Morgunblaðið - 19.07.2018, Síða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 19. JÚLÍ 2018
✝ Steinunn Dóróthe Ólafs-
dóttir, Stella,
fæddist á Freyju-
götu 4 í Reykjavík
þann 27. janúar
1935. Hún lést á
Líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi þann 11. júlí
2018.
Foreldrar Stein-
unnar voru Ólafur
Páll Jónsson, héraðslæknir, f.
5. október 1899, d. 1. desem-
ber 1965 og Ásta Guðmunds-
dóttir, húsfreyja, f. 24. ágúst
1908, d. 8. mars 1995. Systkini
Steinunnar eru Björn, f. 30.
nóvember 1936, d. 10. október
2017, Bergljót f. 2. desember
1938, Baldur f. 14. maí 1940,
Ragnheiður f. 8. október 1942,
Jón f. 23. mars 1945 og Sverr-
ir f. 13. maí 1948.
Árið 1959 giftist Steinunn
Þorleifi Einarssyni, jarðfræð-
ingi, f. 29. ágúst 1931, d. 22.
mars 1999. Þau slitu sam-
vistum. Börn þeirra eru Ásta,
jarðfræðingur, f. 15. maí 1960,
um í Árnesi á Ströndum en
fjölskyldan fluttist síðan á
Bíldudal. Þar bjó hún til þrett-
án ára aldurs þegar fjöl-
skyldan flutti í Stykkishólm.
Steinunn lauk námi frá Hús-
mæðraskólanum í Reykjavík
árið 1953 og prófi frá Hjúkr-
unarskóla Íslands árið 1957.
Fyrstu spor sín sem hjúkr-
unarfræðingur steig hún á Ak-
ureyri en starfaði síðan við
ýmsar sjúkrastofnanir í
Reykjavík; Landakot, Klepps-
spítala, Borgarspítala, Land-
spítala, Skjól og Grund.
Steinunn naut þess að
hlusta á tónlist og mála með
vatnslitum en mest yndi hafði
hún af garðyrkju. Hún var fé-
lagi í Garðyrkjufélagi Íslands
áratugum saman og var meðal
stofnfélaga Rósaklúbbsins.
Hún var einnig félagi í Dal-
íuklúbbnum. Hún safnaði
garðplöntum til að prófa hér á
landi og var hugfangin af
ýmsum tegundum. Síðustu
fimmtán ár hlúði hún að garð-
inum sínum við Vogaland í
Reykjavík þar sem hún safn-
aði einna helst ávaxtatrjám,
blómstrandi runnum og rósum
en einnig tegundum sem
veittu fuglum skjól.
Steinunn verður jarðsungin
frá Háteigskirkju í dag, 19.
júlí 2018, klukkan 13.
gift Halldóri
Björnssyni lög-
fræðingi, f. 10.
ágúst 1962. Þau
skildu. Börn Ástu
eru Lilja Steinunn
Jónsdóttir f. 6.
nóvember 1988 og
Tómas Orri Hall-
dórsson f. 29. jan-
úar 1997. Einar
Ólafur, nátt-
úrufræðingur, f. 9.
ágúst 1963, unnusta Katalin
Dobra, læknir, f. 6. maí, 1967.
Kristín, landslagsarkitekt, f. 9.
október 1964, gift Ólafi Ólafs-
syni, íþróttafræðingi, f. 16.
febrúar 1963. Börn þeirra eru
Diljá Ólafsdóttir f. 4. apríl
1990, sambýlismaður Karl
Brynjar Björnsson f. 11. apríl
1985, barn Karítas Lea Karls-
dóttir f. 16. maí 2018, og Þor-
leifur Ólafsson f. 18. janúar
1993. Björk, sagnfræðingur, f.
29. apríl 1974, maki Jón
Benjamín Einarsson, húsa-
smiður, f. 16. nóvember 1969.
Fyrstu tvö æviárin bjó
Steinunn með foreldrum sín-
Elskuleg móðir mín er fallin
frá. Hennar verður sárt saknað.
