Morgunblaðið - Sunnudagur - 22.07.2018, Blaðsíða 14

Morgunblaðið - Sunnudagur - 22.07.2018, Blaðsíða 14
VIÐTAL 14 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 22.7. 2018 „Já, sagði ég það? Ég var búinn að gleyma því, en fyndið, “ segir Will og brosir. „En ég vissi margt um Ísland í gegnum Ellý. Það var ekki mikið talað um Ísland í skólanum en það kom þó fyrir, eins og í landafræði. Ég var reyndar mjög góður í landafræði en ég þekkti Ísland al- veg rosalega vel. Ég þekkti til dæmis til Íslend- ingasagnanna og margt heyrði ég frá Ellý. Ég gat talað um menninguna á Íslandi án þess að hafa einu sinni komið hingað á þeim tíma.“ Hrædd um að enskan hljómaði illa Will segist oft hafa verið spurður að því hvers vegna hann vissi svona mikið um Ísland og þá hefði sagan um vináttu þeirra Ellýjar komið upp. Og Will segir að Ellý sé sá vinur sem hann hafi átt lengst. „Í Bandaríkjunum er ekki al- gengt að eiga svona áralanga vináttu, nema maður búi í dreifbýli í pínulitlum bæ.“ Will heimsótti Ísland fyrst árið 1986 og segist muna vel eftir því þegar hann undirbjó fyrstu heimsókn sína til Íslands. Hann hafi byrjað á að fara til Evrópu, en þangað hafði hann þá bara komið einu sinni áður þegar hann fór til Bret- lands ellefu ára, að heimsækja ættingja móður sinnar. „En þarna var ég alveg að verða tuttugu og þriggja ára og var á ferðalagi með vinum mínum sem voru í kórferðalagi.“ Þegar vinir hans héldu aftur til Bandaríkjanna fór Will til Íslands, þar sem hann dvaldi í þrjár vikur. Og hittust þið þá í fyrsta sinn? „Já,“ segja þau einum rómi. „Við höfðum tal- að nokkrum sinnum saman í síma,“ segir Will og lítur á Ellý. „Ég man að þú vildir það ekki, ég hafði nefnt það nokkrum sinnum að ég ætl- aði að hringja en þú sagðir að þess þyrfti ekk- ert. En ég sagði að við yrðum að tala saman fyrr en síðar, við hefðum aldrei talað saman.“ Þau rifja upp fyrsta símtalið. „Pabbi hennar svaraði þegar ég hringdi, og ég spurði eftir Ell- en því mér þótti það eðlilegast út frá enskum framburði. En pabbi hennar kannaðist ekki við neina Ellen. Þá spurði ég eftir Ellý og hann kallaði á hana,“ segir Will. „Þú vissir að ég var í símanum,“ segir hann með ásökunartón við Ellý og þau skellihlæja bæði. Ellý segist hafa átt von á símtalinu, það hafi verið skipulagt. Og hún hafi verið stressuð. „Því ég var auðvitað ekki vön að tala ensku og ég var hrædd um að honum myndi finnast ég tala lélega ensku.“ Will segir að sér hafi fundist þetta flott, því Ellý hafi haft hreim sem hann hafði ekki heyrt áður. „Núna heyrir maður ís- lenskan hreim, í bíómyndum til dæmis. En á þessum tíma var íslenskan ekki svona þekkt og maður vissi ekki hvernig íslenskur hreimur hljómaði.“ Will segist hafa talað um það við Ellý að sig langaði að koma til Íslands en hann hefði ekki efni á því þá. Hefði getað verið hans síðasta Næsta heimsókn Wills til Íslands var árið 1994. „Var það kannski 1993?“ spyr hann og lítur á Ellý. „Nei, 1994,“ segir Ellý og brosir. „Og þá fórstu í gönguna, gekkst Laugaveginn. Hann er góður göngumaður,“ segir hún. „Á þessum tíma var þetta ekki eins vinsæl gönguleið og í dag,“ segir Will. „Núna er þetta bilun. Mér dytti ekki í hug að ganga þetta núna. En þetta var afar fallegt og það sem mér fannst svo geggjað var að þarna í hópnum var þetta bara ég, tveir Þjóðverjar og restin var Íslendingar. Þeir töl- uðu íslensku allan tímann og leiðsögumaðurinn talaði ekki sérlega góða ensku.