Stjarnan - 01.08.1923, Blaðsíða 11

STJARNAN
123
skipun geröi þau óróleg aö nokkru leyti.
Og þó henti ekkert óvanalegt hinar þrjár
eftirfylgjandi vikur, meSan allur undir-
búningur var gjörSur til aS reisa hiS
nýja tígulsteinshús, sem rnundi skýla
Judsons hjónunum fyrir hitabeitis sól-
inni.
Bréfin til hinna sjö safnaða.
7. bréf: “Og engli safnaSarins í
Ivaódíkeu skalt þú rita:
Þetta segir hann, sem er Amen, vott-
urinn trúi og sanni, upphaf GuSs skepnu:
Eg þekki verkin þín, aS þú ert hvorki
kaldur eSa 'heitur. Því er þaS: af því
aS þú ert hálvolgur, og ert hvorki kald-
ur né heitur, mun eg skyrpa þér út af
munni mínum, — af því aS þú segir:
Eg er rikur og orSinn auSugur og þarfn-
ast einskis, — og þú veizt ekki, aS þú
ert vesalingur og aumingi og fátækur og
blindur og nakinn. Eg ræS þér, aS þú
kaupir af mér gull brent í eldi, til þess
aS þú verSir auSugur, og hvit klæSi, til
aS skýla þér meS, aS eigi komi í ljós
vanvirSa nektar þinnar; og smyrsli aS
smyrja meS augu þín, til þess aS þú
verSir sjáandi. Alla þá, sem eg elska,
þá typta eg og aga, ver því kostgæfinn
og gjör iSrun. Sjá, eg stend viS dyrnar
og kný á. Ef einhver heyrir raust
mína og lýkur upp dyrunum, þá mun eg
fara inn til hans og neyta kvöldverSar
meS honum og hann meS mér. Sá er
sigrar, hann mun eg láta sitja hjá mér
í 'hásæti minu, eins og eg sjálfur sigraSi
og settist hjá föSur mínum í hásæti
hans. Hver sem eyra hefir, hann heyri,
hvaS andinn segir söfnuSinuum.” —
YO'p. 3. kap.j.
Hér höfum vér þá síSasta safnaSar-
bréfiS. ÞaS er líka hægt aS sjá á ávarpi
þess, aS þaS bæSi er hiS siSasta í röS-
inni og á viS hinn síSasta tíma: “Þetta
seffir hann, sem er Amen.” Þessi söfn-
uSur er þá líka “Amen” í sögu kristn-
innar, sögu heimsins. Hann er hinn
síSasti söfnuSur GuSs á jörSinni.
NafniS “Eaódíkea” þýSir “dómur lýSs-
ins”. ÞaS er lýSur, sem er uppi á
“GuSs dómstíma.”. ÞaS er lýSur, sem á
aS kunngjöra þann yfirstandandi og i
hönd farandi dóm Guðs. ÞaS er lýSur,
sem aS nokkru leyti verSur 'heiminum til
dóms. ÞaS er lýSur, sem á aS stand-
ast í dóminum. Sannarlega er þessi
lýSur “lýSur dómsins”. SSSan 1844
hafa þessi orS, sem vér lesum í Opinb.
14, 7: “Óttist GuS og gefiS honum
dýrS, því komin er stund dóms hans”,
hljómaS meS “hárri röddu”, og verið
kunngjörS til yztu endimarka jarðarinn-
ar, af manneskjum sem virkilega trúa
þessum orðum, og aS þau eigi viS yfir-
standandi tíma. Hinn mentaSi heimur
hefir veriS fyltur meS blöSum og bókum
sem meS allri boSa GuSs yfirstandandi
dóms tíma, og tugir þúsunda manna
hafa lagt fram hina beztu krafta, sína til
aS boSa þennan tímabæra sannleika
hvellum rómi, aS Guðs dóms tími væri
kominn. Hinn rannsakandi dómur á
himnum, sem vér áSur höfum minst á,—
væri byrjaSur. Hreinsun hins himneska
helgidóms væri yfirstandandi.
ÞaS er auSséS, aS söfnuSur þessi lif-
ir á tíma andlega kuldans, kæruleys-
isins og vantrúarinnar, því hann er
“hálfvolgur”, segir hann sem er “Arnen”,
og “hvorki kaldur né heitur”. Þegar
Frelsarinn talar um hinn síSasta tíma,
talar hann um hann, sem tíma vantrúar
og spillingar. Hvort mun Mannsins-
sonur finna trúna á jörðunni, er hann
kemur,” segir hann á einum staS, og á
öSrum staS segir han, aS “kærleikur
fjölda manna muni kólna”, “vegna þess