Morgunblaðið - 11.07.2018, Blaðsíða 21

UMRÆÐAN 21
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 11. JÚLÍ 2018
✝ Sigríður Þór-unn Fransdóttir
fæddist 19. sept-
ember 1931 á Lind-
argötu 27 í Reykja-
vík. Hún lést 30. júní
2018 á heimili sínu.
Foreldrar hennar
voru Frans Ágúst
Arason, f. 13.8.
1897, sjómaður og
síðan verkamaður í
Reykjavík, og Svein-
björg Guðmundsdóttir, f. 13.8.
1905, verkakona í Reykjavík. Þór-
unn var yngst systkina sinna og
eina barn móður sinnar. Sam-
feðra eru Guðbjartur Bergmann
Fransson, d., Ari Bergþór Frans-
son, d., Ragnar Fransson, Magnea
Bergmann Fransdóttir, d. Eftirlif-
andi eiginmaður Þórunnar er
Hallgrímur Jónsson. Þau hófu
sambúð 1956 og giftu sig árið
1959. Börn Þórunnar eru: 1) Ing-
unn Elín Hróbjartsdóttir, f. 6.12.
1949, synir hennar eru: a) Sig-
f. 1987 og á hann 1 barn, b) Þor-
grímur Smári, f. 1990 og c) Berg-
sveinn, f. 1992. Áður átti Hall-
grímur dæturnar Elínu Margréti,
f. 17.10. 1953 og Álfhildi, f. 20.8.
1955.
Þórunn gekk í Landakotsskóla
sem barn en síðar fór hún í Ingi-
marsskóla og lauk hún þaðan
gagnfræðaprófi. Að því búnu fór
hún í Húsmæðraskóla Reykjavík-
ur og lauk þaðan prófi. Þórunn
var kaupkona og rak hannyrða-
verslun á Laugavegi 63 frá árs-
byrjun 1966 til ársloka 1976. Hún
hélt hannyrða- og myndflos-
námskeið víða um land. Þórunn
lærði ung á píanó og síðar var
hún þekkt sem dægurlagahöf-
undur og fékk t.d. fyrstu verðlaun
hjá SKT fyrir lag sitt Bergmál
vorið 1955. Fleiri lög urðu vinsæl
eftir hana og þar ber helst að
nefna Vökudraumur á hafinu, Ég
sakna þín, Ástarkveðja, Mamma,
Farmaður hugsar heim, Haf-
skipið og Föðurbæn sjómannsins.
Hún var í stjórn Félags íslenskra
dægurlagahöfunda í nokkur ár.
Síðustu starfsár sín starfaði hún
sem fulltrúi á skjalasafni Reykja-
víkurborgar. Útför Þórunnar fer
fram í Dómkirkjunni í dag, 11. júlí
2018, og hefst athöfnin kl. 13.
urður Frans, f. 1966
og á hann 2 börn. b)
Hallgrímur, f. 1967
og c) Jóhann Helgi,
f. 1970 og á hann 3
börn. Þeir eru Þrá-
inssynir. 2) Jóna
Hróbjartsdóttir, f.
26.10. 1950. Maður
hennar var Guð-
mundur Lárusson, f.
4.2. 1951, d. 4.6.
2017. Synir þeirra
eru a) Lárus Frans, f. 1970, á
hann 4 börn. b) Ágúst Þór, f. 1977
og á hann 3 börn. 3) Sveinbjörg
Hallgrímsdóttir, f. 1.10. 1957.
Maður hennar var Karl Guð-
mundsson (skilin). Börn þeirra
eru: a) Hallgrímur Örn, f. 1977 og
á hann 2 börn og b) Fjóla Björk, f.
1981 og á hún 2 börn. 4) Þorberg-
ur Hallgrímsson, f. 13.1. 1959. 5)
Ásgerður Hallgrímsdóttir, f. 3.10.
1962. Maðurinn hennar er Ólafur
Björn Lárusson, f. 19.9. 1958.
Synir þeirra eru: a) Lárus Helgi,
Elsku móðir okkar er farin.
