Morgunblaðið - 23.07.2018, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 23. JÚLÍ 2018
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug í
okkar garð vegna andláts og útfarar bróður
okkar og frænda,
INGVARS EYJÓLFSSONAR
bónda frá Gillastöðum.
Systkini og aðrir aðstandendur
✝ Sólveig Ein-arsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 20. janúar
1926. Hún lést 15.
júlí sl.
Foreldrar henn-
ar voru Einar
Magnússon, f. á
Flankastöðum á
Miðnesi í Gull-
bringusýslu 30.
ágúst 1895, d. 13.
janúar 1973 og Guðlaug Ein-
arsdóttir, f. á Grund, Vatns-
leysustrandarhreppi í Gull-
bringusýslu, 20. apríl 1905, d.
2. maí 1965.
6 mánaða var Sólveig tekin í
fóstur. Fósturfjölskylda hennar
voru: Guðrún Ólafía Guðný
Ólafsdóttir, 1929–2010, Berg-
þóra Hulda Ólafsdóttir, 1932–
1939, Lúlla María Ólafsdóttir,
1934, Jóna Þuríður Ólafsdóttir,
1937, Ólafur Bergsteinn Ólafs-
son, 1940–2014 og Bergþóra
Hulda Ólafsdóttir, 1942.
Samfeðra systir var Alma
Einarsdóttir, 1928–2011.
Sólveig og Hilmar Svanberg
Ásmundsson giftu sig 26. júní
1954. Hilmar fæddist í Reykja-
vík 11. nóvember 1926, d. 16.
ágúst 2002. Synir þeirra eru:
Ásmundur Svanberg, 1946,
Guðmundur Marel, 1952, Pétur
Ingi, 1953 og Gunnar Að-
alsteinn, 1957.
Með heimilisstörfum vann
Sólveig hlutastörf í fiskverkun
og annarri matvælaframleiðslu
en lengst vann hún við ræst-
ingar í Kársnesskóla.
Sólveig verður jarðsungin
frá Grafarvogskirkju í dag, 23.
júlí, klukkan 15.
bjó í Þúfukoti í
Kjósarhreppi.
Fósturfjölskylda
hennar var Guð-
mundur Hansson,
1882-1959 og
María Margrét
Gottsveinsdóttir,
1877-1954 og börn
þeirra Loftur Guð-
mundsson, 1906-
1978, Petrea Ingi-
leif Guðmunds-
dóttir, 1909-1990, Sveinn
Guðmundur Guðmundsson
1911-1964 og Gunnar Að-
alsteinn Ragnarsson, 1922-
1954, fóstursonur Guðmundar
og Maríu.
Sammæðra systkin Sólveigar
Elsku amma mín.
Nú er komið að kveðjustund.
Það eru margar góðar og dýr-
mætar minningar sem koma upp
í huga mér.
Ein af mínum fyrstu minn-
ingum sem ég held fast í er upp-
haf skólagöngu minnar í Kárs-
nesskóla. Amma Veiga var
gangavörður í skólanum og var
mjög spennandi að hitta ömmu
eftir skóla og hjálpa henni að
þrífa skólastofurnar. Í lok hvers
vinnudags hittust síðan allar
kerlingarnar inn á kaffistofu og
gerðu upp daginn með einum
rótsterkum kaffibolla og spila-
stokk og alltaf fékk ég að spila
með þeim. Þessi minning er mér
svo minnisstæð og man ég þetta
mjög greinilega þrátt fyrir ung-
an aldur þarna.
Dekurstundirnar á Hraun-
brautinni voru margar. Það var
alltaf vinsælt að róta í fata-
skápnum hjá þeim afa og draga
fram jakkafötin og kjólana og
dressa okkur upp fyrir hin ýmsu
hlutverk og síðan hjálpaði amma
okkur að breyta stofunni í ein-
hvern ævintýraheim. Næturgist-
ingar á Hraunbrautinni voru
ófáar og skipti engu máli hvort
við værum ein eða allur hóp-
urinn, sem var stór. Amma var
alltaf tilbúin að stjana við okkur.
Hún bauð upp á margrétta mat-
seðil svo allir fengu sinn uppá-
haldsrétt og var síðan spilað og
hlegið fram eftir kvöldi.
