Litli Bergþór - 01.12.2014, Blaðsíða 12

12 Litli-Bergþór
Texti:
Kristján Valur Ingólfsson
Heilt yfir er óhætt að segja að það sé veðursæld í
Skálhoti. Heimamenn þekkja þó að það getur orðið
óþægilega hvasst á kirkjutröppunum framan við
dómkirkjuna. Segja má að starfsemin í Skálholti líkist
veðrinu. Dagarnir líða með sínu fasta svipmóti, fastri
dagskrá inni sem úti, en annað slagið gerir mikinn
vind. Hann skaðar yfirleitt ekki nokkurn mann, en það
fer mikið fyrir honum meðan hann gengur yfir.
Það hefur sannarlega ýmislegt gengið á í Skálholti að
undanförnu og tekið sinn toll, en þó að fortíðin sé til
þess að læra af og lifa við, er hún ekki til að lifa í.
Við tökumst á við framtíðina og reynum að undirbúa
hana eftir bestu getu til heilla og hagsbóta fyrir staðinn
sjálfan og fyrir þau sem vilja sækja hann heim og
þiggja þá þjónustu sem hann getur boðið og þarf að
bjóða. Það má hafa til leiðsagnar það sem segir í hinni
helgu bók um það að við skulum vera góð við alla, en
einkum þau sem standa okkur næst.
Nú er nýlokið hinu árlega kirkjuþingi Þjóðkirkjunnar.
Óhætt er að segja að á þessu þingi hafi orðið ákveðin
vatnaskil í málefnum Skálholts. Fjárhagsnefnd
þingsins gaf sér óvenju langan tíma til að fjalla um
þau og yfirgnæfandi meirihluti nefndarinnar taldi
nauðsynlegt að taka á málum Skálholts með jákvæðum
hætti. Eitt af því sem þar skiptir miklu er að skilið
verði á milli starfseininga. En það vinnulag að reka
staðinn allan á sömu kennitölu hefur til dæmis leitt til
þeirrar mistúlkunar að Skálholtsskóla beri að skila svo
miklum hagnaði af rekstri að ekki þurfi að koma til
þeirra lögbundnu föstu framlaga frá ríki og kirkju sem
dómkirkjan og staðurinn eiga að njóta.
Engum dylst að Skálholt fór ekki varhluta af þeim
fjárhagserfiðleikum sem hrunið olli, en frá og með
árinu 2012 varð viðsnúningur til hins betra hvað
varðar fjárhagsstöðuna, en það kostaði líka fækkum
starfsfólks niður fyrir sársaukamörk. Starfsemin öll
hefur liðið fyrir þetta, og er í raun kraftaverk að það
skuli hafa verið hægt að halda áfram við þær aðstæður.
Það var aðeins hægt fyrir mikla fórnfýsi örfárra
einstaklinga, og sérstaklega Hólmfríðar Ingólfsdóttur
sem hefur verið lífið og sálin í starfseminni á þessum
erfiðu tímum.
Með stofnun hins nýja Skálholtsfélags á Skálholtshátíð
2013 varð til nýr drifkraftur í áframhaldandi
uppbyggingu í Skálholti. Stærstu verkefni félagsins
eru að safna styrkjum til viðgerða á gluggum
kirkjunnar, bjarga bókasafninu úr turninum og fá nýja
kirkjuklukku í stað þeirrar sem nú hefur legið brotin
í áratug. Málþing sem félagið hefur staðið fyrir hafa
verið vel sótt og sýnt góðan áhuga heimamanna og
nærsveitunga sem er algjör forsenda uppbyggingar.
Fyrir kirkjuþingi nú síðast lá í annað sinn tillaga
þingsins um að skipa sjálfstæða stjórn Skálholts,
einskonar heimastjórn. Ekki er ástæða til annars en
að búast við að nýtt kirkjuráð sem kemur til fyrsta
fundar í nóvembermánuði bregðist jákvætt við því.
Sömuleiðis þarf að endurskoða áform fyrra kirkjuráðs
um útleigu starfseminnar í Skálholtsskóla, því vandséð
er að útleiga geti orðið staðnum og byggðinni til góðs.
Nokkrar breytingar hafa orðið meðal fastra starfsmanna
í Skálholti. Við kvöddum Guttorm og Signýju snemma
sumars eftir farsælt samstarf í tvo áratugi. Nýir
ábúendur, Jóna Þormóðsdóttir og Ásgeir Ásgeirsson
lofa góðu. Við kvöddum líka Bjarna Birgisson bryta
og heilsuðum Roman Kudziewicz.
Enn sem fyrr eru mörg verkefni
sem bíða úrlausnar. Það þarf ekki
bara nýja stjórn Skálholts. Það
þarf að ráða nýjan meðhjálpara,
bæta hljóðkerfið í kirkjunni, setja
upp búnað til að senda bæði mynd
og hljóð milli kirkju og skóla
við stórar athafnir, skipa málum
Skálhotsskóla með ráðningu rektors
í samvinnu við fræðslustarfsemi
Þjóðkirkjunnar, gera við
skemmdir á skólabyggingunni
og sinna öðrum aðkallandi
viðhaldsverkefnum á fasteignum
staðarins. Uppbyggingin er hafin
að nýju.
Skálholt á haustdögum 2014