Þróttur - 20.12.1922, Side 5

ÞRÓTTUR
83

'£~

þeir hefSu átt að koma fram í ljómancli
klæSum eða með marglita vængi við herS-
ar sér og blómsveiga -um höfuð, til þess
að samsvara dísunum sem á eftir koma,
og ekki í ljóta svarta búningnum og meö
hattkúfana, sem karlmenn nú bera.
Place aux dames! Hér eru þær: fjórtán
bláeygðar, gullhaddaðar ungar stúlkur í
grá-bláum klæSum úr léttu Tyrkjatrafi
(musselini) og samlitum sokkum. Þær eru
berhálsa og berarma. Allar eru þær há-
vaxnar, beinvaxnar og hreyfingamjúkar
sem hind, svara sér vel, og glæsilegar til-
sýndar. Aðdáanlegur yndisþokki er í hreyf-
ingum þeirra. Þær líða áfram líkt og væri
þarna hópur blárra hegra á leiðinni heim,
á gljáðu hlífina, postulínskeriS, silkihjúp-
inn og ríspappírsblævænginn, þar sem þeir,
ásamt hvíta storknum, bambusnum, gull-
blóminu og lótursblóminu, hafa lengi vakiS
aSdáun vora og oss fundist þeir væru sálin
sjálf í japanskri list.
Hér eru kunningjar okkar frá Þingvöll-
nm: glímumennirnir, og af því þeir eru
glímutýgjaSir og' koma rétt á eftir dumb-
bláu dísunum, minna þeir mig á „sweet
bully Bottom“ vefarann, ástfanginn í
Titaniu*.
Sessunautur minn bendir á nafnalista á
dagskránni og eg les: Anna, Ásta, Dóra,
Cfuðríður, Guörún, Gyða, Jónína, Salóme,
Sara, Sigríður og Stefanía; þetta eru nöfn-
in á sumum fegurstu dætrnm Islands, og
þær sem bera þessi nöfn hafa snjó á herð-
um, rósir á kinnuxn, himin í augum og sól-
skin á liöfSi.
Nú kemur liver flokkurinn eftir annan,
liver meS sinn félagsfána: fyrst koma gixlir
bolir og hvítar buxur úr félaginu Armann,
þá bláir bolir og' hvítar buxur úr félaginu
Pram, þá svart- og hvítröndóttir bolir og
#) Sbr. Shakespeare: A Midsummer Night’s
Dream. —- pýð.
svártar þuxur úr Reykjavíkur félaginu,
grænir bolir og svartar buxur úr félaginu
Valur, rauö- og svartröndóttir bolir og blá-
ar buxur úr félaginu Víkingur. SíSast
gengur skátaflokkur. paö er fögur skrúð-
ganga og vér fylgjum lienni með augunum
á leið hennar kringum hið afmarkaða
svið.
Sko, nú eru þeir komnir í kring og stefna
beint aö oss rétt fram undan konungsstúk-
unni. Þeir nema staöar í sjö rööum. Merk-
isberarnir hneigja fána til líveðju og aílir
lirópa í einu nífalt fjörugt húrra fyrir
konungi og drotningu.
HvaS heyri eg? Vissulega ekki „Ave
Caesa.r, morituri te salutant!“; hér rétta
ekki heldur þúsundir blóöþyrstra áliorf-
enda út hendur með þumalinn niður og
hrópa „drepið, drepið!“ Nei, hjá svo glaö-
værum konungi, svo blíðri drotningu, svo
vingjarnlegum mriga manns er víst ekki
mikla hættu aö óttast fyrir þá ungu sveina
og meyjar er nú standa djarfmannleg á
leiksvæðinu. Það eru ekki líkur til aö vi5
sjáum nein víg, neina blóðuga viðureign
þræla, glæpamanna og herfanga, er reknir
séu meö oddi og eggju inn í hringinn, nein
villudýr er rífi grannvaxna limina af
bömum og meyjum, heyrum nein öskur,
urr eða urg, óp eða stunur. Kristján kon-
ungur er ekki líklegur til aö fylgja dæmi
Kaligulu og kasta einhverjum af okkur
saklausiun áhorfendum í Ijóns- eöa bjarn-
arkjapta. Vér verðum heldur ekki vottar
að nautavígi, þar sem leikarabúnir flein-
vörpuðir æsa nautin með því að veifa að
þeim rauðum kápum eða skjóta á þau
skelfiflaugum og nautavígabarðar þeysa
um á mögrum, blinduðum bykkjum, er
sumar hafa iðrin úti eftir nautshornin og
ti’oða á görnunum, sem þær draga eftir sér.
Nei, hér eigum vér að njóta dýrðar Ólymps-
vallar og sjá kept um það hver ber af öðr-
um í yndisþokka.