Á sumrin voru amma og afi
dugleg að ferðast með tjald-
vagninn um allt land. Veiðidell-
an var mikil hjá þeim og fékk ég
oft að fara með þeim í veiðiferð-
ir. Um leið og afi kláraði vinn-
una á föstudögum var lagt af
stað og góða veðrið elt. Yfirleitt
fóru strákarnir ykkar og fjöl-
skyldur þeirra með og eða stóri
vinahópurinn ykkar. Þessar
stundir eru mér og fjölskyldunni
mjög dýrmætar og yljar mann
um hjartarætur að minnast
þeirra.
Í dag er ég ofsalega þakklát
að við áttum einstakan tíma
saman tvö sumur árið 2002-2003.
Ég vann þá sem flokksstjóri hjá
Kópavogsbæ og fékk ég úthlut-
að að sjá um svæðið í kringum
húsið hennar í Vogatungunni.
Ég lagði það í vana minn að
kíkja til hennar, nokkrum sinn-
um í viku, í hádeginu eða í kaffi-
tímanum. Hún hélt uppteknum
hætti líkt og á árum áður að
bjóða upp á margrétta hlaðborð
og í eftirrétt var sódakakan
(marmarakaka) eða brúntertan
borin fram. Þessar stundir og
minningar með þér elsku amma
eru mér ómetanlegar. Við náð-
um að rifja upp gamla tíma og
tala um allt og ekkert.
Amma var ávallt til staðar
fyrir syni sína fjóra og fjölskyld-
ur þeirra . Það var aðdáunarvert
að sjá hversu vel strákarnir
hennar sáu um hana af alúð og
ást eftir að afi dó og eftir að hún
flutti inn á Hrafnistu. Þeir náðu
að endurgjalda allt sem hún
hafði gefið þeim og gert fyrir þá.
Ég gæti haldið endalaust
áfram og rifjað upp stundirnar
með þér, elsku amma, en ég
ætla að láta hér staðar numið.
Þú munt ávallt eiga sérstakan
stað í hjarta mínu, elsku amma
mín.
Takk fyrir allt. Njóttu þess að
vera kominn í faðm afa.
Þangað til næst.
Þín,
Svanhvít.
Elsku Veiga amma, það kom
að því að þú fengir hvíldina
löngu. Það hefur verið erfitt að
horfa upp á þig fjara út síðustu
árin inn í þokuna. Sérstaklega af
því að þú varst nú alltaf með svo
stóran og fjörugan persónuleika
sem við munum aldrei gleyma.
Það eru ótal minningar sem
koma upp í hugann. Það var allt-
af gott að vera hjá ömmu í pöss-
un. Við fengum að leika með allt
skartið þitt og klæða okkur upp
í föt af ykkur afa. Allir fengu
uppáhaldsmatinn sinn að borða
og skipti engu máli hvað rétt-
irnir voru margir, allir fengu
sinn uppáhaldsrétt. Við eigum
ófáar minningarnar úr eldhúsinu
á Hraunbrautinni, þar sem þú
sast með svart kaffi í þykku
glerglasi og við að úða í okkur
sódaköku og mjólk. Já, og þinni
einstöku brúnköku sem þú
geymdir alltaf í plastkassa úti í
garði. Þú hafðir endalausa þol-
inmæði fyrir öllum prakkara-
strikunum okkar og gast hlegið
þig máttlausa af allri vitleysunni
í okkur með þínum smitandi
hlátri.
Þú kenndir okkur að hlusta á
Guðrúnu Á. Símonar, Fats Dom-
ino, tvista við Shakin’ Stevens
og að dansa skottís. Þú varst
alltaf svo hress og skemmtileg í
litríku fötunum þínum og með
öll blómin, úti og inni, í öllum
regnbogans litum og skipti engu
máli hvort þau voru lifandi eða
gervi. Jarðarberin sem uxu und-
ir húsveggnum í garðinum voru
líka alltaf svo ljúffeng.
