Stjarnan - 01.10.1932, Page 8

152
STJARNAN
14. KAPÍTULI.
ÞaÖ var meira trúfrelsi i Síberíu held-
ur en í sjálfu Rússlandi, þótt hiö síðar-
nefnda í orði kveÖnu leyfði þegnum sín-
um samvizku frelsi. Eg var mintur á
þetta þegar eg kom á heimili prestsins,
sem við vorum að leita uppi, því bæði á
heimili hans og yfir dyrum bænahússins,
var auglýsing um hvenær samkomur voru
haldnar, slíkt hefði ekki utankirkju söfn-
uði verið leyft á Rússlandi.
Presturinn vár ekki heima svo eg sagði
konu hans í fáum orðum frá erindi mínu.
Henni varð mjög bilt við sem ekki var
að furða, þegar þess er gætt hvaða hættu-
spil það var sem hún var beðin að taka
þátt í. Hún sagði mér að lögregluþjónn
væri í næsta herbergi. Eg verð að kann-
ast við að mér þótti það alt annað en góð-
ar fréttir. Lögregluþjónninn var þar til
þess að fá nánari fréttir viðvíkjandi syni
þeirra, sem gekk á trúboðsskóla vorn í
V estur-Evrópu.
Félagi minn og eg réðum strax af að
fara í burtu um stund, en koma aftur
seinna, eftir að lögregluþjónninn væri
farinn. Við höfðum gengið aðeins stutt-
an spöl þegar við mættum gömlum vini,
fyrverandi forstöðumanni Kákasus trú-
boðsins. Hann hafði einnig orðið fyrir
ofsóknum ríkiskirkju prestanna, og var
sendur í útlegð til þessarar borgar. Hann
var ekki í fangelsi, en varð eins og allir
útlagar, að fara til fangavarðarins á
hverjum degi, til að sýna hann væri þar.
Við mæltum okkur mót seinna á heimili
prestsins, sem eg þegar hafði heimsótt,
síðan skildum við, svo athygli manna
leiddist ekki að okkur.
Við mættum seinna eins og um var tal-
að. Bæði forstöðumaðurinn og prests-
konan töldu áform mitt mjög djarflega
ráðið. En af því þau sáu engan annan
veg, hughreystu þau mig eftir mætti.
Eftir að hermaðurinn hafði skift klæð-
um við mig, fylgdi hann mér á járnbraut-
arstöðina, og benti mér á lestina fyrir
særða hermenn, hún átti að leggja af stað
til Vladivostok þá um kvöldið, síðan
kvaddi hann og fór leið sína.
-Nú olli það mér áhyggju að eg leit alls
ekki út fyrir að vera særður. Eg hafði
tekið eftir hvítu umbúðalérefti í farangri
mínum, sem einhver ættingja minna hefir
eflaust stungið þar. Það kom nú í góðar
þarfir. Eg fór þangað sem enginn gat
séð mig og bjó til fatla fyrir hægri hand-
legg minn. Þetta var nóg afsökun til að
fara með særðu hermanna lestinni, og
það afsakaði mig frá að heilsa og fleira
sem heimtað er af hermönnum.
Eg varð að bíð'a tvo klukkutíma á
járnbrautarstöðinni. Eg vakti nokkra
eftirtekt, en vera má það hafi verið for-
vitni sem olli því en ekki að eg væri
grunaður. Hvernig sem því var varið þá
gjörði eg mig svo alvarlegan sem mest eg
mátti og gekk hermannlega fram og aftur
í biðsalnum,
Þegar fyrsta merki var gefið fyrir lest-
ina að fara af stað, flokkuðust særðir
hermenn saman, sumir höfðu mist ann-
an handlegginn, aðrir fót, og sumir voru
særðir á ýmsan annan hátt.
Eins og venja er á Rússlandi, var tals-
verður troðningur þegar menn fóru upp
í lestina. Eg átti erfitt með að taka far-
angur minn upp með annari hendinni.
Þegar eg var kominn til sætis komu her-
mennirnir, sem í vagninum voru og lögðu
fram allskonar spurningar, í hvaða her-
deild eg hefði verið, hvaða bardaga við