Morgunblaðið - 04.10.2018, Síða 57

MINNINGAR 57
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 4. OKTÓBER 2018
✝ Kristín AgnesSamsonar-
dóttir, eða Ninna
eins og flestir
þekktu hana, fædd-
ist á Þingeyri við
Dýrafjörð 12. febr-
úar 1933. Ninna
lést á líknardeild
Landspítalans 25.
september 2018.
Hún var yngst 14
barna Samsonar
Jóhannssonar, f. 1890, d. 1971,
og Bjarneyjar Sveinbjörns-
dóttur, f. 1888, d. 1943. Systkini
Ninnu voru: Sigurður Björn, f.
1912, d. 1946; Ragnheiður, f.
1913, d. 2007; Guðrún Ágústa, f.
1914, d. 2003; Þorbjörg, f. 1916,
d. 2003; Samson, f. 1917, d. 1978;
Jóhann, f. 1919, d. 2001; Svein-
björn, f. 1920, d. 1975; Þorvald-
ína Ína, f. 1922, d. 1942; Jónea, f.
1923, d. 2009; Sigríður, f. 1925,
d. 2012; Aðalheiður, f. 1926, d.
2011; Haraldur, f. 1928, d. 1995;
Valgerður Albína, f. 1930, d.
2003.
Ninna giftist Gísla G. Benja-
mínssyni 16. október 1960 og
eignuðust þau fjögur börn. Þau
eru: Linda, f. 21.9. 1956, sem á
dótturina Ídu Bjarneyju; Örn
Smári, f. 28.7. 1960, kvæntur
Sigrúnu Gunnsteinsdóttur og
eiga þau Arnar, Gísla Stein og
Ólöfu Agnesi; Davíð f. 17.5.
1963, sem á soninn
Dúa Juniper, og
Benjamín, f. 6.11.
1965, sem á Berg-
ljótu Klöru, Herthu
Kristínu, Gísla Jón
og Stefaníu Agnesi.
Ninna fór
snemma að heiman
og dvaldi hjá systur
sinni, Guðrúnu, á
Patreksfirði en
þaðan lá leiðin í
Húsmæðraskóla á Laugum. Eft-
ir einn vetur í Húsmæðraskól-
anum lá leiðin til Reykjavíkur
þar sem hún vann við sauma-
skap í Belgjagerðinni. Þaðan lá
leiðin til Bandaríkjanna þar sem
hún dvaldi hjá Þorbjörgu systur
sinni. Eftir dvölina í Bandaríkj-
unum flutti hún aftur til Reykja-
víkur og vann við saumaskap og
fleira. Ninna og Gísli fluttu til
Kópavogs árið 1966 og bjuggu
þar það sem eftir var, Ninna
vann ýmis störf með fram því að
sinna heimilinu, svo sem í frysti-
húsinu Barðanum í Kópavogi og
um tíma ráku þau hjónin fiskbúð
á Álfhólsvegi 32. Lengst af
starfaði Ninna sem skólaritari
bæði í Hólabrekkuskóla og svo
síðar í Kópavogsskóla.
Útför Ninnu fer fram frá
Digraneskirkju í Kópavogi í
dag, 4. október 2018, og hefst
athöfnin klukkan 11.
Hún Ninna mín, blessunin, er
dáin, fyrrverandi tengdamóðir og
amma barnanna minna Herthu
Kristínar, Gísla Jóns og Stefaníu
Agnesar. Yndisleg kona og góð
amma. Hún var orðin 85 ára göm-
ul en þegar hún kvaddi okkur nú í
september, þá virtist hún nokkuð
sátt. Við fæðumst, göngum í gegn-
um lífið með öllum þeim sigrum
og sorgum sem það býður okkur
upp á og þegar að kveðjustund
kemur er það svo mikil blessun
þegar fólk er sátt við þá stund.