Eftir endalausar rigningar er
sumarið loksins komið. Sumarið
var hennar uppáhaldstími þegar
garðurinn átti hug hennar og
hjarta. Í dag brosir litríkur
garðurinn og rósirnar ilma.
Þetta er dagur sem hún hefði
notið.
Mamma fæddist í Reykjavík
en fluttist sem kornabarn í Ár-
nes á Ströndum þar sem afi var
læknir um hríð. Fyrir ömmu
voru það mikil viðbrigði að
flytja í vegaleysur og fámennið.
Fjölskyldan flutti síðar á Bíldu-
dal sem þá var blómlegur bær.
Þar fæddust systkinin eitt af
öðru og urðu sjö. Fyrir mömmu
var Bíldudalur umlukinn fjöll-
um heim. Það voru margar sög-
urnar sem voru sagðar af
skondnu fólki og atburðum,
berjaferðum, á bátum, í álfa-
lendurnar í Trostansfirði, af
brunnklukkum í sundlauginni
og af systkinunum. Síðar lá leið-
in í Stykkishólm og svo suður í
Reykjavík, fyrst í Húsmæðra-
skólann og svo Hjúkrunarskól-
ann. Hún hóf strax störf sem
hjúkrunarkona, fyrst á Akur-
eyri en síðar á barnadeildinni á
Landakoti, þar sem hún naut
þess að starfa. Samtímis sótti
hún myndlistarnámskeið og var
alla tíð góður teiknari og hafði
unun af vatnslitamálun. For-
eldrar mínir kynntust þegar
faðir minn var við nám í jarð-
fræði í Þýskalandi og þar fædd-
ist ég. Það var erfitt að eignast
sitt fyrsta barn, mállaus í öðru
menningarumhverfi á tíma þeg-
ar feðrum var haldið víðsfjarri
fæðingum. Ein af mínum uppá-
haldsmyndum er af mömmu
með mig agnarsmáa, einmitt
tekin með dómkirkjuna í Köln í
baksýn. Eftir dvöl í Þýskalandi
lá leiðin til Noregs þar sem litla
fjölskyldan átti góðan tíma.
Loks lá leiðin heim og tvö systk-
ini, Einar og Kristín, bættust í
hópinn. Við tóku annasöm ár.
Mamma varð heimavinnandi og
áhugi hennar á garðyrkju
kviknaði, enda höfðu bæði afi og
amma mikinn áhuga á ræktun,
ekki hvað síst rósarækt.
Mamma var liðtæk í snjó-
húsagerð og snjókarlarnir voru
alltaf með gulrótarnef og alpa-
húfu. Á kvöldin las hún fyrir
mig „Leynigarðinn“, aftur og
aftur. Á sumrin áttum við systk-
inin hvort sitt blómabeðið sem
við fengum að velja í plöntur og
áttum að annast. Minnisstætt er
þegar þau pabbi breyttu risa-
stórum bókakassa úr þunnum
krossvið í lítið rautt garðhýsi
með dyrum og gluggum, full-
komið fyrir fimm ára. Síðar
flutti fjölskyldan til Englands
og þá kviknaði áhugi mömmu á
ræktun fyrir alvöru. Í kjölfarið,
þegar heim var komið, hóf hún
að flytja inn plöntur við öll
tækifæri, ávaxtatré, epli og
kirsuber, alls kyns fjölæringa
og garðlauka. Garðurinn á
Langholtsvegi óx og dafnaði svo
mjög að árið 1972 var opnuvið-
tal í Morgunblaðinu við mömmu
um garðinn. Í þetta gróandi um-
hverfi fæddist síðan litla syst-
irin Björk, sem vinnur einmitt í
Grasagarðinum.
Mamma var dýravinur og
náttúruverndarkona, umhugað
um framtíð jarðar og afkom-
enda, barnabarnanna fjögurra
sem hún elskaði.
