Morgunblaðið - 30.06.2018, Qupperneq 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 30. JÚNÍ 2018
✝ Ingibjörg Sig-urlaugsdóttir
fæddist 9. febrúar
1947 á Ísafirði. Hún
lést á Heilbrigðis-
stofnun Vestfjarða
19. júní 2018.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Kar-
itas Ingibjörg Rós-
inkarsdóttir f. 17.
september 1909, d.
9. ágúst 1994 og
Sigurlaugur Þorleifur Sig-
urlaugsson f. 20. ágúst 1903, d.
28. júlí 1965. Systkini Ingibjarg-
ar eru Baldur Breiðfjörð, f. 4.
ágúst 1930, d. 6. október 1976,
Sigurlaugur Jóhann, f. 8. sept-
ember 1931, d. 18. maí 1991,
Lydía Rósa, f. 13. febrúar 1933,
Karl Trausti, f. 19. júlí 1934, d.
30. júní 1990, og Erling f. 4. apr-
Hjört Leó Guðjónsson og Hörpu
Hlíf Guðjónsdóttur.
Ingibjörg ólst upp á Ísafirði
og lauk gagnfræðaprófi frá
Grunnskóla Ísafjarðar 1964.
Hún lauk námi við Hjúkrunar-
skóla Íslands í ágúst 1969. Ingi-
björg vann sem hjúkrunar-
fræðingur við Sjúkrahús
Ísafjarðar frá 1970 til 1972 en
þá flutti hún ásamt Sigurlaugi
Birgi til Akraness og vann á
Sjúkrahúsinu á Akranesi til árs-
ins 1978, bæði á lyflæknadeild
og sem deildarstjóri á hjúkrun-
ar- og endurhæfingardeild. Árið
1978 fluttist Ingibjörg til Ísa-
fjarðar og vann á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Ísafirði, síðar
Heilbrigðisstofnun Vestfjarða,
til ársins 2009. Eftir að Ingi-
björg hætti að vinna við hjúkr-
unarstörf starfaði hún mikið
með Karitas-handverksmarkaði
og stuðningshópi krabbameins-
sjúkra og aðstandenda, Vinum í
von, á Ísafirði.
Útför Ingibjargar fer fram
frá Ísafjarðarkirkju í dag, 30.
júní 2018, klukkan 14.
íl 1936, d. 21. des-
ember 2010.
Sonur Ingibjarg-
ar er Sigurlaugur
Birgir Ólafsson f.
14. október 1968.
Faðir hans var
Ólafur Edward Sig-
urðsson f. 20. júlí
1945, d. 30. júlí
1995. Bræður Sig-
urlaugar Birgis
samfeðra; Sigurð-
ur, Hákon og Lárus.
Sigurlaugur Birgir á tvær
dætur með Þuríði Pétursdóttur
(skilin); a) Karen, f. 18. janúar
1992 unnusti Eysteinn Eiríksson
b) Birna f. 23. október 1996 unn-
usti Jón Lárus Sigurðsson. Sam-
býliskona Sigurlaugs Birgis er
Þórdís Erla Þórðardóttir f. 15.
október 1970, hún á tvö börn;
Það má segja að skjótt skip-
ast veður í lofti. Ekki átti ég
von á að símtal um klukkan sex,
hinn 19. júní, við mömmu yrði
okkar síðasta samtal. Mamma
labbaði yfir á sjúkrahúsið
heima á Ísafirði stuttu seinna
og eftir stutta dvöl á gamla
vinnustaðnum lést hún og dán-
armein var hjartaáfall.
Þegar ég hugsa til baka til
mömmu og þess tíma sem við
áttum saman finnst mér hún
hafa verið mikil hetja og töffari.
Hún var einstætt foreldi og bjó
svo ein þegar ég flutti að heim-
an. Mamma var ekki alltaf með
vindinn í bakið og þurfti oft að
berjast í mótvindi í lífsins
amstri. Margar góðar minning-
ar um samverustundir með
henni og dætrum mínum rifjast
upp og það var alltaf gott að
heimsækja hana heim á Ísa-
fjörð. Sömuleiðis heimsóknir
hennar til mín og Þórdísar á
Selfoss, þá sérstaklega núna
síðustu jól þegar hún táraðist
úr hlátri við að rifja upp við-
urnefni á fólki fyrir vestan og
víðar. Ferðalög sem hún átti
frumkvæði að eiga eftir að
skilja eftir góðar minningar.