Hvort sem veiðiferðirnar voru
í Hítárvatn, Bauluvallarvatn eða
einhvern af hinum fjölmörgu
stöðum sem við höfum heimsótt
með þér var Combi-Camp tjald-
vagninn alltaf með í för og þar
var gott að vera. Við minnumst
líka þeirrar miklu trúar þinnar á
að aldrei ætti að þvo sér um
hendurnar þegar verið er við
veiðar. Samlokur með smá fiski-
slori og ormaslími líða okkur
seint úr minni. Það að arka með
ykkur afa kringum hin ýmsu
vötn hefur komið okkur í göngu-
form fyrir lífstíð.
Við munum alltaf minnast þín
á uppáhaldsstaðnum við Hítá-
rvatn í bleika gallanum með
veiðistöngina að draga að landi
væna bleikju með bros á vör.
Þín barnabörn sem eiga þér
svo mikið að þakka,
Hilmar Veigar Pét-
ursson, Petrea Ingileif
Guðmundsdóttir, Anna
Lilja Pétursdóttir, Svan-
hvít Guðmundsdóttir,
Olga Huld Pétursdóttir,
Inga Rós Gunnarsdóttir,
Ólafur Garðar Gunn-
arsson og Sólveig Sif
Guðmundsdóttir.
Sólveig
Einarsdóttir
✝ Birgir Sveins-son var fæddur
5. apríl 1940 á Eyr-
arbakka. Hann lést
á Ljósheimum, Sel-
fossi 10. júlí 2018.
Foreldrar hans
voru Sveinn Árna-
son, fæddur 1913,
og Sveinbjörg
Kristinsdóttir,
fædd 1922. Hann
var uppalin á Eyr-
arbakka, elstur systkina sinna,
alsystkini hans sammæðra eru
Guðleif og Sigríður, fæddar
1944, Sigurbjörg, fædd 1945, og
Júlía, fædd 1949, hálfsystkini
hans eru Guðlaugur Grétar,
fæddur 1956, Halldóra, fædd
1957, og Gísli, fæddur 1958.
Birgir var kvæntur Guðnýju
Hallgrímsdóttur frá Vestra Íra-
gerði á Stokkseyri. Börn Birgis
og Guðnýjar eru: 1) Brynjar,
fæddur 1965, eiginkona hans er
Halldór, sambýliskona hans er
Halldóra Magnúsdóttir, sonur
þeirra er Guðmundur Atli. Birg-
ir og Guðný skildu í kringum
1986.
Birgir bjó á Eyrarbakka þar
til hann veiktist fyrir ári síðan.
Síðustu mánuði ævi sinnar
dvaldi hann á Ljósheimum, Sel-
fossi.
Birgir vann á ýmsum stöðum
um ævina. Hann vann í Plastiðj-
unni á Eyrarbakka, stundaði
sjómennsku í mörg ár og byrjaði
sem háseti og varð síðar vél-
stjóri. Hann var lengi á Birn-
inum, einnnig á Jóhanni Þor-
kelssyni. Um tíma átti hann
sjálfur hraðfiskibát sem bar
nafnið Snarfari. Hann var vöru-
bílstjóri til margra ára og vann
hann þá m.a. við sjóvarnargarð-
inn á Eyrarbakka. Meðfram bíl-
stjórastarfinu rak hann um tíma
sjoppu á Eyrarbakka ásamt þá-
verandi eiginkonu sinni.
Útför Birgis fór fram í kyrr-
þey frá Eyrarbakkakirkju að
ósk hins látna laugardaginn 14.
júlí 2018.