Það eru um 19 ár síðan ég
kynntist Ninnu, þegar við Benni
yngsti sonur hennar tókum sam-
an. Hún kom mér fyrir sjónir sem
kona sem hafði reynt margt en á
þessum tíma var hún einnig í sorg,
enda ekki svo langt síðan hún
hafði þá misst manninn sinn, Gísla
heitinn. Það var svo greinilegt á
öllu hversu mikil sorg hennar var.
Ég hugsa stundum til baka til
þessara fyrstu kynna minna af
Ninnu og hvað það hefur verið
happ hennar í lífinu að eiga góðan
mann. Hjónabandið hafði verið
sterkt og barnalánið mikið. Eftir
því sem árin liðu fann hún gleðina
á ný og hún var þakklát fyrir það
sem hún hafði átt. Nú eru þau
sameinuð á ný og fyrir það getum
við verið þakklát og yljað okkur
við minningarnar um allt það sem
hún gaf á sinni góðu og löngu ævi.
Ninna var hætt að vinna á þess-
um árum og við Benni nutum góðs
af því þegar börnin fæddust hvert
af öðru og oft veitti okkur ekki af
aukahöndum á heimilinu. Krakk-
arnir hugsa með hlýju til ömmu
Ninnu, bananabrauðsins, brauð-
bollanna sem hún bakaði, sköt-
unnar á Þorláksmessu og grjóna-
grautarins, snúðanna og
vínarbrauðsins sem hún kom með
á Borgarholtsbrautina og svo ég
tali nú ekki um allan prjónaskap-
inn. Ninna prjónaði hverja peys-
una á eftir annarri, vettlinga, húf-
ur, grifflur og svo mætti lengi
telja. Það var svo gaman að sjá
hversu mikil hannyrðakona hún
var og þrátt fyrir gigt i fingrum
léku prjónarnir í höndum hennar.
Svo voru það ófáar sögurnar sem
hún sagði, frá lífinu fyrir vestan,
af afa Gísla og svo ekki síst af
Benna og bræðrum hans þegar
þeir voru litlir. Og svo dekraði hún
við og knúsaði Emmu köttinn
okkar enda síamsköttur eins og
hann Skjási hennar.
Nú síðustu árin höfum við
Ninna hist minna, en við áttum þó
alltaf okkar stundir. Undir það
síðasta fór hún ekki svo mikið að
heiman en ég talaði reglulega við
hana í síma og það var skotist í
kaffi. Það var einnig orðin venja
hjá okkur Ninnu að fara saman og
kaupa jólagjafir fyrir krakkana.
Alltaf var það yndisleg stund, sem
við áttum, skoðuðum í búðir og
tókum okkur svo góðan tíma í
spjall á kaffihúsi. Elsku Ninna, ég
mun sakna þessara stunda okkar.
Ég og börnin þökkum ömmu
Ninnu fyrir alla gæskuna og góð-
mennskuna og kveðjum með
sálmi ortum af afa mínum, sr.
Gunnari Árnasyni, presti frá
Skútustöðum.
Vor sál er himnesk harpa
helgum guði frá,
vér lifum til að læra
að leika hana á.
En þá sem ljúfast leika
þau lög sem Drottinn ann
við komu dauðans kallar
í kóra sína hann.
Haustsólin skín og umvefur
minningarnar og þá sem eftir lifa.
Sigríður Þrúður
Stefánsdóttir.
Í dag kveðjum við Kristínu
Samsonardóttur, kæra vinkonu til
margra ára.
Okkar kynni hófust fyrir um
það bil fimmtíu árum þegar við
tvenn hjón fluttumst með börn
okkar inn í nýbyggt tvíbýlishús
við Álfhólsveginn í Kópsvogi. Við
undirrituð og Kristín og maður
hennar Gísli G. Benjamínsson.
Þar áttum með þeim farsæla sam-
búð um þrjátíu ára skeið eða allt
þar til Gísli lést langt um aldur
fram árið 1995. Kristín flutti þá í
annað húsnæði svo og við hjónin
nokkru seinna. En sambandið
milli okkar hefur haldist óslitið
alla tíð.
