Morgunblaðið - 19.07.2018, Síða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 19. JÚLÍ 2018
eru ófá eplin og kirsuberin sem
hún gaf mér úr garðinum. Ekki
var óalgengt að garðurinn væri
sýndur gestum, innlendum sem
erlendum. Síðustu árin hafa
börnin hennar verið ötul við að
aðstoða hana við garðyrkjustörf-
in. Margoft fór hún til útlanda í
garðaskoðunarferðir og naut
hún þess ríkulega. Aðeins örfá-
um dögum áður en hún dó sát-
um við Inga hjá henni og hún
ráðlagði okkur um blóm og
runna sem við gætum sett niður
við sumarbústaðinn okkar.
Stella var einstaklega hlý og
hláturmild kona. Oft var mikið
hlegið þegar við Sverrir bróðir
kíktum í heimsókn til hennar í
Vogalandið og sögðum skemmti-
sögur hvor af öðrum og rifjuðum
upp gamla tíma.
Börnin hennar stóðu þétt við
bakið á henni og studdu til sjálf-
stæðis allt fram á síðasta dag.
Ég kveð systur mína með
miklum söknuði og þakklæti. Nú
er hún farin í sumarlandið sem
hún talaði stundum um.
Jón Ólafsson.
Látin er á 83. aldursári Stein-
unn Ólafsdóttir, mikil atorku-
kona í garðrækt á Íslandi, frum-
kvöðull í ræktun garðrósa og
fyrirmynd margra félaga í Garð-
yrkjufélagi Íslands á því sviði.
Höfundur þessara minningar-
orða kynntist henni og fyrrver-
andi eiginmanni hennar, Þorleifi
Einarssyni jarðfræðingi, á átt-
unda áratug aldarinnar sem leið
í tengslum við störf Þorleifs hjá
Rannsóknastofnun iðnaðarins og
síðar Raunvísindastofnun há-
skólans og sameiginleg áhuga-
mál á mótunarárum náttúru-
verndar á þeim árum. Ég
minnist m.a. garðsins við hús
þeirra hjóna við Langholtsveg
sem Steinunn ræktaði af kost-
gæfni og átti safn fjölæringa í
steinhæðarbeði sem mörgum
varð starsýnt á. Varð ég meðal
annars aðnjótandi að rótarskot-
um úr þeim garði til að prýða
eigin garð.
Seinna lágu leiðir okkar
Steinunnar aftur saman eftir
stofnun rósaklúbbs á vegum
Garðyrkjufélags Íslands árið
2002 en þá hafði hún lagt grunn
að merkum garði við Vogaland
16 í Fossvogi. Steinunn hafði
eignast neðri hæð hússins og
gert samkomulag við meðeig-
endur á efri hæð um að annast
skipulagningu, plöntuval og um-
hirðu alls garðsins við húsið.
Þarna varð til merkur tilrauna-
og sýnisgarður fyrir ræktun
rósa og fleiri blómstrandi runna
og framandi trjáa við íslenskar
aðstæður.
Steinunn var örlát að sýna
garðinn og leituðu margir fyr-
irmynda og ráðlegginga hjá
henni um val á rósum í eigin
görðum. Tók hún þátt í að útbúa
á vegum Rósaklúbbsins gagna-
grunn um harðgerðar rósir sem
enn er birtur á heimsíðu klúbbs-
ins hjá Garðyrkjufélaginu.
Steinunn var „með græna fing-
ur“ og órög að prófa nýjar teg-
undir og yrki. Henni veittist
auðveldar en flestum okkar
hinna meðal áhugafólksins að
láta plöntur þrífast og blómstra.
Rósir voru hennar hjartans
áhugamál og í umræðum um
hversu vel þær reyndust tók hún
málstað þeirra líkt og móðir og
taldi flestar nægilega harðgerð-
ar fyrir íslenska garða. Það átti
reyndar oftast við um reynsluna
í hennar eigin garði en kannski
síður hjá okkur hinum. Bjart-
sýni einkenndi ræktunarstarf
hennar. Garðurinn varð fljótt vel
gróinn og skjólgóður og unun að
koma þar.
