Morgunblaðið - 07.09.2018, Qupperneq 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. SEPTEMBER 2018
✝ IngibjörgGísladóttir
fæddist á Sól-
bakka, Garði í
Gerðahreppi, 4.
ágúst 1926. Hún
lést að Hrafnistu,
Nesvöllum, Reykja-
nesbæ, 22. ágúst
2018.
Foreldrar
Ingibjargar voru
hjónin Steinunn
Stefanía Steinsdóttir húsfreyja,
f. 18.10. 1895, d. 31.1. 1944, og
Gísli Sighvatsson, formaður og
útgerðarmaður í Garði, síðar í
Keflavík, f. 4.5. 1889, d. 19.9.
1981. Systkini Ingibjargar eru
Guðrún Steinunn, f. 25.2. 1916,
d. 21.11. 2007, Þorsteinn, f.
7.10. 1917, d. 25.8. 1939, Sig-
hvatur Jón, f. 16.6. 1920, d. 7.7.
2001. Hálfbróðir Ingibjargar er
Hörður Gíslason, f. 11.6. 1948.
Ingibjörg giftist 8. nóvember
1947 Bjarna V. Albertssyni,
bæjarbókara, f. 28.3.1922, d.
bakka sem var mikið menning-
arheimili og söngur og tónlist í
hávegum höfð. Eftir lát móður
sinnar dvaldi Ingibjörg um tíma
við nám að Laugarvatni. Þá
vann hún ýmis störf, m.a. í
gróðrarstöð að Syðri-Reykjum.
Einnig stundaði Ingibjörg einn
vetur nám við Húsmæðraskóla
Reykjavíkur.
Ingibjörg og Bjarni bjuggu
allan sinn búskap í Keflavík.
Ingibjörg sinnti húsmóður-
störfum auk þess sem hún vann
við síldarsöltun, í rækjuvinnslu
og önnur störf tengd ört vax-
andi sjávarplássi. 1974 hóf hún
störf á Bæjarskrifstofum Kefla-
víkur við ræstingar og starfaði
þar óslitið út starfsævina. Í
nokkur ár leysti hún af og sá
um kaffistofu bæjarskrifstof-
unnar.
Ingibjörg var stofnfélagi í
Lionessuklúbbi Keflavíkur og
sótti fundi meðan heilsan leyfði.
Árið 2004 fór Ingibjörg á
Hjúkrunarheimilið Garðvang í
Garði. Síðan bjó hún á Hrafn-
istu Nesvöllum í Reykjanesbæ
og naut þar frábærrar umönn-
unar. Þar lést hún 22. ágúst sl.
Útför Ingibjargar fer fram
frá Keflavíkurkirkju í dag, 7.
september 2018, klukkan 13.
21.12. 1981. For-
eldrar Bjarna voru
hjónin Lísbet
Gestsdóttir, f. 3.7.
1900, d. 12.2. 1994,
og Albert Bjarna-
son, f. 27.11. 1897,
d. 20.7. 1967. Son-
ur Ingibjargar og
Bjarna er Þor-
steinn, forstöðu-
maður innkaupa-
deildar Olís, f. 22.3.
1957. Maki (30.6. 1984) Krist-
jana B. Héðinsdóttir, f. 19.4.
1957, einkaleyfafulltrúi. Börn
þeirra eru tvíburar f. 18.11.
1988, Bjarni læknir og Ingi-
björg sálfræðingur. Sambýlis-
kona Bjarna er Embla Ugga-
dóttir, f. 21.11. 1987,
verkefnastjóri á Mennta-
vísindasviði HÍ, og eiga þau
soninn Heimi, f. 15.4. 2018.
Sambýlismaður Ingibjargar er
Sölvi Dúnn Snæbjörnsson, f.
23.5. 1987, myndlistarmaður.
Ingibjörg ólst upp á Sól-
Mín kæra tengdamóðir, Ingi-
björg Gísladóttir, hefur kvatt
þessa jarðvist 92 ára.