Kristín var glæsileg kona og
bar sig með reisn. Hún var
tryggðatröll og reyndist vinum
sínum vel. Oft undruðumst við
dugnað hennar og æðruleysi þeg-
ar hún var ein með fjögur börn
sumar eftir sumar þegar Gísli var
á sjónum.
Þetta síðasta ár hefur verið
henni erfitt. Hún var orðin miklu
veikari en maður gerði sér grein
fyrir. En að kvarta var ekki henn-
ar siður.
Svo kveðjum við þig, elsku
Kristín, og þökkum fyrir sam-
fylgdina.
Við sendum börnum þínum og
barnabörnum innilegar samúðar-
kveðjur og biðjum Guð að blessa
hópinn þinn.
Geirþrúður Kristín
og Ólafur Bjarnason.
Kristín Agnes
Samsonardóttir
Púlli frændi er
dáinn.
Mikið óskaplega
var erfitt að fá þetta
símtal frá móður
hans, þegar dauða hans bar að
garði.
Við Púlli ólumst upp hjá afa og
ömmu, og vorum við alltaf eins og
bræður.
Afa og ömmu kölluðum við
pabba og mömmu, því þau voru
eins og pabbi og mamma við okk-
ur alla tíð.
Það var mikið brallað hjá okk-
ur í Laugarnesinu á okkar barns-
og unglingsárum, þegar við
bjuggum á Kleppsveginum. Þá
var þetta hverfi mikið óbyggt og
talsvert um auð svæði. Það tíðk-
aðist að fara í fallin spýta, stór-
fiskaleiki, yfir og náttúrulega fót-
bolta og síðan á BP bryggjuna að
veiða ufsa, marhnút og kola, sem
sagt stússast í öllu því sem börn-
um fannst gaman í þá daga.
Við Púlli fórum saman í veiði-
ferðir, og er mér alltaf ógleym-
anleg veiðiferðin sem við fórum
upp á Arnarvatnsheiði árið 1974
þegar ég var nýbúinn að kaupa
nýjan Bronco-jeppa.
Vorum við fimm manns í bíln-
um með þrjú tjöld og fimm svefn-
poka, nesti og veiðigræjur.
Um nóttina þegar við þessi
fjögur sem vorum með Púlla í
Kenneth Páll Price
✝ Kenneth PállPrice fæddist
29. janúar 1956.
Hann lést 11. sept-
ember 2018.
Útförin fór fram
í kyrrþey.
ferðinni fórum að
sofa, þá fór minn
maður út að veiða í
næturkyrrðinni og
var hann að alla
nóttina . Veiðin var
góð því það lá mikill
afli við bílinn um
morguninn þegar
við hin dröttuðumst
á fætur.
Eins er mér mjög
minnisstætt þegar
ég og Monika fórum hringveginn
árið 2002, þá vann Púlli á með-
ferðarheimili í Jökuldal, var þar
ráðsmaður.
Við komum að sjálfsögðu við
hjá honum og voru þar höfðing-
legar móttökur.
Mér er einnig mjög minnis-
stætt þegar við frændur fengum
okkur sölubás í Kolaportinu og
seldum þar ýmsan varning sem
við þurftum að losna við, þá var
hann mjög í essinu sínu.
Hann vann meira og minna
alla tíð við mannleg samskipti,
umönnun og hjálp við þá sem
minna máttu sín. Sjálfur glímdi
hann við þann sjúkdóm sem erfitt
er að eiga við og jafnvel skilja.
Það er skrítið til þess að hugsa
að ég geti ekki heimsótt hann á
Hringbrautina oftar og fengið
hlýtt og innilegt faðmlag þegar
ég hitti hann og kveð.
En nú er hann kominn aftur til
mömmu og pabba og líður vel,
það veit ég.
Ég votta elsku Lollý minni og
öllum ættingjum hans og vinum
mína dýpstu samúð.
Dói.
Þórhallur H. Þórhallsson.