Eins og á svo mörgum öðrum
sviðum mannlífsins hefur áhuga-
fólk um rósarækt á Norðurlönd-
um með sér samvinnu með
formlegum hætti í Norrænu
rósafélagi. Á Íslandi er það
Rósaklúbbur Garðyrkjufélags-
ins sem heldur um þau tengsl.
Félögin skiptast á að halda
„rósahelgi“ annað hvert ár. Árið
2012 bauð Rósaklúbburinn til
slíkrar hátíðar á Íslandi. Þótti
mörgum það djarft því ekki er
saga Íslands löng á þessu sviði
og óvissa um veðurlag til sýn-
inga á rósum eins og þetta sum-
arið sannar. Um 140 manns tóku
þátt í Norrænu rósahelginni
2012 frá löndunum fimm. Tókst
hún með ólíkindum vel því veðr-
ið lék við okkur það árið. Margir
gestanna minnast heimsóknar-
innar í garð Steinunnar enn í
dag og undrast þá fjölbreytni og
blómfegurð sem blasti þar við.
Gott er að vita að börn Stein-
unnar halda starfi hennar áfram
af áhuga.
Þegar leiðir nú skiljast að lok-
um er Steinunni þökkuð sam-
fylgdin fyrir hönd Garðyrkju-
félags Íslands og
Rósaklúbbsins!
Vilhjálmur Lúðvíksson,
fv. formaður Garðyrkju-
félags Íslands.
Ég kynntist Steinunni nöfnu
minni þegar ég kom sex ára
gömul heim til Kristínar æsku-
vinkonu minnar á Langholtsveg
138. Hún tók brosandi með op-
inn faðminn á móti mér, svart-
hærð, í litríkum fötum og með
rauðan varalit. Mér fannst vera
ævintýraljómi yfir henni og
reyndar allri fjölskyldunni í
rauða fjölskylduhúsinu. Það
gekk oft mikið á á stóru heimili,
þrjú börn á svipuðum aldri og
vinir alltaf velkomnir þannig að
oftast iðaði húsið af lífi og fjöri.
Ekki furða að Stella hafi fundið
sinn frið í garðinum sem bar
henni fagurt vitni. Í garðinum
mátti finna tjörn með gullfisk-
um, allskyns rósarunna, lítið
gróðurhús og sjaldgæf blóm sem
jók enn meira á ævintýraljóm-
ann. Auk þess átti Stella bróður
sem var stórhuga listamaður
sem bauð okkur vinkonum í bíl-
túr á svaka köggum, systur sem
spáði fyrir fólki, mömmu sem
átti glæsilega samkvæmiskjóla
og pabba sem var læknir að
handan.
Þegar við vinkonurnar vorum
tíu ára og Stella komin yfir fer-
tugt kom Björk í heiminn. Rauð-
hærð með freknur og altalandi
einungis níu mánaða gömul. Gáf-
ur og gjörvileiki hafa aldrei
þvælst fyrir fjölskyldunni á
Langholtsveginum, allt há-
menntað fólk með margar há-
skólagráður. Steinunn og Þor-
leifur hafa vandað vel til verka í
þeim efnum.
Eftir því sem árin liðu hitti ég
Stellu alltof sjaldan en það var
alltaf jafn gaman. Hún var litrík
persóna sem elti drauma sína,
fór ekki í manngreinarálit og
hafði ekki áhyggjur af almenn-
ingsáliti. Hún var margverð-
launuð garðyrkjukona sem
ræktaði garðinn sinn bæði
heima og að heiman. Ég er
sannfærð um að það hefur vant-
að garðyrkjukonu í aldingarðinn
og sé hana þar fyrir mér með
barðastóran hatt, í rósóttum kjól
og strigaskóm – með rauðan
varalit.
Það passaði henni vel að
kveðja um hásumar, rigningin
fyrir sunnan góð fyrir gróðurinn
og allt í blóma. Ég votta Krist-
ínu vinkonu minni og allri fjöl-
skyldunni samúð mína
Dagarnir koma sem blíðlynd börn
með blóm við hjarta.
Ljúfir og fagnandi lyfta þeir höndum
mót ljósinu bjarta.
Og verði þeir þreyttir með liti og ljós
að leika og sveima,
við móðurbarm hinnar brosmildu
nætur
er blítt að dreyma.
Þá lægist hver stormur, stundin deyr
og stjörnurnar skína.
