Morgunblaðið - 01.08.2018, Síða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 1. ÁGÚST 2018
✝ Þorsteinn Ing-ólfsson fæddist
í Reykjavík 9. des-
ember 1944 og ólst
þar upp.
Foreldrar Þor-
steins voru Ingólfur
Þorsteinsson, yfir-
lögregluþjónn hjá
rannsóknarlögregl-
unni í Reykjavík, og
Helga Ingveldur
Guðmundsdóttir,
húsfreyja. Bræður Þorsteins eru:
Þorsteinn f. 9. febrúar 1927, d.
20. ágúst 1935; Guðmundur Ár-
mann, f. 28. apríl 1929, d. 13.
ágúst 1987 og Örn Brynþór, f. 8.
ágúst 1937.
Hann stundaði nám við Verzl-
unarskólann og Háskóla Íslands
þaðan sem hann útskrifaðist sem
Cand.juris vorið 1971 með fyrstu
einkunn.
Á námsárum sínum starfaði
hann sem fulltrúi hjá Almenna
bókafélaginu og sem stunda-
kennari við Flensborgarskólann í
Hafnarfirði og við Verzl-
unarskóla Íslands.
Eftir útskrift hóf hann störf
sem fulltrúi í utanríkisráðuneyt-
inu þar sem hann starfaði til
vorsins 2015. Hans upphaflegu
störf í ráðuneytinu lutu m.a. að
málefnum Sameinuðu þjóðanna.
Síðan starfaði hann sem sendi-
landanna og Eystrasaltsríkjanna
í stjórn Alþjóðabankans í Wash-
ington og var jafnframt yfirmað-
ur skrifstofu þessara ríkja hjá
bankanum. Árið 2013 varð Þor-
steinn aðalfulltrúi Íslands í
Norðurskautsráðinu og lauk
starfsferli sínum í því starfi árið
2015.
Þorsteinn skilur eftir sig eig-
inkonu, Hólmfríði Sólveigu Kofo-
ed-Hansen, en þau giftust þann
21. apríl 1994 eftir nokkurra ára
sambúð.
Þá skilur Þorsteinn eftir sig
tvö börn úr fyrra hjónabandi, en
hann var giftur Guðrúnu Valdísi
Ragnarsdóttur á árabilinu 1967-
1986. Börn þeirra eru 1) Ing-
ólfur, tölvunarfræðingur, m.
Þorbjörg Kristinsdóttir. Ingólfur
á þrjú börn, Söru Maríu, Sindra
Má og Sunnu Maríu. 2) Hanna
Valdís, viðskiptafræðingur, m.
Sheer El-Showk og eiga þau tvö
börn, Kyran Tor og Ísól.
Börn Hólmfríðar úr fyrra
hjónabandi eru Hallveig Fróða-
dóttir, Ragna Fróðadóttir, Björn
Fróðason, m. Lovísa V. Bryn-
geirsdóttir, og Hólmfríður
Fróðadóttir. Þá á Hólmfríður
þrjú barnabörn og sex barna-
barnabörn.
Útför Þorsteins fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, miðviku-
daginn 1. ágúst, kl. 15.
ráðsritari og sendi-
ráðunautur við
sendiráðið í Wash-
ington frá 1973. Ár-
ið 1978 varð hann
yfirmaður almennu
rekstrardeildar
ráðuneytisins og
skipaður sendi-
fulltrúi 1981. Hann
var skipaður sendi-
herra í utanrík-
isþjónustunni 1987
og varð sama ár skrifstofustjóri
varnarmálaskrifstofu. Hann var
formaður varnarmálanefndar og
bar ábyrgð á samskiptum við
varnarliðið. Jafnframt hafði
hann yfirumsjón með allri stjórn-
sýslu og starfsemi Íslendinga og
íslenskra fyrirtækja á varnar-
svæðum. Hann tók við starfi
ráðuneytisstjóra utanríkisráðu-
neytisins í febrúar 1990 og
gegndi því starfi út apríl 1994.