Við vorum alltaf mjög hreykn-
ar af móður okkar, hún bar af
hvar sem hún kom með sínum
glæsileika og fegurð. Hún var
mikill fagurkeri eins og heimili
hennar og umhverfi báru vott
um. Mamma hafði hlýja og góða
nærveru. Afi Fransi og amma
Sveina studdu mömmu alltaf
eins og þau gátu í því sem hún
tók sér fyrir hendur. Mamma
lærði á orgel sem hún fékk þegar
hún var ellefu ára gömul og kom
þá í ljós hvað hún var mikið fyrir
tónlist. Síðar var keypt píanó og
þá byrjaði hún að semja lög. Hún
stofnaði Félag íslenskra dægur-
lagahöfunda ásamt fleirum og
ung vann hún til verðlauna fyrir
lagið sitt „Bergmál“. Hún samdi
fjölmörg lög, meðal annars lög
sem Raggi Bjarna og Elly Vil-
hjálms gerðu vinsæl. Mamma
var þó alltaf þekktari sem hann-
yrðakona en hún fékkst við nám-
skeið og kennslu á því sviði auk
þess að reka hannyrðaverslun.
Hún var mikil atorkukona alla
tíð og frumkvöðull á sviði hann-
yrða. Henni fannst vanta íslensk
mynstur til að varðveita sögu
okkar og útbjó mynstur fyrir
klukkustrengi, púða og vegg-
myndir, bæði fyrir útsaum og
flos. Henni ofbauð hversu mikið
var notast við dönsk mynstur og
fann því lausn á því við góðar
undirtektir. Orkan var mikil í
kringum mömmu, þau Hallgrím-
ur byggðu sér bústað í Þrasta-
skógi sem ber nafnið „Vorhús“
en það er nafnið á bænum sem
móðir hennar fæddist í á Eyrar-
bakka. Þar leið þeim alltaf vel og
áttu margar góðar stundir. Síð-
ustu árin var mamma oft veik en
gerði það sem hún þurfti til þess
að geta verið eins lengi og hægt
var heima í húsinu sínu við
Hrísateig. Við systurnar erum
stjúpa okkar þakklátar fyrir
hvað hann reyndist mömmu góð-
ur eiginmaður og með hans hjálp
fékk hún ósk sína uppfyllta, að fá
að vera heima til hinsta dags. Við
systkinin munum sakna hennar
sárt og styðjum Hallgrím og
hvort annað í okkar sorg.
Við vitum að amma og afi taka
á móti henni opnum örmum
ásamt systkinum hennar sem
farin eru til fyrirheitna landsins.
Yndisleg varst þú móðir mín
oft mátti ég til þess finna.
Blíðust þekkti ég brosin þín
til barnanna litlu þinna.
Þú áttir svo mikið af móðurást
og miðlaðir henni víða.
Viljinn til hjálpar þér varla brást
ef vissir þú einhverja líða.
Þú varst gætin og góðviljuð
og glaðværð þín marga hressti.
Hjartnæma trú á góðan Guð
þú gafst mér að veganesti.
(Jón Gunnlaugsson)
Ingunn Elín og Jóna.
Elsku amma mín var hrókur
alls fagnaðar og dugnaðarforkur
alla tíð. Sólskinsbros mætti
manni alltaf þegar ég kom í
heimsókn og innilegt og hlýtt
faðmlag. Við vorum mjög nánar
ég og amma og ber dóttir mín
nafn hennar sem hún var afar
ánægð með. Hana langaði alla
tíð í nöfnu og ég var ákveðin í því
mjög ung að ef ég myndi eignast
dóttur þá fengi hún nafn hennar.
Amma mín var mér afar kær. Ég
reyndi ávallt að koma við hjá
ömmu og afa í Reykjavík ef ég
var á ferðinni, jafnvel þótt stopp-
ið væri stutt. Þá lét ég ekkert
vita af mér heldur bara mætti og
kom þeim á óvart, sem ömmu
fannst alltaf gaman. Eins fékk
ég að búa hjá þeim um tíma og
eru það mér mjög kærar minn-
ingar og er ég afar þakklát fyrir
þann tíma sem við fengum þá öll
saman. Ég minnist hennar með
bros á vör og tár í augum því ég
sakna hennar mikið en gleðst þó
yfir þeim tíma sem við fengum
saman því hún var búin að vera
heilsulítil lengi. Hún var kona
sem var sterk þegar á móti blés
og hvatti fólkið sitt ávallt til
dáða. Hún varð ung atvinnurek-
andi, frumkvöðull, tónskáld og
móðir. Allt lék í höndunum á
henni. Hún gaf af sér bæði hlýju
og styrk – hún er hin dæmigerða
íslenska kona sem stendur sterk
í brimsjó lífsins. Takk fyrir öll
árin okkar, elsku amma – við
sjáumst aftur hinum megin að
endingu.