Elsku mamma, takk fyrir allar
góðar stundir.
Það vex eitt blóm fyrir vestan,
og vornóttin mild og góð
kemur á ljósum klæðum
og kveður því vögguljóð.
(Steinn Steinarr)
Þinn sonur,
Sigurlaugur Birgir.
Ég kynntist Ingu 2012 þegar
við Biggi fórum að skjóta okkur
saman.
Strax í byrjun tók hún mér
og mínum krökkum, Hirti Leó
og Hörpu Hlíf, ákaflega vel og
hjá þeim bættist við ein amma í
hópinn, þ.e. amma Inga.
Inga kom mér fyrir sjónir
sem mjög sjálfstæð kona, enda
hafði hún alla tíð þurft að
treysta einungis á sig sjálfa þar
sem hún var einstæð móðir.
Inga fór algjörlega sínar eigin
leiðir alveg sama hvað öðrum
fannst og í mínum huga er
þetta mikill kostur. Árið sem
Inga varð 67 ára stakk hún upp
á því að við færum til Boston
því það var eitthvað sem hana
hafði dreymt um. Það varð úr
að við Birgir fórum ásamt for-
eldrum mínum. Þessi ferð var
frábær í alla staði og algjörlega
ógleymanleg og fer hún á góðan
stað í minningabankann. Við
Inga bárum gagnkvæma virð-
ingu og mikla væntumþykju
hvor fyrir annarri. Hún var svo
ánægð með samband okkar
Bigga og fannst hann hafa lent
í góðum höndum en auðvitað
var það ekki síður ég sem var
heppin. Elsku Inga, ég er þakk-
lát fyrir þennan tíma sem við
áttum saman þó hann hafi verið
alltof stuttur, ég lofa að passa
vel upp á strákinn þinn.
Þín tengdadóttir,
Þórdís Erla.
Það sem ég man helst er
hvað hún var montin af okkur
Birnu, sem vorum einu barna-
börnin hennar. Hún elskaði líka
stjúpömmubörnin, Hörpu og
Hjört. Amma var alltaf ljúf og
góð og átti alltaf til alls konar
góðgæti sem okkur þótti ekki
leiðinlegt. Amma vildi alltaf
gefa manni eitthvað að borða.
Það þýddi alls ekki að segja
nei. Það var alltaf eitthvað sett
á borðið, stundum bara smá-
kökur, stundum brauð og fullt
af kökum, stundum bara kók.
En það var alltaf eitthvað sett á
borðið. Amma var hinn mesti
sælkeri og elskaði kökur og
sætindi. Hún bauð okkur oft
með sér að borða á hinum ýmsu
stöðum og sagði iðulega „þá
sjaldan maður leyfir sér eitt-
hvað“. Við systurnar slógum
ekki hendinni á móti því, enda
báðar sælkerar líka og auðvelt
að sjá hvar maður fékk þann
eiginleika. Amma hélt upp á
hluti sem öðrum hefðu kannski
þótt ómerkilegir en okkur
fannst gaman að skoða þegar
við heimsóttum hana, gömul
bréf og myndir þar á meðal.
Amma sagði okkur oft
skemmtilegar sögur úr lífi sínu,
til dæmis úr hjúkrunarnámi
hennar sem þótti spennandi.
Skemmtileg minning um ömmu
sem kemur alltaf upp í kollinn á
manni er þegar við vorum sam-
an fjölskyldan í Vallholtinu að
spila Actionary. Amma lét það
ekkert á sig fá að leika fyrir
okkur skjaldböku og gerði það
með glæsibrag og flottum til-
þrifum með tilheyrandi hlátra-
sköllum frá okkur og henni.
Amma var með mjög skellinn
hlátur og það var erfitt að
hlæja ekki með henni þegar
hún fékk hláturskast.
Amma hló alltaf af svo mikilli
innlifun, hún hristist öll til og
hló og allt andlitið hennar geisl-
aði og það var erfitt að hlæja
ekki með henni þegar hún byrj-
aði. Þegar ég hugsa til baka þá
minnist ég þess hversu hlý
knúsin hennar ömmu voru. Í
hverju einasta knúsi klappaði
hún á bakið okkar, mjög rólega-
.Og ég fann alltaf þessa hlýju
frá henni og maður fann líka
mjög mikið fyrir væntumþykju
hennar til okkar þegar hún
knúsaði okkur.
