Þróttur - 20.12.1922, Side 17

ÞRÓTTUR
95
hendinni, að þnmal- og vísifingur grípa
um afturbrún vafningsins á þann hátt, aS
sem bestur stuSningur verði að brúninni í
kastinu, — það eru þeir, sem aðallega
flytja aflið frá líkamanum til spjótsins;
— fremstu kögglum hinna fingranna er
haldið ofan á vafningum, — þeim aldrei
gripið utan um spjótið — og liggur þaö í
lægöinni milli þumalvöðvans og randarjaö-
> arsins. pegar spjótinu er haldið þannig,
sækir oddurinn niSur og halinn npp, og
er jafnvægi spjótsins venjulega svo rétt,
að óhætt er að lofa því að ráða sjálfu hall-
anum, því oddurinn má vera 10—20 senti-
metrum lægri en halinn í atrennunni.
Stefna spjótsins er beint í kaststefnuna og
vinkilrétt viS axlir kastarans, eða jafnvel
ívið inn á viS (oddurinn til vinstri), en
undir engum lcringumstæðum út á viS, og
heldur ekki upp á við. I atrennunni, og al-
veg þangaS til spjótiS er dregið aftur,
liggur það laust í hendinni, en þá er gripiS
hert, svo, að spjótiS sé sem stöSugast í
meðferSinni. Þegar kastarinn er kominn í
gott jafnvægi í þessari stellingu, „sækir
hann í sig veðrið“ svo litla stund og byrj-
ai- síðan atrennun-a, hægt fyrst 2—3 skref-
in, en síSan eins hart og mögulegt er meS
góSri stjórn og* jafnvægi á líkamanum, og
með fremur stuttum og trítlandi skrefum;
— jafnvægiS er þá betra og valdiS yfir
hreyfingum. Þegar 5 skref eru eftir að
kastlínunni er spjótið dregið aftur — beint
aftur — yfir öxlina, rykklaust og liðlega,
og um leið fettist líkaminn og vindst í
mjöðmunum til hægri. Br afaráríSandi að
liægja ekki á sér viS þetta. Afturhreyfingin
byrjar um leiS og vinstri fæti er stigiS niS-
ur; gera flestir þaS ósjálfrátt, — auðveld-
ast þá. I enda þriSja skrefsins —- hægri
fóturinn þá á jörðu — er handleggurinn
beinn — alveg beinn — aftur og nú byrjar
kastið, tafarlaust.
Fóturinn (hællinn) er settur niSur af
miklu afli, eins og til stökks; líkaminn
réttur meS snöggum rykk; handleggurinn
kreptur og síðan réttur fram og upp yfir
öxlina og þétt ofan viS og fram með eyr-
anu, — alt þetta meS svo skjótri svipan, aS
virSist sem ein hreyfing — og spjótinu
skotið í hér um bil 45 gráSa horni fram
og upp á við, með öllu því afli og hraSa,
sem líkaminn orkar. — Á hraSa og mýkt
þessara hreyfinga byggist alt kastið svo að
segja. Þær þurfa því aS renna hver inn í
aSra og hver aS fylgja annari, eins og
hinar ólíku hreyfingar vel smurðrar vélar;
engin mistök, ekkert hik má eiga sér stað
þarna. Hve lítið liik sem er, eySileggur
kastið. — Rétt um leið og handleggurinn
byrjar aS kreppast til kastsins, er vinstra
fætinum stigið niður — nú dálítiS til
vinstri liliSar viS atrennu — og kaststefn-
una; verSur vel að gæta þess, aS þetta
skref — og raunar öll skrefin eftir að
byrjað er að draga spjótiS aftur — verSi
ekki of langt; mörgum hættir til þess við
fettuna — því með of löngum skrefum
næst aldrei alt afliS í kastiS. paS er algeng-
ur galli, að leita undan spjótinu (til
vinstri) um leiS og byrjað er aS draga
spjótiS aftur; en það er áríðandi, að at-
rennan sé sem allra beinust, svo að full not
verSi aS. Skal því hyggja vel aS þessu at-
riði er æft er, og þess gætt, að venja sig
ekki á þaS, eSa, ef á er komiS, af því. AS-
eins kastskerfið sjálft má vera dálítiS á
ská, til þess að gera líkamanum hægra meS
aS fylgja kastinu eftir, því ef þaS væri
tekiS beint af hinxun,mundi spyrna fremra
(vinstra) fótarins verka of mikið upp á
við og andstætt hinum, í stað þess aS vinna
með honum aS fram- og upp-stefnunni í
kastinu, og auk þess er erfitt að ná beinu
kasti meS því móti. Skökk köst eru höfuð-
synd spjótkastara, því þaS er ekki einasta
að skekkjan dregst frá kastinu, — kastiS
mælt hornrétt að kastmörkum — heldur