin þóttu góð heim
að sækja, ekki síst af listafólki,
sem dvaldi gjarnan um tíma og
skildi svo eftir sig málverk.
Fólk dróst að þeim fyrir skiln-
ing þeirra og skemmtilegheit
sem voru margrómuð. Ég
þurfti ekkert að vera með Pal-
estínumenn til að gera mér er-
indi á Staðastað.
Ég kom með foreldra mína,
fjölskyldu og vini svo þau
mættu líka upplifa dýrðina. Og
svo beið alltaf góður kaffisopi,
ef ekki meira.
Fyrir mér var sú vinátta,
hlýja og tryggð sem mér var
sýnd einstök, því að það var
sem ég yrði hluti af þessari
stóru fjölskyldu. Það fæ ég
seint fullþakkað.
Kristín hafði verið kennari
og skólastjóri og síðar bætti
hún við sig bókasafnsfræði og
vann við það í Borgarnesi. Hún
var oddviti í Staðarsveit og þá
eru ótaldar skriftirnar. Kristín
lagði stund á þýðingar fram á
síðasta dag og féll sjaldan verk
úr hendi. Ég fylgdist með henni
þegar hún skrásetti bók Rögn-
valds um ferð okkar til Palest-
ínu.
Hann las fyrir, var með
minnismiða en hún vélritaði og
hélt utan um bókarsmíðina.
Þannig var með ljóðabækurnar
góðu og að sjálfsögðu þá sem út
kom eftir dauða Rögnvalds
1995.
Sjálf gaf hún út eftirminni-
lega bók árið 1999, Sunna þýðir
sól, sem fjallaði um erfiðleika
ungrar stúlku sem varð fyrir
einelti í skóla. Áfengi, fíkniefni
og kynferðisleg misnotkun
komu við sögu, feiknalega góð,
tímabær og vel skrifuð bók sem
hefði mátt eiga sér framhald.
Kristín var róttæk í lífskoð-
unum og var á sínum tíma virk
í Samtökum hernámsandstæð-
inga.
Ég minnist skemmtilegrar
myndar af henni og vinkonunni
og félaganum, Vigdísi Finn-
bogadóttur, við störf á skrif-
stofu samtakanna. Þar starfaði
líka mágurinn, Ragnar Arnalds,
og Rögnvaldur var með í erind-
rekstri gegn hersetunni ásamt
vini þeirra Jónasi Árnasyni og
mörgum fleirum.
Kristínar er sárt saknað af
ástvinum og stórum vinahópi.
Ég votta þeim öllum innilega
samúð um leið og ég þakka
Kristínu fyrir allt sem hún var
mér og mínu fólki.
Sveinn Rúnar Hauksson
Þegar frú Kristín Thorlacius
er kvödd úr þessum heimi
koma miklar þakkir upp í hug
og hjarta.
Margar minningar skjóta
upp kollinum, allt frá þeim dög-
um er hún fyrir hartnær 45 ár-
um flutti á Staðastað með eig-
inmanni sínum sr. Rögnvaldi
Finnbogasyni og börnum
þeirra. Var það mikil blessun
fyrir Staðastaðarprestakall að
þessi fjölskylda kæmi þangað.
Frú Kristín átti eftir að vinna
mikið og gott starf sem móðir,
prestsfrú, bóndakona, kennari,
skólastjóri, oddviti og þýðandi
margra merkra bóka ásamt
mörgum öðrum störfum í þágu
byggðar sinnar bæði í Staðar-
sveit og síðar í Borgarnesi.
Mjög gott var að leita til frú
Kristínar um ráð og stuðning
enda var hún skýr í hugsun og
bráðgáfuð. Hún var fordóma-
laus kærleikans kona sem hafði
mjög næman skilning á því
hvað mannfólkið getur verið
misjafnt og margbreytilegt.