Ingu kynntist ég 1977 þegar
við Steini, einkasonurinn, fórum
að vera saman. Hún og Bjarni
tóku mér vel frá fyrstu tíð enda
ekki við öðru að búast af slíku
sómafólki. Inga bjó manni sínum
og syni fagurt heimili þar sem
listaverk og tónlist voru í háveg-
um höfð og hver hlutur átti sinn
stað. Hún bar fram mat og drykk
á þann hátt að hver hversdags-
máltíð varð að veisluborði.
Inga var falleg kona og glæsi-
leg. Hún var smekkvís í fatavali,
hafði klassískan stíl og elti ekki
tískustrauma en bar af hvar sem
hún kom, sannkölluð heimskona í
fasi.
Inga ólst upp á menningar-
heimili á Sólbakka í Garði, þar
sem söngur og hljóðfærasláttur
var í fyrirrúmi. Hún var náttúru-
barn sem naut þess að skauta á
síkinu þegar það lagði á veturna
og synda í því á sumrin. Inga var
hrókur alls fagnaðar á góðra vina
fundi og söng og spilaði á gítar
þegar stemningin var slík. Hún
var selskapsdama og alltaf til
þegar mannamót voru annars
vegar. Hún var ljóðelsk og hafði
yndi af tónlist og bókmenntum.
Heimili Ingu og Bjarna stóð
öllum opið enda hjónin góð heim
að sækja. Var oft ansi gest-
kvæmt, fólk fann hve innilega það
var velkomið. Systkinabörn Ingu
áttu á heimili þeirra Bjarna at-
hvarf um lengri eða skemmri
tíma og þótti ekki nema sjálfsagt.
Þau voru henni svo undur kær og
væntumþykja þeirra leyndi sér
ekki og töluðu þau um Ingu
frænku af virðingu og stolti. Hún
var uppáhaldsfrænkan þeirra.
Enginn fer í gegnum lífið án
áfalla og það átti svo sannarlega
við um mína kæru tengdamóður.
Ung missti hún bróður sinn, Þor-
stein, sem lést af slysförum og
varð öllum harmdauði og móður
sína missti Inga 17 ára gömul.
Markaði missirinn hana og fjöl-
skylduna alla tíð.
Fráfall Bjarna var mikið högg
sem varpaði skugga á líf Ingu;
hann var kletturinn sem hún
treysti á. En dugnaðurinn var
fyrir hendi að halda áfram og
með árunum fann hún sinn takt í
lífinu og naut sín eins og hún
frekast gat. Hún sótti listviðburði
og fór í ferðalög til útlanda með
vinkonum sínum en hún hafði alla
tíð haft yndi af að dvelja á sólar-
strönd. Þar var náttúrubarnið í
essinu sínu.
Inga fann sig svo sannarlega í
ömmuhlutverkinu þegar börnin
okkar Steina, tvíburarnir Bjarni
og Ingibjörg, fæddust. Hún hafði
mikið dálæti á þeim, sagði þeim
sögur, las fyrir þau, söng og spil-
aði fyrir þau á gítarinn.
Og Ingu þótti vænt um öll
börn, hafði gaman af þeim og
sýndi þeim áhuga. Börn löðuðust
að henni, þeim sýndi hún virð-
ingu sem fullorðin væru og gaf
þeim sinn tíma.
Hin síðari ár fór að halla undan
fæti hjá Ingu og andleg veikindi
sem lengi höfðu fylgt henni lögð-
ust á hana af fullum þunga. Það
var okkur sem stóðu Ingu næst
þungbært að sjá hana verða að
lúta þeim örlögum og fara á mis
við það sem lífið hefur upp á að
bjóða og njóta til fulls samvista
við fólkið sitt sem var henni svo
kært.
Ég kveð mína kæru tengda-
móður með virðingu og þökk fyr-
ir allt og allt og óska henni góðrar
heimkomu í sumarlandið.
Blessuð sé minning Ingibjarg-
ar Gísladóttur.
Kristjana B. Héðinsdóttir.
Nú þegar Inga amma hefur
kvatt streyma minningar fram.