“ Will segir að þótt hægt sé að hlæja að því núna hafi komið upp hættulegt atvik, sem hefði jafnvel getað verið hans síðasta. „Fyrsta áin sem við fórum yfir var risastór, straumhörð jökulá. Og leiðsögumaðurinn gaf hópnum fyrir- mæli á íslensku um hvernig ætti að bera sig að við að þvera ána. Mikilvægasta atriðið var að við yrðum að fara tvö og tvö og læsa höndum saman. Ég hafði ekki hugmynd um hvað hann var að segja en hugsaði að ég væri vanur göngumaður og hefði nú þverað ár áður. Svo ég dreif mig bara af stað.“ Will segist fljótlega hafa áttað sig á því að þetta hefði ekki verið góð hug- mynd. „Ég gerði mér strax grein fyrir að ég gæti dáið, vatnið ískalt og ég kominn næstum á bóla- kaf ofan í. Bakpokinn minn þyngdi mig líka svo ég reyndi að losa mig við hann. Ég vissi að ég yrði að koma mér upp úr vatninu. Þá kom sá sem ég hefði átt að þvera ána með, hann var þarna fyrir aftan mig, stór og stæðilegur mað- ur, og hreinlega kippti mér upp úr. Þetta stóð tæpt og var heilmikil reynsla.“ Ellý fer líka mikið í göngur en þó ekki með Will. „Vandamálið er,“ segir hún, „að hann vill alltaf fara einn í göngurnar.“ „Já, hún er ekki ánægð með það,“ segir Will. „En mér finnst gaman að fara óhefðbundnar gönguleiðir. Það eru leiðir sem ferðamenn fara, til dæmis á Laugaveginum þar sem mér finnst vera of margt fólk. Það eyðileggur dálítið fyrir mér tenginguna þegar er fullt af fólki á staðnum. Ég vil fara þangað sem ég upplifi landið og náttúr- una. Og svo vil ég líka fara á þá staði sem Ís- lendingar fara á.“ Will segist yfirleitt bara fara í dagsferðir núna, „aðallega til að friða Ellý,“ segir hann og hlær. „Hún hefur nefnilega svo miklar áhyggj- ur af mér svona einum. Hún og mamma. En ég er með GPS og sendi skilaboð til að láta vita af mér. Og ég fer varlega og veit hvað ég er að gera.“ „Ég fæ skilaboð um hvar hann sé og að það sé í lagi með hann. Og það er auðvitað bara skylda á Íslandi, sérstaklega þegar maður er einn,“ bætir Ellý við. Ísland hálfgert athvarf Sem fyrr segir er Will í sinni sjöttu heimsókn á Íslandi. Spurður hvað það sé við landið sem togi í hann segist hann finna meiri tengingu við landið með hverju skiptinu sem hann kemur. „Mig langar bara meir og meir að koma hing- að. Að vissu leyti hefur Ísland verið hálfgert at- hvarf fyrir mig. Þegar ég lít til baka og skoða söguna í kringum heimsóknir mínar til Íslands átta ég mig á því að oft hef ég komið hingað þegar eitthvað mikið hefur gengið á í lífi mínu; ég hef þá verið kominn hingað innan árs. Ekki alltaf en það á sérstaklega við um nokkrar heimsóknir hingað. Ég meina, heima er heima og maður er öruggur heima hjá sér. En hér finn ég fyrir öryggi og mér líður vel. Og þá á ég ekki bara við heimili Ellýjar, heldur Ísland sjálft.“ „Ísland er einstakt; það er svo undrafagurt hér,“ bætir hann við. „Ég myndi nú ekki skil- greina mig sem íslenskan en ég skil sambandið milli fólksins og náttúrunnar. Jafnvel í myrkr- inu má sjá fegurð,“ segir Will. Gætirðu hugsað þér að flytja til Íslands? „Ég hef velt því fyrir mér,“ segir Will. „Ég held að veturnir yrðu erfiðir fyrir mig. Ég er bandarískur og mér þykir vænt um landið mitt, sérstaklega óbyggðirnar, og það væri erfitt fyr- ir mig að yfirgefa það. En ég get komið til Ís- lands og notið þess sem landið hefur upp á að bjóða. En ég útiloka ekki neitt.