Erlendis voru sendiherrastörf
hans fyrst og fremst á sviði al-
þjóðamála. Hann var varafasta-
fulltrúi hjá EFTA og al-
þjóðastofnunum í Genf 1985 og
fastafulltrúi 1987. Þá var hann
tvívegis fastafulltrúi Íslands hjá
NATO, ráði Atlantshafs-
bandalagsins í Brussel, 1994-
1998 og aftur 2008-2013. Á ára-
bilinu 2003-2006 gegndi hann
stöðu aðalfulltrúa Norður-
Elsku pabbi fór alltof snemma.
Ég vildi að hann hefði ekki farið
svona snöggt og án fyrirvara en
það er huggun í að hann fór á
þann hátt sem hann sjálfur hefði
kosið, án veikinda og sjúkrahús-
legu.
Hann var afar gæfusamur í
sínu lífi, hann átti góða fjölskyldu
og vini og naut mikillar velgengni
á sínum starfsframa. Líf hans
einkenndist af fjölbreytileika,
spennandi áskorunum í starfi og
upplifunum en fjölskyldan var
honum ávallt mikilvægust.
Ég hefði ekki getað átt betri
pabba og er þakklát fyrir að hafa
fengið að vera dóttir hans. Hann
setti velferð mína og bróður míns
ætíð í forgang. Við bjuggum í
gegnum árin oft sitt í hvoru land-
inu en nutum þeim mun meira
þeirra stunda sem við áttum sam-
an þegar við hittumst. Ég á sér-
staklega góðar minningar frá
helgum sem við áttum saman í
Brussel og einnig frá þeim tíma
sem pabbi og Fríða voru í New
York. Við áttum líka góðar stund-
ir um jól og í sumarfríum saman á
Íslandi.
Samband okkar pabba var
mjög sterkt og náið og þó svo það
gætu liðið margir dagar án þess
að við ættum samskipti þá var
hann alltaf með mér í huganum.
Ég er þakklát fyrir þetta sterka
samband núna þegar hann er
ekki lengur hér því mér finnst
hann enn vera með mér og styðja
mig í gegnum þennan erfiða tíma
og ég veit að hann heldur áfram
að passa upp á mig og mína fjöl-
skyldu.
Pabbi átti fimm barnabörn og
hefði eignast tvö til viðbótar á
næstu mánuðum. Hann naut þess
að verja tíma með þeim og þau
sakna hans mikið. Ég vildi að
börnin mín tvö hefðu fengið að
kynnast honum betur og að
ófædd dóttir mín hefði fengið að
hitta hann.
Elsku pabbi, ég veit að þú ert á
góðum stað og að þér líður vel.
Takk fyrir að hafa verið með mér
og allt það sem þú gafst mér og
heldur áfram að gefa mér. Ég
sakna þín svo mikið en þú lifir
áfram sterkt í minningunni.
Hanna Valdís
Þorsteinsdóttir.
Í dag kveðjum við kæran föð-
urbróður. Andlát hans bar brátt
að og kom okkur í opna skjöldu.
Aðeins nokkrum dögum áður átt-
um við innihaldsríkar samræður
á heimili hans um lífið og til-
veruna, um afa og ömmu og æsku
þeirra bræðra. Hann rifjaði upp
minningar af Bergþórugötunni
þar sem hann bjó sem barn og
svo þegar hann og skólafélagar
hans úr Versló hjálpuðu til við
steypuvinnu í nýbyggingunni í
Skipholti 60. Hann ræddi um árin
er hann var við laganám í HÍ og
ók um á VW bjöllunni, fyrstu
íbúðarkaupin í Hafnarfirði og
hvernig það kom svo til að hann
hóf störf í utanríkisþjónustunni.
