Morgunblaðið - 25.08.2018, Page 12

Lucy in Blue Steinþór, Arnaldur, Kolbeinn og Matthías skipa hljómsveitina.
Tvær hljómsveitir blása saman til
tónleika í kvöld, laugardagskvöld 25.
ágúst, á Gauknum við Tryggvagötu í
Reykjavík. Þar munu stíga á svið
Lucy in Blue ásamt Captain Syrup.
Lucy in Blue spilar hugvíkkandi
rokk með hljóðheim í anda 8. áratug-
arins en með nútímablæ. Glymjandi
gítar, ómandi orgel, raddaður söngur
og heimspekilegir textar koma sam-
an í flæðandi og síbreytilegri heild til
að skapa einstaka tónleikaupplifun.
Meðlimir hljómsveitarinnar eru
Steinþór Bjarni Gíslason sem leikur á
gítar og syngur, Arnaldur Ingi Jóns-
son leikur á hljómborð og syngur,
Kolbeinn Þórsson lemur húðir og
Matthías Hlífar Mogensen plokkar
bassa.
Captain Syrup spilar súra og upp-
lífgandi blöndu af fönki, pönki, djassi
og öllu þar á milli. Þeir eru sagðir
hrista upp í öllum sem í heyra með
lifandi og kraftmiklum flutningi.
Allir velkomnir og dyrnar opnaðar
kl. 21. Aðeins kostar 1.000 kr. inn.
Lucy in Blue og Captain Syrup með tónleika á Gauknum
Glymjandi gítar, ómandi orgel
og raddaður söngur
12 DAGLEGT LÍF
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 25. ÁGÚST 2018
Ásdís Ásgeirsdóttir
asdis@mbl.is
ÍVestmannaeyjum er blaða-manni boðið inn í sannkallaðankarllægan helgireit, nokkuðsem myndi kallast „man cave“
á ensku. Þarna kennir ýmissa grasa;
þrjú mótorhjól standa þar í röð, gaml-
ar myndir hanga uppi um alla veggi,
skipslíkön eru undir gleri og að sjálf-
sögðu er heitt kaffi á könnunni. Vél-
stjórinn Tryggvi kemur til dyra, töff-
aralegur í gallajakka merktum
mótorhjólaklúbbnum Drullusokk-
unum. Hann sest í gamlan brúnan
hægindastól og kemur sér vel fyrir.
Hann er Eyjamaður í húð og hár og
kallar ekki allt ömmu sína, enda hefur
hann staðið vaktina úti á sjó í tæpa
hálfa öld þótt hann sé aðeins rúmlega
sextugur. Hann man tímana tvenna í
Eyjum, bæði fyrir og eftir gos, og inni í
notalegum „mannhelli“ fær blaðamað-
ur að heyra sögur af hvunndagshetj-
unni Tryggva Sigurðssyni, kenndum
við beikon!
Beikon er fínt
„Eins og flestir í Vestmanna-
eyjum er ég með viðurnefni. Ég er
kallaður Tryggvi beikon. Það er frá því
að ég var sjö ára. Pabbi hafði keypt
beikonsíðu í Þýskalandi og þeir sáu
hana inni í ísskáp. Ég borðaði nú ekki
beikon á þessum tíma en þar sem það
var annar Tryggvi í hverfinu fékk ég
þetta viðurnefni og þetta hefur fylgt
mér síðan. Ég á bróður í Ameríku,
Kevin Bacon,“ segir hann og hlær.
Hann segist ekki kippa sér upp
við nafnið þótt sér hafi ekki alltaf fund-
ist það skemmtilegt sem barn.
„Það eru svona viðurnefni víða úti
á landi; þau eru ljót sem koma frá Ak-
ureyri, þau eru eiginlega verri. Þetta
er svona í smábæjum. Beikon er fínt!“
Lenti í sjóslysi
Tryggvi hefur starfað í 44 ár sem
vélstjóri á skipi en er nýhættur og far-
inn að vinna á höfninni.
„Ég er búinn að vera á sjó síðan
ég var krakki. Ég fæddist reyndar í
Reykjavík en hef búið hér alla ævi, fyr-
ir utan tvö ár í kringum gosið,“ segir
Tryggvi.
Kom aldrei annað til greina en að
fara á sjó?
„Það var bara þannig á þessum
árum að það var svo mikið af bátum
hérna og svo mikið af fólki að vinna að
það lá beinast við að fara á sjóinn. Ég
fékk fínar tekjur á þeim árum, í dag er
það ekki þannig lengur. Ég var mjög
heppinn og lenti hjá öðlingsmanni og
vann hjá sömu útgerðinni í 35 ár. Ég
vann á togbátum, sem eru minni en
togarar en svipaðir. Mér leið vel á sjó,
sérstaklega fyrstu 25 árin, þetta var
góður hópur,“ segir Tryggvi og nefnir
að eitt sinn hafi áfall dunið yfir.