Amma bauð okkur systrum
til Mallorca árið 2004 í heila
viku. Fyrsta sólarlandaferðin
okkar systranna sem okkur
þótti ekki leiðinlegt. Við busl-
uðum í lauginni á meðan amma
fylgdist með okkur á bakkan-
um. Minnisstæðasta atvik ferð-
arinnar var þegar amma ætlaði
að panta sér kjúkling á ensku
og bað þjóninn um eitt stykki
eldhús, „one kitchen please“.
Við áttum erfitt með að jafna
okkur eftir það hláturskast.
Amma var ævintýragjörn
sérstaklega á seinni árum en
hún ferðaðist ein til Frakklands
og Rússlands með bændaferð-
um. Þó að hún hafi ekki verið
sú tæknivæddasta náði hún að
skipuleggja þessar ferðir á eig-
in spýtur. Næst á ferðaplönum
hennar var Stokkhólmsferð til
Karenar sem hún náði því mið-
ur ekki að fara í. Hún fór líka í
þyrluflug með pabba þegar hún
varð 70 ára, þótt hún hafi alltaf
verið ótrúlega flughrædd. Og
tilkynnti okkur það að næst
ætlaði hún að bjóða Karen þeg-
ar hún yrði 80 ára og Birnu
þegar hún yrði 90 ára í þyrlu-
flug.
Við minnumst hennar af mik-
illi ást og munum hugsa til
hennar ætíð af hlýhug.
Birna Sigurlaugsdóttir og
Karen Sigurlaugsdóttir.
Hún Inga frænka kvaddi fyrr
en nokkurn hafði órað fyrir.
Enda fór hún Inga sínar eigin
leiðir. Hún lét ekki hafa mikið
fyrir sér. Það sannaðist best
daginn sem hún lést. Hún fann
að hún var ekki eins og hún átti
að sér að vera svo hún labbaði
yfir á sjúkrahús. Þrekið var
minna og hún þáði aðstoð ná-
grannakonu með töskuna. Ör-
stuttu seinna var hún látin.
Þarna er Ingu Sigurlaugs best
lýst. Hún bjargaði sér sjálf, var
vön því og við hin gátum þar
engu breytt, reyndum það ekki
einu sinni. Hún gekk alltaf á
milli staða, hún var dugleg að
vera úti og það var notalegt að
hitta hana í bænum og spjalla.
Inga var stórglæsileg kona
svo athygli vakti. Hún var líka
umönnunar- og hjúkrunarkona
af lífi og sál. Hún bar mikla
umhyggju fyrir öllum sínum
skjólstæðingum og hafði ein-
staklega mjúkar og hlýjar
hendur. Það var gott að geta
hlaupið yfir til Ingu og fengið
aðstoð við smotterí, hún var
sérlega flink að draga úr flísar,
plástra og binda um sár.
Mamma var svo harðhent, Inga
var mjúkhent enda léku plástr-
ar og umbúðir í höndum henn-
ar. Og svo var svo stutt á milli,
hún var í næsta húsi og því
samgangur mikill þegar Sigur-
laugur Birgir sonur hennar var
lítill púki, hann var bara einn af
bræðrum mínum.
Ingu fannst einstaklega gam-
an að ferðast. Hún fór bæði ein
og með fjölskyldunni margar
útlandaferðir. Við mamma,
Lydía Rósa, áttum eina ógleym-
anlega ferð með henni, Sigur-
laugi Birgi og Þyrí til Amst-
erdam þegar Inga varð sextug.
Það sem við gátum hlegið og
fíflast. Sigurlaugur Birgir fór
alveg á kostum og ataðist í
systrunum eins og honum ein-
um er lagið.
En í dag kveðjum við Ingu
Sigurlaugsdóttur með þakklæti
í huga fyrir fallegar minningar
um góða konu.
Sigurlaugi Birgi og Þórdísi,
börnum þeirra beggja Karen og
Birnu, Hirti Leó og Hörpu Hlíf
sendum ég og fjölskylda mín
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Valdimar Briem)
Takk fyrir allt og allt Inga
Sigurlaugs.
