Stjarnan - 01.10.1932, Blaðsíða 9

stjarnan
JS3
hefðum háð, hvernig eg hefÖi meiÖst o. s.
frv.
Eg var alveg óviðbúinn slíkri árás.
Það hefði leitt til endadausra vandræða
ef eg hefði reynt að svara. Mér datt strax
í hug að láta sem eg væri heyrnarlaus.
Það var þó enginn hægðarleikur svona al-
veg fyrirhyggjulaust, samt sem áður
sannfærðust ferðafélagar rnínir brátt um
það, að eg væri heyrnarlaus, og sumir
héldu jafnvel aö vit mitt væri skert, meir
eða minna. Sumir reyndu að tala hátt eða
hrópa í eyru mér, en þeir þreyttust brátt
á því. Svo fóru þeir að tala um sín á
milli hvað muni hafa valdið heyrnarleysi
mínu, sprengikúlur, kuldi, eða eitthvað
annað.
Miðaldra maður, sem var með okkur
sjmdi mér föðurlega umhyggju, hindraði
hina frá að ónáða mig með allskonar
spurningum, og sjálfur reyndi hann að
tala viS mig með bendingum.
Þegar brautarstjórinn kom inn í vagn-
inn, lét eg fyrst ekkert á því bera að eg
veitti honum eftirtekt, en þessi nýi vinur
minn talaði fyrir mig. Eg hafði verið
hugsandi um hvort farseðill minn yrði
viðurkendur eða hvort hann mundi koma
mér í ný vandræði. Þegar brautarstjór-
inn hafði markað hann og afhent mér
hann aftur án þess að segja orð, þá hefði
eg getað æpt af gleði, svo þakklátur var
eg. Hefði það komist upp að eg, sem
ekki var hermaSur, klæddist einkennis-
búningi hermanna, þá hefði afleiðingarn-
ar orðið slíkar að mig hryllir við að
hugsa til þeirra.
Næsta morgun tók lestin að klifra upp
fjallið suðaustan við Baikal vatnið, það
er nærri míla á dýpt. Meðan verið var
að byggja þessa járnbraut höfðu menn
lagt bráðabirgðar braut yfir ísinn á vatni
þessu, og þungar járnbrautir runnu þar
yfir.
LandiS þar umhverfis var mjög fagurt
í samanburði við þær eyðisléttur, sem
vér áður höfðum farið yfir. Um nón-
bilið daginn eftir að vér fórum frá Ir-
kútsk, staðnæmdumst vér á járnbrautar-
stöð þar sem var veitingaskáli fyrir særða
hermenn, og systraflokkur þar á staðn-
um fylgdi oss þangað, þar voru löng borð
með vistum á, mestmegnis brauð og súpa.
Systurnar voru mjög hugulsamar við
oss, þegar eg var búinn að borða buSust
þær til að skifta um umbúðirnar á hand-
leggnum á mér. Eg afþakkaði kurteis-
lega, en ein þeirra vildi ekki gefa sig.
Hún stakk upp á að taka mig til læknis á
sjúkrahúsi þar skamt frá. Eg var orð-
inn áhyggjufullur hvernig eg gæti komist
burt frá henni, því kæmist það upp að
handleggur minn væri ósærður, þá var
óséð hverjar afleiðingarnar yrðu.
Rétt í þessu bili blés lestin til brott-
ferðar, það var mér kærkomið hljóð. Eg
hafði þó tíma til að kaupa mér svolítiS
af baðmull og stakk henni upp í eyru mér,
þetta gjörði mér hægra fyrir að látast
vera heyrnarlaus, því með þessu móti
heyrði eg mjög lítið.
Mér geðjaðist alls ekki að þessum
brögðum, eg hafði enga löngun eftir æfin-
týrum, heldur einungis að eg mætti verða
laus.við grimd og harðstjórn.
Vér staðnæmdumst á annari járnbraut-
arstöð, þar sá eg á bókasöluborSi hefti
eftir Kákasíu skáldið Lermantov. Hann
bjó skamt frá heimili foreldra minna,
svo mér þótti því meira varið í rit hans.
Eg keypti bókina til að lesa hana á leið-
inni. Þessi rússnesku kvæði komu mér
til hjálpar seinna á þann hátt er eg sízt
hugði þegar eg keypti þau.
Eftir þrjá daga komum vér á landa-
mæri Kínaveldis. Það var næsti hættu-
staðurinn fyrir mig. Hefðum vér komið
þar að nóttu til, gæti eg ef til vill komist
af lestinni og farið fótgangandi yfir
landamærin, en nú var hábjartur dagur
og ómögulegt að fara framhjá lögreglu-
mönnum þeim, sem áttu að gæta landa-
mæranna. Auk þess var öllum dyrum á
lestinni lokað þegar vér nálguðumst járn-
brautarstöðvar, og var þeim ekki lokið upp
aftur fyr en lestin var komin á fulla ferð.