Gísli var öðling-
ur til orðs og æðis,
glaðsinna, hrein-
skiptinn, söngvinn
eins og hann átti
kyn til, einkar þægilegur í öll-
um samskiptum, vinfastur og
hrókur alls fagnaðar á gleði-
stundum, róttækur í skoðunum
en sá þó veröldina alltaf í öllum
litum, ekki bara í svart/hvítu;
hafði ríka réttlætiskennd. Hann
skráði í dagbók sína hvert kvöld
það sem lífið hafði fært honum í
skaut. Við kynntumst fyrir
meira en 40 árum þegar við
komum að útgáfu Skagfirðinga-
bókar ásamt góðum félögum
okkar. Gísli var hagur á íslenskt
mál, nákvæmur í notkun þess
og einkar vandaður yfirlesari;
sá öðrum betur ýmis mállýti,
tuggur í texta, ósamræmi,
ásláttarvillur o.s.frv. Hann las
jafnan lokapróförk Skagfirð-
ingabókar og þeir sem til
þekkja vita til víss hver lús-
arlestur það er. Hann skrifaði
ekki mikið í ritið en las þeim
mun meira af handritum fyrir
marga fræðimenn og dró þá að
landi. Hann sinnti fjölda starfa
fyrir Fjölbrautaskólann í Breið-
holti, en þangað réðst hann við
stofnun skólans og vann þar til
starfsloka sinna. Hann kenndi
íslensku og sögu og ég þykist
þess fullviss að hann hafi verið í
þeim kjarna starfsmanna sem
yfirvöld leituðu oftast til; hann
var ritstjóri námsskrár skólans
auk þess sem hann hljóp oft
undir bagga þegar mikið lá við.
Gísli var í hópi þeirra sem hitt-
ust jafnan á laugardögum í
Norræna húsinu eftir að kaffi-
stofa var opnuð þar fyrir hálfri
öld. Þangað komu Skagfirðing-
ar og kunningjar þeirra úr nær-
Gísli Magnússon
✝ Gísli Magn-ússon fæddist
17. maí 1946. Hann
andaðist 11. sept-
ember 2018. Útför
Gísla fór fram 21.
september 2018.
sveitum og raunar
ýmsir aðrir til
skrafs fremur en
ráðagerða. Það
voru skemmtilegar
stundir þótt ég hafi
vanrækt þennan fé-
lagsskap síðustu ár.
Þær voru raunar
ekki síðri heim-
sóknir okkar til for-
eldra Gísla, Magn-
úsar og Jóhönnu,
þegar þau bjuggu hér syðra;
það var ánægjulegt og gefandi
að sitja við eldhúsborðið þar
sem þau bjuggu við Fjólugötu.
Gísli greindist með krabba-
mein snemma í fyrra og barðist
við það ótrauður. Við Skagfirð-
ingabókarmenn héldum upp á
50 ára afmæli bókarinnar og 40
ára setu okkar í ritstjórn í
fyrrahaust; fórum þá í sögulega
ferð til Skotlands. Nokkuð var
þá dregið af Gísla en ferðin var
okkur öllum til yndis og þaðan
eigum við dýrmætar minningar
um samverustundir. Smám
saman þyngdi sjúkdómurinn
honum lífið en Ólöf kona hans
stóð þétt við hlið hans og hann
var heima í rauninni lengur en
hægt var að búast við. Ég heim-
sótti hann nokkrum dögum fyr-
ir andlátið og þá var sýnt að
hverju stefndi. Dauðinn lauk
upp kvölddyrum hans fyrr en
varði. Ég átti þess ekki kost að
fylgja honum síðasta spölinn en
vil nú kveðja góðan dreng með
orðum sveitunga okkar, Hann-
esar Péturssonar, „Einbátung-
ur“:
Nú blánar við sjónarrönd
fyrir svefneyjunum.
Hann leggur
árar í kjöl
og hafstraumurinn vaggar
og vaggar hægt og rótt
bátnum þangað
í beina stefnu.
Ástvinum hans öllum sendum
við Magnea samúðarkveðjur.