Alltaf var gott að koma í heim-
sókn til hennar og sr. Rögn-
valdar þegar hans naut við og
einnig eftir það á fallega heim-
ilið hennar í Borgarnesi þar
sem hún undi sér vel. Var það
ekki síst vegna návistar hennar
við Finnboga son sinn og Sæ-
björgu konu hans og börn
þeirra. Þá var líka mjög mikið
og ástríkt samband milli henn-
ar og annarra barna þeirra
Rögnvaldar.
Var það reyndar til fyrir-
myndar og eftirbreytni hvað
þau voru í góðu sambandi við
móður sína alla tíð. Stundum er
mig bar að garði sat hópur við
bútasaum, laufabrauðskurð eða
berjasultun svo fátt eitt sé tal-
ið. Gleði, húmor og líf. Já, frú
Kristín var þakklát fyrir börn
sín, tengdabörn og afkomendur
alla.
Mikið reyndi á frú Kristínu
og auðvitað fjölskylduna alla er
þeir feðgar sr. Rögnvaldur og
dr. Sigurður Thorlacius Rögn-
valdsson létust með fárra ára
millibili.
Trúin var henni styrkur og
samstaða fjölskyldunnar. Þann-
ig komst hún áfram og missti
ekki gleðina í lífinu sem öllum
er nauðsynleg.
Guð blessi minningu frú
Kristínar og leiði fjölskyldu
hennar á kærleiksvegum sín-
um.
Karl V. Matthíasson
Kristín Thorlacius var stór
persóna og það var þeirra gæfa
sem fengu að njóta samvista
hennar.
Ég var einn þeirra, fyrst í
gegnum Sigga, besta vin minn,
en svo fleiri afkomendur henn-
ar.
Vinir og vinskapur er eitt
það mikilvægasta í lífinu og
þarna gekk gæfan með mér.
Hennar rólega og yfirvegaða
fas náði athygli allra kynslóða
og þegar dóttir mín kynntist
henni naut hún sömu um-
hyggju, fróðleiks og skemmt-
unar og ég hafði kynnst af
henni.
Við, sem minnumst hennar,
erum ríkari, því við fengum að
kynnast frábærri manneskju
sem gott var að vera með og
leita til.
Orðsporið mun fylgja henni,
hvert svo sem hún ákveður að
halda eftir þessa jarðvist og
þar verður henni örugglega vel
tekið.
Afkomendum hennar og vin-
um votta ég mína dýpstu sam-
úð.
Sigvaldi Thordarson.
hans í heimsókn. Maggi var góð-
ur drengur glæsilegur og
skemmtilegur.
Maggi kom oft til okkar Júlla í
Njörvasund, aðallega um helgar
því þá var læri í matinn og hann
elskaði það.
Man þegar þeir bræður Þröst-
ur og Maggi lágu inni í herbergi
og hlógu og hlógu.
Ég fór að athuga hvað væri að
þessum ungu strákum en þá voru
þeir bara að lesa Viggó viðutan-
bækurnar, hlátur þeirra var mjög
hár og smitandi.
Ég tók meira að segja séns að
fara á gamanmynd með þeim í bíó
og þóttist ekki þekkja þá Maggi
var alltaf tilbúinn að hjálpa ef
maður bað hann. Maggi eignaðist
tvo drengi, þá Óla og Gumma, og
einn afastrák sem hann fylgdist
með úr fjarska.
Hann bjó hjá mömmu sinni þar
til hún lést eftir stutt veikindi og
það varð honum mjög erfitt.
Ég átti skemmtilegar stundir
með honum og ætla að minnast
þeirra með gleði í hjarta. Blessuð
sé minning hans.
Kveðja,
Ása Ásgrímsdóttir.
MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. JÚNÍ 2018
✝ Klara Kristins-dóttir fæddist á
Reyðarfirði 26.
apríl 1936. Hún lést
6. júní 2018 á
hjúkrunar-
heimilinu Ísafold,
Garðabæ.