Mamma var virk í Garðyrkju-
félaginu og Dalíuklúbbnum og
var einn af stofnendum rósa-
klúbbsins. Rósaræktin bar
hróður hennar víða um lönd.
Síðustu ferðir okkar saman
voru yndislegar heimsóknir í
rósagarða um Evrópu.
Elsku mamma, sjáumst í
sumarlandinu.
Ásta Þorleifsdóttir.
Yndisleg amma mín, Stein-
unn Ólafsdóttir, kvaddi þennan
heim fyrir skemmstu og hélt í
sumarlandið eins og hún sjálf
kallaði það. Rósadrottningar-
innar verður sárt saknað, en
hún amma var með þá allra
grænustu fingur sem hægt var
að finna. Ekki einungis má
finna urmul rósa í garðinum
hennar, sem allar urðu auðvitað
að ilma hver annarri betur,
heldur má þar einnig finna
ávaxtatré sem bera bæði kirsu-
ber og epli. Sumar jurtirnar
jafnvel ræktaðar upp af litlum
afleggjurum sem amma átti til
að næla sér í á ferðum erlendis.
Það var því augljóst, í ferðum
okkar um skrúðgarða í Eng-
landi, hver meistarinn væri og
hverjir lærisveinarnir. Við yngri
fengum til að mynda ekki að
skoða skrautgrasagarð, þótt
okkur langaði til, þar sem grös
bera ekki blóm, og sá amma því
engan tilgang til að eyða dýr-
mætum tíma ferðarinnar í slíkt.
Amma elskaði ekki einungis
blómin sín, heldur vini sína og
ættingja einnig. Sjaldnast vor-
um við barnabörnin kölluð okk-
ar eigin nöfnum heldur vorum
við ávallt blómarósir, blóma-
prinsar eða sóleyjarmýs í haga.
Amma var alltaf ljúf heim að
sækja hvort sem var í stutt
kaffistopp, enda ávallt til kökur,
eða mánaðalangar dvalir. Það
var alltaf hægt að finna kyrrð
og ró í amstri hversdagsins og
borgarinnar hjá ömmu. Þar
mátti finna andnæði, næstum
eins og lífið væri ekki á sömu
hraðferð í kringum hana og
garðinn hennar eins og okkur
hin. Og þó svo amma væri
stundum þrjósk og stæði fast á
sínu þá var yfirleitt stutt í bros-
ið og hláturinn. Á sinn einstaka
hátt, í gegnum súrt og sætt, í
blíðu jafnt sem stríðu, mátti
alltaf finna hjá henni bros. Og
það er stutt í bros, jafnvel á
milli táranna, þegar ég hugsa til
hennar ömmu minnar. Til að
mynda til þess hve sterk
íþróttaáhugakona hún varð síð-
ustu árin. Missti jafnvel af sáp-
unum, Leiðarljósi og Glæstum
vonum, til þess að fylgjast með
landsliðum Íslands keppa í hin-
um ýmsu greinum. Eða að gull-
fiskarnir hennar sem heita allir
Steinunn, og ef einn dó þá kom
bara nýr sem líka hét Steinunn.
Hvernig hún hafði einskæran
áhuga á að vita í raun hvað
gengi á í lífi manns og leist því
engan veginn á það að barna-
börnin hefðu áhuga á og færu í
lengri ferðir eða nám erlendis.
Eða hversu mikið hún kvartaði
ef maður tók sig til og klippti
gróðurinn í garðinum hennar
svo að ganga mætti eftir stíg-
unum, þá hafði verið klippt of
mikið. Það sem situr því fastast,
líklega í okkur öllum sem eydd-
um tíma með henni Stellu, er
smitandi áhugi hennar á blóm-
um. Rósadrottningarinnar
sjálfrar verður svo sannarlega
sárt saknað, en blóm munu
ávallt minna okkur á þig.
Lilja Steinunn Jónsdóttir.
Elskuleg systir mín, Stella,
er látin eftir erfið veikindi und-
anfarin ár.
