Stjarnan - 01.08.1923, Blaðsíða 7

Stjarnan - 01.08.1923, Blaðsíða 7
STJARNAN finna, aíS vér erum ekki lengur útilegu- menn. Vér megum til aS hafa skifti á krossi og kórónu, og finna aS niður- lægingardagar vorir eru á enda. Vér megum til að leggja niöur stafinn og taka upp pálmaviðargreinina og finna, aö pílagrímsferSinni er lokið. Vér meg- um til aS fara úr hinum rifnu stríðsföt- um og fara í hvitar sigurskykkjur og finna, aS stríSíS er búiS og sigurinn fenginn. Vér megum til aS fara úr pílagrímsfötunum, sem eru slitin og full af ryki, og fara í hinn dýrSlega klæSn- aS ódauSleikans og finna, aS bölvun getur ekki óhreinkaS oss framar. Ó, þú dagur hvíldar og sigurs! flýttu þér aS koma. Látfu englana verSa senda til aS s’amansafna hinum útvöldu, sem fljótast. Láttu fyrirheitiS, sem hefir alla þessa óviSjafnanlegu dýrS í för meS sér, rætast. “Ó, kom þú, Drottinn Jesús!” Lyfseðillinn hjálpaði henni. Fyrir fáum árum síSan gekk kona nokkur — eftir því sem hún sjálf seg- ír frá — til læknis, 'il þess aS ráS- spyrja 'hann viStvíkjandi heilsu sSsnni. Hún var mjög taugaveikluS, og vegna ýmislegra erfisleika, orSjin svo mikill aumingi, aS stundum virtist þaS henni eins og hún væri rétt komin aS því aS missa vitiS. 'Þegar hún var búin aS lýsa sjúkdómseinkennum sínum og svara spumingum læknisins, varS hún ekki lítiS hissa viS aS sjá lyfseSill hans. HljóSaSi hann þannig: “ÞaS sem þú þarft meS, er aS lesa meira í biblíunni.” “En”, reyndi hún aS bera fyrir sig. “Vertu róleg og lestu í biblíunni klukkustund á hverjum degi”, endur- tók hinn mikli mannþekkjari, “og kom þú svo aftur eftir mánuS.” HneigSi hann svo höfuSiS til merkis um aS sam- taliS væri á enda. Fýrst var hennar freistaS til aS verSa 119 hálfreiS viS hann, en þar næst fór hún aS hugsa sig um. LyfseSillinn var aS minsta kosti ekki dýr, og þar fyrir ut- an var þaS langt síSan hún var búin aS lesa reglulega í biblíunni.. Samvizkan fór aS ávíta hana. Veraldlegar á- hyggjur voru búnar aS leiSa hana í ’burtUj frá bæn og lestri GuSs orSs, og þó aS hana langaSi til aS vera álitin kristin, þá var hún samt orSin kæru- laus. Á heimleiSinni ákvaS hún aS breyta fyrir fult og alt eftir því sem lyfseSillinn sagSi henni. Eftir mánuS var hún komin til lækn- isins aftur. “Gott og vel”, sagSi hann um leiS og hann snögglega leit á útlit hennar, “eg get séS, aS þú hefir veriS hlýSinn sjúklingur og fylgt ráSi mínu. Heldur þú nú, aS þú þyrfir annars lyfs meS?” “Nei”, svaraSi hún hispurslaust. “Eg er eins og alt önnur manneskja. Og eg vona aS eg sé ný manneskja. En hvernig gast þú vitaS, aS þaS var ein- mitt þetta, sem eg þurfti meS?” “Læknirinn leit á skrifborS sitt — þar lá opin biblía, slitin og merkt. “Eg get fullvissaS þig um, aS ef eg skyldi van- rækja aS lesa þessa bók, mundi eg tapa miklu af dugnaSi mínum og krafti. Eg gjöri aldrei uppskurS án þess aS lesa kafla í biblíunni fyrst. Eg fer aldrei út til aS vitja sjúklings, þar sem er sþursmál um. líf eSa dauSa, án þess aS leita styrktar í henni. Veikindi þín út- heimtuSu |engin meSöl, heldur ró og1 styrk, sem þú þurftir aS fá utan aS, og eg gaf þér minn eiginn lyfseSill, því eg vissi, aS hann mundi hjálpa þér.” “Eg verS aS kannast viS, aS eg hefSi hér um bil hafnaS honum,” mælti konan. “Þeir eru fáir, sem fylgja honum,” sagSi læknirinn brosandi, “en eg hefi marga sjúklinga, sem mundu öSlast undraverSa hjálp, ef þeir aSeins reyndu þaS.” Þessi læknir er nú dáinn, en lyfseS- ill hans er jafngóSur enn.

x

Stjarnan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Stjarnan
https://timarit.is/publication/1304

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.