Sölvi Sveinsson.
✝ Ingibjörg Eð-varðsdóttir
fæddist á Akureyri
27. sepetmber 1940.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu Lög-
mannshlíð 24. sept-
ember 2017.
Foreldrar hennar
voru Edmund Ull-
rich, f. 10. júní 1901,
d. 1989, og Berta
Emma Karlsdóttir,
f. 8. ágúst 1904, d. 12. apríl 1991.
Systur hennar Friða Emma Eð-
varðdóttir, f. 31. maí 1927, d. 30.
maí 2009, Bryndís Ágústa Eðvarð-
sdóttir, f. 6. ágúst 1935, d. 25. nóv-
ember 1936, Bryndís Súsanna Eð-
varðsdóttir, f. 28. apríl 1938.
Börn hennar eru 1. Bryndís
2018. 4) Kolbrún Stella Gests-
dóttir, f. 29. apríl 1992, 4a) Árný
Tekla Ingólfsdóttir, f. 17. febrúar
2015. Jens Ingi Gestsson, f. 6. okto-
ber 1995, Gestur Bergmann Gests-
son, f. 16. mars 1999. 2) Sigurður
Bergmann Svavarsson, f. 4. des-
ember 1963. Börn hans eru 1) Dag-
mar Sigurðardóttir, f. 25. júlí 1989,
1a ) Embla Dagbjört Davíðsdóttir,
f. 6. mars 2013, 1b) Ernir Daði
Davíðsson, f. 14. apríl 2015. 2)
Hrönn Sigurðardóttir, f. 18. janúar
1994. 3) Íris Sigurðardóttir, f. 17.
mars 1996. 3) Magnús Jón Ólafs-
son, f. 14. apríl 1974. Sonur hans
Drengur Magnússon, f. 1. júlí 2018.
Ingibjörg var búsett á Akureyri
að Oddagötu 7.
Útför hennar fer fram í kyrrþey
að ósk hinnar látnu.
Ágústa Svavarsdóttir,
f. 12. ágúst 1962, börn
hennar 1) Ingibjörg
Kristín Gestsdóttir, f.
27. september 1981,
1a) Veronika Líf Guð-
bjartsdóttir, f. 5. júlí
2006, 1b) Aníta Ösp
Bergmann Guðbjarts-
dóttir, f. 14. júlí 2013.
2. Ásthildur Helen
Gestsdóttir, f. 17. júlí
1983, 2a) Bryndís
Rósa Árnadóttir, f. 11. mars 2005,
2b) Ólöf Kristín Árnadóttir, f. 23.
desember 2006. 3) Sædís Svava
Gestsdóttir, f. 19. apríl 1989, 3a)
Þórdís Emma Eyþórsdóttir, f. 19.
júní 2012, 3b) Snæþór Ingi Eyþórs-
son, f. 24. júlí 2014, 3c) Hafþór
Bergmann Eyþórsson, f. 19. maí
Elsku amma, nú ert þú farin frá
okkur allt of snemma og verður þín
sárt saknað. Ég vil þakka þér fyrir
allar yndislegu stundirnar sem við
áttum saman, elsku amma, þær
voru mér dýrmætar.
Samúðarkveðju vil ég senda til
Gulla eftirlifandi eiginmanns
ömmu.
Hinsta kveðja.
Þín nafna
Ingibjörg Kristín Gestsdóttir.
Jæja, þá er komið að því að ég
setjist niður og skrifi fallega minn-
ingargrein um þig, elsku amma
mín. Það sló mig svolítið þegar ég
fékk hringinguna frá pabba mínum
að þú værir nú farin frá okkur, ég
bara áttaði mig ekki á því. Þú varst
búin að vera veik og sterk síðustu
mánuði. Ég fór með börnin mín og
mömmu í heimsókn til þín miðjan
ágúst, rúmlega mánuði áður en þú
fórst. Mikið er ég glöð að hafa get-
að hitt þig þá. Ég man að ég hugs-
aði „ætli þetta sé síðasta skiptið
sem ég mun sjá þig“. Ég allavega
kyssti þig og knúsaði þig vel og
lengi áður en við fórum, horfði á
þig í glugganum meðan við vorum
að bakka bílnum frá húsinu og al-
veg þangað til að þú sást ekki meir.