Sumar tengdar því sem okkur
þótti gaman af sem börn en aðrar
tengdar því sem við metum mik-
ils í dag.
Amma átti tvö barnabörn, okk-
ur tvíburana, og nutum við góðs
af óskiptri athygli hennar. Það
var alltaf gott að fara í heimsókn
til ömmu á Sunnubrautina.
Ósjaldan fórum við inn í þvotta-
hús þar sem ýmist góðgæti var
geymt. Við klifruðum upp í hillu
og nældum okkur í hraun, salt-
stangir eða skrúfusnakk. Inni í
ísskáp var vanalega grape eða
djúsþykkni sem við blönduðum
alltof sterkt. Síðan settumst við í
mjúka brúna sófasettið fyrir
framan sjónvarpið og horfðum á
Stöð 2, alsæl. Á Sunnubrautinni
upplifðum við öryggi en um leið
var allt svo spennandi. Við dund-
uðum okkur við að byggja stönd-
ugar spilaborgir, taka í sundur
babúskuna, leika okkur að blæ-
vængjunum og máta hattana,
feldina og slæðurnar sem hún átti
uppi í skáp. Við glömruðum á gít-
arinn sem Þorsteinn bróðir henn-
ar átti, spiluðum á bongótromm-
urnar og reyndum að finna út úr
því hvernig kastanetturnar virk-
uðu. Á meðan var ekki ólíklegt að
amma lægi úti á svölum í sólbaði
eða hlustaði á Roger Whittaker-
plötu.
Amma var ýmsum hæfileikum
gædd. Stundum fórum við tvíbur-
arnir með henni í göngutúr, niður
á bókasafn eða í heimsókn. Á leið-
inni átti hún til að slíta upp strá,
strekkja það á milli þumalfin-
granna og blása á milli, þannig úr
myndaðist hátt hljóð. Við reynd-
um líka, með misjöfnum árangri.
Amma var söngelsk og mikill tón-
listarunnandi sem spilaði á gítar,
flautaði fallega og sýndi okkur
krökkunum hvernig kastan-
etturnar virkuðu. Stundum lét
hún flamenco-dansspor fylgja
með.
Hún var með lúmskan húmor,
glotti í stað þess að skellihlæja
þegar henni þótti eitthvað fyndið,
fór með ýmsar vísur (sumar ekki
ætlaðar börnum) og jóðlaði.
Lengi vel héldum við að það væri
algengt að fólk kynni að jóðla, en
svo er auðvitað ekki. Amma var
náttúrlega einstök.
Okkur þykir sérstaklega vænt
um minningarnar af því þegar við
gistum hjá ömmu á Sunnubraut-
inni. Fyrir svefninn gaf hún sér
alltaf góðan tíma til að sitja á
rúmstokknum í gestaherberginu,
syngja og fara með bænir. Stund-
um furðuðum við okkur á því að
hún skyldi hafa þolinmæði í þetta
á hverju einasta kvöldi, en vorum
því afskaplega fegin. Þetta var
ljúf stund. Amma var enda ein-
staklega barngóð og þykir okkur
dýrmætt að hún hafi lifað að hitta
fyrsta langömmubarnið sitt,
Heimi Bjarnason, í sumar.
Amma hafði alla tíð gott minni.
Minnið gerði henni kleift að fylgj-
ast með okkur barnabörnunum,
mökum og nú nýlega barna-
barnabarni. Þegar amma hringdi
vildi hún iðulega heyra fréttir af
okkar fólki. Nöfnu sína spurði
hún gjarnan um unnustann,
Sölva Dún, og vissi amma alltaf
að hvaða verkefnum listamaður-
inn vann hverja stundina. End-
urspeglar þetta ekki síst þá virð-
ingu sem hún bar fyrir
fjölbreyttum hæfileikum og list-
um.
Við erum þakklát fyrir að hafa
átt ástríka ömmu sem kenndi
okkur svo margt.
Bjarni Þorsteinsson og
Ingibjörg Þorsteinsdóttir.