Þín
Fjóla.
Þá er amma Þórunn farin í
burtu frá okkur. Kona sem átti
alltaf nóg til að borða, sagði okk-
ur gamlar sögur og var alltaf
glöð fyrir okkar hönd. Við bræð-
ur erum rosalega þakklátir fyrir
tímann sem við áttum með henni
og munum minnast hennar með
hlýju í hjarta. Sumarbústaðar-
ferðirnar voru margar og ávallt
spurði hún hvort við vildum
heita súpu eða súkkulaðiköku
með ekta súkkulaði. Við bræður
vorum duglegir að heimsækja
gömlu hjónin undanfarin ár.
Tími sem mun aldrei gleymast
og við bræður erum afar ánægð-
ir að hafa átt með henni. Einnig
var Óliver hans Lalla í skýjunum
með kexið sem langamma bauð
upp á.
Það var fátt meira spennandi
uppi í bústað en þegar amma
spáði í spil og bolla fyrir okkur.
Spáin var alltaf okkur í hag og
bjart yfir öllu sem var framund-
an. Amma var mikil kaupkona og
hún vissi sko alveg í hvaða störf
við áttum að sækjast í til þess að
eignast peninga: forsætisráð-
herra, prestur og tannlæknir.
Það var alltaf jafn yndislegt að
vera með ömmu á jólunum. Þar
var alltaf stutt í húmorinn.
Henni fannst ekkert fyndnara en
að kaupa einn fyndinn pakka
fyrir okkur strákana sem vakti
yfirleitt mikla kátínu og hlátra-
sköll. Amma var rosalega stolt af
sínu fólki og munum við bræður
seint gleyma langafa okkar,
Frans sterka Arasyni, sem átti
hug og hjarta hennar. Takk fyrir
góða tíma, elsku amma. Við elsk-
um þig.
Lárus Helgi Ólafsson,
Þorgrímur Smári Ólafsson og
Bergsveinn Ólafsson.
Tengdamóður minni Þórunni
Frans var margt til lista lagt.
Hún var fagurkeri, dægurlaga-
höfundur, hannyrðakona, svo
eitthvað sé nefnt.
Í æsku á Lindargötunni byrj-
aði hún að stunda nám á flygil og
fékk þess utan uppeldi sem
tengdist alls kyns listsköpun.
Á þessum tíma sótti Frans
faðir hennar sjóinn ásamt vinnu
fyrir Kol og salt. Gaukaði hann
oft að nágrönnum sínum í soðið
sem stundum höfðu vart til hnífs
og skeiðar. Heima við var svo
Sveina að sjá um uppeldi
barnanna og var þar ekki í kot
vísað. Árin liðu, lífshlaupið á
tíðum erfitt eins og títt var, og
við tók rekstur hannyrðabúðar á
Laugaveginum og alls kyns
saumanámskeið. Þau voru hald-
in vítt og breytt um landið og yf-
irleitt að vetri til. Aðdáunarvert
var að fylgjast með, af ótta-
blandinni virðingu, þegar Þór-
unn af eljusemi og dugnaði ferð-
aðist um landið. Minnisstætt er
þegar hún var föst í Ólafsfjarð-
armúlanum í snjókomu og byl.
Kom sér þá vel að Þórunn var
trúuð og hræddist eigi örlög sín
hver sem yrðu frekar en fyrri
daginn. Þau Hallgrímur komu
sér upp sælureit í Grímsnesinu
og dvöldu þar löngum. Margar
ljúfar minningar eru þaðan frá
samræðum okkar tengda-
mömmu og má með sanni segja
að við Meyjurnar höfum ævin-
lega náð vel saman enda bæði
fædd 19. september.
Þórunn var glæsileg kona
ásýndum, listskapandi og barn-
góð. Minnisstætt er þegar ég
dansaði með hana á öxlinni á
dansleik í Eyjum, stuttu eftir að
við Ásgerður dóttir hennar tók-
um að rugla saman reytum,
dauðöfundaður af Eyjapeyjun-
um á ballinu. Minningarnar eru
óþrjótandi og eiga eftir að ylja
mér um hjartarætur um ókomna
tíð.
