Stjarnan - 01.10.1932, Síða 12

STJARNAN
156
Guð gleymir ekki börnum sínum
1 Chile í SuÖur-Ameríku voru fáeinir
ungir menn í hernum, sem voru Sjöunda
Dags AÖventistar. Einn þeirra, sem var
í Chillan herdeildinni, segir frá atviki,
sem sýnir, að Guð heyrir bænir barna
sinna, þegar þau ákalla hann í neyÖinni.
Trúmenska þessa unga manns kom því til
leiÖar, að endurkomu boðskapurinn barst
til eyrna yfirmanna hersins, sem annars
aÖ líkindum heföu aldrei heyrt hann.
“Eg baÖ um undanþágu frá herskyldu,
en fékk hana ekki, því herskylda er lög-
boðin í Chile, svo eg varð að fara í her-
inn. Eg ásetti mér frá því fyrsta að halda
Guðs boðorð, hvað sem það kostaði. Eg
bað um að fá frí á hvíldardögunum, en
bæði yfir og undirforingjar sögðu mér
að það væri alveg ómögulegt. Eg sagði
þeim aö þó eg gæti ekki fengið frí á
hvíldardögunum þá gæti eg samt sem áður
ekki unnið á þeim. Þeir svöruðu að hér
gjörðu menn það sem þeim væri boðið og
að óhlýðni væri stranglega refsað. Þeir
sýndu mér fangaklefana og héldu að þeir
gætu hrætt mig með þvi. Einn foringi,
sem stóð fyrir litilli herdeild, bað mig að
vera óhræddan, hann skyldi reyna að
hjálpa mér.
Vikan leið fljótt. Eg átti í stríði, en
setti alla rnína von til GuSs. Nú var
fimtudagur og hershöfðinginn fyrir minni
deild var kominn. Deildarforingjarnir
sögðu honum að þar væri maður með sér-
staklega einkennilega trúarskoðun. H&nn
lét strax kalla mig fyrir sig og spurði mig
hvers vegna eg héldi laugardaginn heilag-
ann. Eg sagði honum það, og hann svar-
aði: “Aldrei síðan eg gekk fyrst í her-
þjónustu hefi eg mætt slíku atviki, að
nokkur maður héldi laugardaginn heilag-
an í staðinn fyrir sunnudaginn, sem allir
halda.’ Þá greip einn af herhöfðingjun-
um fram í: “í hernum höldum vér engan
dag heilagan. Hér ver'ða menn að gjöra
það sem með þarf og þeim er sagt.” Yfir-
herforinginn svaraði: “Maðurinn trúir að
þetta sé rétt, og vér ættum að virða sann-
færingu hans.”
S'vo sneri hann sér að öðrum herfor-
ingja og sagði: “Eg mundi með ánægju
láta að ósk þessa unga manns.” Hann
hélt víst að eg hefði ekki heyrt þessa síð-
ustu setningu, því um leið og hann gaf
mér fararleyfi sagði hann: “Vér skulum
reyna að tala urn þetta á morgun við deild-
arstjórann.” Það sem eftir var af degin-
um fanst mér eins langt og hundrað ár.
Eg bað til Guðs án afláts.
Föstudagsmorgun var öllum herdeild-
um raðaö út á völlinn, svo yfirforinginn
gæti litið yfir þær. Hann skýrði frá her-
lögunum og hlýðnisskyldunni. Þegar
hann lauk ræðu sinni, sagði herforingi
minn honum frá mér. Eg var kallaður
fram og spurður hvers vegna eg legði
fram slíka beiðni. Herforingi minn svar-
aði fyrir mig og gaf honum góða skýr-
ingu. Síðan sagði yfirforinginn við mig:
“Fyrst þú hefir gefið Jesú Kristi hjarta
þitt, þá treysti eg því að þú verðir öðrum
hér til fyrirmyndar. Haltu öruggur
stefnu þinni. Eg veiti þér leyfi þaö, sem
þú biður um.” Þetta var sagt í áheyrn
allra foringjanna og deildarstjóranna.
Það minti mig á að Guð gleymir ekki
börnum sínum. Síðan hefir mér verið
sýnd öll kurtesii. Margir af herforingiun-
um hafa heimsótt skóla vorn í Chillan.
Áður vissu þeir ekki einu sinni að hann
væri til.
“Guð hefir verið með mér. Eg er skip-
aður undirforingi nú af þeim manni, sem
í fvrstu ekki vildi leyfa mér að halda
hvíldardaginn.”
Þessi ungi maður varð boðberi Krists,
í þeirri stöðu sem hann hefði gjarnan
viljað forðast ef hann hefði verið sjálf-
ráður. Guði sé lof að tala þeirra vex óð-
um, sem eru Guði trúir í Suður-Ameríku.