Inga systir mín óx upp í Garð-
inum, fædd á athafnasömu menn-
ingarheimili foreldra sinna, Sól-
bakka í Garði. Þar bjuggu
Steinunn og Gísli með þremur
eldri börnum sínum. Móðurfor-
eldrar skammt undan í Gerðum.
Bernskuárin voru henni góð.
Steinunn var menningarsinnuð,
burðarás í félagsmálum og orgel
á heimilinu. Gísli með útgerð,
fiskverkun og aðra athafnasemi.
Er Inga var 13 ára fórst Þor-
steinn bróðir hennar af slysför-
um og fáum misserum síðar lést
Steinunn móðir Ingu. Það voru
þung högg og fylgdu þeim sem
eftir stóðu. Inga var þá eitt barna
eftir heima og efldust þá enn
sterk tengsl þeirra feðgina. Á efri
árum sínum sagði Gísli gjarnan
Inga mín er hún var nefnd.
Inga var óvenju glæsileg og
vel gerð. Bjarni kom snemma inn
í hennar líf. Saman hófu þau bú-
skap í Keflavík, byggðu sér ein-
býli við Suðurtún og síðar annað
við Hrauntún. Þar sköpuðu þau
afar falleg heimili, þangað sem
við ættingjar komum ætíð að
opnum dyrum. Bjarni var dugn-
aðarmaður og Inga sá um heim-
ilið af einstökum myndarskap.
Hún gekk til vinnu eins og til féll,
þaulvön síldarsöltun og fisk-
vinnslu.
Þorsteinn sonur þeirra var
þeim einstaklega kær og góður
og Inga gaf honum alla þá
umönnun og athygli sem frekast
má vænta. Enda galt hann þeim
uppeldið með sinni góðu fram-
göngu í hvívetna. Bjarna misstu
þau of snemma, Inga einungis 55
ára gömul. Það var henni þungt,
svo að á sá. Hún flutti í þægilegra
húsnæði, vann þjónustustörf og
ræktaði vináttu og ættartengsl
sem fyrr.
Hún fór til dvalar á heimili
eldri borgara á Suðurnesjum og
hefur mætt þar góðri aðbúð í hví-
vetna.
Að leiðarlokum er mikilvægt
að fá að þakka Ingu fyrir góða
umhyggju og athygli sem við
yngra fólkið í ættinni nutum. Það
var gott að eiga hana að. Megi
Ingibjörg systir mín í friði fara og
bjart mæta henni á nýjum lend-
um.
Hörður Gíslason.
Það var bara ein Inga frænka
og með henni eru nú öll Sól-
bakkasystkinin horfin af braut.
Minningar um glæsilega konu
lifa, bráðskörp og meinfyndin
þegar hún var á þeim buxunum.
Inga frænka kemur til mín í
minningabrotum sem alltaf
tengdust tónlist, gítarleik og fal-
legum söng eða jóðli og ósjaldan
var sérríglas við hönd. Mér
fannst Inga alltaf svo skemmtileg
og flott, óaðfinnanlega klædd
eins og hefðarkona sem bjó í einu
fallegasta húsi Keflavíkur, þar
sem hönnun var í forgrunni. Þeg-
ar inn í húsið var komið tók við
þessi reisulegi stigi sem mér
fannst sem barni algjör heiður að
fá að príla upp, svo tók við annar
stigi upp í stofuna og þar snark-
aði eldurinn í arninum og í minn-
ingunni fannst mér ótrúlega
mörg sófasett þarna inni, en
hagalega raðað í þessari höll sem
mér fannst hús Ingu og Bjarna
vera. Sl. 15 ár hefur Inga fylgst
með lífinu úr sinni stofu, bæði á
Garðvangi og síðast Nesvöllum.