Foreldrar henn-
ar voru Kristinn
Ásgeir Magnússon,
kaupmaður á Reyð-
arfirði, f. 20. júlí
1903, d. 20. september 1968, og
Kristín María Þorsteinsdóttir,
húsmóðir, f. 11. júní 1900, d. 16.
desember 1943. Stjúpmóðir
Klöru frá 1947 var Sesselja I.
Magnúsdóttir, verslunarkona, f.
22. nóvember 1905, d. 21. mars
1977. Bræður Klöru voru Þor-
steinn Kristinsson, f. 24. apríl
1932, d. 20. október 2009, og
f. 1. janúar 1935, vélstjóra frá
Vattarnesi við Reyðarfjörð.
Börn þeirra 1) Lúðvík Þór, f. 31.
janúar 1966, kvæntur Helgu
Dröfn Hreinsdóttur, börn þeirra
eru Hreinn Aldar, f. 1984, Vign-
ir Daníel, f. 1992, og Aldís Kara,
f. 1994. 2) Sesselja Ósk, f. 6. apríl
1972, maki hennar er Vilhjálm-
ur Guðni Vilhjálmsson, börn
þeirra eru Hafþór Ernir, f. 1998,
Klara Rún, f. 2002, og Katla
Dögg, f. 2007. Langömmubörnin
eru fjögur, Elín, Fannar Breki,
Klara og Egill.
Klara stundaði nám við
Grunnskólann á Reyðarfirði og
Húsmæðraskólanum á Lauga-
landi í Eyjafirði. Hún starfaði
við ýmis verslunarstörf frá unga
aldri í verslun föður síns, Fram-
sókn á Reyðarfirði, Silla og
Valda í Reykjavík og Kaupfélagi
Héraðsbúa Reyðarfirði. Einnig
starfaði hún hjá KK-matvælum
um árabil, og síðast hjá Félagi
eldri borgara á Reyðarfirði.
Útför Klöru fer fram frá
Vídalínskirkju í dag, 15. júní
2018, klukkan 15.
Magnús Hallur
Kristinsson, f. 17.
júní 1948, d. 23. jan-
úar 1995. Fyrri
maður Klöru var
Ómar Gústafsson, f.
7. ágúst 1936, þau
skildu. Börn þeirra
1) Kristín María, f.
2. júlí 1958, dóttir
hennar og Jökuls
Jörgensen er
Tinna, f. 1983. 2)
Drengur f. og d. 1960. 3) Gústaf
Guðbjörn, f. 16. mars 1961, synir
hans og Hildar Ástu Viggósdótt-
ur eru Daníel Freyr, f. 1988, og
Arnar Geir, f. 1993. Sambýlis-
kona Gústafs er Jóhanna Sigríð-
ur Esjarsdóttir, stjúpsonur Esj-
ar, f. 1996.
Þann 28.október 1967 giftist
Klara Vigni Daníel Lúðvíkssyni,
Elsku mamma okkar.
Nú er komið að kveðjustund
og á þeim tímamótum koma
upp góðar og hlýjar minningar
sem munu ylja okkur um
hjartarætur í framtíðinni. Þú
kenndir okkur svo margt og
varst góð fyrirmynd í einu og
öllu, varst frábær mamma. Þú
sendir okkur út í lífið með gott
veganesti. Þú varst hjartahlý,
dugleg og ósérhlífin. Þér féll
aldrei verk úr hendi. Alltaf
varstu tilbúin að rétta fram
hjálparhönd þegar á þurfti að
halda, sama hvort við börnin
þín áttum í hlut eða aðrir. Þú
varst líka góð amma, börnin
okkar elskuðu að koma til þín
og alltaf tókstu á móti þeim
opnum örmum. Það var þeim
ómetanlegt að koma til þín á
Hjallaveginn og síðar Strikið.
Þá var oft tekið í spil, farið í
fjallgöngu, fjöruferð og góða
göngutúra þar sem rætt var um
lífið og tilveruna.