Árið 2010 þá kynntist ég þér
mjög vel, það var þá sem ég flutti
til Akureyrar til að stunda nám.
Ég kom til þín 1-2 sinnum í viku,
bæði til að spjalla við þig og líka til
að hjálpa þér við heimilisstörfin.
Við Eyþór vorum mjög dugleg að
koma til ykkar Gulla, bæði í að
hjálpa ykkur í að gera upp húsið
ykkar og bara í spjall. Við náðum
ótrúlega góðu sambandi og leit ég
á þig sem ein af mínum góðu vin-
konum. Þegar ég varð ólétt að
börnunum mínum var ég fljót að
segja þér frá því, þú varðst alltaf
svo glöð þegar ég sagði þér frá
þessum gleðifréttum, ég man bara
fyrir ári síðan þegar ég varð ólétt
að Hafþóri þá sagði ég þér fyrst
frá þessu, aðeins gengin fimm vik-
ur á leið. Við vorum það nánar.
Þegar við Eyþór ákváðum að
flytja frá Akureyri í maí 2013 þá
fannst mér mjög erfitt að segja
þér frá því, en þú tókst því vel og
sýndir því skilning. Gulli hjálpaði
okkur að flytja austur og við
ákváðum að vera duglegar að
hringja hvor í aðra sem og við
gerðum. Við spjölluðum stundum
alveg upp í klukkutíma um allt og
ekkert, hlógum og fífluðumst. Ég
mun sakna þess að heyra þig
hlæja, því að þú hlóst mikið. Undir
það síðasta var mjög erfitt og vont
fyrir þig að tala og mér
Dauðinn kvað;
„ég sæki þig svo skjótt“,
í skjóli nætur sveipaður skikkju ofinni úr
svörtu hýjalíni.
Beinaber hönd greypt um gyllt orfið,
glampar á ljáinn við fyrsta slátt.
Nýverið flutti amma mín í höll
minninganna með bílfarm af minn-
ingum um hlýja sumarmorgna í
sólbaði fyrir utan glugga hennar,
hlátur í eldhúsi oft út af ekki neinu
sérstöku og sögum sem mér virt-
ust úr fyrndinni þegar hún var
vinnusöm lítil stúlka í torfbæ eða
ung kvennaskóladama og átti lífið
allt framundan. Þessi búslóð henn-
ar er ekki af verri endanum og
mun ég á komandi árum getað leit-
að í hirslum og skúmaskotum
hennar eftir ljósglætum úr fortíð-
inni. Góðum ráðum og fordæmum.
Amma bjó yfir mörgum ágætum
kostum. Hún var fyrst og fremst
stolt kona, hreinskilin og ekki
feimin við að deila skoðun sinni.
Glaðlyndi hennar og hispursleysi
var aðdáunarvert, meira að segja á
hennar hinstu dögum var enn
hægt að slá á létta strengi og gant-
ast með ástand hennar eins og það
var orðið. Hún kenndi mér að líta á
lífið sem gjöf sem unnt er að ráð-
stafa að vild. Það er hugurinn og
viðhorfið sem er helsti þröskuldur
tilverunnar. Því ber manni að
sætta sig við orðinn hlut og líta
hnarreistur fram á við með glað-
værðina að leiðarljósi, tilbúinn að
mæta því sem koma skal.
Huggun úr skjóli þú veittir,
sefandi sárum beittir,
líkn og mildum tárum.
Lausnari úr lífsins gárum.
Ásthildur Helen.
fannst mjög erfitt að geta ekki
heyrt í þér.
Amma! Ég mun sakna þín!
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Þín,
Sædís Svava.
Ingibjörg Eðvarðsdóttir