Lydia Ósk.
Á kvenréttindadeginum 19.
júní fæ ég þær fréttir að Inga
frænka eins og hún var alltaf
kölluð í fjölskyldunni hafi kvatt
þennan heim.
Á lífsleiðinni hittum við fólk
á hverjum tíma og hverjum
stað og verðum því samferða í
stuttan eða lengri tíma. Sumir
marka spor sem fylgja manni
alla tíð og svo er um Ingu
frænku.
Minningabrotin hrannast
upp. Það er árið 1979 sem ég
kynnist henni fyrst. Falleg
kona með umhyggju gagnvart
stórfjölskyldunni að leiðarljósi.
Eftir erfiða fæðingu þegar mið-
dóttir mín kom í heiminn á
Gamla sjúkrahúsinu á Ísafirði
þar sem Inga frænka vann kom
hún inn á stofu og sagði „Ég
mun gæta stúlkunnar þinnar,
Níní mín.“ Skilningur og um-
hyggja fyrir barni og móður
enda hjúkrunarfræðingur. Hún
varð glöð þegar Kvennalistinn á
Ísafirði var stofnaður og stolt
af því að konur skyldu láta
heyra í sér. Ekki sjálf í fremstu
víglínu en sönn alþýðuhetja og
fylgdist vel með þjóðmálunum.
Fermingadagur hjá elstu dóttur
minni og auðvitað mætir Inga
frænka í peysufötum. Margar
stundir við eldhúsborðið í Tún-
götunni þar sem rætt var um
pólitík, fjölskylduna og Ísafjörð,
bæinn hennar. Við vorum ekki
alltaf sammála en málin voru
leyst og þessi dillandi mjúki
hlátur þegar henni fannst ég
fulláköf í skoðunum. Inga
frænka var kvenréttindakona af
lífi og sál. Gleðin og stoltið í
málrómnum þegar hún hringdi í
mig og sagði mér að stór hópur
ísfirskra kvenna og karla hefðu
mætt í þjóðbúningi og stillt sér
upp í Bæjarbrekkunni á 150 ára
afmæli Ísafjarðarkaupstaðar.
Það var hennar dagur enda
unni hún landi og þjóð.
Þó að við flyttum suður þá
fylgdist hún alltaf með stelp-
unum mínum og barnabörnun-
um, vildi fá fréttir af þeim og
var umhyggjan ávallt til staðar.
Inga frænka var sjálfstæð í
hugsun og fór sínar eigin leiðir.
Hún var einlæg og hispurslaus
og kom til dyranna eins og hún
var klædd. Síðastliðið haust fór
hún til Rússlands og sýndi mér
stolt myndir og sagði sögur frá
þeirri ferð.
Nú er komið að leiðarlokum
hjá Ingu frænku. Hringingarn-
ar verða ekki fleiri né faðm-
lögin. Efst í huga mér er þakk-
læti, þakklæti fyrir sanna
vináttu, virðingu og umhyggju
sem hún sýndi mér og fjöl-
skyldu minni alla tíð.
Bigga, Þórdísi Erlu, Karen,
Birnu og öðrum aðstandendum
votta ég mína dýpstu samúð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Valdimar Briem)
Blessuð sé minning Ingi-
bjargar Sigurlaugsdóttur.
Jónína Ólöf Emilsdóttir.
Ingibjörg
Sigurlaugsdóttir✝ Erna Adolfs-dóttir fæddist á
Önundarhorni und-
ir Eyjafjöllum 11.
september 1955.
Hún lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urlands 22. júní
2018.
Foreldrar henn-
ar voru Kristjana
G. Einarsdóttir, f.
29.6. 1919, d. 2.2.
2002, og Adolf Andersen, f. 5.12.
1913, d. 20.9. 1987.
Systkini Ernu eru Óli Einar,
f. 7.3. 1941, Már, f. 19.5. 1942, d.
20.10. 2014, Svanlaug, f. 17.7.
1944, Marinó, f. 18.10. 1945,
Guðmundur, f. 18.2. 1949,
Guðni, f. 29.4. 1953, og Sigrún,
f. 17.8. 1954.
Erna giftist 16. september
1978 Þorbirni
Helga Magnússyni,
f. 11.1. 1958. Börn
þeirra eru: 1) Þór-
dís Helga, f. 31.12.