Hvíl í friði.
Ólafur Björn Lárusson.
Sigríður Þórunn
Fransdóttir
Elsku Áslaug
mágkona.
Nú kveð ég þig
síðustu kveðju alltof
snemma en hvíldu í friði með hon-
um Ingvari okkar.
Ég var ekki gamall þegar Ingv-
ar bróðir var kominn með kær-
ustu, kannski 6-7 ára, það varst
þú, elskan mín. Svakalega steinlá
þetta hjá ykkur og gerði alla tíð.
Þú varst yndisleg viðbót við hann
brósa minn og alla tíð var ákaflega
gott að heimsækja ykkur og leita
til. Þú varst svo sannarlega stór
hluti af fjölskyldu okkar og alltaf
varstu mjög ákveðin og vissir al-
veg hvað þú vildir og hvað þú vild-
ir ekki. Ég var kannski ekki alveg
að tengja við það þegar ég var lítill
og fannst þú stundum vera full
frek á brósa á minn kostnað.
Fannst þú dálítið stela honum frá
mér. En svo fattaði ég þetta allt
saman þegar ég fékk vit til og
kominn með smá lífsreynslu sjálf-
ur. Þú elskaðir hann bara ómælt
og hann þig og ykkar samband var
alla tíð fallegt. Þú bjóst yfir
ómældum styrk og æðruleysi.
Aldrei heyrði ég þig kvarta eða
kveina þótt þú hafir haft tilefni til.
Þú varst hjartahlý, heiðarleg og
góð manneskja sem var svo gam-
an að sitja og spjalla við í eldhús-
inu ykkar. Þar tókum við ófáa
kaffibollana og á ég eftir að sakna
þess að geta ekki komið við í
Áslaug Hart-
mannsdóttir
✝ Áslaug Hart-mannsdóttir
fæddist 5. nóvem-
ber 1958. Hún lést
23. júní 2018.
Útför Áslaugar
fór fram 5. júlí
2018.
Kópavoginum á heim-
leið.
Hvíldu í friði, elsk-
an mín.
Elsku Hartmann,
Kristín, Emil, Ronja
og Þrándur. Guð
blessi ykkur og hjálpi
ykkur í sorg ykkar.
Lífið heldur áfram
þótt undanfarna
mánuði sé það búið að
vera dálítið ósann-
gjarnt. Bjartari tímar munu
koma.
Ellert Kristján Stefánsson.
Í dag kveðjum við Áslaugu
Hartmannsdóttur kæran sam-
starfsfélaga og vinkonu sem fallin
er frá langt um aldur fram. Leiðir
okkar lágu fyrst saman á starfs-
vettvangi okkar í sérkennslu fyrir
rúmum tuttugu árum. Starf okkar
beindist einkum að lestrarferli
nemenda og hvernig bæta mætti
kennslu og greiningu á lestrarerf-
iðleikum. En það var einmitt þetta
sameiginlega hugðarefni sem batt
okkur saman og varð til þess að
við hittumst reglulega heima hjá
hver annarri til að bæta okkur
faglega en ekki síður til að auðga
andann og styrkja vináttuna. Við
fórum einnig saman í ferðir út á
land og til útlanda. Ein fyrsta og
eftirminnilegasta ferðin var heim-
sókn til Towson University í
Maryland ásamt fleiri sérkennur-
um til að kynna okkur hvernig
staðið væri að sérkennslu þar. Í
þeirri ferð var mikið hlegið og
meðal annars gert grín að okkur
þegar við féllum fyrir risastórum
tuskutígrisdýrum sem seldir voru
í bóksölu skólans, en tígrar eru
táknmyndir íþróttafélaga Tow-
son-háskóla. Tígrarnir prýða enn
heimili okkar og minna á
skemmtilegar samverustundir. Í
þessari sömu ferð varð okkur
einnig ljóst hversu alvarleg veik-
indi Áslaug glímdi við og hve mikl-
um viljastyrk og skapfestu hún
bjó yfir. Hún lét aldrei deigan síga
fyrir veikindum sínum og bar sig
ávallt vel. Hún var afar samvisku-
samur kennari sem lagði sig alla
fram til að ná sem bestum árangri,
var opin fyrir nýjungum og kom
að útgáfu námsefnis og greining-
arprófa. Áslaug hafði ríka réttlæt-
iskennd, var hreinskilin og stóð
með sínum nemendum og sinni
stétt. Hún stóð fast á sínu, var
jafnframt hlý og með góða kímni-
gáfu. Henni var margt til lista
lagt, var listfeng og lagði metnað
sinn í að hafa umhverfi sitt fallegt.