Stella var elst okkar sjö
systkina. Hún var aðeins 13 ára
þegar yngsti bróðirinn fæddist
og það mæddi því mikið á henni
við barnapössun og stuðning á
heimilinu. Stella var alltaf ljúf í
lund og vildi alltaf sjá hið góða í
öllum. Hún var mjög rómantísk
og kom það snemma í ljós,
hennar dúkkur hétu Rósa-
munda og Stjarneyg á meðan
mínar hétu Stína og Gunna.
Stella las mikið alla tíð og elsk-
aði allt fallegt, blómin, náttúr-
una og dýrin. Hún vildi vera fal-
lega klædd í skærum litum,
helst rauðum.
Stella var einstök blómakona
og báru garðar hennar fagurt
vitni um það. Síðasti garðurinn
hennar var sannur töfragarður.
Rósirnar hennar voru um það
bil 250 og aðrar plöntur yfir
1.000 talsins, ávaxtatré, fjölær-
ingar, laukplöntur og margt
annað sem ég kann ekki að
telja. Hún þekkti allar plöntur
með nöfnum bæði á íslensku og
latínu og vissi nákvæmlega
hvers konar skilyrði og jarðveg
hver planta þyrfti og fór eftir
því. Það drupu perlur af fingr-
um hennar í garðræktinni.
Stella ferðaðist mikið um
fjarlægar slóðir með fyrri
manni sínum og bjó víða erlend-
is líka. Síðar ferðaðist hún með
börnunum sínum. Þau fóru með
henni víða í Evrópu og óku
henni í hjólastól um allar trissur
til að skoða garða og hallir, allt
sem hún hafði yndi af. Börnin
hennar voru henni ákaflega góð
og voru hennar stoð og stytta
síðustu árin.
Ég kveð Stellu systur mína
með söknuði og mun njóta ótelj-
andi yndislegra minninga um
ókomna tíð.
Ég bið guð að vernda fólkið
hennar og vona að Stella mín
hafi fundið sitt Sumarland.
Bergljót.
Elsku Stella systir mín er lát-
in.
Margar og góðar minningar
leita á hugann.
Stella eða Steinunn eins og
hún hét var elst okkar sjö systk-
ina og er hún önnur úr hópnum
sem kveður en Björn bróðir
okkar lést á síðasta ári. Stella
hefur alltaf skipað stóran sess í
mínu lífi. Hún hleypti heim-
draganum ung og fór til
Reykjavíkur og lærði hjúkrun.
Minnisstætt er mér þegar
hún kom heim í Hólm og kynnti
Þorleif kærastann sinn fyrir
fjölskyldunni. Pabbi, gallharður
sjálfstæðismaður, blárri en
blátt og mætir ekki Stella með
„kommúnista“ á heimilið. En
stelpan var bálskotin í sínum
manni og það var það sem skipti
máli.
Þegar Stella og Þorleifur
bjuggu í Þýskalandi meðan
hann var við nám, gengu sendi-
bréfin á milli okkar og fengum
við Sverrir bróðir þá oft pakka
frá útlöndum. Þegar þau komu
heim færði hún mér forláta
myndavél af Bella-gerð sem
ekki var til á hverjum bæ í þá
daga. Var ég að springa úr
monti með þennan kjörgrip,
filman á járnspólu sem var
toppurinn.
Þegar ég kom í bæinn til að
fara í landspróf bjó ég hjá
Stellu og Þorleifi á Langholts-
veginum. Þar leið mér vel og
voru vinir mínir sem ég eign-
aðist í Vonarstrætinu alltaf vel-
komnir á heimilinu. Nokkrum
árum seinna þegar ég hafði lok-
ið húsasmíðanámi var ég oft
löngum stundum hjá þeim við
viðhald og endurnýjun á húsinu
þeirra. Þá voru börnin þeirra
komin til sögunnar og oft mikið
líf og fjör í kotinu.