Og jörðin sefur og hefur ei hugboð
um hamingju sína.
(Tómas Guðmundsson)
Steinunn
Guðbjörnsdóttir.
✝ Laufey BjörgAgnarsdóttir
fæddist í Reykjavík
14. mars 1959. Hún
lést 6. júlí 2018. For-
eldrar hennar voru
Agnar Bragi Sím-
onarson, f. 12.3.
1929, d. 21.1. 1971
og Freyja Jóhanns-
dóttir, f. 10.9. 1932,
d. 17.5. 2012.
Systkini Lauf-
eyjar eru: Bragi Agnarsson, f.
3.7. 1955, eiginkona hans er
Bjarney Þ. Runólfsdóttir, f. 4.8.
1951, börn þeirra eru Sigríður
Drífa Elíasdóttir og Agnar Bragi
Bragason. Leifur Agnarsson, f.
10.8. 1956, sonur hans er Óskar
Kristófer Leifsson. Þór Agn-
arsson, f. 16.8. 1960, eiginkona
hans er Ásdís Þóra Davidsen, f.
23.1. 1963, börn þeirra eru Mikk-
jal Agnar Þórsson Davidsen, Kol-
brún Freyja Davidsen og Þóra
Laufey Davidsen. Vigdís Björk
Agnarsdóttir, f. 4.10
1968, börn hennar eru
Friðrik Óli Höjgaard,
Agnes Ellý Elvars-
dóttir Höjgaard og
Laufey Erla Péturs-
dóttir. Finnbogi Jó-
hann Jónsson, f. 10.4.
1973, eiginkona hans
er Bettina Wunsch, f.
24.5. 1971, sonur
þeirra er Nils Bjarni
Jóhannsson.
Laufey fæddist í Reykjavík og
bjó þar alla tíð, lengst af í Breið-
holtinu eftir að fjölskyldan flutti í
Urðarbakka 6 árið 1969, húsið
sem foreldrar hennar byggðu af
miklum myndarskap. Það var
Laufeyju mikið áfall þegar Agn-
ar Bragi faðir hennar lést
skyndilega eftir erfið veikindi ár-
ið 1971. Urðarbakkinn var samt
sem áður skjól og athvarf fyrir
fjölskylduna allt þar til móðir
hennar lést árið 2012. Eftir
grunnskólagöngu lá leiðin út á
vinnumarkaðinn. Laufey vann á
ýmsum stöðum um ævina, hún
vann í Kassagerð Reykjavíkur
um tíma, á leikskólanum Sunnu-
borg og í Agfa myndum. Hún
keypti sér lítinn sendibíl, svokall-
aða skutlu, og fór að vinna sjálf-
stætt við sendibílastörf hjá
Sendibílastöðinni. Í gegnum
sendibílastarfið kynntist hún
starfsfólki Vífilfells, þar sem hún
var mikið að sendast fyrir það
fyrirtæki og þá sérstaklega verk-
stæðið. Það fór svo á endanum að
hún réð sig alfarið til Vífilfells og
starfaði þar allt þar til hún varð
að hætta vegna heilsubrests fyrir
fimmtugt. Laufeyju leið vel í
starfi hjá Vífilfelli, eignaðist þar
góða vini og þótti erfitt að þurfa
að hætta að vinna.
Síðustu árin átti Laufey við
mikið heilsuleysi að stríða, hún
háði erfiða baráttu við lyfjafíkn,
þunglyndi og kvíða, til viðbótar
líkamlegum veikindum á borð
við gigt, astma, hjartabilun og
skjaldkirtilssjúkdóm. Hún veikt-
ist hastarlega 29. júní síðast-
liðinn og lést á gjörgæsludeild
Landspítala í Fossvogi 6. júlí.
Útför hennar fer fram frá Frí-
kirkjunni í Reykjavík í dag, 19.
júlí 2018, klukkan 15.
Í dag kveð ég einu systur
mína í síðasta sinn. Ekki datt
mér í hug að ég væri að fylgja
henni að heiman í síðasta sinn
þegar ég fór með hana á bráða-
móttökuna föstudaginn 29. júní
og að hún yrði látin viku síðar.
Systir mín er sennilega með
þrjóskustu einstaklingum sem
ég hef þekkt, hún gat verið erfið
í samskiptum, ákveðin og þrjósk.