Ólafía Helga Þórð-
ardóttir, synir
þeirra eru Daníel
Orri og Arnór
Daði. 2) Jón Guð-
mundur, fæddur
1968, eiginkona
hans er Oddný Sig-
ríður Gísladóttir,
börn þeirra eru
Andrea Ýr, Rakel
Eir, Patrekur Máni
og Arnar Breki. 3)
Auðunn, fæddur 1972, eig-
inkona hans er Daðey Ingibjörg
Hannesdóttir, dætur þeirra eru
Arna, Ásdís, Þóra og Auður. 4)
Guðni, fæddur 1973, eiginkona
hans er Ingigerður Tómas-
dóttir, börn þeirra eru Berg-
sveinn Hugi, Björgvin Már og
Ingunn. 5) Júlía, fædd 1976, eig-
inmaður hennar Guðmundur
Halldór Magnússon, dóttir
þeirra er Sólborg Vanda, upp-
eldissonur hennar er Óskar
Síðastliðinn laugardag
kvöddum við pabba, tengda-
pabba og afa frá Eyrarbakka-
kirkju. Þegar kemur að kveðju-
stund þá ósjálfrátt lætur maður
hugann reika til liðinna daga og
hugsar um allar stundirnar sem
við áttum með Birgi. Þá koma
fyrst upp í hugann allar veiði-
ferðirnar sem voru farnar m.a. í
Brynjudalsá, Sogið og ferðirnar
út á engjar á Eyrarbakka. Birg-
ir var vanafastur og vildi alltaf
fara á sömu veiðistaðina og átti
það til að standa sem fastast þó
svo það væri ekki einu sinni
nartað í. Birgir var mikill sæl-
keri og frábær bakari og átti
hann alltaf tertur og kleinur í
frysti. Ef við komum í heimsókn
þá voru þessar kræsingar born-
ar fram og alltaf lagað súkku-
laði og það varð að vera þeyttur
rjómi með.
Sólþurrkaði saltfiskurinn
hans var líka algjört sælgæti og
nostraði hann við fiskinn meðan
hann var að þurrka hann. Tók
þetta allt vorið og var fiskurinn
settur út um leið og það kom
sólarglæta en þetta þurfti að
gera áður en flugan kom og það
mátti ekki heldur vera of mikil
sól því þá gat fiskurinn brunnið.
Það er ekki hægt að segja að
Birgir hafi verið duglegur að
fara í boð en þó var það eitt boð
sem hann missti aldrei af, það
var skötuveislan hjá okkur í há-
deginu á Þorláksmessu. Hann
mætti alltaf fyrstur og kom
hann þá með sólþurrkaða salt-
fiskinn sinn sem hann var búinn
að útvatna fyrir þá sem borðuðu
ekki skötuna. Þarna hitti hann
öll börnin sín, tengdabörn og
barnabörn. Á aðfangadag vildi
hann alltaf vera einn og það var
alveg sama hvað við reyndum til
að fá hann í mat til okkar, hann
vildi hann vera heima hjá sér.
Birgir var mjög heimakær og
vildi frekar fá fólk í heimsókn
til sín. Í hádeginu á jóladag
bauð hann börnum, tengda-
börnum og barnabörnum í mat
þar sem borinn var fram ham-
borgarahryggur með öllu til-
heyrandi, margar tegundir af ís
í eftirrétt og á borðum voru all-
ar mögulegar tegundir af kon-
fekti. Við vorum varla búin að
renna niður eftirréttinum, þeg-
ar bornar voru fram tertur og
brauðréttir. Með þessu hitaði
hann súkkulaði og þeytti rjóma
með. Þetta varð alltaf að vera
eins og mátti helst ekki breyta
þeim tegundum sem voru born-
ar fram.
Þegar ég heyrði í pabba þá
spurði hann alltaf frétta af afla-
brögðum og finnst mér erfitt að
hugsa til þess að geta ekki
hringt í hann og spjallað um
daginn og veginn. Hann spurði
alltaf um alla þegar við heyrð-
umst og vildi vita hvort allir
væru ekki við góða heilsu.
Birgir var yndislegur pabbi,
tengdapabbi og afi og minnist
ég þess að hann skammaði okk-
ur systkinin aldrei heldur ræddi
málin og sagði sína skoðun á
hlutunum.
Hafðu þökk fyrir allt og allt
elsku pabbi, tengdapabbi og afi.
Þín verður sárt saknað.
Brynjar, Lóa, Daníel
Orri og Arnór Daði.
Nýlega kvaddi afi minn þenn-
an heim og fór á vit ævintýr-
anna á nýjum stað sem heitir
himnaríki.
Ég sakna þín en núna færðu
að vera þú, baka kökur og klein-
ur og fá heimsóknir en örugg-
lega frá fólki sem ég þekki ekki.
Ég mun koma en ekki strax.
Eyrarbakki var þinn heima-
bær og komum við oft að heim-
sækja þig og alltaf tókstu á móti
okkur með bros á vör. En eitt er
það sem þú þarft að vita og það
er að við munum halda áfram að
koma en bara á annan stað.