Þetta var ómetanleg stund sem
við áttum með honum við eldhús-
borðið í Kópavogstúni og engan
grunaði að væri okkar síðasta
stund með honum. Steini frændi
hefur verið hluti af lífi okkar alla
tíð. Fjölskyldutengslin eru sterk
og hafa föðurbræður okkar
systra, Steini og Addi, skipað þar
stóran sess ekki hvað síst eftir að
faðir okkar dó langt fyrir aldur
fram árið 1987. Við gátum alltaf
treyst á Steina og vissum að hann
bar hag okkar fyrir brjósti. Það
var traust hönd sem leiddi yngstu
systurina upp að altarinu og þétt
var faðmlag hans þegar mamma
dó. Þannig var Steini klettur í
okkar lífi og mildur og hlýr þegar
svo bar undir. Við töluðum oft um
það hvað hann sýndi okkur mikla
virðingu og hlýhug og erum
þakklátar fyrir að hann skyldi
gefa sér tíma til að taka þátt í
ýmsum viðburðum í lífi okkar
systra.
Vegna starfa sinna bjó hann
langdvölum erlendis og fengum
við höfðinglegar móttökur hjá
honum og Fríðu beggja vegna
Atlantshafsins. Það voru einstak-
lega skemmtilegar samveru-
stundir og ekki vantaði að Fríða
þekkti vel inn á frænkurnar úr
Keflavík og voru þau bæði sér-
lega góðir gestgjafar. Þá rakti
Steini gjarnan úr okkur systrum
garnirnar um hagi og tengsl okk-
ar systra. Með árunum líktist
hann pabba meira og var sam-
band þeirra bræðra náið.
Steini var mikill fjölskyldu-
maður og stoltur af börnunum
sínum. Um fram allt lagði hann
sig fram um og lagði á það
áherslu að við legðum rækt við
fjölskyldutengslin. Það er sorg-
legt til þessa að hugsa að hann
muni missa af tveimur nýjum af-
komendum sem fæðast eiga inn-
an skamms og hann sagði okkur
eftirvæntingafullur frá.
Með virðingu og þökk fyrir allt
kveðjum við kæran frænda.
Helga Margrét, Inga Lóa,
Bryndís, Guðrún Birna og
Guðbjörg Fríða.
Þorsteinn tengdist okkur fjöl-
skylduböndum þegar þau Fríða
hófu sambúð fyrir rúmum aldar-
fjórðungi. Fyrstu kynni voru þó
mun eldri og þá rifjast upp há-
skólaárin í lok sjöunda áratugar-
ins þegar Þorsteinn var í forystu-
sveit lýðræðissinnaðra stúdenta.
Hann naut þar óskoraðrar virð-
ingar sakir gáfna og rökfestu en
einnig hógværðar og umburðar-
lyndis, auk þess var maðurinn
fjallmyndarlegur og hafði sterka
nærveru. Sú hugsun varð því
áleitin að manni með þessa eig-
inleika hlytu að standa dyrnar
opnar til áhrifa í íslensku þjóðlífi
stæði hugur hans til þess. Þetta
var fyrir tíma prófkjöranna en
með þeim urðu aðrir eiginleikar
áhrifameiri til að ryðja mönnum
braut til áhrifa. Hvort það réð eða
annað þá ákvað Þorsteinn strax
að námi loknu að ganga til liðs við
utanríkisþjónustuna. Aðrir geta
betur fjallað um störf hans á þeim
vettvangi en fyrir okkur sem
fylgdust með honum af hliðarlín-
unni var eftirtektarverk að sjá að
honum virtist jafnan skipað til
verka hjá mikilvægustu banda-
lagsþjóðum Íslands eða þeim öfl-
ugustu alþjóðastofnunum sem
landið á aðild að. Að auki gegndi
Þorsteinn lengi starfi ráðuneyt-
isstjóra þegar hann var á heima-
slóðum. Það virtist því skipta litlu
máli fyrir starfsframa hans
hvernig pólitískir vindar á Íslandi
blésu hverju sinni eða hver var
ráðherra málaflokksins.
Það var því ánægjulegt að end-
urnýja kynnin við Þorstein sem
mág og svila. Eflaust hefur það
orðið honum umhugsunarefni að
koma inn í stóra fjölskyldu þar
sem margir töluðu hátt og hratt
og á nokkuð ólíkari hátt en yf-
irveguð og róleg framsetning
hans. Þorsteinn hélt ótrauður
sínu striki og smátt og smátt
lærðist okkur að meta að verð-
leikum hans fróðlega og vandaða
innlegg til umræðuefnisins.