Þessi þröngi heimur kom þó ekki
í veg fyrir að hún vissi nákvæm-
lega hvað var í gangi þarna úti
eða hvað fjölskyldan hennar
hafðist að. Ég var ekki tíður gest-
ur í stofunni hennar en þegar ég
kom þá vissi hún allt um mína,
spurði hárréttu spurninganna og
það er mér minnisstætt að síðast
þegar ég tók í höndina á henni þá
fór hún með fallegt ljóð og gerði
það svo óaðfinnanlega og glæsi-
lega. Inga frænka var Sólbakka-
ættinni kær, hún var pabba mín-
um einstaklega kær, því hann átti
henni líf sitt að þakka. En ósjald-
an rifjar pabbi upp daginn ör-
lagaríka sem hann sjö ára datt
niður um vök við Sólbakka. Inga
heyrði köllin hans og kom í hend-
ingsköstum á skóhlífum pabba
síns nr. 47 og togaði systurson
sinn upp úr ískaldri tjörninni.
Þarna varð til kærleiks taug sem
aldrei slitnaði.
Minningin um góða konu lifir.
Una Steinsdóttir.
Ég hef verið svo lánsamur að
vera samferða Ingu frænku í líf-
inu yfir átta áratugi. Inga var góð
kona og reyndist mér alltaf vel og
ég er þakklátur fyrir stundir okk-
ar saman.
Inga fæddist í Garðinum og ól
æskuár sín þar. Hún var dóttir
hjónanna Gísla Sighvatssonar út-
vegsbónda og Steinunnar Steins-
dóttur. Fyrstu minningar mínar
um Ingu eru þegar hún passaði
mig sem smá gutta á Sólbakka,
sem var mikið menningarheimili,
þar var tíður gestagangur og tón-
list lék stóran sess. Inga var fal-
leg stúlka, var stór hluti af heim-
ilinu, spilaði á gítar og hafði
fallega söngrödd.
Inga giftist Bjarna sínum og
voru þau tignarleg og samrýnd
hjón. Hún bjó þeim fallegt heimili
í Suðurtúni og síðar í Hrauntúni,
sem þótti framúrstefnulegt hús.
Þangað var gaman að koma og
tóku þau hjónin ávallt vel á móti
vinum og ættingjum. Inga var
glæsileg, vingjarnleg og vel liðin.
Hún var róleg en þó glaðlynd og
athugul og eiga margir góðar
minningar um hana, þar sem hún
gaf sér alltaf tíma fyrir unga fólk-
ið og gítarinn og söngurinn var
aldrei langt undan.
Inga vann við ýmis störf víða
um land og í Keflavík. Hún tók
m.a. þátt í síldarævintýrinu með
Íslandsbersa. En lengi skal
manninn reyna og sviplegur
dauði Þorsteins bróður hennar
og ótímabært fráfall móður Ingu
höfðu mikil áhrif á hana og aðra
fjölskyldumeðlimi.
En Inga og systkini hennar,
Sighvatur og Guðrún, mynduðu
sterkt þríeyki og stóðu saman í
gegnum erfiðleikana.
Einkasonurinn Steini var
himnasending í lífi Ingu og
Bjarna. Hann er góður drengur,
mikill íþróttamaður, vel gerður á
allan hátt og kletturinn í lífi Ingu.
Þegar Bjarni lést fyrir aldur
fram breyttust hagir Ingu. Steini
og fjölskylda hans, ættingjar og
vinir fylltu að hluta skarðið sem
myndaðist við brotthvarf Bjarna.
Inga flutti síðar á Sunnubrautina,
varð tíðari gestur í Lyngholtinu
og áttu drengirnir þar margar
góðar stundir með henni. Henni
þótti vænt um Lyngholtsfjöl-
skylduna og strákana þar og
þeim um hana.
Ég sem elsta barnabarn Sól-
bakkahjóna og Inga sem yngsta
barn þeirra áttum margar sam-
eiginlegar minningar, æskuár
mín voru samtíma unglingsárum
Ingu. Síðustu orðin sem Inga
sagði við mig brosandi voru mér
mikils virði og staðfestu vináttu
okkar.
Innilegar samúðarkveðjur til
Steina og fjölskyldu.
Örn.
Þú gengin ert hugglöð á frelsarans
fund
og fagnar með útvaldra skara,
þar gleðin er eilíf, þar grær sérhver
und.
Hve gott og sælt við hinn hinsta blund
í útbreiddan faðm Guðs að fara.