Hún var afar dugleg og umfram
allt heiðarleg með einstakan kar-
akter og stíl. Áslaug var þeirrar
gæfu aðnjótandi að búa í góðu
hjónabandi. Það var mikið áfall
fyrir hana þegar hún missti Ingv-
ar, sinn kæra eiginmann, í janúar
á þessu ári. Þau kynntust á ung-
lingsaldri, voru mjög samhent og
áttu gott líf, ferðuðust víða, innan-
lands og utan og nutu lífsins.
Með söknuði og þakklæti kveðj-
um við Áslaugu og sendum ástvin-
um og fjölskyldu hennar okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Anna Eymundsdóttir,
Arnheiður Borg, Helga
Sigurmundsdóttir og
Kristrún Þórðardóttir.
Þá er Áslaug vinkona mín horf-
in yfir móðuna miklu á eftir Ingv-
ari sínum, bara sisvona. Henni
kynntist ég fyrst haustið 1980
þegar við lentum í sama bekk í
Kennaraháskóla Íslands. Þá
bjuggu þau Áslaug og Ingvar í
Þingholtsstrætinu en við Rúnar á
Skólavörðustígnum. Fljótlega
varð mikill samgangur á milli okk-
ar ekki síst þegar þau keyptu sér
íbúð rétt hjá okkur á Frakkastíg.
Á háskólaárunum var mjög mikið
um alls kyns hópvinnuverkefni og
voru þau gjarnan unnin heima hjá
Áslaugu þar sem Ingvar gat alveg
þolað þó við stelpurnar; Áslaug,
ég, Kristín Sigurleifs og stundum
fleiri, værum að vinna við borð-
stofuborðið, jafnvel fram á nætur.
Við Áslaug unnum líka saman
okkar lokaverkefni við KHÍ og má
segja að við höfum á þessum tíma
verið á undan okkar samtíð. Verk-
efnið fjallaði um náttúruvernd og
hvernig sú skoðun kæmi fram í
námsefni grunnskólans. Sáum við
okkur hag í því að vera búnar að
lesa námsefnið vel áður en við fær-
um að kenna. Haukur Hafstað,
framkvæmdastjóri Landverndar
á þessum tíma, var okkur innan
handar með verkefnið, enda
Landvernd í sama húsi og ég bjó í.
Áslaug var mikið hörkutól og lét
það aldrei draga úr sér kraftinn þó
hún hefði alla tíð þurft að glíma við
sykursýki. Hún var fylgin sér og
stóð á sínum skoðunum. Dugnað-
arforkur á allan hátt, hafði gaman
af að föndra og var vinur vina
sinna. Eftir að hún og Ingvar
fluttu, fyrst á Langholtsveg og svo
í Lindasmárann í Kópavogi, urðu
samskiptin minni þegar vinna og
uppeldi barnanna tók við. Áslaug
varð mjög miður sín þegar Ingvar
lést fyrr á þessu ári, sá ekki alveg
hvernig hún gæti höndlað lífið án
hans. Allt var svo öfugsnúið, hún
hafði alltaf gert ráð fyrir því að
hún færi á undan. Þegar ég hitti
hana síðast í apríl var hún þó farin
að líkjast sjálfri sér og byrjuð að
skipuleggja ferðalög í sumar.
Kæru Hartmann, Kristín Ósk og
fjölskylda. Ykkar er missirinn
mestur. Ég vona að góður Guð
styrki ykkur í sorginni og minn-
ingar um elskulega foreldra hjálpi
ykkur á ferðalaginu um lífið.
Sigrún Lilja og fjölskylda.
„Og hvað svo?“ var orðatiltæki
sem Áslaug notaði oft til að kom-
ast inn í umræðuna eða brjóta
hana upp, þetta á vel við núna: „Og
hvað svo?“ Að kveðja Áslaugu
svona stuttu eftir fráfall Ingvars
er þyngra en orð fá lýst, það ekki
hægt að koma að því orðum með
góðu móti.