Oft höfum við systkinin rætt
um köku- og matarsendingar
frá þér sem bárust okkur hvar
sem við vorum stödd, í fram-
haldsskólum, í Reykjavík eða í
Danmörku. Sáum við jafnvel á
eftir pabba okkar með nesti á
sjóinn sem við vitum að hann
var öfundaður af. Eins máttum
við alltaf búast við veisluborði
þegar við komum til þín, sama
hvort um var að ræða kaffi eða
mat. Oftar en ekki var það
þannig að þú settist stutt eða
ekkert niður við matarborðið,
varst endalaust að hugsa um þá
sem voru nálægt þér. Veislurn-
ar þínar voru líka einstaklega
fallegar og vandaðar eins og
allt annað sem þú tókst þér fyr-
ir hendur.
Ófáar ferðir varstu búin að
fara í berjamó og ekki höfum
við tölu á öllum þeim kílóum
sem þú tíndir og sultaðir úr og
sendir til okkar. Og erum við
öll sammála um það að þetta sé
besta bláberjasulta sem hægt
er að fá.
Þú varst mikið náttúrubarn
og naust þess að fara í fjöruna
og fjallið að tína steina. Alltaf
komst þú auga á fallega steina
og tókst þá með þér heim og
ber garðurinn á Hjallaveginum
þess merki. Þar má finna mikið
af steinum sem þú varst búin
að koma haganlega fyrir í fal-
lega garðinum ykkar.
En nú er komið að leiðarlok-
um. Hvíl í friði, elsku mamma
okkar, og takk fyrir allt.
Þín börn,
María, Gústaf, Lúðvík Þór
og Sesselja Ósk.
Elsku amma mín.
Nú hefur þú kvatt okkur,
elsku engill, og mikið hrikalega
sakna ég þín.
Þú varst alltaf svo fín enda
fínasta frú Reyðarfjarðar, ekki
nóg með það heldur varstu
einnig svo yndisleg og góð og
með allt á hreinu. Ef það væri
ekki vegna ykkar afa þá væri
ég ekki hér að skrifa þessa
grein og ætti ekki þennan ynd-
islega pabba sem þú ólst upp
og fjölskyldu, en því verð ég
þér ævinlega þakklát.
Það var alltaf jafngaman að
hlaupa upp Hjallaveginn til að
kíkja í heimsókn til ykkar og ég
tala nú ekki um þegar maður
var svo heppinn að labba inn í
nýbakaðan Mikka mús en alltaf
var hægt að stóla á eitthvað
gott á boðstólnum, þú hafðir
líka svo mikla ánægju af því.
Þú verður alltaf besti bakarinn,
svo einfalt er það, elsku amma
mín.
Þetta er erfiður og sorglegur
sjúkdómur sem þú hefur þurft
að kljást við síðustu ár og hafa
þau verið erfið fyrir okkur öll,
en ég vona svo innilega að þér
líði betur núna. Ég sakna þín
og hugsa til þín alla daga og
veit að þú vakir yfir okkur og
passar okkur.
Ég elska þig, amma mín, og
takk fyrir allt.
Þín,
Aldís Kara Lúðvíksdóttir.
Elsku amma mín.
Ég hef aldrei upplifað verri
og erfiðari daga en þegar þú
fórst frá okkur. Ég elska þig
svo mikið að orð geta ekki lýst
því.Ég veit að þú ert á góðum
stað núna en samt finnst mér
alltaf best að hafa þig hér hjá
mér. Þú varst svo góð fyrir-
mynd og kenndir mér svo
margt. Við eigum svo góðar
minningar saman, elsku amma
mín. Þegar ég var lítil fluttir þú
í bæinn til að passa mig og
myndböndin sem ég horfði á
um daginn sýndu mér hvað við
gerðum margt skemmtilegt og
hlógum og nutum þess að vera
saman.