Garðaáhugi Stellu vaknaði
snemma og fór hún fljótt að
sinna ræktun í garðinum á
Langholtsveginum. Garðurinn
er ekki lítill en hann var fljótur
að fyllast af allskonar sjaldgæf-
um plöntum sem hún safnaði.
Einhvern tímann sögðust
krakkarnir halda að mamma
þeirra væri með ofnæmi fyrir
grasi, því ekki mátti leynast
grasblettur í garðinum. Þá var
hann stunginn upp til þess að
koma fyrir alveg sérstakri
plöntu. Ekki dugði garðurinn
því hún tók sér hjáleigu, nokk-
urs konar einskis manns land
sem lá með heimkeyrslu þeirra
og hóf þar ræktun líka, auðvitað
með samþykki nágranna.
Eftir að leiðir Stellu og Þor-
leifs skildu hélt hún áfram
ræktunarstarfi sínu og breytti
hún lóðinni í Vogalandinu í
undraveröld rósa og aldintrjáa,
auk annarra plantna. Allt óx og
dafnaði í höndum hennar. Þau
Steinunn
Ólafsdóttir Ástkæri maðurinn minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og vinur,
SIGURÐUR JÚLÍUS STEFÁNSSON,
lést á Landspítalanum laugardaginn 14. júlí.
Útför hans fer fram frá Háteigskirkju
þriðjudaginn 24. júlí klukkan 13.
Kristín Benediktsdóttir
Ingólfur Sigurðsson Erna Þorsteinsdóttir
Kristjana Lind Sigurðardóttir
barnabörn og fjölskylda
Þökkum samúð og hlýhug vegna andláts
og útfarar ástkærrar eiginkonu minnar,
móður, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
HELGU VALDIMARSDÓTTUR.
Innilegar þakkir til starfsfólks Fríðuhúss fyrir
hlýhug og góða umönnun.
Haukur Schram
Ólafur Schram Jórunn Hilmarsdóttir
Linda Hauksdóttir Lidén Anders Lidén
barnabörn og barnabarnabörn
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
ÁSLAUG MARÍA ÞORSTEINSDÓTTIR
frá Akureyri,
lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni 14. júlí.
Útför hennar fer fram frá Akureyrarkirkju
fimmtudaginn 26. júlí klukkan 13.30.
Björn Olsen Jakobsson
Elva Björk Björnsdóttir
Sigrún Vala Björnsdóttir Fadhel Meddeb
Svala Ýrr Björnsdóttir Bragi Egilsson
barnabörn og barnabarnabörn
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
JÓNAS GRÉTAR SIGURÐSSON
lést laugardaginn 7. júlí. Jarðsungið verður
frá Bústaðakirkju mánudaginn 23. júlí
klukkan 13.
Gróa Magnúsdóttir
Magnús Jónasson
Sigurður Jónasson Hlíf Garðarsdóttir
Ragnheiður Jónasdóttir Sigurður Einar Þorsteinsson
Ingigerður Jónasdóttir Róbert Árni Róbertsson
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamamma, systir, mágkona og amma,
SIGURBJÖRG GUÐMUNDSDÓTTIR,
sérkennari,
Akureyri,
lést á heimili sínu sunnudaginn 15. júlí.
Vilberg Alexandersson
Þórunn Vilbergsdóttir og fjölskylda
Sigurbjörg Gróa Vilbergsd. og fjölskylda
Jónína Guðmundsdóttir Sveinbjörn Matthíasson
Jón Oddgeir Guðmundsson
Guðbjörg Tómasdóttir
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
SIGURJÓN RÚNAR JAKOBSSON,
lést á heimili sínu í Reykjavík miðvikudaginn
4. júlí. Útförin fer fram í Landakirkju,
Vestmannaeyjum, mánudaginn 23. júlí
klukkan 14.
Inga Lára Sigurjónsdóttir
Guðrún Ósk Sigurjónsdóttir
Margrét Kristín Guðmundsdóttir
og barnabörn