En hún gat líka verið húmoristi
og séð broslegu hliðarnar á ýmsu
sem gekk á. Við hlógum oft sam-
an, en við rifumst líka, enda er
erfitt að finna ólíkari systur.
Hún háði baráttu við Bakkus,
sem er harður húsbóndi, og hún
glímdi við fjölþætt veikindi síð-
ustu árin og átti oft mjög erfitt,
en það komu góðar stundir inn á
milli. Hún eignaðist ekki börn,
en hún elskaði systkinabörnin
sín. Öll eiga þau eflaust einhverj-
ar góðar minningar frá æsku
þegar frænka fór með þau á
rúntinn, eða gerði eitthvað
skemmtilegt fyrir þau. Hún var
örlát við þau, gaukaði að þeim
ýmsu góðgæti, stundum í óþökk
foreldranna.
Hún sagði stundum vinum sín-
um frá því hversu stórkostleg
upplifun það var fyrir hana að
vera viðstödd fæðingu yngstu
dóttur minnar, Laufeyjar Erlu,
líklega var það stærsta gjöfin
sem ég gaf henni á okkar ævi.
Ég og börnin mín þökkum henni
samfylgdina í gegnum lífið og
vonum að nú líði henni betur. Við
vitum að vel er tekið á móti
henni í sumarlandinu.
Ó, vef mig vængjum þínum
til verndar, Jesús hér,
og ljúfa hvíld mér ljáðu,
þótt lánið breyti sér.
Vert þú mér allt í öllu,
mín æðsta speki’ og ráð,
og lát um lífs míns daga
mig lifa’ af hreinni náð.
Tak burtu brot og syndir
með blóði, Jesús minn, og
hreint mér gefðu hjarta
og helgan vilja þinn.
Mig geym í gæslu þinni.
Mín gæti náð þín blíð,
að frið og hvíld mér færi
hin fagra næturtíð.
(Magnús Runólfsson)
Vigdís Björk.
Laufey Björg
Agnarsdóttir
Afi Otto var of-
boðslega góður afi.
Mér fannst gaman
að heimsækja hann og ég vildi að
ég hefði heimsótt hann oftar.
Hann afi sagði alltaf sama brand-
arann og þótt brandarinn hafi ekki
verið neitt sérstaklega fyndinn þá
hló ég alltaf. Þegar ég æfði fót-
bolta var afi alltaf að spyrja mig
um hvernig mér gengi og að
hvetja mig og meira að segja eftir
að ég hætti að æfa fótbolta en mér
fannst það samt alltaf gott. Þegar
afi Otto dó var ég í keppnisferð í
Svíþjóð á frjálsíþróttamóti og ég
hugsaði oft til hans og um að hann
væri að deyja en það hræddi mig
ekkert en mig langaði að standa
mig vel fyrir hann. Ég mun aldrei
gleyma afa Otto og ég veit að ég,
pabbi og allir í fjölskyldunni mun-
um halda minningunni um hann
lifandi.
Tinna Tynes.
Fallinn er frá góður félagi, Otto
Tynes. Fyrsta starf Ottos í flugi
var sem siglingafræðingur um
borð í flugvélum Loftleiða frá
árinu 1964 og var hann samfellt á
flugi það sem eftir var starfsæv-
innar sem siglingafræðingur, flug-
maður og flugstjóri. Auk þess að
vinna við flug alla sína starfsævi
hafði Otto ódrepandi áhuga á
grasrót flugsins og vildi veg einka-
flugs á Íslandi sem mestan. Hann
stundaði kennslu í bóklegum
greinum til einka- og atvinnuflugs
til fjölda ára og eru þeir ófáir flug-
mennirnir sem setið hafa nám-
skeið hjá Otto og að sjálfsögðu var
siglingafræði hans aðalfag þó svo
að hann hafi verið jafnvígur á
flest. Otto hafði einstakt lag á að
gera siglingafræðina að áhuga-
verðu námsefni og flugu oft
reynslusögur með. Auk þess að
kenna á grunnnámskeiðum hélt
Otto fjöldamörg upprifjunarnám-
skeið í bóklegum fræðum fyrir
einkaflugmenn sem oft á tíðum
Otto David Tynes
✝ Otto David Ty-nes fæddist 13.
apríl 1937. Hann
andaðist 2. júlí
2018.