Mér þykir óskaplega vænt
um þig afi minn.
Hver minning dýrmæt perla að liðn-
um lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Þín,
Ingunn Guðnadóttir.
Birgir Sveinsson HINSTA KVEÐJAElsku pabbi minn
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guð sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem)
Takk fyrir allt.
Guðni Birgisson.
Hann afi veit tímana tvenna,
sá gamli er helvíti frjór.
Ýmislegt hefur hann náð mér að
kenna,
en aldrei að halda með Þór.
Túrar. Bíltúrar. Göngutúrar.
Túrar. Það fyrsta sem kemur í hug-
ann þegar ég hugsa til stundanna
sem ég naut með afa eru bíltúrarnir
niður að höfn og göngutúrarnir
með tíkinni Perlu.
Og þegar ég hugsa til baka og
reyni að fletta upp einstökum
minningum frá þessum túrum, þá
eru það ekki ákveðin samtöl eða at-
vik sem standa uppúr. Það fyrsta
sem kemur í hugann er þessi ótrú-
lega hlýja nærvera sem hann hafði.
Hann hafði þennan fágæta eigin-
leika að geta sagt hvað honum
þætti vænt um mann án þess þó að
segja nokkurt orð.
Afi var, eins og allir sem við
hann kannast, ákaflega fastheldinn
á sína siði. Eitt hjónaband, svo til í
einu húsi, í sömu vinnu. Einhverj-
um kann að finnast það óspennandi
en sá hinn sami ætti að fletta upp
skáldinu sem sagði að aðeins leið-
inlegu fólki leiddist.
Afi var nefnilega þeim galdri
gæddur að geta gert þessar ósköp
venjulegu stundir að óskaplega
sérstökum stundum.
Gísli Eyland.
Nærvera afa sæta var best og
svo notalegt að spjalla við hann og
hanga með honum.
Minningar mínar eru margar, til
dæmis notalegar stundir uppi í sófa
með afa og Perlu að horfa á Tomma
og Jenna meðan hann nuddaði á
mér eyrnasnepilinn. Að sjá afa með
Perlu var svo fallegt og fara með
þeim í göngutúr út á svæðið hennar
Perlu var alltaf gaman. Hann elsk-
aði Perlu sína mikið.
Amma og afi fóru oft með mig í
ferðalög eða á rúntinn. Að vera með
afa og vera í kringum hann var svo
notalegt, reyndar það besta. Rödd-
in hans var alltaf svo blíðleg. Ég
elska afa mikið, hann var alveg mitt
uppáhald.
Gísli J. Eyland
✝ Gísli Jón Juul Eyland fædd-ist 21. desember 1926. Hann
lést 8. júlí 2018.
Útför Gísla fór fram 19. júlí
2018.
Við gátum spjallað um allt og
ekkert bara í rólegheitum og ég er
ánægð með að mér finnst við lík á
þessum nótum. Afi og amma
studdu mig í einu og öllu.
Afi elskaði sólina, var alltaf svo
sólbrúnn og glæsilegur og hann
sjálfur var svo mikið ljós. Allir
þekktu hann og ég hef alltaf verið
stolt af nafninu Eyland vegna þess
að afi var langflottastur.
Hann var með fallegt bros og
hlýtt hjarta sem umvafði alla í
kringum hann.
Erla Eyland.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið,
og þín er liðin æviönn,
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
Þín vinartryggð var traust og föst
og tengd því sanna og góða,
og djúpa hjartahlýju og ást
þú hafðir fram að bjóða.
Og hjá þér oft var heillastund,
við hryggð varst aldrei kenndur.
Þú komst með gleðigull í mund
og gafst á báðar hendur.
Svo vinur kæri vertu sæll,
nú vegir skilja að sinni.
Þín geta máttug verndarvöld
á vegferð nýrri þinni.
Með heitu, bljúgu þeli þér
ég þakka kynninguna,
um göfugan og góðan dreng
ég geymi minninguna.
(Höf. ók.)
Takk fyrir samfylgdina, Gísli
minn, hafðu þökk, minn kæri, fyr-
ir allt og allt.
Þinn vinur,
Stefán Arnaldsson.