Við hjónin áttum þess kost að
heimsækja hann og Fríðu meðan
þau störfuðu erlendis og sérstak-
lega minnumst við með þakklæti
heimsókna til þeirra í Brussel og
New York. Þau voru afar gestris-
in og að loknum löngum vinnu-
degi óþreytandi við að kynna fyr-
ir okkur borgirnar og nánasta
umhverfi. Þá er sérlega eftir-
minnileg dagstund þegar Þor-
steinn bauð okkur í heimsókn á
vinnustað sinn hjá Sameinuðu
þjóðunum og sýndi okkur og
fræddi um hvern krók og kima í
þeirri mögnuðu byggingu.
Þegar leið að því að Þorsteinn
léti af störfum fluttu þau heim frá
Brussel og komu sér upp fallegu
heimili í Kópavogi. Þau nutu þess
að hafa stóran afkomendahóp
sinn nálægt sér og mikil gleði
fylgdi væntanlegri fjölgun þar en
Ingólfur og Hanna Valdís eiga
bæði von á barni.
Við hjónin, dætur okkar og
fjölskyldur þeirra þökkum Þor-
steini samfylgdina og vottum að-
standendum hans samúð.
Björg og Þórður.
„Farðu og náðu þér í Masters-
gráðu og komdu svo og talaðu við
mig“ sagði Þorsteinn Ingólfsson
þáverandi ráðuneytisstjóri við
mig haustið 1991 þegar ég, nýút-
skrifuð með BA próf, hafði sótt
um starf háskólamenntaðs full-
trúa í utanríkisráðuneytinu. Valið
stóð á milli mín og tveggja ann-
arra umsækjenda sem báðir
höfðu það umfram mig að hafa
lokið meistaraprófi. Ég tók hann
á orðinu og „lærði til sendiherra“,
eins og hann orðaði það við mig
síðar, en greip í tómt að námi
loknu þar sem hann var þá farinn
utan sem sendiherra.
Við Þorsteinn höfðum gaman
að því að rifja þessi fyrstu kynni
okkar upp þegar við hittumst og
hann bað mig margfalt afsökunar
á að hafa ekki staðið við sinn
hluta samningsins. Hann sagði
mér að auðvitað hefði hann helst
viljað ráða mig í starfið hér um
árið, en ég þakkaði honum hins
vegar kærlega fyrir að hafa ekki
gert það og stuðlað þar með að
því að ég sótti mér frekari mennt-
un. Örlögin höguðu því svo þann-
ig að leiðir okkar lágu mikið sam-
an síðar í gegnum okkar störf og
með okkur tókst góð vinátta. Við
fundum tengingar bæði til Kefla-
víkur og í Litlagerði sem treysti
vináttu okkar enn frekar.
Þorsteinn var mér mikil fyrir-
mynd og lærifaðir. Ég leitaði
reglulega til hans um upplýsingar
og ráð, sérstaklega þegar ég var
komin á þing og var nefndarmað-
ur í utanríkismálanefnd og í Ís-
landsdeild NATO þingsins. Hann
var alltaf til taks og reiðubúinn til
að aðstoða mig í hvívetna, hvatti
mig áfram og studdi.
Gestrisni þeirra hjóna var ein-
stök og var ég svo lánsöm að
njóta hennar á heimilum þeirra,
beggja vegna Atlantshafsins. Ég
votta Fríðu og fjölskyldunni allri
mína innilegustu samúð, missir
þeirra er mikill.
Þorsteinn Ingólfsson var sann-
kallaður heiðursmaður. Blessuð
sé minning hans.
Ragnheiður Elín
Árnadóttir.
Vinátta okkar Þorsteins hófst í
lagadeild fyrir hartnær 53 árum.
Örlög höguðu því svo til að við
urðum stuttu síðar samstarfs-
menn í utanríkisþjónustunni í
fjóra áratugi, og það sem meira
er fetuðum í fótspor hvor annars í
allmörgum störfum.