1976, gift Birki
Halldórssyni, þau
eiga Róbert Fjölni,
Steinunni Ernu og
Helga Má. 2) Ingv-
ar Már, f. 26.9.
1979, kvæntur Guð-
nýju Ingibergs-
dóttur, þau eiga Júlíu og Daníel.
Erna og Helgi byrjuðu bú-
skap sinn í Gunnarsholti á
Rangárvöllum en fluttust fljót-
lega á Hellu og bjuggu þar alla
tíð.
Útför Ernu fer fram frá
Oddakirkju á Rangárvöllum í
dag, 30. júní 2018, og hefst at-
höfnin kl. 13.
Elsku Erna okkar, það er
þyngra en tárum taki að við í
prjónaklúbbnum Ömmu dreka
skulum sitja hér og skrifa
minningarorð um þig. Þú hélst
okkur saman og alltaf tókstu
upp bleiku bókina svona þegar
15 mínutur voru eftir af sam-
verustund kvöldsins og sagðir:
„hver heldur næsta prjónó“ og
skráðir það samviskusamlega.
Alltaf varst þú aðalpæjan í
flottum kjól og yfirleitt búin að
skipta út skarti og ekki klikk-
aðir þú á varalitnum. Þú varst
uppflettiritið okkar hvað
prjónaskap varðar og alltaf
gátum við leitað til þín og
þökkum við alla þá aðstoð sem
þú veittir okkur.
Einnig varstu dugleg að
hringja í útgefendur prjóna-
blaða og leiðrétta uppskriftir ef
þær voru ekki réttar. Svo var
það fótboltinn mín kæra, Man-
chester United skyldi það vera,
og toppurinn á tilverunni var
þegar þú fórst á leik með
stráknum þínum. Þar keyptirðu
nokkra gripi að ógleymdu
barmmerkinu sem þú fékkst
sent frá félaginu á Íslandi.
Einni okkar varð það á í mess-
unni að segja við þig hvað þú
værir með flott blóm í barm-
inum og þú hváðir hátt: „Hvað,
sérðu ekki hvað þetta er, mann-
eskja, þetta er Manchester
United-nælan mín,“ og þá var
hlegið.
Alltaf hittumst við á mið-
vikudagskvöldum og það var
heilagt kvöld hjá þér. Ef ein-
hverjum fjölskyldumeðlim varð
það á að skipuleggja eitthvað á
því kvöldi eða hringja í þig
varstu ekki mjög glöð og sagð-
ir:
„Hvað er eiginlega að ykkur,
vitið þið ekki að það er prjónó!“
Dugleg varstu að gefa allt sem
þú prjónaðir og liggur eftir þig
fjöldinn allur af fallegum prjó-
naflíkum.
Því miður veiktist þú fyrir
tæplega þremur árum og þá
hófst baráttan hjá þér en nán-
ast aldrei misstirðu af prjóna-
kvöldi, alveg sama hversu veik
þú varst. Þú mættir alltaf í
prjónó, nú síðast rúmri viku
fyrir andlátið. Allra síðasta
prjónakvöldið var haldið tveim-
ur dögum fyrir andlát þitt á
sjúkrahúsinu.
Við vorum að spjalla og
prjóna og spurðum þig hvort
þú heyrðir glamrið í prjónun-
um, og þá stóð ekki á svari hjá
okkar konu: „Þó að ég sé hálf-
dauð heyri ég í ykkur!“ Allar
litum við hver á aðra og skellt-
um svo upp úr. Þar varst þú
söm við þig og misstir aldrei
kímnigáfuna.
Takk fyrir að vera þú og all-
ar samverustundirnar í gegnum
árin.
Þínar prjónavinkonur,
Björk, Sóley, Hulda,
Jóhanna, Elínborg, Erna,
Jófríður, Fríða Björg,
Anna Guðlaug, Þóra Ósk
og Inga Lára.
Erna Adolfsdóttir
Frímann & hálfdán
Útfararþjónusta
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Sími: 565 9775
www.uth.is
uth@uth.is
Cadillac 2017
FALLEGIR LEGSTEINAR
Auðbrekku 4, 200 Kópavogi, sími: 537-1029, www.bergsteinar.is
Á góðu verði
Verið velkomin
Opið: 10-17 alla virka daga