Það voru forréttindi að þú
skyldir gera þetta fyrir mig, al-
gjörlega ómetanlegt.
Þú varst góð í öllu því sem
þú tókst þér fyrir hendur og
besti kokkur sem ég hef þekkt.
Sem dæmi gerðir þú bestu
pönnukökur í heimi og ég mun
sakna þess að fá ömmupönnsur.
En ég er farin að æfa mig í
pönnukökubakstri og vona ég
að einn daginn takist mér að
gera eins góðar pönnsur og þú.
Ég mun aldrei gleyma öllum
stundunum sem fóru í það að
spila saman á sumarkvöldum á
Hjallaveginum, pakksödd og
sæl eftir Mikka músarköku og
fleiri kræsingar sem til voru í
búrinu. Þú varst alltaf svo flott
í tauinu og vel til fara og ég er
svo stolt af því að vera nafna
þín.
Hvíl í friði, elsku amma mín,
ég elska þig endalaust.
Þín,
Klara Rún.
Mig langar að minnast Klöru
í örfáum orðum, en henni
kynntist ég fyrir um það bil
fjórum áratugum þegar vin-
skapur tókst með okkur Deddu
og þá vorum við ekki háar í
loftinu.
Alltaf var manni tekið vel á
því heimili og alltaf leið manni
eins og heima enda voru þau
Klara og Vignir sérlega gest-
risin og notaleg heim að sækja.
Klara var glæsileg kona,
glaðlynd og myndarleg í alla
staði og það bar heimilið vott
um, og skiptir þá engu hvort
um handverk var að ræða,
trakteringar eða annan al-
mennan dugnað.
Oft óskaði ég þess að ég
byggi yfir þó ekki væri nema
broti af þessum myndarskap en
svo er ekki og því enn betra að
hafa fengið að þekkja fólk eins
og Klöru.
Ófáar stundir átti ég í eld-
húsinu á Hjallaveginum þar
sem ætíð var boðið upp á alls
kyns kræsingar og gilti þá einu
hvaða dagur var eða á hvaða
tíma dagsins.
Minnisstæð er ein af síðustu
veislunum sem ég upplifði í
þessu eldhúsi. Það var fyrir
nokkrum árum að við vinkon-
urnar fórum austur að hitta
gamla bekkjarfélaga og auðvit-
að fékk ég að gista hjá Klöru
og Vigni.
Og það var bara við manninn
mælt; veisla í öll mál. Manni
leið eins og höfðingja við þess-
ar viðtökur.
Eitt kvöldið í þessari helg-
arferð vorum við stöllur seint á
ferðinni. Klukkan var þrjú að
nóttu og heimilisfólkið var farið
að sofa.
Af rælni stungum við höfðinu
inn í eldhúsið enda gott að fá
sér snarl fyrir svefninn. Þar
blasti við dásamleg sjón. Klara
var þá búin að leggja á borð
fyrir okkur; hún hafði gert sér í
hugarlund að við yrðum svang-
ar um miðja nótt og skellt í
smurbrauð, og það ekkert
venjulegt smurbrauð heldur
með glæsilegri snittum sem ég
hef bæði séð og bragðað. Þarna
er henni rétt lýst.
Aldrei var komið að tómum
kofanum í þessu eldhúsi – eða
annars staðar ef því er að
skipta, því hún var traust kona
sem gott var að eiga að.
Þess má einnig geta að á
mínu heimili þykir okkur
mæðgum jólin ekki koma fyrr
en búið er að baka sírópslengj-
urnar hennar Klöru.
Þær verða bakaðar með sér-
stakri natni og góðum minn-
ingum næstu jól.
Mér þykir vænt um að hafa
kynnst Klöru og hennar verður
sárt saknað.
Ég votta fjölskyldunni sam-
úð mína. Minningin um góða
konu lifir.
Björg.
Klara
Kristinsdóttir