Útför Ottos fór
fram frá Bústaða-
kirkju í Reykjavík
17. júlí 2018.
voru unnin í sjálf-
boðavinnu fyrir flug-
klúbbana út um allt
land.
Ekki er hægt að
minnast Ottos nema
Piper Cub flugvélar
komi upp í hugann,
en segja má að ef
maður sá Otto á ein-
hverjum flugvelli þá
var Piper Cub ekki
langt undan. Upp-
hafið að áhuga hans á þessari flug-
vélartegund er vafalítið að finna í
þeirri staðreynd að hann lærði að
fljúga á slíkum flugvélum. Árið
1987 var hann einn af lykilmönn-
um í stofnun flugklúbbsins Þyts
og að sjálfsögðu var fyrsta flugvél
hins nýja klúbbs Piper Cub TF-
KAO. Um svipað leyti varð Otto
virkur félagi í Flugklúbbi Mos-
fellssveitar (FKM) eins og klúbb-
urinn hét þá. Síðar átti hann eftir
að gegna stöðu formanns klúbbs-
ins í tvö kjörtímabil við góðan
orðstír. Í gegnum árin hefur Otto
tekið þátt í fjöldamörgum við-
burðum og skemmtunum á vegum
klúbbsins og ljúfari og þægilegri
félaga er vart hægt að hugsa sér.
Sitt síðasta flug á atvinnuflug-
vél fór Otto á Twin Otter flugvél
Flugfélags Íslands og lenti þá á
Tungubökkum og er það stærsta
flugvél sem lent hefur á flugvelli
FKM.
Eftir starfslokin sneri Otto sér
að hugðarefni sínu – Piper Cub.
Hann safnaði 15 manna hópi sem
samanstóð að mestu af „öldung-
um“ í fluginu og keypti fyrstu Pi-
per Cub flugvélina sem flutt var til
landsins, TF-KAK, og úr varð
flugklúbburinn KAKan. Þessa
flugvél gerðu þeir upp í betra en
nýtt ástand í skýli á Tungubökk-
um og var fyrsta flugið að aflok-
inni viðgerð farið í janúar 2011 og
fékk flugvélin við það tækifæri
nafnið Otto Tynes.
Frá upphafi flugklúbbsins
KAKan hafa þessir öðlingar mætt
eitt kvöld í viku niður á flugvöll til
að spjalla og þrátt fyrir langvar-
andi veikindi lét Otto sig ekki
vanta ef nokkur leið var að komast
út úr húsi.
Við kveðjum nú mikinn flug-
áhugamann, ljúfmenni og góðan
félaga. Hvíl í friði.
Fyrir hönd stjórnar FKM,
Sigurjón Valsson.
Otto föðurbróðir minn er látinn.
Hlátur hans og brosið heyra nú
minningunni til. Brosið hans
frænda míns var svo hlýtt. Enda
hlaut hann í vöggugjöf einstaklega
góða lund, hann var eiginlega bara
alltaf í góðu skapi. Hin síðustu ár
gat hann fundið hið spaugilega í
ótrúlegustu hlutum, þegar ég var
yngri þá var hann sá sem alltaf átti
brandara og blik í auga – og þegar
ég var lítil stelpa – þá var Otto
frændi sá skemmtilegasti sem
hægt var að finna. Um hann lék
ævintýraljómi. Hann hafði flogið
út um allan heim, komist í hann
krappan á stundum og var hafsjór
af fróðleik um staðhætti hvar-
vetna. Að ógleymdum áhuga á
veðurfari.
Otto frændi var alltaf til staðar
fyrir okkur og þeirrar náttúru að
sjá aldrei vandamál eða vesen. Án
orðalenginga leysti hann bara úr
málum hverju sinni. Hvort sem
það var að fljúga frænku sinni
austur á firði, skella sér suður til
Ítalíu í afmælisveislu eða senda
frændsystkinum gítar með leigu-
bíl síðla kvölds þegar hljóðfærið
vantaði.
