Stjarnan - 01.07.1932, Síða 8

104
STJARNAN
uppörfun fyrir Gorelic og mig þegar vio
vorum í fangelsinu. Presturinn og kona
hans tóku mjög vel á móti mér. Hinn
stutti tími sem eg dvaldi hjá þeim hresti
mig bæSi á sál og líkama. Hánn lánaði
mér þaÖ sem mig vantaði til a'Ö kaupa far-
seÖilinn til Tsaritsyn, hann fékk það
endurborgað litlu seinna.
Gufubáturinn, sem eg fór mcÖ var betri
en eg bjóst viÖ aS sjá í þessum hluta
landsins, og héldum vér nú niÖur fljótiÖ
“Volga.” Eg fann mig öruggari um borö
í bát heldur en á landi. Eg hafÖi herbergi
út af fyrir mig, og þótt eg væri nærri tvo
daga á leiÖinni, þá tataÖi eg varla viÖ
nokkurn mann. AuðvitaÖ voru farþegar
mjög fáir, því ferSalög um fljótið eru
mestmegnis um sumartimann, þá fara svo
margir sér til skemtunar niður að Caspía-
hafi.
Þetta var snemma i október, skýin voru
dimm og drungaleg og eins leit framtiðin
út fyrir augum mér. En eg var mjög
þakklátur vorum himneska föður fyrir
aÖ hafa haldið verndar hendi sinni yfir
mér alt til þessa.
AÖ kvöldi annars dags komum vér til
Saratov, þar átti báturinn aÖ bíða i
nokkra klukkutíma. MiÖstöðvar starfs
vors í Rússlandi eru í Saratov. Eg fór á
land, og þar eð eg vissi utanáskriftina
fann eg brátt skrifstofu vora. Þar
frétti eg að starf vort gengi
mjög vel, þrátt fyrir það að sumir starfs-
menn vorir hefðu verið reknir í útlegð,
en aðrir teknir í stríðið.
Áður en eg fór um borð aftur tók eg
nær því alla þá peninga, sem eg átti til
góða á skrifstofunni. Það var nóg til að
mæta ferðakostnaðinum heim til mín, og
til að borga það sem eg fékk lánað hjá
trúbróður vorum í Samara. Eftir eins
dags ferð lentum vér í Tsaritsyn. Til
þess að forðast óþægindi einverunnar, þá
gjörði eg mig kunnugan tveimur Ameríku
mönnum, þeir höfðu verið með hernum
í Kaukasus.
Eftir tveggja daga járnbrautarferö
komst eg, frá mér numinn af gleði, til
fæðingarþorps míns, þar bjuggu flestir
ættingjar mínir. Hleimih foreldra minna
var litlu lengra í burtu.
Á járnbrautarstöðinni dró eg hattinn
vel niður á andlitið, og hugsaði það væti
næg varasemi, því enginn mundi þekkja
mig eftir svo margra ára fjærveru. Mér
fanst eg væri svo frjáls og fjarlægur öll-
um menjum útlegðarinnar, að eg athugaði
ekki hve nauðsynlegt það var að gæta mín.
Þegar eg fór frá járnbrautarstöðinni,
mætti eg gömlum manni sem heilsaði mér
með nafni. Eg varð sem þrumu lostinn.
Þetta gæti haft þær afleiðingar aö mér
yrði varpað x svartholið, rétt er eg hélt
mig standa við hlið Paradísar.
Fögnuður ættingja minna breyttist í
sorg, er þeir heyrðu að eg kæmi til þeirra
sem flóttamaður. Sjálfur var eg þreyttur
bæði á sál og líkama. Blessuð gamla
amma mín tók eftir þessu, svo eftir litla
stund, tók hún mig með valdi, þó hún
væri smá vexti, en eg sex fet á hæð og
leiddi mig til herbergja sinna, þar sem eg
gæti haft það rólegt og hvílt mig í næði.
Það er sagt um lærisveina Krists er
þeir biðu hans í grasgaröinum, að þeir
hafi sofnað út af hrygð. Eg sofnaði á
þessu heimili forfeðra minna bæði af
hrygð og þreytu. Eg vaknaði við skóhljóð
í ganginum. Einn af prestum vorum, sem
þá var staddur í þorpinu, hafði samkvæmt
ósk ömmu minnar og föðurbróður míns,
komið til að ráðgast við mig um fram-
tíð mína. Vér ræddum þetta mál fyrir
lokuðum dyrum.
Að staðnæmast á heimili ættingja
minna, mundi stofna bæði mér og þeim í
hættu, og ef til vill öllum söfnuði vorum.
Það sem eg fyrst hafði hugsað mér, var
að leynast hjá vini mínum, sem bjó uppi
undir fjalli skamt í burtu, en það var á-
litið hættuspil. Það var stungið upp á
þvi að eg færi yfir Caspía hafið inn í
Persíu, en eg aftók það, því eg vissi að