Það fór því ekki hjá því að ég
öðlaðist góða innsýn í margvís-
lega eiginleika vinar míns. Hann
var afar vel greindur og hafði
þann einstaka hæfileika að geta á
einfaldan en vel afmarkaðan hátt
komið að kjarna hvers máls.
Hans naut því vel við úrlausn
flókinna verkefna.
Þorsteinn var gegnheill og
traustverður einstaklingur með
rólega en einbeitta framkomu
sem vakti tiltrú hjá innlendum
sem erlendum viðsemjendum. Öll
störf hans endurspegluðu þennan
eiginleika. En iðulega brá fyrir
glettni í brosi og augnatilliti og
stutt var í gamansemi þegar við
átti.
Utanríkisþjónusta okkar er fá-
menn sveit kvenna og karla sam-
anborið við nágrannaþjóðir okk-
ar. Hagsmunir okkar sem
sjálfstæð þjóð eru hins vegar oft-
ar en ekki samofnir hagsmunum
og gildum þessara ríkja. Það er
því nauðsyn að stefnumótun, af-
staða og framkoma okkar beri
þess merki að við getum haldið
hlut okkar í samfélagi þjóðanna
þrátt fyrir fámenni. Að eiga full-
trúa sem Þorstein er skýrði og
varði hagsmuni Íslands af kost-
gæfni og elju var því ómetanlegt.
Enda voru honum iðulega falin
hin vandasömustu störf af utan-
ríkisráðherrum og yfirmönnum.
Hann vakti alls staðar á hinum
langa og árangursríka starfsferli
traust í störfum sínum sem ráðu-
neytisstjóri, sendiherra og fasta-
fulltrúi Íslands hjá EFTA,
NATÓ, Sameinuðu þjóðunum og
Norðurskautsráðinu.
Með miklum söknuði kveðjum
við góðan vin og flytjum Hólm-
fríði og börnum hans, Ingólfi og
Hönnu Valdísi, okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Guðný Aðalsteinsdóttir og
Sverrir Haukur Gunn-
laugsson.
Það var haustið 1959 sem við
Steini hittumst fyrst þegar við
byrjuðum í 1. bekk A í Versló.
Ekki man ég mikið eftir því. Báð-
ir vorum við á kafi í íþróttum –
hann einn af betri sundmönnum
okkar og ég að reyna að koma
bolta ofan í körfu hjá KR. Að vera
með hærri mönnum hjálpaði
sjálfsagt okkur báðum í þessum
íþróttagreinum.
Milli okkar myndaðist smám
saman traust og góð vinátta sem
átti eftir að endast á meðan hann
lifði.
Við höfðum báðir ánægju af
söng og vorum virkir félagar í
skólakór Versló. Og á góðum
stundum þar fyrir utan var lagið
oft tekið og ekkert gefið eftir.
Við stofnuðum spilaklúbb með
Má og Óla B. bekkjarbræðrum
okkar og nefndum hann Pípu-
klúbbinn.
Sameiginlegri skólagöngu lauk
svo 1965 og héldum við bekkjar-
systkinin í veglega menningar-
og strandferð til ýmissa staða í
Evrópu sem við höfðum safnað
fyrir með rekstri verslunar í skól-
anum.
Þessi samhenti bekkur (VÍ́65)
hefur haldið vel hópinn og hittst
oft á ári og einnig ferðast saman
innanlands sem utan.
Þá nutum við góðs af störfum
Steina fyrir utanríkisþjónustuna
og heimsóttum hann og Fríðu til
Brussel.
Mikið samband var milli okkar
Gullu og þeirra Valdísar, þáver-
andi eiginkonu hans. Minnumst
við hjónin m.a. einstaklega
ánægjulegrar ferðar til Mallorca
með þeim áður en báðar fjöl-
skyldurnar héldu utan vegna
starfa erlendis.