Áslaug var nýbúin að missa
hann Ingvar sinn, hún stóð eins og
klettur við hlið hans í veikindunum
en fráfall hans tók mikið á hana en
hún lét ekki mikið á því bera, vildi
standa sig vel. Hún hafði ráðgert
að ferðast mikið og var nýkomin úr
góðri ferð til Spánar með Hrafn-
hildi Ingu vinkonu sinni og var á
leiðinni að heimsækja Kristínu og
halda upp á afmæli Þrándar og
heimsækja okkur til Spánar í júlí.
Við áttum eftir að gera margt sam-
an.
Áslaug og Ingvar voru okkar
stóra vinafólk, við fórum saman á
húsbílunum um fjöll og firnindi og
í sumarbústaðarferðir og margar
ferðir til útlanda. Það verður ekki
hægt að fylla þeirra skarð en við
lifum í minningunni um einstak-
lega hlý og vinaleg hjón sem vildu
hjálpa öllum er eitthvað bjátaði á
og voru ávallt til staðar.
Kristín og Hartmann það sem á
ykkur er lagt á svo stuttum tíma er
allt of mikið og megið þið finna
styrk til að ganga í gegnum þetta,
við vottum ykkur okkar dýpstu
samúð.
Þorkell og Hrafnhildur.
Það okkur er til rauna hve ógjarnt var að
launa,
við könnumst við það klökk.
En fyrir allt sem ertu um eilífð blessuð
vertu!
Og haf þú okkar hjartans þökk.
(GJG)
Lífið getur verið hverfult. Eina
stundina glaður hópur að ljúka
síðustu skylduverkunum áður en
haldið er út í sumarið. Stutt sam-
verustund þar sem við óskum
hvert öðru gleðilegs sumars og
vonum að allir megi njóta vel. Fáar
vikur líða og ég fæ símtal frá að-
standanda hjartkærar samstarfs-
konu. Hann tilkynnir mér að hún
Áslaug okkar Hartmannsdóttir sé
látin. Hafi látist þá um morguninn
stuttu eftir að hafa komið heim úr
sumarblíðunni á Spáni. Þangað
sem ég vissi að hún ætlaði með vin-
konu sinni til að slaka á eftir amst-
ur vetrarins og njóta lífsins. Mig
setti hljóðan. Sorgin tók völdin og
yfir mig helltust minningarleiftur
frá liðnum árum. Áslaug Hart-
mannsdóttir sérkennari hóf störf
við Smáraskóla haustið 2008. Ári
síðar lágu leiðir okkar saman er ég
tók við starfi skólastjóra sama
skóla. Ég hitti þar fyrir mikla
öðlingskonu sem var fagmaður
fram í fingurgóma. Hún var lagin
við að ná til þeirra nemenda sem
hún sinnti í sínu starfi og mörg
þeirra urðu mjög hænd að henni.
Áslaug okkar var kankvís og hafði
beittan húmor. Var alltaf til í að
taka þátt í smá sprelli með sam-
starfsfélögunum. Sem undirritað-
ur fékk meðal annarra að kenna á.
Áslaug tók virkan þátt í félags-
starfi starfsmanna og jólahappa-
drættið hennar var margrómað
svo mjög að hróður þess náði jafn-
vel út fyrir veggi skólans. Ómiss-
andi liður í jólasamverustund
starfsmanna áður en haldið var í
jólafrí með ástvinum. Já, lífið get-
ur verið hverfult og svo ótrúlega
ósanngjarnt. Um jólahátíðina síð-
ustu missti Áslaug eiginmann og
sálufélaga sinn til margra ára. Það
var henni þungbært eins og gefur
að skilja en hún var þó aðeins
stuttan tíma frá vinnu vegna þess.
Henni fannst svo mikilvægt að
vera til staðar fyrir börnin sín hér í
skólanum. Við í Smáraskóla höfum
misst góðan samstarfsfélaga og
vinkonu. Traustan fagmann sem
unni starfi sínu. Börnum hennar
og öðrum aðstandendum sendi ég
mínar dýpstu og innilegustu sam-
úðarkveðjur. Minning hennar mun
lifa í hjörtum okkar.
Friðþjófur Helgi Karlsson
skólastjóri.