“ „Nú, þetta er eitthvað nýtt!“ segir Ellý. „Ég spurði þig einu sinni hvort þú myndir ekki vilja flytja hingað og þú sagðist ekki geta hugsað þér það.“ Will segir að það hafi margt breyst síðan þá og hann finni sífellt fyrir meiri tengingu við landið. Þau skellihlæja bæði þegar blaðamaður spyr hvort Will hafi skipt um skoðun varðandi flutn- ing til Íslands þegar nýr forseti tók við völdum í Bandaríkjunum. „No comment!“ segir Will og við látum þar við sitja. Will segist halda mikið upp á Snæfellsnesið og líklega fara þangað í hvert skipti sem hann kemur til landsins, en þar eiga Ellý og eigin- maður hennar sumarhús. Hvað er það við Snæfellsnesið sem heillar? Ellý er fljót að svara: „Ég!“ Þau skelli- hlæja bæði. „Já, auðvitað,“ segir Will en bætir við að auk þess sé það goðsögn Snæfellsjökuls og náttúrufegurðin. Hann segist þó líka halda mikið upp á Vestfirðina. „Ég hef komið þangað einu sinni. Mig langar mikið að fara þangað aftur og stefni á það.“ Ellý fór fyrst til Bandaríkjanna árið 1996 þegar fjölskyldan heimsótti bróður Úlfars Arn- ar Friðrikssonar, eiginmanns hennar, og fjöl- skyldu sem bjó í Cincinnati. „Þá heimsótti Will okkur þangað. Það var ekki fyrr en árið 2004 sem ég fór loks til Kaliforníu og Seattle þar sem Will býr núna. Við það tækifæri hitti ég mömmu hans í fyrsta sinn, sem var mjög gam- an. Hún sagðist hafa fylgst með mér úr fjar- lægð í öll þessi ár.“ Þá hefur Ellý einnig kynnst yngstu systur Wills, Katie, sem hefur komið tvisvar til Íslands. „Mér finnst mjög gaman að eiga svona ská-fjölskyldu í Ameríku. Nú erum við þrjú, ég, Will og Katie, að vinna í því að mamma Wills standi við það að koma loks til Ís- lands.“ Bless Blaðamanni þykir augljóst af samskiptum þeirra Ellýjar og Wills að þau séu góðir vinir. Finnst ykkur þið ef til vill vera eins og syst- kini? „Hann er einn af elstu vinum mínum, svo það er mikið samband á milli okkar,“ segir Ellý. „Svo er það líka þannig að þegar maður skrifar verður sambandið ef til vill öðruvísi en þegar vinir tala saman. Þannig að kannski töluðum við meira um okkur sjálf í bréfunum en maður hefði gert ef maður hefði verið að tala við vin í bókstaflegri merkingu. Þannig að, alla vega þegar við vorum yngri, var sambandið á milli okkar jafnvel dýpra en það var við aðra vini mína, eða suma þeirra, held ég.“ Will tekur undir þetta. „Þú deildir með mér mjög mörgu sem var að gerast í lífi þínu, held ég.“ „Þú ekki alveg jafn mikið,“ segir Ellý og skellir upp úr. „Nei, ekki alveg. Og þú kvartaðir yfir því líka,“ segir Will. „Þú sagðist stundum vera að segja mér alls konar en ég segði ekkert svoleiðis á móti. En ég var náttúrlega bara strákur. Ég held ég hafi nú orðið betri í því eftir því sem ég eldist.“ Ellý samsinnir því og hlær. „Já, já, þér hefur farið fram.“ Will les upp úr einu bréfanna fyrir Ellý. Í fyrstu hélt hann að hann væri að skrifast á við íslenskan strák sem var e.t.v. lán í óláni því annars hefði vináttan kannski aldrei orðið til.

x

Morgunblaðið - Sunnudagur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið - Sunnudagur
https://timarit.is/publication/1078

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.