Hjónaskilnaðir eru alltaf erfið-
ir en það var aðdáunarvert að
fylgjast með hvernig Steini tók á
þessu mótlæti. Var hann vakandi
og sofandi yfir líðan barna sinna
með umhyggju og ástúð sem
aldrei hefur skort alla þeirra ævi
eins og greinilega kemur fram í
mannkostum þeirra.
Síðan kom Fríða til sögunnar.
Ef einhver passaði inn í hinn
krefjandi starfsvettvang Steina
var það hún. Hún var svo sann-
arlega fædd í hlutverk „diplo-
matfrúar“ og naut sín í því hlut-
verki svo af henni geislaði. Var
einstaklega ánægjulegt að heim-
sækja þau og fylgjast með hvað
þau ræktuðu vel hlutverk sitt á
erlendri grundu – báðum umhug-
að um að vera landi og þjóð til
sóma.
Samverustundir okkar Gullu
og þeirra voru ófáar og gefandi.
Margsinnis hittumst við í sum-
arbústað okkar hjóna við Þing-
vallavatn. Þar naut Steini sín vel
enda mikill áhugamaður um
stangveiði. Vinir okkar, Óli B.
heitinn og Hildur, voru oft með
okkur og nutum við svo sannar-
lega hverrar stundar í góðum
félagsskap hvers annars í fallegu
umhverfi.
Steina höfum við hjónin þekkt
mestan hluta ævi okkar og er
hans sárt saknað. Við sendum
Fríðu, Hönnu Valdísi, Ingólfi og
fjölskyldum þeirra okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Minningin
um góðan dreng verður okkur
hjónum ávallt dýrmæt.
Gunnar M. Hansson.
Það hryggði mig mjög að
heyra af óvæntu fráfalli góðs vin-
ar og starfsbróður. Þorsteinn
Ingólfsson naut trausts og virð-
ingar hvar sem hann bar niður í
leik og starfi eins og langur og
farsæll starferill hans ber glöggt
vitni. Honum voru ítrekað falin
einna veigamestu trúnaðarstörf-
in sem við er að fást í íslenskri
utanríkisþjónustu þar sem reyndi
mjög á diplómatíska hæfileika
hans. Hann var góður samstarfs-
maður og félagi sem átti alltaf ráð
undir hverju rifi. Þorsteinn var
einfaldlega einn af okkar bestu
diplómötum sem byggði upp
traust og persónuleg tengsl við
starfsbræður og -systur og aðra
samstarfsmenn víða um heim á
langri starfsævi.
Við Dóra bjuggum í næstu
götu við Fríðu og Þorstein í
Brussel á síðari hluta síðasta ára-
tugar, þar sem við báðir gegnd-
um stöðu sendiherra, hann gagn-
vart NATO og ég gagnvart ESB,
Belgíu o.fl. Töluverður samgang-
ur var milli okkar. Á ýmsu gekk á
þessum árum, ekki síst í Evrópu-
málum. Þá reyndist Þorsteinn
haukur minn í horni. Hann var
óspar á góð ráð og hvatningarorð,
traustur, djúphugull og yfirveg-
aður. Milli Dóru og Fríðu tókst
líka sérlega góður vinskapur. Við
komum alltaf ríkari frá samfund-
um með þeim.
Þorsteinn hafði góða nærveru,
þægilegur og sposkur. Hann var
nærgætinn í samskiptum og jafn-
framt örlátur á hrós og hvatningu
ef hann taldi samstarfsfólk sitt
eiga það inni. Hann hafði mikla
trú á yngri kynslóðinni og hafði
orð á því hversu mannauður þjón-
ustunnar færi stöðugt vaxandi.
Að leiðarlokum viljum við
Dóra þakka Þorsteini fyrir vin-
áttuna og samferðina. Fríðu,
börnunum og aðstandendum öll-
um sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Minning um
góðan dreng lifir.
Stefán Haukur Jóhannesson.
Þorsteinn Ingólfsson
 Fleiri minningargreinar
um Þorstein Ingólfsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
Frímann & hálfdán
Útfararþjónusta
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Sími: 565 9775
www.uth.is
uth@uth.is
Cadillac 2017