(Hugrún)
Ingibjörg Gísladóttir, tengda-
móðir dóttur minnar Kristjönu,
hefur nú kvatt okkur eftir erfið
síðustu ár.
Leiðir okkar Ingu og Bjarna
heitins eiginmanns hennar lágu
fyrst saman í gegnum Lions-
klúbb Keflavíkur þar sem Bjarni
og Héðinn minn störfuðu saman.
En 1982 vorum við Inga í hópi
kvenna sem stóð að stofnun Lio-
nessuklúbbs Keflavíkur og starf-
aði Inga með okkur á þeim vett-
vangi meðan heilsan leyfði.
Á þeim árum var Inga afar
félagslynd og naut þess að sækja
fundi og gleðjast með okkur þeg-
ar tilefni gafst til og er hennar oft
minnst af okkur sem góðs félaga
þegar við rifjum upp gleðistund-
irnar með henni.
Oftast var hún hrókur alls
fagnaðar, greip gjarnan í gítar-
inn, söng og jóðlaði fyrir okkur
en þá list kunni hún betur en
nokkur annar sem við þekktum.
Altaf tilbúin að bregða á leik í
ferðalögum og fundum okkar.
Margs er að minnast eftir
fjörutíu ára vináttu og fjölskyldu-
bönd.
Mér er ofarlega í huga minn-
ingar um ferðalag til Madison,
Wisconsin, með Ingu, Kiddý,
Steina og tvíburunum þeirra,
Ingibjörgu og Bjarna, sem þá
voru sjö mánaða. Í þessari ferð
kom svo vel í ljós hve dýrmæt
þessi litla fjölskylda einkasonar-
ins var henni. Inga minntist
þessa ferðar ávallt með mikilli
gleði er við rifjuðum hana upp.
Þrátt fyrir veikindi Ingu var
ávallt skemmtilegt að sækja hana
heim og eftir að hún fór á hjúkr-
unarheimili varð þar engin breyt-
ing á.
Hún hafði skemmtilegan húm-
or, var vel lesin, stálminnug og
fylgdist vel með okkur öllum nán-
ast til síðasta dags.
Það var skemmtilegt að hlusta
á Ingu segja frá æsku- og ung-
lingsárum í Garðinum. Gjarnan
fór hún með ljóð og kvæði fyrir
mig og oft eitthvað sem ég hafði
ekki heyrt áður, spurði frétta,
hvað ég ætlaði að hafa í matinn
þann daginn og hvenær ég hefði
fengið mér flíkina sem ég var í.
Hún undi sér vel á hjúkrun-
arheimilinu Garðvangi og síðar á
Hrafnistu, Nesvöllum, þar sem
hún fékk mikla og góða umönnun
Ég kveð vinkonu mína og mun
sakna þess að heyra hana ekki
framar segja mér kímilegar sög-
ur af fyrri tíðar körlum og kerl-
ingum þar sem smáatriðin voru
gerð ljóslifandi.
Guð blessi minningu Ingi-
bjargar Gísladóttur.
Bergþóra G.
Bergsteinsdóttir.
Ingibjörg
Gísladóttir
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
HALLDÓR SKAFTASON
veitingastjóri,
lést á Landspítalanum laugardaginn
25. ágúst. Útför hans fer fram frá
Bústaðakirkju mánudaginn 10. september klukkan 13.
Ína Gissurardóttir
Arna Björk Halldórsdóttir
Hallur Halldórsson Petra Sigurðardóttir
Sigurveig Halldórsdóttir Hermann Haukur Aspar
barnabörn og barnabarnabarn
Maðurinn minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
SVEINN SNORRASON,
hæstaréttarlögmaður,
andaðist á heimili sínu mánudaginn 3.
september. Útför hans verður gerð frá
Neskirkju miðvikudaginn 12. september klukkan 14.
Blóm og kransar vinsamlegast afþökkuð.
Ellen Snorrason
Helga Sveinsdóttir Sebah Alain Sebah
Regína Sveinsdóttir Jóhann Friðjónsson
barnabörn og barnabarnabörn