Gæfan hans Ottos frænda var
að eignast hana Bryndísi sem lífs-
förunaut. Þau voru samheldin í
starfi, ræktuðu sína fjölskyldu og
áttu stóran vinahóp. Einstakt sam-
band þeirra kom sannanlega í ljós
þegar Otto frændi veiktist á seinni
árum. Þá var Bryndís kletturinn
hans og hann gat ekki án hennar
verið. En þó hann væri orðinn
þreyttur á þeim þrautum sem lífið
færði honum á seinni stigum, var
elsku frændi minn alltaf hlýr og
fullur af væntumþykju.
Það er gæfa sem ekki öllum
hlotnast að hafa átt slíkan föður-
bróður. Ég þykist þess viss að héð-
an í frá mun ég sjá fyrir mér bros-
mildan frænda á himneskri Piper
Cup í hvert sinn er ég heyri Frank
Sinatra raula um flugferð til
tunglsins. Elsku Bryndís, Gunni,
Ottó, Sallý og Sverrir – blessuð sé
minning okkar ástkæra Ottos.
Dóra Sif Tynes.
Hann Otto blessaður er látinn
eftir langa baráttu við illvígan
sjúkdóm. Þessi glaðlyndi maður
sem alltaf var tilbúinn í hvað sem
var ef það tengdist flugi. Það var
erfitt að horfa á baráttu hans við
sjúkdóminn, þó var hann oftast
með bros á vör og gleðiorð á
vörum.
Ég kynntist Otto 1963, Hann
vann sem aðstoðarmaður á Veður-
stofu Íslands sem þá var til húsa í
flugturnsbyggingunni á Reykja-
víkurflugvelli. Otto var þá að læra
flug með vinnunni og fór fljótlega
til starfa á þeim vettvangi. Þá rofn-
uðu kynni okkar í mörg ár.
Okkar kynni endurnýjuðust árið
2007 þegar ég hitti hann á förnum
vegi og hann spurði hvort ég vildi
taka þátt í með honum og nokkrum
öðrum flugmönnum að endur-
byggja gamla einkaflugvél, TF-
KAK Piper Cub J 3, árgerð 1945.
Ég var til í það og fljótlega hófst
vinna undir stjórn Valdimars Ein-
arssonar flugvirkja. Skemmtileg
og gefandi vinna með áhugasöm-
um mönnum. Við höfðum vinnuað-
stöðu í flugskýli á Tungubakka-
flugvelli í Mosfellsbæ og unnum
minnst eitt kvöld í viku. Otto var
mjög áhugasamur og hugmynda-
ríkur og lét sig varla vanta eitt ein-
asta kvöld. Árangurinn varð sá að
sextíu og tveggja ára gömul flug-
vél, með á að giska 80.000 flug-
stundir og nokkur óhöpp að baki,
stóð eftir eins og ný, beint frá verk-
smiðjunni.
Ákveðið var að stofna flugklúbb
og fékk hann nafnið KAKan og var
Otto formaður hans til hinsta dags.
Loks árið 2012 var flugvélin komin
með nýtt lofthæfisskírteini og við
tók flug. Otto flaug fyrsta flugið.
Við hæfi þótti að skíra flugvélina,
eins og oft er gert með flugvélar.
Ákveðið var að hún skyldi heita
Otto Tynes. Tekin var mynd af rit-
hönd hans sjálfs, án hans vitundar,
stækkuð upp og sett á báða kinn-
unga vélarinnar. Athöfninni lauk
með kökum og kaffi í flugskýlinu.
Við Otto flugum oft saman á
KAK þegar „Cub veður“ gafst.
Þetta orðatiltæki var notað þegar
til stóð að fljúga, því að okkar litla
flugvél þolir ekki vont veður.
Veikindi fóru að gera vart við sig
og að lokum varð hann að játa sig
sigraðan og lagði inn flugskírteinið
sitt. Hann flaug þó áfram með okk-
ur hinum. Áhuginn hélst til hinsta
dags og hvert sinn sem ég hafði
samband við hann, kom upp spurn-
ingin: er Cub veður? Áhuginn var
óbilandi.
Einkaflugið á Íslandi hefur
misst mikið við fráfall Ottos,
mannsins sem var alltaf tilbúinn til
þss að stjórna flugkeppnum og
öðrum uppákomum einkaflug-
manna.
Ég votta Bryndísi, börnum og
öðrum aðstandendum Ottos sam-
úð.
Ingvar Valdimarsson.