„Einu sinni lenti ég í sjóslysi, það
strandaði bátur hérna í fárviðri hjá
Þykkvabænum, hann fór upp í
Þykkvabæjarfjöru, vélarvana. Mér var
bjargað en það drukknuðu tveir strák-
ar sem voru hér um borð, ungir peyjar,
yngri en ég,“ segir Tryggvi alvarlegur
í bragði.
Drullusokkur númer eitt
Mótorhjólaklúbburinn Drullu-
sokkarnir var stofnaður í Vest-
mannaeyjum árið 2006 og er Tryggvi
einn aðaldrifkrafturinn í þeim fé-
lagsskap. „Ég bar númerið drullu-
sokkur númer eitt. Þegar mest var
vorum við yfir tvö hundruð og voru
það allt Vestmannaeyingar en af þeim
voru hundrað sem bjuggu hér í eyj-
unni. Það er mikið til af mótorhjólum
hérna en þau eru lítið notuð núna síð-
ustu árin. Það er ekki mikið um að
ungir menn fari á mótorhjól í dag,“
segir Tryggvi.
„Þegar við héldum aðalfund fór-
um við hér hundrað og fimmtíu saman
um götur Vestmannaeyja, það var sjón
að sjá,“ segir hann og bætir við að
fyrsta hjólið hafi hann fengið fljótlega
eftir gos en Tryggvi er Honda-maður
og á nokkur slík.
Sextán ára afmælispartí
Þú hefur verið unglingur þegar
gaus?
„Ég skal segja þér, að sólarhring
áður en gosið byrjaði héldum við upp á
sextán ára afmælið, æskuvinirnir, en
við vorum einir í húsinu. Foreldrar
mínir voru uppi á landi. Vinur minn
Hjalti Hávarðsson á afmæli í janúar
eins og ég og við héldum hressilega
upp á afmælin, við vorum engir kór-
drengir. Við fengum róna nokkurn til
að kaupa fyrir okkur það sem við mátt-
um ekki drekka og héldum svaka partí
rétt rúmum sólarhring áður en gaus.
Við tókum hressilega á því og það end-
aði svona,“ segir Tryggvi og hlær.
„Daginn eftir veisluna fórum við
að sofa um miðnætti og svo vekur
Hjalti mig og heldur að það sé kviknað
í hjá nágrannanum. Við ákváðum að
rölta þarna upp eftir en sjáum svo að
þetta var eitthvað annað. Það var bara
kviknað í austurbænum. Svo þegar við
vorum komnir góðan spotta frá húsinu
hittum við par sem sagði okkur að það
væri farið að gjósa og við löbbuðum al-
veg upp að gosinu. Alveg upp að
sprungum, eins nálægt og við þorðum
vegna hita. Við sáum hvernig jörðin
bara flettist upp.“
Hættu þessari vitleysu!
Ykkur datt ekkert í hug að fara í
hina áttina, frá gosinu?
„Nei, við vorum forvitnir. Við vor-
um ekkert hræddir, en ég man að ég
var miður mín en vini mínum fannst
þetta gaman. Það voru ægilegar drun-
ur og það nötraði allt og skalf. Svo fór-
um við aftur niður í bæ og okkur var
sagt að fara niður á höfn sem við og
gerðum. Við vorum svo vitlausir að við
héldum að það yrði bara farið aðeins út
fyrir og beðið og farið svo aftur heim.
Ég fór fyrst heim og hringdi til
Reykjavíkur til mömmu og hringdi í
gegnum símstöðina og bað um núm-
erið hjá ömmu og þegar konan heyrði
að ég væri frá Vestmannaeyjum fékk
„Ég bar númerið
drullusokkur númer eitt“
Eyjapeyinn Tryggvi Sigurðsson, ávallt kallaður Tryggvi beikon, hefur búið í Vestmannaeyjum allt sitt líf. Eftir næstum hálfa öld á sjó er
hann kominn í land og feginn að hafa fast land undir fótum. Tryggvi segir partíið þegar hann varð sextán ára hafa endað með látum, en
það fór að gjósa daginn eftir. Mótorhjól eru líf hans og yndi og er hann einn aðaldrifkrafturinn í mótorhjólaklúbbnum Drullusokkunum.
Vel merktur Á gallajakka Tryggva má sjá lógó Drullusokkanna.
Suðurlandsbraut 20, Reykjavík, sími 588 0200, eirvik.is
amlegt ka
nýmalað,
en in h l i.
ynntu r Jura a v lar í Eirví . i óðum þér í kaffi.
s
k
é V ð jK k ffi
y